Przejdź do zawartości

Mentalność ofiary

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mentalność ofiary[1] jest nabytą cechą osobowości, charakteryzującą się tendencją do uważania siebie za ofiarę wrogich czynów innych ludzi i podtrzymywania tego poglądu nawet w obliczu dowodów przeczących zaistnieniu takich okoliczności. Rozwój mentalności ofiary zależy od procesów rozumowania i atrybucji. W niektórych przypadkach ludzie z mentalnością ofiary faktycznie byli ofiarami złych czynów innych osób, albo cierpieli bez własnej winy. Jednakże takie sytuacje nie muszą koniecznie powodować powstania tego syndromu[2].

Termin ten jest także używany w odniesieniu do tendencji do obwiniania innych ludzi za własne problemy, co także jest nazywane wiktymizacją[3][4].

Mentalność ofiary jest głównie nabyta, na przykład od członków rodziny lub tworzy się wskutek różnych przeżyć z okresu dzieciństwa. Także przestępcy często myślą o sobie w kategoriach mentalności ofiary, wierząc że są etycznymi ludźmi, którzy dokonują przestępstw tylko w reakcji na zepsucie świata, a władze nieuczciwie ich prześladują[5].

Geneza

[edytuj | edytuj kod]

W podstawowym sensie, ofiarą jest każdy kto doświadcza urazu, utraty, lub cierpienia w efekcie jakiegoś wydarzenia lub serii wydarzeń[6]. To negatywne doświadczenie nie jest jednak wystarczające do pojawienia się poczucia bycia ofiarą. Ludzie mogą identyfikować się jako ofiary[2], jeśli wierzą, że:

  • zostali zranieni;
  • nie byli przyczyną powstania raniącej sytuacji;
  • nie mieli obowiązku zapobieżenia szkodzie;
  • problem zasadza się na niesprawiedliwym naruszeniu ich praw (przez inną osobę) lub to ich pozytywne cechy (np. siła charakteru, dobroć) sprawiają, że stali się obiektem ataku
  • oczekują współczucia[7].

Pragnienie współczucia jest kluczowe pod tym względem, że samo wystąpienie szkodliwego zdarzenia nie jest wystarczające dla powstania poczucia bycia ofiarą. W tym celu potrzeba dodatkowo uważać szkodę za nieoczekiwaną, niesprawiedliwą i niemoralną, coś przed czym nie sposób było się uchronić. Potrzeba uzyskania współczucia i zrozumienia może pojawić się z biegiem czasu[8].

Osoba z mentalnością ofiary może wierzyć, że[2]:

  • jej życie jest serią wyzwań skierowanych specjalnie przeciwko niej;
  • życie jest pod wieloma względami straszne i poza jej kontrolą;
  • z powodu trudnych doświadczeń życiowych zasługuje na współczucie;
  • ma zbyt małe możliwości aby odmienić swój los, więc nawet nie będzie próbować;

Mentalność ofiary bywa skutkiem przemocy. Osoby nią dotknięte zwykle doświadczyły kryzysu lub traumy[9]. W swej istocie mentalność ofiary jest sposobem uniknięcia odpowiedzialności i krytyki, uzyskania uwagi i współczucia, oraz opanowania własnego uczucia gniewu.

Mentalność ofiary może manifestować się w szeregu różnych zachowań oraz sposobów myślenia i mówienia:

  • Identyfikowanie innych jako przyczyny niekorzystnej sytuacji i pomijanie osobistej odpowiedzialności za własne życie i jego okoliczności[10].
  • Okazywanie wzmożonej uwagi (nadmiernej czujności) w obecności innych.
  • Wyczulenie lub przeczulenie na negatywne intencje innych ludzi.
  • Wiara że inni ludzie mają więcej szczęścia w życiu.
  • Ulga czerpana z litowania się nad sobą i uzyskiwania współczucia innych ludzi.

