Glen Johnson (bokser)
| |
| Pseudonim |
Road Warrior, Gentleman |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Styl walki |
praworęczny |
| Kategoria wagowa |
półciężka |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
77 |
| Zwycięstwa |
54 |
| Przez nokauty |
35 |
| Porażki |
21 (2 KO) |
| Remisy |
2 |
| Nieodbyte |
0 |
| |
| Strona internetowa | |
Glengoffe Donovan Johnson (ur. 2 stycznia 1969 w Clarendon) – jamajski bokser.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Startował w wagach średniej i super średniej, ale największe sukcesy odniósł w kategorii półciężkiej. Wygrał pierwsze 32 walki zawodowe, zanim został pokonany w 1997 przez Bernarda Hopkinsa w pojedynku o pas IBF w wadze średniej. Następny okres kariery miał mniej udany, 27 listopada 1999 uległ Svenowi Ottke w pojedynku o pas IBF w wadze super średniej. ale w 2003 zremisował, a w 2004 wygrał z Clintonem Woodsem zdobywając wakujący pas IBF, a w pierwszej obronie 25 września 2004 ciężko znokautował w dziewiątej rundzie Roya Jonesa Juniora. Walka ta została uznana przez amerykański Ring Magazine za sensację roku.
W tym samym roku pokonał w obronie tytułu Antonio Tarvera. Został uznany przez Ring Magazine najlepszym zawodnikiem roku 2004. W następnym roku stracił tytuł w rewanżowej walce z Tarverem. W 2006 zdobył tytuł mistrza świata mniej znaczącej organizacji IBA w wadze półciężkiej po wygranej walce z Jamajczykiem Richardem Hillem, a później przegrał po wyrównanej walce walkę o mistrzostwo IBF w tej samej kategorii z Clintonem Woodsem.
16 maja 2007 pokonał Montella Griffina w walce, która była eliminacją do walki o tytuł mistrza świata IBF. Po dwóch kolejnych zwycięskich pojedynkach 12 kwietnia 2008 zmierzył się z Chadem Dawsonem ulegając jednogłośną decyzją sędziów. Po dwóch kolejnych zwycięskich pojedynkach 7 listopada 2009 doszło do rewanżu z Chadem Dawsonem, w którym Johnson ponownie uległ jednogłośnie na punkty. 5 lutego 2010 pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Yusafa Macka zyskując status oficjalnego pretendenta do pasa IBF w wadze półciężkiej który był w posiadaniu Tavorisa Clouda. Do mistrzowskiego pojedynku doszło 7 sierpnia 2010, w którym Johnson uległ jednogłośną decyzją.
Uczestnik turnieju Super Six, dla którego powrócił do wagi super średniej i zastąpił Mikkela Kesslera w fazie grupowej, w którym znokautował w ósmej rundzie Allana Greena, co wystarczyło, by awansował do półfinału, w którym odpadł po porażce z Carlem Frochem, gdzie stawką pojedynku był również należący do Brytyjczyka pas WBC[1]. W następnej walce Johnson przegrał w pojedynku o pas IBF wagi super średniej z Lucianem Bute.
13 lipca 2012 przegrał jednogłośnie na punkty z Andrzejem Fonfarą i ogłosił zakończenie kariery[2]. Zmierzył się jednak 15 grudnia tego roku z George'em Grovesem o tytuł mistrza Wspólnoty Narodów w wadze super średniej, przegrywając jednogłośnie na punkty[3].
28 czerwca 2014 w Kinszasie w stolicy Demokratycznej Republice Konga przegrał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z reprezentującym Demokratyczną Republikę Konga Ilungą Makabu. Stawką pojedynku był pas WBC International wagi junior ciężkiej[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Froch wypunktował Johnsona [online], ringpolska.pl (pol.).
- ↑ Glen Johnson Retires: Quick Quotes from Glen Johnson “The Road Warrior” [online], boxinginsider.com [dostęp 2015-12-19] (ang.).
- ↑ George Groves beats veteran Glen Johnson on points [online], BBC Sport, 15 grudnia 2012 [dostęp 2013-01-19] (ang.).
- ↑ Ilunga Makabu zastopował Glena Johnsona! [online], Bokser.org, 29 czerwca 2014 [dostęp 2014-11-06] (pol.).