Nowa fala (literatura fantastycznonaukowa)
Nowa fala (ang. New Wave) – termin określający nurt w literaturze fantastycznonaukowej, który pojawił się w połowie lat 60. XX wieku. Literatura nowofalowa odeszła od utartych kanonów s-f – fascynacji rozwojem techniki, eksploracją kosmosu, za to zajęła się człowiekiem i jego przeżyciami. Także warsztat pisarski był znacznie bardziej rozwinięty niż w klasycznej fantastyce[1].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Andrzej Niewiadowski i Antoni Smuszkiewicz, autorzy Leksykonu polskiej literatury fantastycznonaukowej piszą, że „fantastyczne obrazy malowane przez pisarzy zainteresowanych dokonaniami twórców nowej fali są jedynie projekcjami stanów psychicznych, symbolami niesprecyzowanych tęsknot i niepokojów współczesnego człowieka”[2].
Dominika Oramus wymienia czynniki, które przyczyniły się do powstania Nowej fali w s-f: „zastąpienie optymizmu pesymizmem, badań przestrzeni kosmicznej eksploracją inner space (kosmosu wewnętrznego) oraz dbałość o poziom literacki”. Dzięki tym czynnikom utwory te „zaczęto uznawać nie za komercyjne opowiastki, ale za sztukę”[3].
Termin
[edytuj | edytuj kod]Termin „nowa fala” został zapożyczony od nowej fali w kinie francuskim. Rewolucyjne przemiany w literaturze s-f korespondowały z przemianami kulturowymi: rewolucją seksualną, narastającą niechęcią wobec wojny w Wietnamie, emancypacją kobiet.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początek Nowej fali w fantastyce wiązany jest z objęciem w 1964 przez Michaela Moorcocka stanowiska redaktora naczelnego pisma „New Worlds”[4]. David Kyle , historyk zajmujący się fantastyką naukową zasugerował jednak, że doszło do niej także dzięki wkładowi H.L. Golda , redaktora naczelnego pisma Galaxy[5].
Czołowi twórcy i najważniejsze utwory
[edytuj | edytuj kod]- John Brunner – Wszyscy na Zanzibarze
- Philip José Farmer – Jeźdźcy purpurowej zapłaty
- Thomas M. Disch – 334
- Samuel R. Delany – Babel-17
- Roger Zelazny – Pan Światła
- Harlan Ellison – Nie mam ust, a muszę krzyczeć , antologia Niebezpieczne wizje
- J.G. Ballard – Głosy czasu
- Brian Aldiss – Mroczne lata świetlne
- Ursula K. Le Guin – Lewa ręka ciemności[6]
- Robert Silverberg – W dół do ziemi
- James Tiptree Jr. – Miłość to plan, plan to śmierć
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ New Wave Science Fiction – TV Tropes [online], TV Tropes [dostęp 2018-11-15] (ang.).
- ↑ Andrzej Niewiadowski, Antoni Smuszkiewicz: Leksykon polskiej literatury fantastycznonaukowej. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990, s. 308, seria: Seria „SF” Wydawnictwa Poznańskiego. ISBN 83-210-0892-5.
- ↑ Dominika Oramus: O pomieszaniu gatunków. Science fiction a postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2010, s. 162. ISBN 978-83-7436-240-5.
- ↑ 4. The New Wave of SF | A Virtual Introduction to Science Fiction [online], virtual-sf.com [dostęp 2018-11-15] (ang.).
- ↑ David Kayle , A Pictorial History of Science Fiction, s. 119–120, ISBN 0-600-38193-5 .
- ↑ New Wave Sci-Fi: 75 Best Novels of 1964–1983 – HILOBROW [online], hilobrow.com [dostęp 2018-11-15] (ang.).