Przejdź do zawartości

Władysław Kłosiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Kłosiński
Ilustracja
Władysław Kłosiński (przed 1913)
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1880
Tarnów

Data i miejsce śmierci

22 maja 1952
Kraków

Zawód, zajęcie

dydaktyk, autor elementarzy i podręczników, nauczyciel akademicki

Władysław Kłosiński (ur. 8 czerwca 1880 w Tarnowie, zm. 22 maja 1952 w Krakowie) – polski pedagog, autor elementarzy, podręczników nauczania początkowego i podręczników dla pedagogów, profesor pedagogiki oraz gry na skrzypcach.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po czteroletniej szkole powszechnej i czteroletniej szkole realnej oraz kursie przygotowawczym został przyjęty do seminarium nauczycielskiego w Krakowie, które ukończył w 1901. Następnie zatrudniony był w kilku krakowskich szkołach powszechnych i równocześnie kontynuował naukę w Krakowskim Konserwatorium Muzycznym (1898-1904) ze specjalnością gry na skrzypcach i śpiewu. Konserwatorium ukończył z oceną bardzo dobrą. W 1906 w Pradze zdał państwowy egzamin, uprawniający do nauczania muzyki. W 1912 jako ekstern zdał maturę gimnazjalną (przed komisją IV Gimnazjum Humanistycznego w Krakowie). W tym samym roku rozpoczął studia pedagogiczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerwał w latach 1914-1915, gdyż zapisał się na Uniwersytet Karola w Pradze i korzystał jako słuchacz z wykładów pedagogicznych, psychologicznych i muzykologicznych. W 1913 roku został profesorem w prywatnym koedukacyjnym gimnazjum w Zakopanem. Powróciwszy do Krakowa, uzyskał w 1917 absolutorium na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1912–1918 doskonalił sztukę gry na skrzypcach w Wiedniu i w Pradze, czego efektem było zatrudnienie go w Krakowskim Konserwatorium Muzycznym na stanowisku profesora gry na skrzypcach. W 1919 decyzją Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego został skierowany do Zamościa celem współtworzenia tamtejszego seminarium nauczycielskiego. Jako jego profesor uczył pedagogiki, metodyki nauczania, śpiewu, gry na skrzypcach oraz, jako metodyk, prowadził lekcje pokazowe z klasami pierwszymi. W 1921 objął posadę profesora w Szkole Ćwiczeń przy Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim im. Grzegorza Piramowicza w Krakowie. Po likwidacji Seminarium w 1936, kontynuował pracę w Szkole Ćwiczeń przy nowo powstałym Pedagogium jako metodyk i prowadził lekcje pokazowe z klasami pierwszymi.

Po zamknięciu szkolnictwa wyższego przez władze okupacyjne w 1939, podjął pracę w Szkole Podstawowej im. Karola Chodkiewicza przy ul. Żółkiewskiego na krakowskich Grzegórzkach. Udzielał się także aktywnie w tajnym nauczaniu. W 1940 roku opatentował przyrząd do nauki rachunków. W 1943 przeszedł na emeryturę, ale po wojnie nauczał jeszcze w Liceum Pedagogicznym w Krakowie. Zmarł 22 maja 1952 w krakowskim Szpitalu Bonifratrów na sepsę, spowodowaną złamaniem nogi przy upadku z konia trzy lata wcześniej. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

6 listopada 2024 roku, uchwałą Rady Miasta Krakowa, imię Władysława Kłosińskiego nadano ulicy łączącej ul. płk. Francesco Nullo z ul. Cystersów.

Rodzina: żona Wanda (nauczycielka), córka Zofia, synowie Bronisław i Zbigniew.

Poglądy pedagogiczne

[edytuj | edytuj kod]

Duży nacisk kładł na osobiste walory charakteru nauczyciela. Twierdził, że dzieci wrodzoną intuicją odrzucą nauki i wychowanie od osoby, która sama głoszonych cnót nie posiada. Ponadto uważał, że pedagog nie może czekać posągowo na pytania od dzieci, ale powinien przejawiać w kontaktach z nimi aktywność. W szerszym sensie o roli pedagogów wyraził się: „Nauczyciel Polak ma pamiętać o tem, że im więcej nasz Naród będzie miał inteligentnych, świadomych celu, gorliwych, pracowitych nauczycieli – wychowawców, takich artystów, twórców, rzeźbiarzy duszy dziecka, tem pewniej będzie Naród wywiedziony z ciemnoty i upadku, a tem samem będzie mieć zapewnioną szczęśliwą przyszłość”[1].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Teorya muzyki poglądowo przedstawiona, Kraków 1910 (nakładem autora);
  • I rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny dla nauczycieli dostosowany do postulatów nowoczesnej pedagogiki oraz wprowadzający nową metodę dźwiękową w nauce czytania, Warszawa 1919;
  • Elementarz i rachunki dla klasy pierwszej, Kraków 1922;
  • Pierwszy rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny, Warszawa 1929;
  • Drugi rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny dla nauczycieli dostosowany do postulatów nowoczesnej pedagogiki, Kraków 1933;
  • Rachunki dla klasy pierwszej szkoły powszechnej, Kraków 1935;
  • Elementarz dla klasy pierwszej, Kraków 1936;
  • Elementarz w obrazkach, Kraków 1946 (współautorka Cecylia Stryjeńska-Taranczewska);
  • Moje abecadło, Kraków 1946 (praca zbiorowa);

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W. Kłosiński, Pierwszy rok nauki szkolnej: przewodnik metodyczny, wyd. III, Warszawa-Kraków 1929, s. 34.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy