Przejdź do zawartości

I Korpus Polski w Rosji

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
I Korpus Polski
1-й Польский корпус
Ilustracja
Historia
Państwo

 Republika Rosyjska

Sformowanie

1917

Rozformowanie

1918

Tradycje
Rodowód

Dywizja Strzelców Polskich

Dowódcy
Pierwszy

gen. por. Józef Dowbor-Muśnicki

Działania zbrojne
I wojna światowa
Wojna domowa w Rosji
Organizacja
Dyslokacja

Twierdza Bobrujsk

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

„Polska Dowborowa” - obszar okupowany pod koniec lutego 1918 przez I Korpus Polski
Gen. Józef Dowbor-Muśnicki i sztab I Korpusu Polskiego w Rosji, 1918
Gen. Józef Dowbor-Muśnicki
Kopiec I Korpusu Polskiego na terenie Twierdzy w Bobrujsku

I Korpus Polski w Rosji (ros. 1-й Польский корпус) – wyższy związek taktyczny Wojska Polskiego na Wschodzie. Podlegał rozkazom Armii Imperium Rosyjskiego, a następnie Radzie Regencyjnej Królestwa Polskiego[1].

I Korpus liczył 15 stycznia 1918 roku 29 000 żołnierzy, zaś w maju 23 661 żołnierzy. Żołnierze I Korpusu nazywani są Dowborczykami od nazwiska dowódcy generała Józefa Dowbor-Muśnickiego.

Formowanie korpusu

[edytuj | edytuj kod]

Korpus został sformowany 24 lipca 1917 na ziemiach zaboru rosyjskiego znajdujących się pod władzą Rządu Tymczasowego Rosji, z żołnierzy narodowości polskiej z armii rosyjskiej służących we Froncie Zachodnim i Froncie Północnym (obecnie Białoruś, Polesie, Litwa, Łotwa), z inicjatywy Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego. Dowodzony przez generała Józefa Dowbora-Muśnickiego mianowanego 6 sierpnia 1917 przez gen. Ławra Korniłowa na wniosek Naczpolu.

Formowanie Korpusu przebiegało w skomplikowanej atmosferze. Armia rosyjska ponosiła na froncie liczne klęski. Wewnątrz kraju, na skutek rewolucji bolszewickiej zaznaczało się ogólne rozprzężenie. Nieprzyjazny stosunek do tworzenia Korpusu zajęła również lewica polska w Rosji. Wyższą kadrę oficerską kompletował osobiście gen. Dowbor-Muśnicki. Podstawą tworzenia korpusu była Dywizja Strzelców Polskich. W styczniu 1918 roku przewidziano koncentrację oddziałów Korpusu w rejonie Bobrujska[2].

Działania korpusu

[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z założeniami Korpus miał wraz z osiągnięciem gotowości bojowej być skierowany na front walki z Niemcami. Jednak sytuacja na froncie i wewnątrz Rosji spowodowała, że zadania Korpusu zostały zmienione. Korpus na front przeciw Niemcom nie został skierowany, a 17 (4) grudnia 1917 roku został zawarty rozejm między Niemcami a Rosją radziecką i podjęto rozmowy pokojowe[2]. Gen. Dowbor widział zbliżający się konflikt z władzą bolszewicką, stał jednak na stanowisku niemieszania się w wewnętrzne sprawy Rosji. Zaproponował więc dowództwu bolszewickiemu umowę rozlokowania sił I Korpusu, co miało stanowić podstawę do zawarcia rozejmu do czasu ostatecznego wyjaśnienia sytuacji na froncie. Dochodziło jednak ze strony bolszewików do utrudniania koncentracji korpusu, zatrzymywania poszczególnych transportów, prób rozbrajania pododdziałów i agitacji[2]. Wobec tego, gen. Dowbor zażądał 24 stycznia 1918 roku od głównodowodzącego Frontu Zachodniego zaprzestania rozbrajania i utrudniania koncentracji pod rygorem potraktowania tych działań jako wrogich[3]. Bolszewicy przedstawili to jednak jako wrogi akt i nasilili działania w tym kierunku[3].

