Jerzy Nadolski

Jerzy Nadolski

pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	11 października 1885 Sanniki, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 Pułk Piechoty, 3 Pułk Piechoty, 8 Szpital Okręgowy Okręg Korpusu Nr V Okręg Korpusu Nr I Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie
Stanowiska	komendant szpitala okręgowego szef sanitarny okręgu korpusu komendant akademii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Nadolski (ur. 11 października 1885 w Sannikach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Stanisława i Zofii z Kubickich. Był ojcem profesora Andrzeja Nadolskiego (1921–1993). W 1914 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i uzyskał dyplom doktora nauk medycznych. W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Jako lekarz pułkowy z 2 pułkiem Legionów odbył kampanię karpacką i bukowińską. Od 1916 przeniesiony do 3 pułku piechoty. 29 września 1914 awansował do stopnia podporucznika, 13 listopada 1914 na porucznika, a 1 grudnia 1916 na kapitana. Do 6 czerwca 1916 roku był szefem sanitarnym w c. i k. Komendzie Grupy Polskich Legionów, a następnie lekarzem 3 kompanii uzupełniającej w Dęblinie.

Od 1 listopada 1918 w WP, został lekarzem kursu wyszkolenia artylerii w Garwolinie. Od 1919 został komendantem pociągu szpitalnego nr 5 a od 1 października 1918 r, szefem sanitarnym 5 Dywizji Piechoty. Po wojnie został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 81. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Szefostwie Sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie, pozostając na ewidencji V batalionu sanitarnego. W 1928 praktykował w 5 Szpitalu Okręgowym w Krakowie. W lipcu 1929 został wyznaczony na stanowisko komendanta 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu. 18 lutego 1930 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W czerwcu 1930 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie na stanowisko szefa sanitarnego. W 1934 został szefem sanitarnym Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie przy ulicy Przejazd 15. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Cieszkowskiego 3. W 1937 został wyznaczony na stanowisko komendanta Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego imienia Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego w Warszawie, który 28 sierpnia 1938 został przekształcony w Akademię Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego komitetu redakcyjnego czasopisma „Kultura Fizyczna”, od 1937 „Wychowanie Fizyczne”.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 był szefem szpitali wojskowych w rejonie Chełma i Łucka. Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany w Charkowie przez funkcjonariuszy NKWD i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Znajduje się na Liście Starobielskiej NKWD, poz. 2337.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7491
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia (1935)
• Złoty Krzyż Zasługi Wojskowej z koroną na wstędze (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis (Austro-Węgry)
• Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (Watykan, 1937)
• Order Krzyża Białego Związku Obrony III klasy (Estonia, 1934)

Zobacz też

• awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007
• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
• Lista starszeństwa korpusu oficerów sanitarnych [w:] Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 3 z 31.01.1934 r.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa czerwiec 1934.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
• Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”, s. 51-52, R. 9 Z. 2 (18) / 2000. 
• Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• https://www.ogrodywspomnien.pl/index/showd/14549
• http://ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl/wpis/6564