Egipat

Za ostala značenja, vidi Egipat (razvrstavanje).

Egipat (arapski: مِصر [Miṣr]), službeno Arapska Republika Egipat, država je u severoistočnoj Africi. Deo egipatske teritorije, Sinajsko poluostrvo, nalazi se na području Azije. Egipat pokriva površinu od oko 1.001.450 km². Na zapadu se graniči sa Libijom, na jugu sa Sudanom, na severu sa Sredozemnim morem, a na istoku sa Izraelom i Gazom. Nekada se u srpskom jeziku Egipat nazivao Misir i taj naziv se zadržao u starijim knjigama i poeziji.

Arapska Republika Egipat جمهورية مصر العربية Gumhūriyyat Miṣr al-ʿArabiyyah
Zastava Grb
Himna: "Bilady, Bilady, Bilady"
Glavni grad i najveći grad	Kairo 30°2′0″N, 31°13′0″E
Službeni jezici	arapski1
Etničke skupine	99% Egipćani, 0,3% Nubijci, 0.7% Grci
Demonim(i)	Egipćani
Government
• Predsjednik	al-Sisi
• v.d. premijera	Ibrahim Mahlab
Ustanovljenje
• Prva dinastija	o. 3150. pne.
•	28. februar 1922.
BDP (PPP)	procjena za 2008.
• Ukupno	1.315.640 bil. $
• Per capita	16.898 $
BDP (nominalni)	procjena za 2014
• Ukupno	620.163 mrld $
• Per capita	7.161 $
Gini (1999–00)	34.5 srednji
HDI (2013)	0.758 visok (86..)
Valuta	Egipatska funta
Vremenska zona	UTC+2
Veb-domena	.eg
dijalekt zvan kao egipatski arapski.

Procena broja stanovika Egipta za jul 2009. je 83.082.869. Egipat je 16. država po broju stanovnika u svetu, a treća u Africi (posle Nigerije i Etiopije). Glavni grad je Kairo sa 17,8 miliona stanovnika u širem području.

Egipat je poznat po svojoj antičkoj civilizaciji i po nekim poznatijim svetskim spomenicima. Blizu Kaira nalaze se Sfinga i Velike piramide. U okolini grada Luksora, u centralnom Egiptu, nalazi se veliki broj antičkih arheoloških nalazišta kao što su hram u Karnaku i Dolina kraljeva. Danas je Egipat važan politički i kulturni centar Bliskog istoka.

Geografija

Egipatsko selo, južno od Kaira

Geografski položaj Egipta izuzetno je povoljan. Sinajsko poluostrvo predstavlja kopneni most koji povezuje Egipat sa Azijom. Sredozemnim morem povezan je sa Evropom, dok Suecki kanal predstavlja važno čvorište trgovačkih puteva između kontinenata.

Na severu je Sredozemno more, na istoku Gaza, Izrael i Crveno more, na jugu Sudan, a na zapadu Libija. Maksimalna dužina sever-jug iznosi 1.105 km, a maksimalna širina 1.129 km. Površina Egipta iznosi 997.739 km² (bez sporne oblasti Halaib, površine 20.580 km²). Manje od desetine od ukupne teritorije Egipta je naseljeno i kultivisano. Teritorija obuhvata dolinu i deltu Nila, kao i Suecki kanal koji povezuje Sredozemlje sa Sueckim zalivom, rukavcem Crvenog mora.

Reljef

Bela pustinja kod oaze Farafra

Više od 90% teritorije zauzimaju pustinje, uključujući Libijsku (tzv. Zapadnu pustinju) na zapadu; deo Sahare, Istočnu pustinju (tzv. Arapsku) koja se graniči sa Crvenim morem i Sueckim zalivom, na istoku. Libijska pustinja poznata je kao „veliko peskovito more“ u kome postoji nekoliko depresija od kojih je najveća Katara. Od pustinjskih oaza u Libijskoj pustinji najpoznatija su: Barija, Daktila, Karija, Farafra i mnoge druge.

Na izrazitom jugu duž granice sa Sudanom nalazi se Nubijska pustinja, ogromna teritorija kamenih površina i peskovitih dina. Sinajsko poluostrvo obuhvata peskovite pustinje na severu i ogromne planinske vence na jugu sa vrhovima koji se izdižu i do 2.100 m iznad Crvenog mora. Gabal Katrine (Planina Katarina), 2.637 m) je najveća planina u Egiptu. Nalazi se na Sinajskom poluotoku kao i Sinajska gora (Džabal Musa) gde je prema Starom Zavjetu Mojsije primio deset Božjih zapovesti.

