spójnik

spójnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈspujɲik], AS: [spui ̯ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. wyraz służący do łączenia wyrażeń wewnątrz zdania pojedynczego (np. w wyliczeniach) oraz zdań składowych w zdaniach złożonych; zob. też spójnik (część mowy) w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	spójnik	spójniki
dopełniacz	spójnika	spójników
celownik	spójnikowi	spójnikom
biernik	spójnik	spójniki
narzędnik	spójnikiem	spójnikami
miejscownik	spójniku	spójnikach
wołacz	spójniku	spójniki

przykłady:

(1.1) Spójniki można podzielić na proste, jak „i”, złożone, jak „podczas gdy”, oraz zestawieniowe, jak „jeżeli… to”.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) część mowy

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. spójnia ż, spójność ż, spajak m, spajarka ż, spojówka ż, spajanie n, spojenie n, spoina ż

czas. spajać ndk., spoić dk.

przym. spójnikowy, spójny, spojówkowy

przysł. spójnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. spajać + -nik

uwagi:

zob. też spójnik w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) conjunction
• baszkirski: (1.1) теркәүес
• białoruski: (1.1) злучнік m
• bułgarski: (1.1) съюз m
• chorwacki: (1.1) veznik
• czeski: (1.1) spojka ż
• dolnołużycki: (1.1) zwěznik m
• duński: (1.1) bindeord n
• esperanto: (1.1) konjunkcio
• estoński: (1.1) sidesõna
• fiński: (1.1) sidesana
• francuski: (1.1) conjonction ż
• górnołużycki: (1.1) wjazawka ż
• hiszpański: (1.1) conjunción ż
• kaszubski: (1.1) wiążëna ż
• kazachski: (1.1) жалғаулық
• łaciński: (1.1) conjunctio ż
• niemiecki: (1.1) Konjunktion ż, Bindewort n
• nowogrecki: (1.1) σύνδεσμος m
• osetyjski: (1.1) бæттæг
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• portugalski: (1.1) conjunção ż
• rosyjski: (1.1) союз m
• rumuński: (1.1) conjuncție ż
• słowacki: (1.1) spojka ż
• szwedzki: (1.1) konjunktion w
• udmurcki: (1.1) герӟет
• ukraiński: (1.1) сполучник m
• walijski: (1.1) cysylltair m
• węgierski: (1.1) kötőszó
• włoski: (1.1) congiunzione ż

źródła: