Karabin maszynowy Hotchkiss Mle 1929
 Podwójnie sprzężony Hotchkiss Mle 1929 w wersji lądowej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy |
1927 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
13,2 mm |
| Nabój |
13,2 × 96 mm |
| Magazynek |
magazynek 30 nab. |
| Taśma nabojowa |
taśma sztywna 15 nab. |
| Wymiary | |
| Długość |
1990 mm |
| Długość lufy |
1000 mm |
| Masa | |
| karabinu właściwego |
37,5 kg (pojedynczy) |
| lufy |
19,5 kg |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
800 m/s |
| Szybkostrzelność praktyczna |
450 strz./min. |
| Zasięg skuteczny |
3000 m (w pionie) |
Hotchkiss Mle 1929 (fr. Mitrailleuse de 13.2 mm CA mle 1929; pol. najcięższy karabin maszynowy wz. 30) – francuski wielkokalibrowy karabin maszynowy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec lat 20. we francuskiej wytwórni Société Anonyme des Anciens Etablissements Hotchkiss et Cie w oparciu o konstrukcję karabinu maszynowego Hotchkiss Mle 14 opracowano karabin maszynowy kal. 13,2 mm jako karabin przeciwlotniczy.
Do strzelania używano naboi z pociskami zwykłymi z rdzeniem ze stali półmiękkiej, przeciwpancernymi z rdzeniem ze stali twardej, przeciwpancernymi i smugowymi. Była to broń samoczynna działająca na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, zasilany z piętnastonabojowej taśmy sztywnej lub w wersji sprzężonej z magazynka pudełkowego o pojemności 30 nabojów zakładanego od góry. Posiadał celownik krzywiznowy z muszką lub celownik przeciwlotniczy Le Prieur.
Produkowany był w kilku wersjach:
- wersja lądowa – pojedynczy lub podwójnie sprzężone karabiny maszynowe na trójnożnej podstawie
- wersja morska – pojedynczy lub podwójnie i poczwórnie sprzężone karabiny na stałej podstawie morskiej typu R4SM
- wersja do pojazdów pancernych – pojedynczy karabin montowany w wieży
W Wojsku Polskim – nkm wz. 30
[edytuj | edytuj kod]W latach 1933–1934 zakupiono we Francji 28 sztuk karabinów, które weszły na wyposażenie Wojska Polskiego pod oznaczeniem najcięższy karabin maszynowy wz. 30 (nkm wz. 30). W 10 z nich uzbrojono kompanię nkm plot w ramach 1 paplot. Stosowano do nich dwa typy podstaw trójnożnych, starszą o słabej stabilizacji – B, posiadano osiem sztuk i R1. W roku 1938 kompanię rozformowano. 16 nkm przeznaczono do prawych wież czołgów Vickers E. Tę odmianę zasilano z magazynka wkładanego od góry. Wycofano je z broni pancernej między 1936 a 1938 – prawdopodobnie w 1937 roku[1]. W sierpniu 1939 roku na stanie było 29 sztuk[2]. We wrześniu 1938 roku 24 nkm przekazano Marynarce Wojennej[1]. W Marynarce Wojennej nkm był użytkowany między innymi na dwóch niszczycielach typu Grom: ORP „Grom” i ORP „Błyskawica” (2×II), dwóch niszczycielach typu Wicher: ORP „Wicher” i ORP „Burza” (2×II), stawiaczu min ORP „Gryf” (2×II), kanonierkach typu Wodoriez: ORP „Generał Haller” i ORP „Komendant Piłsudski” (1× II), okrętach podwodnych typu Wilk: ORP „Wilk”, ORP „Ryś" i ORP „Żbik”, trałowcu typu Jaskółka: ORP „Żuraw”oraz szkolnym okręcie artyleryjskim ORP „Mazur” (1×II).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Michał Kuchciak: Czołg lekki Vickers 6-Ton w Wojsku Polskim w latach 1931-1939. Oświęcim: Napoloen V, 2018, s. 73. ISBN 978-83-7889-728-6.
- ↑ Andrzej Konstankiewicz, Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914–1939, Lublin 2003, s. 256.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ciepliński Andrzej, Woźniak Ryszard, Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku), Warszawa 1994.
- Konstankiewicz Andrzej, Broń strzelecka i sprzęt artyleryjski formacji polskich i Wojska Polskiego w latach 1914 - 1939, Lublin 2003.
- Waśko Zdzisław, Witkowski Rafał, Regularne jednostki Wojska Polskiego Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, wyposażenie, metryki okrętów i oddziałów lądowych Marynarki Wojennej, Warszawa 1976.