Hurtigruten

Hurtigruten – norweska linia promowa, obsługująca codzienne kursy pasażersko-towarowe wzdłuż zachodniego i północnego wybrzeża Norwegii pomiędzy Bergen oraz Kirkenes^[1]. Nazywane czasem "Norweskim ekspresem wybrzeża", linie Hurtigruten przepływają wzdłuż prawie całej długości kraju, wykonując pełny kurs Bergen-Kirkenes-Bergen w 11 dni. Firma przewozi 1,4% wszystkich pasażerów korzystających z promów całego świata^[2].

Historia

SS Vesterålen niedaleko Bodø w czasie pierwszej podróży w 1893 r.

Linie Hurtigruten zostały założone w 1893 roku na mocy umowy rządowej, zawartej w celu poprawy komunikacji wzdłuż długiego, nieregularnego wybrzeża Norwegii^[3]. SS Vesteraalen rozpoczął swoją pierwszą podróż z Trondheim do Hammerfest w dniu 2 lipca 1893 r., z postojami w Rørvik, Brønnøy, Sandnessjøen, Bodø, Svolvær, Lødingen, Harstad, Tromsø oraz Skjervøy. Statek przybył do Svolvær w poniedziałek 3 lipca ok. 20:00 po niespełna 36 godzinach oraz do Hammerfest w środę 5 lipca po 67 godzinach rejsu. Podczas tego kursu statkiem kierował Richard With, uważany za założyciela Hurtigruten. Aktualnie (2015) trasę Trondheim – Svolvær statki pokonują w 33 godziny, natomiast do Hammerfest dopływają po 41 godzinach i 15 minutach.

Uruchomienie promów było znaczącym przełomem dla społeczności wzdłuż jego trasy. Przesyłki pocztowe ze środkowej Norwegii do Hammerfest, dostarczane dotychczas w ciągu trzech tygodni (w lecie) oraz pięciu miesięcy (zimą), mogły być teraz dostarczane w zaledwie siedem dni.

Zbudowany w 1982 r. MS *Narvik* podczas postoju w Svolvær

Począwszy od lat 80. XX wieku funkcja Hurtigruten zaczęła się powoli zmieniać; dotacje państwowe były stopniowo wycofywane, a operator położył większy nacisk na turystykę. Do służby zostały wprowadzone nowe, większe i bardziej luksusowe statki, mające w swoim wyposażeniu m.in. jacuzzi, bary, restauracje i wiele innych udogodnień. Mimo tego linie nadal pełnią ważną funkcję społeczną, zaspokajając potrzebę zwykłych przewozów pasażerskich oraz towarowych. Ostatnie dwa niezależne przedsiębiorstwa żeglugowe – Ofotens og Vesteraalens Dampskibsselskab (OVD) oraz Troms Fylkes Dampskibsselskap (TFDS) – zostały 1 marca 2006 r. włączone do Grupy Hurtigruten. Oprócz historycznej trasy przybrzeżnej, firma organizuje również rejsy wokół Grenlandii, Ameryki Południowej i Antarktydy.

Aktualny stan floty

MS Nordlys w Hammerfest w czerwcu 2005 r.

Promy rejsowe

Statki wycieczkowe

MS Fram

MS Fram, upamiętniający nazwą statek badawczy Fram, wykorzystywany przez norweskiego badacza Fridtjofa Nansena podczas wypraw na biegun północny, został dostarczony w 2007 roku. Wykorzystywany jest on do rejsów dookoła Grenlandii podczas lata (dzień polarny na półkuli północnej) oraz wokół Antarktydy podczas zimy (noc polarna na półkuli północnej)^[4].

Pierwsze statki wycieczkowe, przybrzeżny parowiec MS Finnmarken zbudowany w 1956 roku oraz nadbudówka statku SS Finmarken 2 znajdują się obecnie w Stokmarknes i pełnią rolę muzeum linii Hurtigruten. Jedna z jednostek starszego typu - MS Lofoten zbudowany w 1964 roku - wciąż jest wykorzystywany w eksploatacji liniowej. MS Nordstjernen zbudowany w 1956 roku aż do czasu jego sprzedaży w roku 2012 również był eksploatowany przez operatora na podstawowej linii. Pozostałe statki będące w użyciu zostały zbudowane między 1982 a 2003 rokiem, w tym większość z nich na przełomie XX i XXI wieku.

Trasa

W kolejności, kierunek z południa na północ:

Wydarzenia i incydenty po II wojnie światowej

We wrześniu 1954 roku SS Nordstjernen osiadł w nocy na mieliźnie w Raftsundet. Statek zaczął nabierać wody i w efekcie tonąć. Na pokładzie znajdowało się 157 pasażerów oraz 46 członków załogi; 5 osób utonęło^[5]^[6].
21 października 1962 roku MS Sanct Svithun wpadł na rafę niedaleko miejscowości Folda w okręgu Nord-Trøndelag z powodu błędu nawigacyjnego po opuszczeniu Trondheim. Z 90 osób znajdujących się na pokładzie ocalało jedynie 48^[7].
W 2011 roku na pokładzie MS Nordlys wybuchł pożar powstały w komorze silnika, co doprowadziło do śmierci dwóch członków załogi^[8].

Przypisy

↑ Rozkład rejsów. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-28)]. (ang.).
↑ World Wide Market Share. [dostęp 2015-04-28]. (ang.).
↑ Historia Hurtigruten. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-11)]. (ang.).
↑ Micke Asklander: MS Fram (2007). [dostęp 2015-04-29]. (szw.).
↑ D/S Nordstjernen. [dostęp 2015-04-28]. (norw.).
↑ Ulykker og forlis. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-22)]. (norw.).
↑ Historien Sanct Svithun [online], Hurtigrutemuseet, 7 stycznia 2014 [dostęp 2024-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-07] (norw.).
↑ To bekreftet omkommet etter brann på hurtigruta. [dostęp 2015-04-28]. (norw.).

Linki zewnętrzne

[1] Rozkład rejsów. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-28)]. (ang.).

[2] World Wide Market Share. [dostęp 2015-04-28]. (ang.).

[3] Historia Hurtigruten. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-11)]. (ang.).

[4] Micke Asklander: MS Fram (2007). [dostęp 2015-04-29]. (szw.).

[5] D/S Nordstjernen. [dostęp 2015-04-28]. (norw.).

[6] Ulykker og forlis. [dostęp 2015-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-22)]. (norw.).

[7] Historien Sanct Svithun [online], Hurtigrutemuseet, 7 stycznia 2014 [dostęp 2024-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-07] (norw.).

[8] To bekreftet omkommet etter brann på hurtigruta. [dostęp 2015-04-28]. (norw.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]