Manlio Di Rosa

Manlio Di Rosa

Data i miejsce urodzenia	14 września 1914 Livorno
Data i miejsce śmierci	15 marca 1989 Livorno
Dorobek medalowy
Reprezentacja Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Melbourne 1956 szermierka (floret druż.) srebro Londyn 1948 szermierka (floret druż.) srebro Helsinki 1952 szermierka (floret druż.) brąz Helsinki 1952 szermierka (floret ind.) Mistrzostwa świata złoto Sztokholm 1951 floret ind. złoto Kair 1949 floret druż. złoto Monte Carlo 1950 floret druż. złoto Luksemburg 1954 floret druż. złoto Rzym 1955 floret druż. srebro Lizbona 1947 floret ind. srebro Lizbona 1947 floret druż. srebro Sztokholm 1951 floret druż. srebro Bruksela 1953 floret druż. brąz Bruksela 1953 floret ind. Reprezentacja Włochy Igrzyska olimpijskie złoto Berlin 1936 szermierka (floret druż.) Mistrzostwa świata złoto Budapeszt 1933 floret druż. złoto Warszawa 1934 floret druż. złoto Paryż 1937 floret druż.

Manlio Di Rosa (ur. 14 września 1914 w Livorno, zm. 15 marca 1989 tamże) – włoski florecista, wielokrotny medalista igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata.

Na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 roku razem z Giulio Gaudinim, Gioacchino Guaragną, Gustavo Marzim, Giorgio Bocchino i Ciro Verrattim zdobył złoty medal w zawodach drużynowych. Po zakończeniu II wojny światowej wystartował na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1948 roku, gdzie wspólnie z Edoardo Mangiarottim, Renzo Nostinim, Giuliano Nostinim, Giorgio Pellinim i Saverio Ragno był drugi drużynowo. Indywidualnie zajął szóste miejsce. Kolejne dwa medale wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku. Najpierw Mangiarotti, Di Rosa, Pellini, Renzo Nostini, Giancarlo Bergamini i Antonio Spallino zdobyli srebro drużynowo, przegrywając w finale z Francuzami. Następnie był trzeci w turnieju indywidualnym, wygrywając pięć z ośmiu walk w rundzie finałowej, przegrywając tylko z Francuzem Christianem d’Oriolą i Edoardo Mangiarottim. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Melbourne w 1956 roku, gdzie Włosi w składzie: Edoardo Mangiarotti, Manlio Di Rosa, Giancarlo Bergamini, Antonio Spallino, Luigi Carpaneda i Vittorio Lucarelli zdobyli złoto. W rywalizacji indywidualnej tym razem nie startował.

Podczas mistrzostw świata w Budapeszcie w 1933 roku Giorgio Bocchino, Manlio Di Rosa, Gioacchino Guaragna, Giorgio Macerata, Giuliano Nostini i Saverio Ragno zdobyli złoty medal w turnieju drużynowym. W tej samej konkurencji zdobywał też złote medale na mistrzostwach świata w Warszawie (1934), mistrzostwach świata w Paryżu (1937), mistrzostwach świata w Kairze (1949), mistrzostwach świata w Monte Carlo (1950), mistrzostwach świata w Luksemburgu (1954) i mistrzostwach świata w Rzymie (1955) oraz srebrne na mistrzostwach świata w Lizbonie (1947), mistrzostwach świata w Sztokholmie (1951) i mistrzostwach świata w Brukseli (1953). Zdobył również trzy medale w zawodach indywidualnych: złoty na MŚ 1951, srebrny na MŚ 1947 (za Christianem d'Oriolą) i brązowy na M3 1954 (za Christianem d’Oriolą i Edoardo Mangiarottim).

Linki zewnętrzne

• Olympedia – Manlio Di Rosa. olympedia.org. [dostęp 2023-10-28]. (ang.).