Ratusz w Bremie
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
III, IV, VI |
Numer ref. | |
Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę | |
Położenie na mapie Bremy | |
Położenie na mapie Niemiec | |
53°04′34″N 8°48′29″E/53,076111 8,808056 | |
Ratusz w Bremie – wybudowany na początku XV w. w stylu gotyckim i odrestaurowany w XVII w. w stylu renesansu wezerskiego[1]. Jeden z najznamienitszych przykładów architektury gotyckiej w Europie. Do dziś służy jako siedziba burmistrza hanzeatyckiego miasta Bremy i prezydenta senatu.
W 2004 ratusz wraz z posągiem Rolanda został wpisany na listę dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Ratusz leży w centrum bremeńskiego starego miasta przy rynku (niem. Marktplatz). Usytuowany jest naprzeciwko budynku kupców (niem. Schütting), po prawej stronie od katedry a na lewo od kościoła Najświętszej Maryi Panny. Po jego zachodniej stronie stoi rzeźba z brązu przedstawiająca muzykantów z Bremy autorstwa Gerharda Marcksa.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Ratusz składa się z dwóch części: Starego Ratusza z początku XV w., odrestaurowanego w XVII w. oraz Nowego Ratusza wzniesionego na początku XX w.
Stary Ratusz został zbudowany w stylu gotyckim w latach 1405-09. W latach 1596–1612 bremeński budowniczy Lüder von Bentheim przeprowadził jego restaurację, nadając mu od strony rynku nową fasadę w stylu renesansu wezerskiego. Fasada powstała na bazie planów niderlandzkich architektów renesansu Jana Vredemana de Vries, Hendricka Goltziusa i Jakuba Florisa.
Nowy Ratusz został zaprojektowany w stylu neorenesansanoswym przez monachijskiego architekta Gabriela von Seidl w latach 1909-13.
W czasie nalotów alianckich pod koniec II wojny światowej, kiedy to ponad 60% zabudowy Bremy uległo zniszczeniu, ratusz wraz z posągiem Rolanda ocalały dzięki wzniesionym wcześniej zabezpieczeniom.
Wnętrza
[edytuj | edytuj kod]- Restauracja rajców miejskich (niem. Bremer Ratskeller) posiada dużą kolekcję (ok. 650 rodzajów) niemieckich win, najstarsze pochodzą z 1653
- Górna sala ratuszowa (niem. Obere Rathaushalle) z XVIII w. zegarem Meybacha
- Güldenkammer- małe pomieszczenie z 1595 sąsiadujące z górną salą ratuszową z unikatowym wyposażeniem w stylu secesyjnym projektu Henryka Vogelera
- Sala przyjęć (niem. Festsaal)
- Sala kominkowa (niem. Kaminzimmer)
- Sala gobelinowa (niem. Gobelinzimmer)
- Sala senatu (niem. Senatssaal)
- Dolna sala ratuszowa (niem. Untere Rathaushalle)- w przeszłości miejsce targu przyprawami i tkaninami.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pojęcie renesansu wezerskiego odnosi się do renesansu praktykowanego nad rzeką Wezerą w XVI-XVII w., pomiędzy Hannoversch-Münden a Bremą. Renesans wezerski łączy w sobie elementy renesansu włoskiego i zachodnioeuropejskiego, a jego cechą charakterystyczną są bogato dekorowane szczyty. Termin ten został wprowadzony przez Richarda Klapecka w opublikowanej w 1912 r. książce Alt-Westfalen
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ratusz w Bremie: strona oficjalna. [dostęp 2009-02-24]. (niem. • ang.).