Niszczyciele typu Sakura
 niszczyciel "Sakura" | |
| Stocznia |
Maizuru |
|---|---|
| Wejście do służby |
1912 |
| Wycofanie |
1 kwietnia 1932 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa 530 t |
| Długość |
79,2 m |
| Szerokość |
7,3 m |
| Zanurzenie |
2,2 m |
| Napęd |
pięć kotłów węglowych i 3 maszyny parowe o łącznej mocy 9500 KM |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
2400 mil przy 12 węzłach |
| Załoga |
94 |
| Uzbrojenie |
1 armata 120 mm |
Niszczyciele typu Sakura (jap. 櫻型駆逐艦 Sakura-gata kuchikukan) – liczący dwie jednostki ("Sakura" i "Tachibana") typ niszczycieli japońskich, były to pierwsze niszczyciele w całości zaprojektowane i zbudowane w Japonii dla Cesarskiej Marynarki Wojennej[1].
Marynarka Cesarska nie otrzymała wystarczających funduszy w roku fiskalnym 1907 na dodatkowe niszczyciele typu Umikaze i nie była zainteresowana kupnem dodatkowych małych kontrtorpedowców typu Kamikaze, w drodze kompromisu zdecydowano więc na konstrukcję dwóch nowych jednostek średniej wielkości. W odróżnieniu od typu Umikaze wyposażonego w drogie, importowane turbiny parowe, postanowiono, że nowe okręty, znane także jako typ F-10[2], będą wyposażone w tradycyjne maszyny parowe potrójnego rozprężania[3][4]. Okręty zostały zaprojektowane i zbudowane w stoczni Maizuru, stępkę pod "Sakura" (櫻) położono 31 marca 1911, wodowano go 20 grudnia 1911 i wszedł do służby 21 maja 1912. Budowę "Tachibana" (橘) rozpoczęto 29 kwietnia 1911, wodowano go 27 stycznia 1912, do służby wszedł 25 czerwca 1912[5].
Były to pierwsze japońskie niszczyciele noszące nazwy drzew, obie nazwy są niezwykle znaczące w kulturze japońskiej "Sakura" to kwiat wiśni, a "Tachibana" to odmiana dzikiej pomarańczy[5], te dwa drzewa rosną przed Salą Ceremonii Państwowych (Shishin-den) Pałacu Cesarskiego w Kioto[6].
Powrót do maszyn parowych pozwolił na zmniejszenie konsumpcji paliwa i dał okrętom większy zasięg. Zewnętrznie typ Sakura bazował na podobnym kadłubie jak wcześniejszy typ Umikaze, ale miał tylko trzy kominy zamiast czterech (były to pierwsze trzykominowe niszczyciele japońskie). Uzbrojenie stanowiła jedna armata morska 120 mm, cztery armaty 80 mm i podwójna wyrzutnia torpedowa 450 mm[3].
Oba okręty wzięły udział w I wojnie światowej i służyły do 1 kwietnia 1932, kiedy oba zostały wycofane ze służby.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Eric Osborne: Destroyers: An Illustrated History Of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-Clio. ISBN 1-85109-479-2.
- ↑ IJN Sakura Class Destroyers. GlobalSerurity.org. [dostęp 2010-10-08]. (ang.).
- ↑ a b Robert Gardiner, Przemysław Budzbon, Randal Gray: Conway's All the world's fighting ships, 1906-1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- ↑ Stephen Howarth: The fighting ships of the Rising Sun: the drama of the Imperial Japanese Navy, 1895-1945. New York: Atheneum, 1983. ISBN 0-689-11402-8.
- ↑ a b Sakura class 2nd class destroyers. [dostęp 2010-10-08]. (ang.).
- ↑ Kyoto Imperial Palace. [dostęp 2010-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-03)]. (ang.).