Mimo utrudnień, pod koniec stycznia doszło do stopniowej koncentracji części oddziałów w twierdzy Bobrujsk, przy tym część żołnierzy musiała tam przedrzeć się w przebraniu[4]. Z uwagi na odmowę zaopatrywania polskich oddziałów przez bolszewików, zaszła konieczność opanowania twierdzy dla uzyskania aprowizacji i doszło do walk Korpusu z oddziałami Gwardii Czerwonej[4]. W walkach tych, na początku lutego 1918, siły Korpusu odniosły kilka zwycięstw, z których najważniejsze to walki o Bobrujsk i opanowanie między 29 stycznia a 3 lutego 1918 twierdzy i miasta Bobrujska[5], obsadzonych przez 7 tysięczną załogę bolszewicką. 10 lutego 1918 roku utworzono w twierdzy polski pociąg pancerny „Związek Broni”. 19 lutego Polacy zdobyli Mińsk Litewski. Walki polsko-bolszewickie w tym czasie toczono również m.in. pod Tatarką, Osipowiczami, Żłobinem i wielu innych regionach. Na przełomie lutego i marca, po zdobyciu Rohaczewa, Mohylewa i Żłobina, bolszewicy zostali wyparci za Dniepr[6].

Jednocześnie z walkami z bolszewikami prowadzono rokowania z naciskającymi od zachodu wojskami niemieckimi Oberostu. 26 lutego 1918 roku zawarto porozumienie z Niemcami, które stwierdzało, że:

Korpus Polski jest wojskiem neutralnem, któremu dla rozlokowania się i wyżywienia i do obrony od napadów ze strony bolszewików wyznaczony jest teren między Dnieprem od Mohylowa aż do ujścia Berezyny i koleją SłuckOsipowicze – Łapicze – Grodziniec[7].

Korpus uzyskał tymczasową administrację okupacyjną nad tym terenem. Stwierdzono także, że Korpus Polski walczy tylko w razie, jeżeli będzie na tym terenie napadnięty[7]. Przemarsz wojsk niemieckich na tym terenie był dozwolony, ponadto 27 lutego Polacy mieli ustąpić na rzecz Niemców z Mińska[7]. Po zawarciu pokojowego traktatu brzeskiego władze niemieckie postanowiły jednak doprowadzić do likwidacji Korpusu[8]. 10 marca 1918 roku korpus liczył 16 493 ludzi, a 10 maja – 23 661 ludzi i prawie 10 tysięcy koni[9]. W tym, 10 maja było 14 117 żołnierzy frontowych, z silną jazdą i artylerią[10]. Wielkość taborów, w tym znaczna liczba koni, wskazywały na zamiar sprowadzenia korpusu wraz ze zgromadzonym inwentarzem na ziemie polskie[9]. Gen. Dowbor próbował lawirować, opierając się na autorytecie Rady Regencyjnej. 4 marca 1918 roku delegacja wysłana do Warszawy przez dowódcę I Korpusu oraz Naczpol uznała zwierzchnictwo polityczne Rady Regencyjnej, która 6 marca powierzyła nadal dowództwo gen. Dowborowi[11]. Gen. Dowbor starał się następnie uzyskać możliwość skupienia dalszych sił polskich, po czym przejścia korpusu wraz z bronią i wyposażeniem na ziemie polskie, jednakże niemieckie dowództwo zażądało demobilizacji korpusu[11]. Na żądanie niemieckie, 10 kwietnia zdemobilizowano i zwolniono do byłego zaboru rosyjskiego (okupowanego przez Niemcy i Austro-Węgry), pierwszy tysiąc żołnierzy[12]. W tym czasie doszło do likwidacji II Korpusu, zakończonej bitwą pod Kaniowem[13]. Rozważano w dowództwie Korpusu możliwość przejścia za Dniepr i przedarcia się przez ziemie rosyjskie do sprzymierzonych, lecz został on odrzucony[13]. Mimo oporu konspiracyjnego organizacji piłsudczyków z Leopoldem Lisem-Kulą i Melchiorem Wańkowiczem na czele rozpoczął się proces likwidacji Korpusu[14].

21 maja 1918 Korpus został rozformowany i rozbrojony w twierdzy w Bobrujsku, po przyjęciu ultimatum przedstawionego 20 maja przez dowództwo niemieckie, pod groźbą użycia siły[15]. Żołnierze mieli zostać zwolnieni tam, skąd pochodzą, a całość wyposażenia i konie przejęli Niemcy[15]. Odmówiono tym samym praw Radzie Regencyjnej do kontaktów z korpusem[15]. Po podpisaniu porozumienia, w nocy z 21 na 22 maja doszło do próby buntu i aresztowania gen. Dowbora przez członków konspiracji, lecz bunt nie zyskał poparcia i upadł[14]. Ostatni transport wojsk Korpusu opuścił Bobrujsk 8 lipca 1918. Żołnierze Korpusu po rozbrojeniu przybyli w większości do Warszawy, gdzie weszli w skład powstającego Wojska Polskiego.

W Bobrujsku, na miejscowym cmentarzu wojennym, istniał wysoki kopiec z krzyżem na szczycie, pod którym zostało pochowanych około dwóch tysięcy polskich żołnierzy I Polskiego Korpusu. Obecnie nie ma po nim śladu. Replika tego kopca, znacznie pomniejszona, znajduje się na cmentarzu Powązkowskim. W dwudziestoleciu międzywojennym byli tutaj chowani Dowborczycy.

