Przejdź do zawartości

Sukhothai

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ruiny Sukhothai
Posąg Buddy w stylu Sukhothai

Sukhothai, Królestwo Sukhothai (język tajski: ราชอาณาจักรสุโขทัย) – pierwsze państwo tajskie ze stolicą w mieście o tej samej nazwie, istniejące od 1238 do 1438 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Sukhothai początkowo było niewielkim miastem Khmerów, które w XIII w. uzyskało niepodległość, stając się stolicą pierwszego zjednoczonego i niepodległego państwa Tajów – królestwa Sukhothai (1238–1438)[1][2]. Trzeci król Sukhothai, Pho Khun Ramkhamhaeng (taj. พ่อขุนรามคำแหงมหาราช) (1278–1298), rozciągnął wpływy królestwa na północ (teren obecnego Laosu), na zachód do Morza Andamańskiego i na południe na tereny Półwyspu Malajskiego[1]. Ramkhamhaeng przyczynił się również do rozwoju miasta Sukhothai, które w okresie swojej świetności miało liczyć 80 tys. mieszkańców[1]. Najbardziej intensywny rozwój architektoniczny miasta przypada na drugą połowę XIV w.[1] Po założeniu w 1351 roku miasta Ayutthaya, Sukhothai straciło na znaczeniu i w 1438 roku zostało podbite przez królestwo Ayutthaya (1350–1767)[1]. Sukhothai zostało najprawdopodobniej opuszczone w XV–XVI w.[1]

W latach 70. XX w., rząd Tajlandii przy wsparciu UNESCO przeprowadził kompleksowe prace renowacyjne w starym Sukhothai[1]. W 1988 roku otwarto tu park historyczny o powierzchni 70 km²[3].

W 1991 roku dawne miasto Sukhotai i związane z nim zespoły zabytkowe (Si Satchanalai i Kamphaeng Phet) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[4].

Architektura i sztuka

[edytuj | edytuj kod]

Architekci Sukhotai połączyli elementy stylów z sąsiadujących królestw, m.in. Khmerów, w nowy styl, unikalny dla królestwa Sukhotai[5]. Architektura Sukhotai jest świadectwem złotego wieku tajskiej sztuki i architektury[5].

W Sukhotai stworzono również charakterystyczny styl przedstawiania Buddy w sztuce rzeźbiarskiej – model „kroczącego Buddy”[6]. Budda przedstawiany był z szerokimi ramionami, wąską talią, obleczony w przylegającą ściśle do ciała szatę[6]. Ukazywany był w pozie kroczącej – jego prawa pięta była oderwana od ziemi a lewa ręka uniesiona w geście „nie lękajcie się”[6]. Z czubka głowy wychodziły płomienie ognia, a twarz była owalna z ostrym nosem[6]. Prawa ręka zwisała swobodnie, jakby nie miała mięśni i stawów, niczym trąba słonia[6]. Całe ciało sprawiało wrażenie miękkiego i elastycznego[6]. Przedstawienie to miało oddawać nadnaturalność Buddy, jego piękno i perfekcję[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Sukhothai, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-06-04] (ang.).
  2. Tajlandia. Warszawa: Nelles Guide, 1997, s. 125.
  3. UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
  4. UNESCO: Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
  5. a b Keat Gin Ooi: Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor. ABC-CLIO, 2014, s. 180. ISBN 978-1-57607-770-2. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
  6. a b c d e f g Fred S. Kleiner: Gardner’s Art through the Ages. Cengage Learning, 2012, s. 984. ISBN 978-0-8400-3059-7. [dostęp 2017-06-04]. (ang.).
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy