Przejdź do zawartości

Stanisław Stampf’l

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Marian Stampf’l
Data i miejsce urodzenia

10 października 1919
Lwów

Data i miejsce śmierci

26 marca 1980
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Grób Stanisława Stampf’la i Dżennet Połtorzyckiej-Stampf’l na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Stanisław Marian Stampf’l (ur. 10 października 1919 we Lwowie, zm. 26 marca 1980 w Warszawie) – polski dziennikarz, literat, twórca słuchowisk radiowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z rodziny o korzeniach szkockich[1]. Urodził się we Lwowie, w rodzinie Mariana (1881–1940), pułkownika audytora Wojska Polskiego. Tuż przed II wojną światową ukończył Wołyńską Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim i został przydzielony do 5 Pułku Artylerii Lekkiej we Lwowie. W szeregach tego pułku walczył w obronie Warszawy[2]. Ciężko ranny na barykadzie na Powązkach dostał się do niemieckiej niewoli. Z obozu jenieckiego, oflagu IV A Hohnstein zwolniono go po paru miesiącach w grupie kilkuset równie ciężko rannych żołnierzy[1]. Następne kilka miesięcy spędził w warszawskim szpitalu na Oczki.

Jego ojciec został zamordowany w ramach zbrodni katyńskiej na Ukrainie[3][4], matka została wywieziona na teren Kazachstanu, nie dożyła końca wojny. Do rodzinnego Lwowa wrócił w 1941, wstąpił do AK (ps. „Gryf”). Zagrożony przez Niemców przeniósł się do Zakopanego, gdzie w 1945 zmobilizowano go do polskiej armii. Pełnił służbę w okolicach Berlina, później w Toruniu. Zorganizował tam Teatr Domu Żołnierza „Awangarda” i – po demobilizacji – ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.

Był jednym z pomysłodawców i współautorem słuchowiska radiowego Matysiakowie (wraz z Jerzym Janickim i Władysławem Żesławskim)[1]. W latach 1968–1971 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Dialog”. Tłumaczył i adaptował dla młodzieży tak znane książki jak Przypadki Robinsona Kruzoe i Chata wuja Toma.

Stanisławowi Stampf’lowi przypisuje się przekonanie Włodzimierza Sokorskiego[5] lub Władysława Gomułki do stworzenia Programu III Polskiego Radia[6].

Był dziadkiem Hanny Lis, ojcem Aleksandry Kedaj[7], mężem Dżennet Połtorzyckiej-Stampf’l[1]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (A34-2-8)[8].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • 1959: Nie ma nieznanych wysp
  • 1972: Kordian i Cham – scenariusz
  • 1974: Szósty dzień stworzenia
  • 1976: Kundel

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Archiwum historii mówionej. Dżennet Połtorzycka-Stampf’l. 1944.pl. [dostęp 2020-03-06].
  2. Straty ↓.
  3. Leszek Kania. Ochrona porządku prawnego i bezpieczeństwa publicznego podczas obrony Lwowa (listopad 1918 – marzec 1919). „Prace Instytutu Prawa i Administracji PWSZ w Sulechowie”, s. 310, 2006. 
  4. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 89. [dostęp 2014-10-27].
  5. Cezary Łazarewicz: Trójka mówiła do słuchaczy, jakby Wojciech Mann i Marek Niedźwiecki to byli nasi znajomi. Wyborcza.pl - Ale Historia, 2020-06-02. [dostęp 2020-06-06]. (pol.).
  6. Cezary Łazarewicz. Trójka. Pół wieku na Myśliwieckiej. „Newsweek Polska”, 2012-03-27. [dostęp 2012-05-12]. [zarchiwizowane z adresu 2016-04-29]. 
  7. Internet reaguje na odejście Marka Niedźwieckiego z Trójki [online], onet.pl/ [dostęp 2020-05-18] (pol.).
  8. Lista pochowanych. Stanisław Stampf’l. um.warszawa.pl. [dostęp 2020-03-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy