Gustavo Costas

Gustavo Costas

Pełne imię i nazwisko	Gustavo Adolfo Costas Mattera
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1963 Avellaneda
Wzrost	184 cm
Pozycja	obrońca
Informacje klubowe
Klub	Boliwia (selekcjoner)
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1982–1991 Racing Club 233 (8) 1991–1992 Locarno 1992–1996 Racing Club 104 (1) 1996–1997 Gimnasia Jujuy 34 (1)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1987 Argentyna IP
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1999–2000 Racing Club 2001–2003 Guaraní 2003–2004 Alianza Lima 2005–2007 Cerro Porteño 2007 Racing Club 2008 Olimpia 2009–2011 Alianza Lima 2011 An-Nassr 2012–2013 Barcelona SC 2014–2015 Santa Fe 2016 Atlas 2016–2017 Santa Fe 2017–2018 Al-Fayha 2022– Boliwia

Gustavo Adolfo Costas Mattera (ur. 28 lutego 1963 w Avellanedzie) – były argentyński piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy, obecnie trener.

Ze względu na liczne sukcesy często nazywany "południowoamerykańskim José Mourinho" – podobnie jak słynny Portugalczyk zdobył jako trener tytuły mistrzowskie w czterech różnych krajach. Krajowe triumfy odnosił w Peru (2003, 2004), Paragwaju (2005), Ekwadorze (2012) oraz Kolumbii (2014).

Kariera klubowa

Costas pochodzi z miasta Avellaneda w aglomeracji stołecznego Buenos Aires. Jest wychowankiem tamtejszego zespołu Racing Club de Avellaneda, któremu – podobnie jak cała rodzina – prywatnie kibicował (jego idolem był Roberto Perfumo), jako kilkuletnie dziecko pozując z piłkarzami do zdjęć przed ligowymi meczami w roli maskotki ekipy. Do pierwszej drużyny został włączony jako dziewiętnastolatek przez szkoleniowca Carlosa Cavagnaro; w argentyńskiej Primera División zadebiutował wiosną 1982, zaś 22 sierpnia 1982 w przegranym 1:3 spotkaniu z Vélezem Sarsfield strzelił swojego premierowego gola w najwyższej klasie rozgrywkowej. Szybko został podstawowym stoperem zespołu, jednak kilka miesięcy później doznał kontuzji, która wykluczyła go z gry na trzy miesiące, zaś pod jego nieobecność, na koniec sezonu 1983, Racing spadł do drugiej ligi, podsumowując tym samym najgorszy okres w historii klubu.

Mimo relegacji Costas pozostał w Racingu i już dwa lata później, już w roli kapitana drużyny, awansował z nią z powrotem do pierwszej ligi. Niedługo później, jako kluczowy punkt zespołu prowadzonego przez Alfio Basile, zdobył z Racingiem superpuchar Ameryki Południowej – Supercopa Sudamericana, zaś trzy miesiące później triumfował w rozgrywkach Supercopa Interamericana. W 1991 roku odszedł do szwajcarskiego drugoligowca FC Locarno, jednak już po upływie roku powrócił do swojego macierzystego klubu, w którym występował jeszcze przez cztery lata, zdobywając wicemistrzostwo Argentyny w jesiennym sezonie Apertura 1995. W 1995 roku został zawodnikiem klubu Gimnasia y Esgrima Jujuy, gdzie w wieku 34 lat zakończył piłkarską karierę.

Costas jest uznawany za symbol i jedną z największych legend w historii Racing Clubu, będąc jego wieloletnim kapitanem. W klubie tym występował zarówno, gdy ten znajdował się w kryzysie (spadek do drugiej ligi), jak i odnosił sukcesy międzynarodowe, reprezentując jego barwy ogółem przez trzynaście lat. Jako zawodnik Racingu rozegrał 337 spotkań, co pozostaje rekordem w historii klubu. Był opisywany jako dobrze kryjący i czytający grę, waleczny środkowy obrońca.

Kariera trenerska

Bezpośrednio po zakończeniu kariery Costas rozpoczął pracę w roli szkoleniowca, w latach 1998–1999 trenując rezerwy i juniorów swojego macierzystego Racing Club de Avellaneda. W 1999 roku zastąpił Ángela Cappę na stanowisku trenera pierwszej drużyny Racingu, gdzie stworzył duet szkoleniowców z Humberto Maschio. Prowadził ją przez następny rok bez większych sukcesów; w pierwszym sezonie zajął szóste miejsce w tabeli i wprowadził do zespołu przyszłego reprezentanta kraju Diego Milito, lecz podczas kolejnych rozgrywek jego podopieczni uplasowali się dopiero na osiemnastej lokacie, co poskutkowało odejściem tandemu Costas-Maschio ze stanowiska. W połowie 2001 roku objął paragwajską ekipę Club Guaraní ze stołecznego Asunción, którą trenował przez kolejne dwa lata, w sezonie 2003 zdobywając z nią wicemistrzostwo kraju.

W 2003 roku Costas został trenerem peruwiańskiego giganta – stołecznej Alianzy Lima. Tam już w pierwszych rozgrywkach – 2003 – wywalczył tytuł mistrza Peru, pokonując w decydującym spotkaniu po dogrywce Sporting Cristal (2:1). Sukces ten powtórzył rok później, w sezonie 2004; wówczas jego drużyna również zwyciężyła w finale rozgrywek ze Sportingiem Cristal (0:0, 5:4 k.), tym razem w serii rzutów karnych. Podczas pobytu w tym zespole wypromował również kilku znanych później zawodników, między innymi Jeffersona Farfána. Ogółem Alianzę prowadził przez półtora roku, po czym powrócił do Paragwaju, podpisując umowę z tamtejszym czołowym klubem – Cerro Porteño z siedzibą w stolicy. W sezonie 2005 wywalczył z tą ekipą mistrzostwo Paragwaju, triumfując zarówno w wiosennej fazie Apertura, jak i w jesiennej Clausura. Podczas rozgrywek 2006 zanotował natomiast z Cerro tytuł wicemistrzowski; w fazie Clausura jego zawodnicy znów okazali się najlepsi w kraju, jednak w dwumeczu decydującym o triumfie ulegli rywalowi zza miedzy – Libertadowi (0:0, 1:2). W kwietniu 2007 zrezygnował ze stanowiska (90 ligowych meczów – 58 zwycięstw/18 remisów/14 porażek).

W kwietniu 2007 Costas powrócił do ojczyzny, ponownie obejmując Racing Club de Avellaneda. Jego drugi pobyt w macierzystej ekipie podobnie jak poprzednio nie został ukoronowany odniesieniem poważniejszego sukcesu – jego drużyna plasowała się głównie w środkowej części tabeli, dwukrotnie zajmując trzynaste miejsce w lidze (27m – 10z/7r/10p). Po upływie ośmiu miesięcy odszedł z Racingu, zaś wraz z początkiem nowego roku przeniósł się do najbardziej utytułowanego zespołu w Paragwaju – stołecznego Club Olimpia. Jego roczny pobyt w tym klubie okazał się jednak sporym rozczarowaniem (44m – 14z/12r/18p); mająca walczyć o czołowe lokaty ekipa wiosną zajęła ósme, zaś jesienią siódme miejsce, co poskutkowało zwolnieniem szkoleniowca. W styczniu 2009 powrócił do Alianzy Lima, z którą jeszcze w tym samym sezonie wywalczył wicemistrzostwo Peru, ulegając w finałowym dwumeczu odwiecznemu rywalowi Universitario de Deportes (0:1, 0:1). Za drugim razem prowadził Alianzę przez dwa i pół roku (105m – 53z/26r/26p), po czym zrezygnował ze stanowiska wobec lukratywnej oferty z Bliskiego Wschodu.

W lipcu 2011 Costas podpisał umowę z saudyjskim zespołem An-Nassr FC z siedzibą w Rijadzie, jednak wskutek kiepskich wyników został zwolniony już po czterech miesiącach pracy (9m – 3z/2r/4p). W kwietniu 2012 został trenerem czołowego klubu w Ekwadorze – Barcelony SC z miasta Guayaquil, w trakcie sezonu zastępując na tym stanowisku Luisa Zubeldíę. Jeszcze podczas tych samych rozgrywek – 2012 – zdobył z Barceloną już czwarty tytuł mistrzowski w swojej karierze, będąc również wybranym najlepszym szkoleniowcem ligi ekwadorskiej. Ze stanowiska zrezygnował w sierpniu 2013 w wyniku słabych rezultatów w kolejnym sezonie (dopiero piąta lokata w tabeli), prowadząc Barcelonę przez niecałe półtora roku (63m – 30z/18r/15p). W maju 2014 został trenerem kolumbijskiego Independiente Santa Fe ze stołecznej Bogoty, z którym w sezonie Finalización 2014 zdobył tytuł mistrza Kolumbii po pokonaniu w finale Independiente Medellín (2:1, 1:1). W 2015 roku wywalczył natomiast z Santa Fe superpuchar Kolumbii – Superliga de Colombia, ogółem szkoleniowcem tej drużyny pozostając przez niemal równy rok (46m – 21z/14r/11p).

W listopadzie 2015 Costas wyjechał do Meksyku, obejmując tamtejszy zespół Club Atlas z siedzibą w Guadalajarze. Tam pracował zaledwie przez cztery miesiące z bardzo słabym skutkiem (15m – 2z/4r/9p), zostawiając ekipę na ostatnim miejscu w tabeli, po czym został zwolniony ze stanowiska przez zarząd.

Bibliografia

• Gustavo Costas, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27] .
• Statystyki na BDFA (hiszp.)