Spiritus Domini

Spiritus Domini

Autor	Jan Paweł II
Tematyka	hagiografia, teologia
Typ utworu	list apostolski
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Watykan
Język	łacina
Data wydania	1987
Wydawca	Libreria Editrice Vaticana
poprzednia Sescentesima Anniversaria następna Duodecimum Saeculum

Spiritus Domini (łac. Duch Pański) − list apostolski papieża Jana Pawła II ogłoszony 1 sierpnia 1987 z okazji dwusetnej rocznicy śmierci św. Alfonsa Marii Liguoriego.

W incipicie listu papież zwrócił się do przełożonego generalnego redemptorystów o. Juana Manuela Lasso de la Vega y Miranda CSsR, a następnie zacytował fragment Ewangelii Łukasza (rozdz. 4 werset 18). List dzieli się na trzy części. W pierwszej części Jan Paweł II przedstawił postać św. Alfonsa, zwracając szczególną uwagę na działalność ewangelizacyjną w Neapolu i okolicy, dla której w 1732 założony został nowy instytut zakonny − Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela. Święty był też apostołem pióra. Pisał dzieła z zakresu teologii moralnej oraz proste teksty pomocne w rozwoju życia duchowego chrześcijan. W drugiej części autor listu wymienił prądy epoki, przeciwko którym występował założyciel redemptorystów: iluminizm, jansenizm i febronianizm. Za filary doktryny św. Alfonsa papież uznał wartościowanie modlitwy i współpracę z łaską Bożą. Z modlitwy miał rodzić się apostolat jego współpracowników i każdego wiernego. Jan Paweł II wymienił najważniejsze dzieła Liguoriego: Glorie di Maria (pol. Uwielbienia Maryi), Apparecchio alla morte, Del gran mezzo della preghiera (pol. Modlitwa środek zbawienia), La vera sposa di Gesù Cristo, Le visite al SS. Sacramento e a Maria santissima (pol. Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu), Il modo di conversare continuamente e alla familiare con Dio (pol. Poufny i nieustanny dialog z Bogiem), Pratica di amar Gesù Cristo (pol. Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym). Wśród swoich poprzedników, którzy uznali wielkość św. Alfonsa, papież wymienił: Grzegorza XVI, Piusa IX, Piusa XII, Jana XXIII. W liście Jan Paweł II nazwał św. Alfonsa: przyjacielem ludu, misjonarzem, fundatorem, pisarzem oraz doktorem Kościoła. Ten ostatni tytuł nadał św. Alfonsowi papież Pius IX 23 marca 1871. W ostatniej trzeciej części autor listu przypomniał rodzinie alfonsiańskiej o ważnych cechach jej charyzmatu: zabieganie o pracę z ludem, misyjność, studium i nauczanie zdrowej doktryny Kościoła rzymskokatolickiego. Pod koniec listu przypomniane zostały najznakomitsze postacie ruchu alfonsiańskiego: Gerard Majella, Klemens Maria Hofbauer, Jan Nepomucen Neumann i Piotr Donders.