Organizacja i obsada personalna korpusu

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy oddziałów I Korpusu Polskiego w Rosji z gen. Józefem Dowbor-Muśnickim; 1917 r.
Grupa oficerów 1 pułku inżynierii; Bobrujsk 1918 r.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji.

Dowództwo

Inni:

Umundurowanie żołnierzy korpusu

[edytuj | edytuj kod]

Przepisy mundurowe z 25 maja 1918

Hełm żołnierza I Korpusu Polskiego
I Korpus Polski – Święto 3 Maja – udekorowana brama do twierdzy Bobrujsk
I Korpus Polski w Rosji – uroczystość Święta 3 Maja – defilada; Bobrujsk 1918 r.
I Korpus Polski w Rosji – uroczystość Święta 3 Maja – parada; Bobrujsk 1918 r.
Pomnik Dowborczyków na Wybrzeżu Kościuszkowskim w Warszawie odsłonięty w 1930 r. – uroczystość Zw. Żołnierzy I Polskiego Korpusu Wschodniego w 1935 r.
  • Czapka – wzoru rosyjskiego z sukna koloru ochronnego (zielonego), z prostym daszkiem i orzełkiem wysokości 4 cm.
  • Hełmwzoru francuskiego z białym orłem wysokości 2 cm i amarantową obwódką szerokości 1cm (wprowadzony jako przepisowy 4 marca 1918)[20]
  • Kurtki: frencz lub bluza z kieszeniami.
  • Spodnie – koloru ochronnego
w jeździe, artylerii, sztabach, inżynierii i straży polowej – granatowe
w autopolu – czarne.
białym – w sztabach i zarządach
z żółtym kantem – u oficerów straży polowej
artyleria piesza – biały
straż polowa – akselbant podwójny żółty
jazda – biały z amarantem
amarantowy – w 1, 5 i 9 pułku strzelców, w 1 pułku rezerwowym, pułku inżynieryjnym i radiotelegrafie
biały – w 2, 6 i 10 pułku strzelców
żółty – w 3, 7 i 11 pułku strzelców
niebieski – w 4, 8 i 12 pułku strzelców oraz służbie zdrowia
czarny – w artylerii pieszej
pomarańczowy – w poczcie polowej i telegrafie
czerwony – sztaby oprócz generalnego
granatowy – ogólnie piechota
  • Wypustki i odznaki stopni na rękawach:
amarantowe – 1 Dywizja Strzelców, artyleria, telegraf
brązowe:– 2 Dywizja Strzelców,
żółte – 3 Dywizja Strzelców, radio
niebieskie – 1 i 2 pułk rezerwowy
czarne – pułk inżynieryjny
białe – służba zdrowia i sztaby
pojedynczy amarantowy szerokości 2 cm – piechota, sztaby, służba zdrowia, poczta, sądownictwo i artyleria piesza
podwójny czarny z amarantowym kantem – pułk inżynieryjny i inżynier korpusu
podwójny amarantowy z żółtym kantem – radio i straż polowa
podwójny amarantowy – w 1 pułku ułanów
podwójny biały – w 2 pułku ułanów
podwójny żółty – w 3 pułku ułanów
  • Patki na kołnierzu z cyfrą lub znaczkiem

nakładane koloru ochronnego z wypustką:

amarantowa – 1 Dywizja Strzelców, poczta i telegraf
brązowa – 2 Dywizja Strzelców
żółta – 3 Dywizja Strzelców i radio
niebieska – Brygada Rezerwowa i służba zdrowia
czarna – pułk inżynieryjny, autopol
biała – sztaby
patka czarna z amarantową obwódką – w artylerii
kołnierz aksamitny czarny z amarantową obwódką, patka amarantowa z 2 srebrnymi toporami – w inżynierii korpusu
kroju ułańskiego amarantowo-żółte ze srebrnymi orzełkami – w straży polowej
fioletowe ze srebrnym guzikiem – korpus sądowy
wzoru ułańskiego amarantowo granatowe – jazda
ochronne z granatową wypustką – piechota

Kolorowe rabaty przepisane były tylko do munduru galowego. Była to jedyna różnica pomiędzy mundurem polowym a galowym. Generałowie i artyleria konna nosili rogatywki.

