Ernesto Ruffini

Ernesto Ruffini

Kardynał prezbiter
Firmiter stat
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1888 San Benedetto Po
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1967 Palermo
Arcybiskup Palermo
Okres sprawowania	1945–1967
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	10 lipca 1910
Nominacja biskupia	11 października 1945
Sakra biskupia	8 grudnia 1945
Kreacja kardynalska	18 lutego 1946 Pius XII
Kościół tytularny	S. Sabina

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 grudnia 1945
Konsekrator	Giuseppe Pizzardo
Współkonsekratorzy	Francesco Borgongini Duca Domenico Menna
Konsekrowani biskupi Corrado Mingo 24 lutego 1951 Filippo Aglialoro 30 listopada 1957 Francesco Tortora 20 maja 1962 Giuseppe Mancuso 15 września 1962 Giuseppe Petralia 3 listopada 1963

Ernesto Ruffini (ur. 19 stycznia 1888 w San Benedetto Po, zm. 11 czerwca 1967 w Palermo) – włoski kardynał, arcybiskup Palermo.

Życiorys

Kształcił się w seminarium w Mantui, a także w Rzymie, gdzie uzyskał licencjat z filozofii w roku 1911 na Akademii św. Tomasza, uczęszczał też do Instytutu Biblijnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 10 lipca 1910 w kaplicy katedry w Mantui z rąk miejscowego ordynariusza Paolo Carlo Origo. Po ukończeniu rzymskich studiów w 1913 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Rzymie. Był nim do roku 1930. Oprócz tego wykładał w Ateneum De Propaganda Fide, był egzaminatorem rzymskiego kleru i współpracował ze Świętym Oficjum i Kongregacją ds. Seminariów i Uniwersytetów, gdzie od 1928 był sekretarzem. Od 1930 wykładał na Ateneum Laterańskim. W roku 1931 został pronotariuszem apostolskim. Od 1934 działał jako przewodniczący Akademii Niepokalanego Poczęcia w Rzymie.

11 października 1945 otrzymał nominację na arcybiskupa metropolitę Palermo. Sakry w kościele św. Ignacego w Rzymie udzielił mu kardynał Giuseppe Pizzardo. Na konsystorzu z 1946 otrzymał kapelusz kardynalski i tytuł kardynała-prezbitera S. Sabinae. Otrzymał doktoraty honoris causa uniwersytetów w Buenos Aires i Palermo. Brał udział w konklawe 1958 i 1963 roku. Uczestnik Vaticanum II, gdzie zasiadał w ławie przewodniczących. Zasłynął wtedy rekordową liczbą wystąpień w liczbie czterdziestu. Był też znany ze swych nieprzejednanych tradycjonalistycznych poglądów. Zmarł nagle na zawał serca, kiedy przygotowywał się do mszy w Bonagii, dzielnicy Palermo. Pochowany w miejscowej katedrze.

Bibliografia

• Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy
• Catholic-Hierarchy
• Cesare De Agostini, Konklawe XX wieku. Kulisy wyborów papieży, Kraków 2005