Mentalność ta typowo wiąże się z nastawieniem pesymistycznym, użalaniem się nad sobą i skrytym gniewem[11] Ludzie ci mogą ułożyć przekonujące i złożone wyjaśnienia wspierające ich przekonania, a następnie użyć ich do wytłumaczenia sobie i innym danej sytuacji.

Ludzie z mentalnością ofiary mogą również:

  • posiadać realistyczną ocenę swojej bieżącej sytuacji, jednak bez poświęcania uwagi i zainteresowania jej przyczynami[12]
  • mieć tendencję do introspekcji
  • uważać, że mają szczególne prawa i okazywać w związku z tym egoizm[13]
  • mieć nastawienie obronne: W rozmowie odczytują negatywne intencje w neutralnych sprawach i reagują oskarżeniem, tworząc konflikt i nie dopuszczając do wspólnego rozwiązywania problemów.
  • kategoryzować: np. dzieląc ludzi na „dobrych” i „złych”, bez szarej strefy pomiędzy, lub szufladkując ich w inny sposób[10]
  • unikać przygód: są ogólnie niechętni podejmowania nawet małego i skalkulowanego ryzyka; podkreślają znaczenie i prawdopodobieństwo negatywnych skutków
  • wykazywać wyuczoną bezradność: nie doceniają swoich zdolności i wpływu na sytuację, czują się bezsilni
  • poniżać się: ustawiają się na jeszcze gorszej pozycji niż wynikałoby to z sytuacji i oceny innych ludzi

Mentalność ofiary może być odzwierciedlona w manierach językowych, np.

  • w sygnalizowaniu bezsilności („nie mogę...”),
  • okazywaniu braku możliwości wyboru („muszę...”, „nie mam wyboru...”),
  • bierno-agresywnej pokorze („nie wiem”, „ty zdecyduj”)

Inne cechy mentalności ofiary obejmują[14]:

  • potrzebę rozpoznania – dążenie do potwierdzenia i docenienia przez innych że jest się czyjąś ofiarą. To potwierdzenie pomaga wzmocnić podstawowe założenia na temat siebie, innych, sytuacji i ogólnie świata. Także domniemani prześladowcy powinni być świadomi swoich złych czynów.
  • elityzm moralny – percepcja własnej wyższości moralnej i niemoralności drugiej strony, zarówno na indywidualnym, jak i grupowym poziomie. Na poziomie osobniczym zwykle oznacza to czarno-białą wizję moralności i czynów. Osoba zaprzecza swoim agresywnym tendencjom i widzi siebie jako słabą i prześladowaną, a inni są zagrażający, prześladujący i niemoralni. W ten sposób domniemana ofiara podtrzymuje swój czysty wizerunek. Na poziomie grupowym elityzm moralny podkreśla szkody czynione przez drugą stronę, własną wyższość i uzasadnia własną agresję jako etyczną obronę przed niemoralnym atakiem.
  • brak empatii – ponieważ domniemane ofiary są skoncentrowane na własnym cierpieniu, nie są skłonne do rozpraszania swojej uwagi cierpieniem innych i osłabiania w ten sposób siły własnego wyrazu. Zwykle ignorują cudze cierpienie lub zachowują się samolubnie. Na poziomie grupowym, grupy są owładnięte własną martyrologią, nie chcą zewnętrznej perspektywy i okazują mniej empatii swoim adwersarzom, nie przyjmując odpowiedzialności za szkody które sami wyrządzają. W efekcie cała grupa zachowuje się egoistycznie.
  • przeżuwanie – ofiary poświęcają mnóstwo uwagi swoim nieszczęściom, ale głównie ich przyczynom i skutkom, a nie możliwym rozwiązaniom. To rodzi agresję w odpowiedzi na zaczepki, zmniejsza pragnienie wybaczenia i skłania do mściwości. Podobna dynamika jest obecna na poziomie grupowym.