Reka Nil ulazi u Egipat iz Sudana i teče severno prema Sredozemnom moru. Svojom celom dužinom od južne granice do Kaira Nil podseća na dugi hodnik, jer se iznad njegove doline izdižu visoke stene.

Asuanska brana i Naserovo jezero viđeni iz svemira

Južno od grada Idfua dolina Nila retko da dostiže širinu veću od 3 km. Od Idfua do Kaira prosečna širina doline iznosi čak i do 23 km i veći deo zapadne strane je iskorišten za poljoprivredu. Oko Kaira dolina se stapa sa Deltom i zauzima 250 km sredozemne obale. Nanosi aluvijalnog mulja i drugog rečnog materijala posle poplava Rašida, Damijete i drugih rukavaca načinili su deltu najplodnijom regijom Egipta. Ipak, iako poplave donose plodan mulj, država čini sve da smanji godišnji broj poplava, zbog erozije u priobalnom području koju vrši slana voda.

U Egiptu postoji mnogo jezera. Jezero Naser, ogromni rezervoar blizu Asuana, prostire se od sudanske granice. Niz plitkih i slanih jezera smešteni su na krajevima delte prema moru. Drugo veće jezero je Karun koje se nalazi u unutrašnjosti, u pustinji u Oazi Fajum.

Klima

Egipat viđen iz svemira tokom peščane oluje

Egipat se nalazi u suptropskom području. Klimu odlikuju vruća i suva leta i tople zime, tj. topli periodi od maja do septembra i hladni od novembra do marta. Najviše temperature u oba perioda uslovljene su severnim vetrovima. U obalnim područjima prosečne temperature kreću se od maksimalne 37 °C do minimalne 14 °C. Velika temperaturna variranja najčešća su pojava u pustinjama od maksimalne dnevne 46 °C do minimalnih 6 °C tokom noći. Tokom zimskog perioda temperature tokom noći padaju i do 0 °C. Područja sa najvećom vlažnošću nalaze se duž sredozemne obale, a prosečna količina padavina iznosi 200 mm godišnje, dok je prosečna količina padavina u Kairu samo 26 mm godišnje, a u pustinjskim oblastima kiša pada jednom u nekoliko godina. Količina padavina opada idući ka jugu, dok temperatura raste.

Kamsin (suv i topao pustinjski olujni vetar) javlja se u aprilu i maju, a dostiže brzinu i do 150 km/h.

Vode

Reka Nil u Egiptu

Nil je druga reka po duznini na svetu, duga 6.497 km. Njen tok kroz Egipat je dug 1.550 km, a površina delte Nila je 24.000 km².

Nil ulazi u Egipat kod Vadi Halfe na njegovoj južnoj granici. Teče kroz pustinju 1,5–2 km širokom dolinom do Asuana. Od Asuana, pošto pređe svoju poslednju kataraktu, Nil teče kroz dolinu koja se širi od 5–20 km i proteže do Kaira nekih 700 km. Daljih 300 km do mora prolaze vode Nila kroz vrlo prostranu deltu, razgranatu u mnogo rukavaca. Delta završava sa lagunskom obalom dugom 250 km.

Dolinu i deltu Nila pokriva izuzetno plodno zemljište koje je reka hiljadama godina taložila u sloj debeo 10–12 m. Svake godine od avgusta do oktobra vodostaj Nila poraste, reka se izlije iz korita i poplavi svoju dolinu i deltu. Posle povlačenja ostavlja za sobom mulj koji obnavlja plodnost tla.

Na teritoriji Egipta Nil ne prima ni jednu stalnu pritoku. Klima koja vlada nad dolinom je izrazito topla, pustinjska. Samo morska obala poznaje kiše. U dolini Nila vlada trajna vedrina. Vegetacijsko doba uopšte se ne prekida; biljke neprestano rastu i dozrijevaju. Te prirodne okolnosti stvorile su od doline Nila najveću rečnu oazu na svetu. Koliko se može iz istorijskih izvora zaključiti ljudi se već 6.000 godina koriste tim tlom i poplavama Nila: grade kanale, podižu nasipe, izvlače vodu, sve do naših dana.

Osim plodnog tla i nilske vode priroda je obdarila Egipat i značajnim rudnim bogadstvom. Na Sinajskom poluostrvu i u crvenomorskom primorju ima izdašnih izvora nafte. U tom primorju javljaju se i fosfati. Zapadno od delte u sredozemnom primorju ima kamene soli.

Flora i fauna

Drvo banane na Ostrvu banana

Vegetacija Egipta ograničena je na deltu, dolinu Nila i pustinjske oaze. Najviše rasprostranjena je kokosova palma. Od ostalih vrsta drveća ovde se nalaze akacija, tamaris, karob. Drveće koje je doneto sa drugih kontinenata su čempres, eukaliptus, mimoza kao i razne vrste voćki. Aluvijalno tlo Egipta, naročito u delti, pogodno je za gajenje različitih biljaka i kultura, uključujući grožđe, razne vrste povrća, cveća poput lotusa, jasmina i ruže. U pustinjskim predelima najčešće raste šiblje i trava za stoku. Papirus, nekada zastupljen duž Nila, sada se može naći na samom jugu Egipta. Zbog pustinjske klime, Egipat ima nekoliko domaćih divljih životinja. Gazele u pustinji, kao i lisice, hijene, šakali, divlje svinje naseljavaju različita područja, uglavnom deltu i planine duž Crvenog mora. Od reptila živi nekoliko vrsta otrovnih zmija. Krokodili, nastanjeni nekad u Donjem Egiptu, danas uglavnom žive na području Gornjeg Egipta. Od ptica živi flamingo, orlovi, lešinari, pelikani i još preko 493 poznatih vrsta. Tu žive i mnogi insekti, a škorpioni žive u pustinjskim predelima. U jezerima i u Nilu živi oko 70 vrsta ribe.

Regionalna podela

Gornji Egipat obuhvata dolinu Nila od južne egipatske granice pa do blizu Kaira. Zahvaljujući veštačkom navodnjavanju u tom dugom pojasu preovladava uzgajanje pamuka i šećerne trske. Pamuk je zauzeo prostrane površine u obliku monokulture. U Gornjem Egiptu znatne se površine zasavaju ječmom i prosom, a dobro uspevaju i druge žitarice (kukuruz, pšenica, pirinač). Uz kuće rastu i datuline palme. Uz rubove doline ima dobrih maslinika i agruma. Najveći grad u tom delu Egipta je Asuat. Od njega se odvaja kanal koji vodi u veliku oazu Fajum u kojoj se uzgajaju pamuk i žitarice. Na jugu uklesani su u stenama kipovi faraona, a dolinom se prostiru ruševine hramova i palata u Tebi, Luksoru i Karnaku. Usled podizanja nivoa vode izgradnjom brane Asuana mnogi spomenici su potopljeni.

Donji Egipat obuhvata prostranu deltu Nila. Delta daje zimi žetvu pšenice, ječma i povrća. Letna žetva sastoji se uglavnom od pamuka i pirinča. Jesenjska donosi kukuruz i proso. Osim toga u delti rodi i razno voće (datule, banane, agrumi, smokve, kajsije, breskve, jabuke, kruške...).

Donji Egipat je ispresecan gustom mrežom puteva i železničkih pruga. Nilom i brojnim kanalima plove mnoge lađe. Ovo je gusto naseljeno područje sa glavnim centrima: Kairo, politička i kulturna metropola, administrativni, trgovački i turistički centar; Aleksandrija, glavna egipatska luka, metropola trgovine pamukom, žitom, šećerom i voćem. Istočno od delte Nila proteže se zona Sueckog kanala. Taj veliki svetski morski put pod egipatskom upravom i odgovornošću angažuje na desetine hiljada egipatskih službenika i radnika. Na severnom ulazu u kanal razvila se moderna luka Port Said, a na južnom ulazu luka Suec.

Prirodne odlike i resursi

Egipat se nalazi u suptropskom pojasu, obuhvata istočni deo Sahare, sa nizijama zapadno od Nila i planinskim uzvišenjima na istoku, u primorju Crvenog mora. Leti vlada velika vrućina, koja raste kako se ide prema jugu, gde praktično i nema padavina. One su retke već u delti, gde iznose oko 50 mm godišnje. Dolina Nila, korisne širine 3 – 15 km ima izuzetan značaj zbog racionalnog korišćenja poplava koje povećavaju plodnost zemljišta. Asuanska brana je regulisala navodnjavanje (obezbjeđujući istovremeno najveći deo električne energije), omogućila je dobijanje novih plodnih površina, povećala godišnji broj žetvi (ponekad i 4 godišnje). Egipat uvozi polovinu hrane koja mu je potrebna.