Odtworzony pomnik Dowborczyków przed Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie

– dla odróżnienia rang i stopni wojskowych wprowadzić na bluzach i płaszczach kąty z galonu złotego lub srebrnego dla oficerów i z amarantowej taśmy dla żołnierzy: galon i taśma powinny być szerokości 3/4 cm, kąty powinny być proste, zwrócone do dołu z bokami długości 5 cm, kąty należy naszywać na lewym rękawie pośrodku w odległości 10 cm od wszycia rękawa, odległość pomiędzy kątami 3/4 cm.

szeregowcy – powinni mieć kąty takie jak kaprale z taśmy amarantowej lecz zwrócone do góry,
kaprale (starsi szeregowcy) powinni mieć jeden kąt z taśmy amarantowej,
młodsi podoficerowie – powinni mieć dwa kąt z taśmy amarantowej,
starsi podoficerowie – powinni mieć trzy kąt z taśmy amarantowej,
sierżanci – powinni mieć cztery kąt z taśmy amarantowej,
podchorążowie – powinni mieć kąty sierżantów lub starszych podoficerów, stosownie do urzędów, z wszytym w otworze górnego kąta galonem srebrnym,
chorążowie – powinni mieć jeden kąt z galonu srebrnego,
podporucznicy – powinni mieć dwa kąty z galonu srebrnego,
porucznicy – powinni mieć trzy kąty z galonu srebrnego,
podkapitanowie – powinni mieć cztery kąty z galonu srebrnego,
kapitanowie – powinni mieć pierwszy od góry kąt złoty i pozostałe trzy srebrne.
podpułkownicy – powinni mieć dwa kąty złote,
pułkownicy – powinni mieć trzy kąty złote.
generałowie – kąty złote wzoru huzarskiego: – jeden u generałów podporuczników, – dwa u generałów poruczników, – trzy u generałów broni[21].

W 1919 r. ukazał się „Album mundurów 1go Polskiego Korpusu” ze wstępem Józefa Dowbor-Muśnickiego i ilustracjami Mikołaja Wisznickiego[22].

Związek Żołnierzy I Korpusu Polskiego

[edytuj | edytuj kod]

W okresie II RP do 1939 działał Związek Żołnierzy I Korpusu Polskiego, mający siedzibę przy ul. Aleje Jerozolimskie 93 w Warszawie[23].

W literaturze

[edytuj | edytuj kod]

Działalność I Korpusu Polskiego w Bobrujsku została opisana w powieści Nadberezyńcy Floriana Czarnyszewicza.

Działalność Korpusu, szczególnie okoliczności rozbrojenia przez Niemców, również opisał Melchior Wańkowicz w Strzępach epopei.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Chwalba: Historia Polski 1795-1918. Kreaków: Wydawnictwo Literackie, 2008, s. 571-591.
  2. a b c Bagiński 1921 ↓, s. 181-182.
  3. a b Bagiński 1921 ↓, s. 184.
  4. a b Bagiński 1921 ↓, s. 200-201.
  5. Bagiński 1921 ↓, s. 203-207.
  6. Bagiński 1921 ↓, s. 278.
  7. a b c Bagiński 1921 ↓, s. 274-275.
  8. Bagiński 1921 ↓, s. 305-306.
  9. a b Bagiński 1921 ↓, s. 297.
  10. Bagiński 1921 ↓, s. 299-300.
  11. a b Bagiński 1921 ↓, s. 303-304.
  12. Bagiński 1921 ↓, s. 307-308.
  13. a b Bagiński 1921 ↓, s. 310.
  14. a b Bagiński 1921 ↓, s. 318-319.
  15. a b c Bagiński 1921 ↓, s. 314-316.
  16. Nekrolog. „Kurjer Warszawski”. 92, wyd. wieczorne, s. 11, 1919-04-02. Warszawa. .
  17. E. Flis, "Polskość jest wyznaniem” – Miciński w przededniu i w dobie Wielkiej Wojny, w: Pierwsza wojna światowa w literaturze polskiej i obcej, red. E. Łoch, Lublin 2004, s. 157
  18. Wiktor Cygan: U boku Rosji. Służba duszpasterska polskich formacji wojskowych podczas I wojny światowej. 2011-05-21. [dostęp 2015-04-09].
  19. Bogusław Szwedo. Ks. pułkownik Jan Pajkert (1887–1964) – kapłan diecezji sandomierskiej, dziekan I Korpusu Polskiego, Naczelny Kapelan Wojsk Polskich. „Nasza Służba”, s. 12, Nr 7 z 1-15 kwietnia 2014. Ordynariat Polowy Wojska Polskiego. 
  20. Bagiński 1921 ↓, s. 291.
  21. Bagiński 1921 ↓, s. 164 - 165.
  22. Album mundurów 1go Polskiego Korpusu, Warszawa: Polskie Stowarzyszenie Wydawnicze „Placówka”, 1919.
  23. Ze świata kombatanckiego. „Naród i Wojsko”, s. 12, Nr 4 z 15 lutego 1939. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy