Hilarion (Michajłowski)
| Stojan Michajłowski | |
| Metropolita tyrnowski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1812 |
| Data i miejsce śmierci |
16 czerwca 1875 |
| Metropolita tyrnowski | |
| Okres sprawowania |
1872–1875 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1832 |
| Prezbiterat |
1833 |
| Chirotonia biskupia |
1856 |
| Data konsekracji |
1856 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| |||||
Hilarion, imię świeckie Stojan Stojanow Michajłowski (ur. 1812 w Elenie, zm. 4 czerwca 1875 w Konstantynopolu) – bułgarski biskup prawosławny, jeden z przywódców Bułgarów w walce o utworzenie samodzielnego narodowego Kościoła prawosławnego, uczestnik bułgarskiego odrodzenia narodowego.
W literaturze określany również jako Hilarion (Iłarion) Makariopolski – zgodnie z bułgarską tradycją zapisu imion prawosławnych hierarchów, w której przymiotnik od nazwy katedry zastępuje nazwisko.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wykształcenie podstawowe uzyskał w rodzinnym mieście, następnie uczęszczał do greckiej szkoły w Arbanasi. W wieku dwudziestu lat wstąpił do monasteru Chilandar. Przez dwa lata uczył się w szkole w Karies. Następnie w latach 1841–1844 kontynuował edukację w Konstantynopolu, gdzie zatrudnił się jako pisarz w Patriarchacie Konstantynopolitańskim[1].
W 1844[1], razem z mnichem Neofitem (Bozwelim), nawiązał kontakt z Michałem Czajkowskim, agentem emigracyjnej Agencji Wschodniej, wspierającym rozwijający się bułgarski ruch oświatowy i kulturalny[2]. W 1844 skierował do tureckiego wielkiego wezyra pismo z apelem o udzielenie Bułgarom zgody na restytucję Bułgarskiego Kościoła Prawosławnego[1].
29 lipca 1845 hieromnich Hilarion został z polecenia patriarchy konstantynopolitańskiego, niechętnego aspiracjom Bułgarów, zatrzymany i uwięziony na Athosie. W 1850 duchowny zdołał opuścić monaster i ponownie przybył do Konstantynopola, gdzie w 1852 mianowano go przedstawicielem monasterów Athosu[1].
W 1856 został wyświęcony na biskupa makariopolskiego. W zakres jego obowiązków wchodziła opieka nad kolonią bułgarską w stolicy Turcji[1].
3 kwietnia 1860, podczas wielkanocnej liturgii, Hilarion świadomie nie wymienił imienia patriarchy Konstantynopola w miejscu, gdzie należało modlić się za zwierzchnika odpowiedniego autokefalicznego Kościoła. W ten sposób symbolicznie ogłosił wypowiedzenie mu posłuszeństwa przez prawosławnych Bułgarów. W związku z tym w roku następnym, z inicjatywy patriarchy Konstantynopola, biskup Hilarion i jego bliscy współpracownicy – Paisjusz i Auksencjusz – zostali powtórnie uwięzieni[1].
W 1870 sułtan Abdülaziz wyraził zgodę na utworzenie autonomicznego Egzarchatu Bułgarskiego w strukturach Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Na soborze cerkiewno-ludowym, który dokonał wyboru pierwszego egzarchy, biskup Hilarion był jednym z kandydatów, lecz sułtan wprost nie zgodził się na jego elekcję (ostatecznie urząd objął metropolita widyński Antym). W 1872 biskup Hilarion objął katedrę tyrnowską i otrzymał godność metropolity. W 1874 zainicjował otwarcie seminarium duchownego Świętych Piotra i Pawła przy monasterze w Laskowcu[1].
Zmarł rok później w Konstantynopolu i został pochowany w sąsiedztwie bułgarskiej cerkwi św. Szczepana[1].