Gotovo polovina stanovništva još uvek živi od poljoprivrede ali egzodus sa sela doprinosi bujanju gradova, u prvom redu Kaira i Aleksandrije, u kojima živi više od 50% stanovništva. Industrija je slabo razvijena, izuzev tekstilne, šećerne, metalurgije i naftne.

Istorija

Praistorija

Skoro istovremeno sa pojavom paleolitskog čoveka u Evropi, tragovi ljudi se pojavljuju i u ušću Nila na egipatskoj visoravni koja je omeđena Libijskom pustinjom na zapadu, Arapskim poluostrvom na istoku, Sredozemnim morem na severu i prvom kataraktom Nila na jugu.

U Gornjem Egiptu kiša gotovo nikad ne pada, dok u donjem Egiptu oko Kaira, pada povremeno i ne obilno. Zbog toga je svakogodišnja nilska poplava zaista najveći događaj u celoj zemlji, jer od nje zavisi taloženje plodonosnog mulja koji daje blagostanje. Stoga su Egipćani od najstarijih vremena Nil smatrali svetom pojavom, pa su ga čak proglasili božanstvom. Savladavanjem tehnike obrade kamena u mikrolite označen je prelaz iz paleolita u mezolit ili srednje kameno doba. Za to doba najkarakterističnija je Kapsijenska kultura.

Zadnja faza Sebilijenske kulture, odgovara ranoj Natufijskoj kulturi u Palestini, pa se može datirati između 9. i 7. milenijuma pne. Najstariji nalazi neolitskog čoveka Egipta pronađeni su u Fajumu i datiraju iz 4400. do 4200. godine pre nove ere. To su nalazi kamenog ručnog klina i keramičke posude u fragmentima, no one, za razliku od drugih nalazišta tog doba u Evropi, nisu bili na mestu nastanka, nego su donešeni Nilom iz gornjeg toka. Oko njih ne postoje ni kosti ni drugi ostaci čoveka ni naselja pa je teško utvrditi odakle zaista potiču, ali sa sigurnošću se može tvrditi da su nalazi zaista iz toga doba.

Tek u neolitu nastaje počinje istorija Starog Egipta jer se ljudi stalno naseljavaju u dolini Nila i postaju pastiri i poljoprivrednici. Nekako u to doba, početkom 6. veka i godišnja mena Nila se ustaljuje. Sa tom predvidivom stabilnošću koju ljudi prepoznaju i koriste počinje era blagostanja za tu zemlju sve do danas.

Prva eneolitska kultura starog Egipta je Badarijanska kultura koja datira pod kraj 5. milenijuma pne., a ime je dobila po nalazištu El Badari. Ona traje oko 400 godina tj. od 4000. do 3600. pne. Mlađa od te kulture naziva se Amratijanska kultura prema nalazištu u el Amrehu. Nakon nje sledi Gerzeanska kultura imena po nalazištu u blizini mesta Gerzeha koji se nalazi u oazi. Nju stavljamo u doba između 3600. do 3400. pne. Poslednja faza te kulture, koja je ujedno i poslednja preddinastička kultura, prelazi u istorijsko razdoblje.

Drevni Egipat

Piramide u Gizi

Pod pojmom starog Egipta podrazumeva se egipatska država i civilizacija od praistorije do rimskih osvajanja. Prva upotreba pisma, koja označava početak istorijskog perioda datirana je u doba pre ujedinjenja Egipta, u doba kulture Nakada II. Prvo poznato sređivanje pisma i pisani izvori potiču iz doba Nulte dinastije, u vreme ujedinjenja egipatske države.

Oko reke Nil formirale su se dve države, Donji Egipat u području delte Nila i Gornji Egipat južno od delte Nila. Oko 3100. godine pne. kralj Narmer iz Gornjeg Egipta osvojio je Donji Egipat i stvorio prvu jedinstvenu državu i utemeljio prvu dinastiju egipatskih faraona. Razdoblje prvih dveju dinastija naziva se ranim razdobljem (2925. — 2575. p.n.e). U ovom periodu je procvetala egipatska kultura, koja je jasno ostala egipatska po svojoj religija, umetnosti, jezika i običaja. Usledilo je razdoblje Starog carstva (2575 — oko 2130. p.n.e) u kojem su podignute piramide, od koje su najpoznatije Džoserova piramida iz perioda Treće dinastije i piramide u Gizi iz četvrte, i osvojena Nubija (glavni grad Memfis).

