Po wojnie secesyjnej w Stanach Zjednoczonych nastąpiła rekonstrukcja kraju[1]. Idea ta, była popierana zarówno przez republikanów, jak i demokratów, jednakże w dwojaki sposób[1]. Oba obozy władz partyjnych złożyły propozycję kandydowania generałowi Grantowi, który zdecydował się wystartować na prezydenta z ramienia Partii Republikańskiej[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został Schuyler Colfax[2]. Partia Demokratyczna nie udzieliła poparcia Andrew Johnsonowi (po nieudanej próbie impeachmentu), wystawiając Horatio Seymoura[1] wraz z Francisem Blairem. Radykalni Republikanie także wsparli Ulyssesa Granta, którego uważali za symbol zwycięstwa, pomimo że nie był radykałem[1]. Kampania republikanów opierała się na stanowczej rekonstrukcji Południa i wprowadzenie równouprawnienia i praw wyborczych czarnoskórych[1]. Demokraci postulowali „plan z Ohio”, zakładający wykup dawnych obligacji konfederackich za papierowe pieniądze oraz wewnątrzstanową regulację praw wyborczych[1].
Głosowanie powszechne odbyło się 3 listopada 1868[3]. Grant uzyskał 52,7% poparcia, wobec 47,3% dla Seymoura[3]. Frekwencja wyniosła 78,1%[4]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 10 lutego 1869[5]) Grant uzyskał 214 głosów, przy wymaganej większości 148 głosów[6]. Na Seymoura zagłosowało 80 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Schuyler Colfax, uzyskując 214 głosów wobec 80 dla Francisa Blaira[6].
Ulysses Grant został zaprzysiężony 4 marca 1869 roku[7].
Horatio Seymour
Francis Blair
Ulysses Grant
Schuyler Colfax