Ofiary maltretowania i manipulacji

[edytuj | edytuj kod]

Ofiary maltretowania i manipulacji często zostają schwytane w pułapce widzenia siebie w roli ofiary. Psychologiczny profil wiktymizacji obejmuje ciągłe poczucie beznadziejności, bierności, utraty kontroli, pesymizm, negatywne myślenie, silne poczucie winy, wstydu, samooskarżanie i smutek. Ten sposób myślenia wciąga człowieka w otchłań beznadziei i desperacji[15]. Długi czas może być potrzebny terapeucie na zbudowanie relacji zaufania z ofiarą. Często istnieje zgeneralizowana nieufność do autorytetów i oczekiwanie zranienia i wykorzystania[16].

Wyzwolenie

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 roku, badania prowadzone przez psychologa Charlesa R. Snydera wskazały, że jeśli osoba z mentalnością ofiary wybaczy sobie i zaakceptuje sytuację która ją do tego doprowadziła, symptomy zespołu wstrząsu pourazowego i wrogości mogą zostać opanowane[17]

Dla dorastających ofiar grupy wsparcia oraz psychodrama pozwalają na zdobycie realistycznej oceny przeszłych traum. Pozwalają one też poznać własne emocje i wyrazić je w kontrolowany sposób. Grupy wsparcia umożliwiają ćwiczenie asertywności i uzyskiwanie zdrowego wsparcia bez wzmacniania szkodliwych sposobów myślenia[16].

Inne skuteczne techniki terapeutyczne opierają się na ideach inteligencji emocjonalnej, terapii poznawczo-behawioralnej i umiejscowieniu kontroli. Te metody dowiodły swej skuteczności w rozpoznaniu i zmianie mentalności[18].

Trauma i mentalność ofiary

[edytuj | edytuj kod]

Trauma może podkopać pozytywne nastawienie wobec świata jako sprawiedliwego i rozsądnego miejsca. Badania naukowe dowodzą, że potwierdzenie traumy jest istotne dla psychicznego uzdrowienia. Jest zupełnie normalne, że ofiary chcą aby sprawcy wzięli odpowiedzialność za swoje czyny[19]. De Lint i Marmo odkryli istnienie „antywiktymizacji” – nastawienia społecznego w którym oczekuje się od ofiar okazywania hartu ducha i nieokazywania bólu, który jest odbierany jako oznaka słabości. To tworzy środowisko w którym ofiara okazuje ból, tylko po to aby być za to osądzoną[20].