Za vreme Prvog prelaznog perioda je došlo do raspada jedinstvene države, a politički prevrati su trajali oko 150 godina. Veće poplave Nila i stabilizacija vlade su vratile blagostanje u razdoblju Srednjeg carstva koje je dostiglo vrhunac pod faraonom Amenemhetom i naslednicima iz 12. dinastije (1983 — oko 1600. p.n.e). Drugi period nejedinstva omogućio je semitskim Hiksima da osvoje Egipat oko 1630. pne. Hiksi su preoteli veliki deo Donjeg Egipa i osnovali novu prestonicu u Avarisu. Vladar Gornjeg Egipta Ahmos I, osnivač Osamnaeste dinastije, je proterao Hikse (do 1521. pne.). Usledilo je razdoblje Novog carstva (oko 1530 — 1075. p.n.e) s glavnim gradom Tebom.

Tutankamonova maska iz perioda Osamnaeste dinastije

U tom razdoblju Egipat dostiže vrhunac razvoja i širi se sve do Džeber Barkala na jug i Eufrata na istok, a nakon 1075. pne. zbog unutrašnjih sukoba snaga kraljevstva je postepeno slabila. Ovaj period je upamćem po poznatim faraonima poput: Hatšepsut, Tutmosa III, Akhenatona i njegove supruge Nefertiti, Tutankamona i Ramzesa II. Prvo istorijsko zabeleženo izražavanje monoteizma se odigralo u ovom periodu u vidu atenizma.

U trećem prelaznom periodu Egipat su najpre su ga osvojili Nubijci (oko 730 — 664. p.n.e), a potom su ih Asirci i Vavilonci sasvim potisnuli iz Azije. Godine 525. pne. persijski car Kambiz II osvojio je Egipat i od njega stvorio persijsku pokrajinu. Amirtrej je 404. pne. uspeo da otrgne Egipat od persijske vlasti. Trideseta dinastija je poslednja domaća dinastija koja je vladala Egiptom, pre nego što ih je ponovo pokorilo Persijsko carstvo nakon što je poslednji domaći faraon Nektaneb II poražen u bici 343. pne.

Helenistički period (332. — 30. pre n. e.)

Aleksandar Makedonski je osvojio Egipat 332. godine pre n. e., a posle njegove smrti 323. godine pre n. e. Egiptom počinje da vlada dinastija makedonskog porekla Lagidi ili Ptolemejidi. Tradicionalna egipatska civilizacija prihvata grčke uticaje, a Aleksandrija, grad koji je u delti Nila osnovao sam Aleksandar, ubrzo postaje najveći grad istočnog Mediterana i veliko kulturno središte helenističkog sveta. Rodonačelnik dinastije, Ptolemej I Soter (323. — 285. pre n. e.) osnovao je u 3. veku pre n. e. Aleksandrijsku biblioteku koja je predstavljala najveću biblioteku antičkog sveta. Svetionik na ostrvu Farosu nadomak aleksandrijske luke, koji je podignut sredinom 3. veka pre n. e. važio je za jedno od Sedam svetskih čuda antičkog sveta

Ptolemejidi su tokom 3. veka vladali ne samo Egiptom već i Palestinom, Sirijom, Kiprom i pojedinim ostrvima Egejskog mora. Ipak, dugotrajni ratovi sa rivalskom helenističkom dinastijom Seleukida i stalni sukobi unutar same dinastije doveli su do teritorijalnih gubitaka i slabljenja centralne vlasti tokom 2. veka pre n. e. Već tada ptolemejski Egipat postaje klijentska država sve moćnije Rimske republike. Pored toga, Egipat je u toku rimskih građanskih ratova 1. veka pre n. e. uvučen u sukobe između rimskih državnika i vojskovođa. Zahvaljujući uticaju na Julija Cezara, a zatim Marka Antonija, Kleopatra VII je uspela na kratko da ponovo uspostavi svoj vladarski autoritet i obnovi spoljnopolitički prestiž.

Rimska vladavina (30. pre n. e. — 395. n. e.)

