Zygfryd I (palatyn reński)
| palatyn reński | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Adelajda z Orlamünde |
| Żona |
Gertruda z Northeimu |
| Dzieci |
Zygfryd, Wilhelm, Adela |
Zygfryd I z Ballenstedt (zm. 9 marca 1113) – palatyn reński od 1095 i hrabia Weimaru-Orlamünde od 1112, z dynastii askańskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Zygfryd był synem hrabiego Ballenstedt Adalberta i Adelajdy, córki margrabiego Miśni Ottona z Weimaru-Orlamünde. Jego matka po śmierci ojca, wyszła dwukrotnie za mąż, za dwóch kolejnych palatynów reńskich: Hermana II i Henryka II[1][2][3]. Zygfryd, chociaż pochodzący z kręgów wschodnio-saskiej arystokracji, pozostającej w konflikcie z władcami Niemiec z dynastii salickiej, należał do stronnictwa cesarza Henryka IV Salickiego[1].
Za sprawą związków swej matki po bezpotomnej śmierci ojczyma Henryka II (który adoptował Zygfryda) został jego następcą w Palatynacie Reńskim. Toczył o niego konflikt z hrabią Limburga Henrykiem I i dzięki wsparciu cesarza zdołał go opanować do 1099[1][2][3]. Jednak konflikty z Henrykiem I i jego krewnymi Zygfryd toczył do końca swego życia[1]. Pozostawał wiernym stronnikiem cesarskim nawet w obliczu buntu wznieconego przez syna Henryka IV, Henryka V, którego poparła zdecydowana większość książąt Rzeszy[1][2] (m.in. w 1105 zapobiegł przekroczeniu przez Henryka V Renu[2][3]). Po zwycięstwie Henryka V i śmierci Henryka IV został odsunięty od dworu królewskiego[1].
W 1109, podczas dalszych sporów z limburczykami, Zygfryd został uwięziony przez Henryka V[1][2]. Kronikarz z epoki przekazał, że hrabia Limburga oskarżył go przed Henrykiem V o próbę organizacji spisku w celu wzniecenia powstania i zamordowania króla[1][3]. Został zwolniony z niewoli w 1112 i pogodził się z Henrykiem V (który w międzyczasie został cesarzem)[1][2] – w tym samym roku cesarz trzymał do chrztu jednego z synów Zygfryda, potwierdził także jego ponowną fundację opactwa Laach[2]. Jednak już w tym samym roku doszło do ponownego rozłamu – tym razem z powodu roszczeń Zygfryda do dziedzictwa po rodzinie, z której pochodziła jego matka (hrabstw Weimaru i Orlamünde), które Henryk włączył do cesarskiej domeny. Zygfryda poparli możni sascy (m.in. jego szwagier Lotara z Supplinburga)[1][2][3]. Na początku marca 1113 możni wspierający Zygfryda w walce z cesarzem zebrali się w Warnstedt w pobliżu Kwedlinburga. Tam zostali zaatakowani przez cesarskie wojsko. Zygfryd odniósł liczne obrażenia, które spowodowały jego śmierć kilka dni później[1][2][3].
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Żoną Zygfryda była od 1107 Gertruda, córka margrabiego Fryzji i hrabiego Northeimu Henryka Grubego[1][3]. Mieli troje dzieci:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l Jürgen Dendorfer: Si(e)gfrid. W: Neue Deutsche Biographie. T. 24. Berlin: Duncker & Humblot, 2010, s. 345–346.
- ↑ a b c d e f g h i Gerold Meyer von Knonau: Sigfrid. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 34. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1892, s. 257–258.
- ↑ a b c d e f g h Siegfried I.. [w:] Genealogie Mittelalter: Mittelalterliche Genealogie im Deutschen Reich bis zum Ende der Staufer: Materialsammlung [on-line]. [dostęp 2017-10-25].