Wiktymologia jest nauką o społecznym odbiorze ofiar i ich cierpienia z socjologicznego i psychologicznego punktu widzenia. Ludzie będący ofiarami przestępstw mają skomplikowany stosunek do etykiety „ofiary”, mogą czuć się zobowiązani do jej zaakceptowania aby uzyskać pomoc; mogą czuć, że akceptacja tej etykietki jest konieczna dla uniknięcia winy; mogą chcieć odrzucić ją aby uniknąć stygmatyzacji, albo dać sobie poczucie kontroli; mogą akceptować tę rolę, pożądając raczej sprawiedliwości niż współczucia. Może zaistnieć fałszywa dychotomia ról ofiary i kogoś kto przeżył traumę[21].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Polski termin używany np. przez psycholog Małgorzatę Ohme: Małgorzata Ohme: 6 oznak mentalności ofiary. Jak rozpoznać kogoś, kto wpadł w tę pułapkę?. 2021-05-05.
  2. a b c The Victim Mentality – What It Is & Why You Use It [online], HarleyTherapy.co.uk (Harley Therapy Ltd.- Psychotherapy & Counselling in London), 26 kwietnia 2016 [dostęp 2018-08-07] (ang.).
  3. Annelie J. Harvey, Mitchell J. Callan, Getting “Just Deserts” or Seeing the “Silver Lining”: The Relation between Judgments of Immanent and Ultimate Justice, Cheryl McCormick (red.), „PLOS ONE”, 9 (7), 2014, e101803, DOI10.1371/journal.pone.0101803, ISSN 1932-6203, PMID25036011, PMCIDPMC4103766 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  4. Wendy Kaminer, The Culture of ‘Victimism’ Gives Way to a Culture of Bullying [online], The Atlantic, 30 lipca 2010 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  5. Daniel Bar-Tal i inni, A sense of self-perceived collective victimhood in intractable conflicts, „International Review of the Red Cross”, 91 (874), 2009, s. 229–258, DOI10.1017/S1816383109990221, ISSN 1816-3831 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  6. Karl Aquino, Kristin Byron, Dominating Interpersonal Behavior and Perceived Victimization in Groups: Evidence for a Curvilinear Relationship, „Journal of Management”, 28 (1), 2002, s. 69–87, DOI10.1177/014920630202800105, ISSN 0149-2063 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  7. Sykes, Charles J., 1954-, A nation of victims. The decay of the American character, wyd. 1st ed, New York: St. Martin’s Press, 1992, ISBN 0-312-08297-5, OCLC 26163021 [dostęp 2020-04-03].
  8. International Review of the Red Cross: Volume 91 – War victims [online], Cambridge Core [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  9. Edwin Daniel Jacob, Rethinking security in the twenty-first century. A reader, New York, ISBN 978-1-137-52542-0, OCLC 968253115 [dostęp 2020-04-03].
  10. a b Manfred F.R. Kets de Vries, Are You a Victim of the Victim Syndrome?, „SSRN Electronic Journal”, 2012, DOI10.2139/ssrn.2116238, ISSN 1556-5068 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  11. profile [online], www.drshirin.com [dostęp 2020-04-03] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-11].
  12. Are You Ready to Stop Feeling Like a Victim? [online], Psychology Today [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  13. Emily M. Zitek i inni, Victim entitlement to behave selfishly., „Journal of Personality and Social Psychology”, 98 (2), 2010, s. 245–255, DOI10.1037/a0017168, ISSN 1939-1315 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  14. Gabay, Rahav, Boaz Hameiri, Tammy Rubel-Lifschitz, and Arie Nadler. „The Tendency to Feel Victimized in Interpersonal and Intergroup Relationships.” The Social Psychology of Collective Victimhood (2020): 361.
  15. Braiker, Harriet B., 1948-, Who’s pulling your strings?. How to break the cycle of manipulation and regain control of your life, New York: McGraw-Hill, 2004, ISBN 0-07-140278-0, OCLC 52153642 [dostęp 2020-04-03].
  16. a b Beverly J. Knittle, Susan J. Tuana, Group therapy as primary treatment for adolescent victims of intrafamilial sexual abuse, „Clinical Social Work Journal”, 8 (4), 1980, s. 236–242, DOI10.1007/BF00758579, ISSN 0091-1674 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  17. C.R. Snyder, Laura S. Heinze, Forgiveness as a mediator of the relationship between PTSD and hostility in survivors of childhood abuse, „Cognition & Emotion”, 19 (3), 2005, s. 413–431, DOI10.1080/02699930441000175, ISSN 0269-9931 [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  18. The Educational Benefits of Releasing „Victim Mentality”: An Approach from the Fields of Business and Psychology – ProQuest [online], search.proquest.com [dostęp 2020-04-03] (ang.).
  19. Scott Barry Kaufman. Unraveling the Mindset of Victimhood. „Scientific American”. [dostęp 2020-12-31]. (ang.). 
  20. Willem de Lint, Marinella Marmo: Narrating Injustice Survival: Self-medication by Victims of Crime. Springer, 2018-07-03. ISBN 978-3-319-93494-5. (ang.).
  21. Amy Leisenring. Confronting „Victim” Discourses: The Identity Work of Battered Women. „Symbolic Interaction”. 29 (3), s. 307–330, 2006. DOI: 10.1525/si.2006.29.3.307. ISSN 1533-8665. (ang.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Caroline M Luke Butiz Butera (2010). The causes, prevalence, and treatment of obesity revisited in 2009: what have we learned so far? American Journal of Clinical Nutrition, 91, 277S-279S.
  • Christopher Peterson (2006). A Primer in Positive Psychology. Oxford University Press.
  • Thomas J. Nevitt: The Victim Mentality. https://web.archive.org/web/20121014034523/http://aaph.org/node/214
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy