Bernardyn z Portogruaro
| Arcybiskup tytularny Serdica | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Generał zakonu | |
| Okres sprawowania |
1869–1889 |
| Arcybiskup tytularny | |
| Okres sprawowania |
1892–1895 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
27 listopada 1842 |
| Prezbiterat |
21 września 1844 |
| Nominacja biskupia |
13 września 1892 |
| Sakra biskupia |
18 września 1892 |
| Data konsekracji |
18 września 1892 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce | |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Bernardyn z Portogruaro OFM lub Giuseppe Dal Vago (ur. 15 stycznia 1822 w Portogruaro we Włoszech, zm. 7 maja 1895 w Quaracchi koło Florencji) – włoski franciszkanin, Sługa Boży Kościoła katolickiego, generał założonego przez św. Franciszka z Asyżu zakonu (lata 1869–1889), stróż pieczęci zakonu franciszkańskiego, teolog, arcybiskup.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Przyszedł na świat w rodzinie Antoniego Dal Vago i Nikoletty Antoniny Barbarigo. Ojciec był aptekarzem. Bernardyn Dal Vago ukończył Kolegium św. Katarzyny i Liceum Foscarini w Wenecji[1]. W listopadzie 1839 wstąpił do franciszkanów. W 1844 został wyświęcony na kapłana przez patriarchę Wenecji kardynała Giacomo Monico. Wykładał teologię. Mając 33 lata został wybrany na prowincjała weneckiej prowincji reformatów. W 1862 został prokuratorem generalnym tej gałęzi braci mniejszych. Papież Pius IX mianował go 19 marca 1869 generałem całego zakonu franciszkańskiego[2].
Okres jego generalatu był szczególnie delikatny i ważny dla rozwoju ruchu franciszkańskiego. Po okresie kasat na terenie Italii (1867, za rządów Urbano Rattazziego) i w innych krajach (Prusy 1871–1875, Francja 1880) należało zadbać o stworzenie nowych centrów studiów franciszkańskich, zreorganizować strukturę zakonu i stworzyć nowe prawodawstwo, które regulowałoby dyscyplinę w międzynarodowej wspólnocie.
W czasie pełnienia urzędu generała zakonu Bernardyn z Portogruaro odwiedził Austrię, Bośnię, Polskę, Węgry, Wielką Brytanię, Irlandię, Hiszpanię, i Portugalię[3]. Założył w 1877 Kolegium św. Bonawentury w Quaracchi koło Florencji (w 1970 przeniesiono je do Grottaferrata)[4] oraz w 1887 rzymski Uniwersytet Antonianum. Był ojcem duchownym wielu założycielek zgromadzeń żeńskich na terenie Włoch. Wraz z o. Fedele di Fanna założył czasopismo urzędowe Zakonu Braci Mniejszych Acta Ordinis Minorum (dzisiaj Acta Ordinis Fratrum Minorum). Przygotował nowy tekst Konstytucji Generalnych Braci Mniejszych, który został przyjęty na kapitule w 1889[5]. Szczególną troską otaczał Kustodię Ziemi Świętej.
Kilkakrotnie odmawiał nominacji biskupiej i kardynalskiej. Z woli jednak Leona XIII został konsekrowany na arcybiskupa tytularnego 18 września 1892 przez kardynała Lucido Marię Parocchiego w bazylice św. Antoniego w Rzymie[6].
Zmarł w Quaracchi 7 maja 1895. Jego doczesne szczątki zostały przeniesione do Wenecji w listopadzie 1960. Od 1961 znajdują się w klasztorze minorytów na wyspie San Francesco del Deserto. W 1919 został wszczęty proces beatyfikacyjny[5]. Ojciec Bernardyn z Portogruaro uważany jest za reformatora i odnowiciela Zakonu Braci Mniejszych[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Antonio Borrelli: Servo di Dio Bernardino da Portogruaro (Giuseppe Dal Vago). [dostęp 2008-06-02]. (wł.).
- ↑ Lázaro Iriarte, Józef Salezy Kafel, Andrzej Józef Zębik, Krystyna Kuklińska: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 425. ISBN 83-910410-0-X.
- ↑ Frati Minori del Veneto e del Friuli Venezia Giulia: P. Bernardino da Portogruaro sarà dichiarato venerabile della Chiesa. [dostęp 2008-06-02]. (wł.).
- ↑ Lázaro Iriarte, Józef Salezy Kafel, Andrzej Józef Zębik, Krystyna Kuklińska: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 15. ISBN 83-910410-0-X.
- ↑ a b Ordo Fratrum Minorum: P. Bernardino da Portogruaro verso la Beatificazione. [dostęp 2008-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 marca 2009)]. (wł.).
- ↑ Noel Muscat: History of the Franciscan Movement (7). [dostęp 2008-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 maja 2007)]. (ang.).
- ↑ Lázaro Iriarte, Józef Salezy Kafel, Andrzej Józef Zębik, Krystyna Kuklińska: Historia franciszkanizmu. Kraków: Bracia Mniejsi Kapucyni, 1998, s. 417. ISBN 83-910410-0-X.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- E. Urbani, Padre Bernardino da Portogruaro, Vicenza 1965.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Bernardyn z Portogruaro [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2019-11-21] (ang.).