USS Valley Forge (CV-45)
 USS „Valley Forge” podczas służby w 1963 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
14 września 1943 |
| Wodowanie |
8 lipca 1945 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
3 listopada 1946 |
| Wycofanie ze służby |
16 stycznia 1970 |
| Los okrętu |
sprzedany na złomowanie w październiku 1971 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
po zbudowaniu: standardowa: |
| Długość |
po zbudowaniu: pełna: 271 m |
| Szerokość |
po zbudowaniu: na linii wodnej: 28 m |
| Zanurzenie |
po zbudowaniu: lekkie: 8,71 m |
| Napęd | |
| projektowany: 8 kotłów 4 turbiny parowe Westinghouse 4 śruby 150 000 shp | |
| Prędkość |
33 węzły |
| Uzbrojenie | |
| po zbudowaniu: 12 × Mk 12 127 mm 24 × Bofors 40 mm 46 × Oerlikon 20 mm | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 90–100 samolotów | |
| Załoga |
3 448 ludzi |
USS Valley Forge (CV-45/CVA-45/CVS-45) – amerykański lotniskowiec typu Essex (podtyp długi kadłub), później śmigłowcowiec desantowy (LPH-8), z okresu II wojny światowej i zimnej wojny. Jego nazwa pochodzi od Valley Forge – doliny, w której generał George Washington i jego żołnierze obozowali zimą między 1777 a 1778 rokiem w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.
Stępkę okrętu położono 14 września 1943 roku w stoczni Philadelphia Naval Shipyard w Filadelfii[1]. Zwodowano go 8 lipca 1945 roku, a matką chrzestną była żona Alexandra Vandegrifta, ówczesnego dowódcy Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych[1]. Jednostka weszła do służby w US Navy 3 listopada 1946 roku. Pierwszym dowódcą był komandor John W. Harris[1].
Służba
[edytuj | edytuj kod]24 stycznia 1947 roku „Valley Forge” wyszedł w pierwszy rejs na Morze Karaibskie, trwający do 18 marca[1]. Został przeznaczony do służby we Flocie Pacyfiku, wobec czego 14 lipca 1947 roku wyruszył przez Kanał Panamski do nowej bazy w San Diego[2]. W początkowym okresie załoga i grupa lotnicza zajmowały się szkoleniem. 9 października przeszedł do Pearl Harbor. 16 stycznia 1948 roku okręt wyruszył w rejs do Australii, odwiedzając Sydney i ćwicząc z australijską marynarką[2]. Został następnie skierowany w rejs powrotny do San Diego dookoła świata, przez Hongkong, Manilę, Singapur, Cejlon, Morze Śródziemne, Atlantyk i Kanał Panamski[2]. Był przy tym największym lotniskowcem, jaki do tej pory przepłynął przez Kanał Sueski[2].
1 maja 1950 roku „Valley Forge” został skierowany ponownie na Daleki Wschód. W chwili inwazji Korei Północnej na Koreę Południową znajdował się w Hongkongu, dzięki czemu mógł zostać szybko skierowany do udziału po stronie sił ONZ w wojnie koreańskiej[2]. 3 lipca 1950 roku jego samoloty AD Skyraider i F4U Corsair pod osłoną F9F-2 Panther dokonały pierwszego ataku bombowego na lotnisko w Pjongjangu[1]. Do 19 listopada 1950 roku jego samoloty wykonały ponad 5000 misji, zrzucając 2 tysiące ton bomb i niekierowanych rakiet[1]. 1 grudnia okręt powrócił do bazy w San Diego na przegląd, lecz sytuacja militarna spowodowała, że już 6 grudnia, z nową grupą lotniczą, wypłynął ponownie do Korei[1]. W składzie grupy TF 77, wznowił ataki lotnicze 23 grudnia 1950 roku. Do końca drugiej tury jego samoloty wykonały około 2580 misji, zrzucając około 1500 ton bomb[1]. 29 marca 1951 roku okręt wyruszył do USA, gdzie przeszedł przegląd stoczniowy[1]. Jesienią wyruszył ponownie do Korei, odbywając tam ogółem do 1953 roku jako jedyny amerykański lotniskowiec cztery tury bojowe[3]. W październiku 1952 został przekalsyfikowany na lotniskowiec uderzeniowy (CVA-45)[1]. Za służbę podczas wojny koreańskiej otrzymał 8 gwiazd bitewnych (battle stars)[1].
Okręt był w służbie w czasie wojny wietnamskiej, za którą otrzymał trzy Navy Unit Commendation oraz 9 gwiazd bitewnych[1].
W sierpniu 1953 został przeklasyfikowany na lotniskowiec zwalczania okrętów podwodnych, ze zmienionym oznaczeniem CVS-45, po czym do stycznia 1954 przeszedł remont i adaptację w Norfolk[4].
W 1958 roku doznał uszkodzeń pokładu dziobowego przez sztorm, po czym wycięto z niego sekcję pokładu lotniczego na dziobie (o wymiarach 9,14 x 27,43 m) i zastąpiono taką sekcją z lotniskowca USS „Franklina”, co upamiętniono tablicą z brązu[4]. Brał udział w programie Mercury, podnosząc 19 grudnia 1960 z oceanu kapsułę statku kosmicznego Mercury[4]. 21 grudnia jego śmigłowce uratowały 28 osób z tonącego statku „Pine Ridge”[4].
1 lipca 1961 przeklasyfikowany na śmigłowcowiec desantowy pod oznaczeniem LPH-8[4]. W tym charakterze uczestniczył w wojnie w Wietnamie.
Wycofany ze służby w styczniu 1970 roku, został sprzedany na złom w październiku 1971 roku[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Lizakowski 2013 ↓, s. 68.
- ↑ Lizakowski 2013 ↓, s. 69-70.
- ↑ a b c d e Lizakowski 2013 ↓, s. 70-72
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Norman Friedman: U.S. Aircraft Carriers: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute, 1983. ISBN 0-87021-739-9.
- Ten artykuł zawiera treści udostępnione w ramach domeny publicznej przez Dictionary of American Naval Fighting Ships. Treści te są umieszczone tutaj.
- Wojciech Lizakowski. Śmigłowcowce typu Boxer - drugie wcielenie Essexów. Część trzecia. „Okręty”. Nr 9(28)/2013, 2013. Lublin: Oficyna Wydawnicza Kagero. ISSN 1898-1518.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Lista lotniskowców US Navy - CV/CVN. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).