Megafauna

*Megatherium*, naziemny szczerbak spokrewniony z leniwcami, zbliżony wielkością do współczesnego słonia

Megafauna ((gr.) megas "olbrzymi" + (łac.) fauna "zwierzę") – termin stosowany w archeologii i paleontologii dla określenia zwierząt o dużych rozmiarach^[1]. Za miernik uznawana jest masa ciała i stosuje się dwie wartości graniczne: zwierzęta o masie powyżej 45 kg (100 funtów) lub powyżej 100 kg (220 funtów). Termin megafauna może zawierać podkategorie uwzględniające pozycję troficzną zwierząt, w której wyróżnia się megaroślinożerców (np. jeleń szlachetny), megamięsożerców (np. lew) i rzadziej megawszystkożerców (np. niedźwiedź grizzly).

Megafauna jest w obszarze zainteresowania paleobiologów zajmujących się plejstocenem ze względu na masowe wymieranie w tym okresie zwierząt o dużych rozmiarach (40 - 100 tys. lat temu). Wiele gatunków, które wyginęły w tym okresie, miało olbrzymią masę^[2]^[3]. Przedstawicielami megafauny plejstoceńskiej były osiągające kilka ton masy ssaki np: nosorożec włochaty, mamuty czy inne trąbowce oraz lwy workowate, ptaki moa, lemury olbrzymie, a także drapieżniki jak megalania bądź tygrys szablozębny. Za wyginięcie megafauny plejstoceńskiej często wini się człowieka, jednakże zmiany klimatyczne także musiały mieć w tym swój udział^[4]. Siła dowodów nie jest jednak zadowalająca^[5].

Termin stosowany jest również w opisach populacji współczesnych zwierząt o dużych rozmiarach występujących na danym terenie^[6]. Za współczesnych przedstawicieli megafauny uznaje się słonie, żyrafy, hipopotamy, nosorożce, niedźwiedzie, żubry (bizony), łosie i inne z jeleniowatych itp.

Przypisy

↑ Megafauna. About.com Archeology. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).
↑ Steve Webb: Corridors to Extinction and the Australian Megafauna. Newnes, 2013-02-27. ISBN 978-0-12-407840-6. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).
↑ Richard A. Fariña, Sergio F. Vizcaíno, Gerry De Iuliis: Megafauna: Giant Beasts of Pleistocene South America. Indiana University Press, 2013-05-22. ISBN 0-253-00719-4. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).
↑ Graham W. Prescott, David R. Williams, Andrew Balmford, Rhys E. Green i inni. Quantitative global analysis of the role of climate and people in explaining late Quaternary megafaunal extinctions. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 109 (12), s. 4527-4531, 2012-03-20. DOI: 10.1073/pnas.1113875109. ISSN 0027-8424. PMID: 22393004. PMCID: PMC3311372. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).
↑ Anthony John Stuart. Late Quaternary megafaunal extinctions on the continents: a short review. „Geological Journal”. 50 (3), s. 338-363, 2015-05-01. DOI: 10.1002/gj.2633. ISSN 1099-1034. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).
↑ Megafauna. The free dictionary.com. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).

[1] Megafauna. About.com Archeology. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).

[2] Steve Webb: Corridors to Extinction and the Australian Megafauna. Newnes, 2013-02-27. ISBN 978-0-12-407840-6. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).

[3] Richard A. Fariña, Sergio F. Vizcaíno, Gerry De Iuliis: Megafauna: Giant Beasts of Pleistocene South America. Indiana University Press, 2013-05-22. ISBN 0-253-00719-4. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).

[4] Graham W. Prescott, David R. Williams, Andrew Balmford, Rhys E. Green i inni. Quantitative global analysis of the role of climate and people in explaining late Quaternary megafaunal extinctions. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 109 (12), s. 4527-4531, 2012-03-20. DOI: 10.1073/pnas.1113875109. ISSN 0027-8424. PMID: 22393004. PMCID: PMC3311372. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).

[5] Anthony John Stuart. Late Quaternary megafaunal extinctions on the continents: a short review. „Geological Journal”. 50 (3), s. 338-363, 2015-05-01. DOI: 10.1002/gj.2633. ISSN 1099-1034. [dostęp 2015-09-20]. (ang.).

[6] Megafauna. The free dictionary.com. [dostęp 2012-04-15]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Przypisy

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.