Rimska vladavina Egiptom počinje 30. godine pre n. e. nakon bitke kod Akcija posle koje je Kleopatra VII, poslednji vladar iz dinastije Ptolemeida, izvršila samoubistvo. Prvi rimski car Oktavijan Avgust je ustrojio Egipat u posebnu provinciju kojom je upravljao prefekt iz konjaničkog staleža koga je lično postavljao car, dok je osobama iz senatorskog staleža bio zabranjen ulaz bez prethodnog odobrenja. U okviru Rimskog carstva Egipat je važio za najbogatiju provinciju koja je metropoli plaćala danak u žitaricama kojima je hranjen rimski plebs. Zbog toga je Egipat nazivan i žitnicom Rima.

Rimski Egipat: Novčić cara Hadrijana iskovan oko 135. godine na reversu predstavlja personifikaciju provincije Egipat kao devojku koja se odmara na korpi žita i koja drži sistrum (muzički instrument) karakterističan za boginju Hator dok joj se kraj nogu nalazi stub sa ibisom.

Osvajanje krajeva duž Crvenog mora okončano je tokom vlade cara Klaudija (41—54), dok je car Hadrijan (117—138) posetio Egipat u dva navrata. Tokom krize 3. veka Egipat je 269. kratkotrajno postao deo Zenobijinog Palmirskog carstva, a 298. Dioklecijan je nakon uništenja uzurpatora Domicija Domicijana podelio Egipat na tri provincije.

Tokom rimskog perioda, naročito posle razaranja Jerusalima 70. godine Aleksandrija je postala intelektualni centar jevrejske dijaspore. Takođe, od 2. veka Aleksandrija je postala i važan hrišćanski centar čiju je episkopiju po legendi osnovao oko 33. godine apostol i jevanđelista sveti Marko. Najznačajniji aleksandrijski teolozi iz ranohrišćanskog perioda bili su Kliment Aleksandrijski (umro između 211. i 216) i Origen (umro oko 254). Nakon 324. godine, kada je Konstantin Veliki ujedinio Rimsko carstvo pod svojom vlašću, progon hrišćanske crkve koji je započet 303. po Dioklecijanovom nalogu je okončan.

Vizantijski period (395—642)

Pošto je sredinom 4. veka Konstantinopolj postao prestonica Rimskog carstva, isporuke žita iz Egipta su preusmerene iz Rima na Konstantinov grad. Takođe, posle smrti cara Teodosija I 395. godine jedinstveno Rimsko carstvo je podeljeno na dva dela pri čemu je Egipat pripao istočnoj polovini, tj. Istočnorimskom ili Vizantijskom carstvu.

Hrist Pantokrator, jedna od najstarijih vizantijskih ikona, izrađena u Aleksandriji u 6. ili 7. veku. Danas se čuva u manastiru Svete Katarine na Sinaju.

Hristijanizacija Rimskog carstva je napredovala postepeno, naročito pošto je Teodosije I 391. počeo da donosi antipaganske zakone. Već za njegove vlade hrišćani su uz pomoć carske vojske uništili čuveni Serapejum, hram boga Serapisa u Aleksandriji. Međutim, odnosi između države i crkve nisu uvek išli glatko. Učenje aleksandrijskog sveštenika Arija, arijanstvo, je izazvalo dugotrajnu kontraverzu. Iako je arijanstvo osuđeno kao jeres na Prvom vaseljenskom saboru 324. u Nikeji ipak je uživalo podršku episkopa širom istoka Rimskog carstva sve do osme decenije 4. veka. Tokom ovog perioda kao uporni branilac nikejskog simbola vere istakao se veliki teolog Atanasije, episkop Aleksandrije. Atanasije je između ostalog sastavio i prvu hagiografiju u vidu Žitija svetog Antonija, jednog od prvih monaha pustinjaka koji se podvizavao upravo u pustinjama Egipta. Time je od početka 4. veka Egipat postao centar hrišćanskog monaštva i u pogledu monaha pustinjaka (eremita) i u pogledu sve većeg broja kinovitskih tj. manastirskih zajednica čiji je prvobitni osnivač bio sveti Pahomije.

Drugi važan teološki spor u čijem središtu se Egipat našao bilo je pitanje Hristove prirode u kome je aleksandrijska teološka škola zauzela stav da je Hrist imao samo jednu i to božansku prirodu (monofizitizam). Ovo učenje je osuđeno 451. na Četvrtom vaseljenskom saboru u Halkedonu. Kako je monofizitizam uživao široku podršku u okviru aleksandrijske patrijaršije, carske vlasti su episkopsku stolicu silom obezbedile pristalicama Halkedonskog sabora, dok su monofiziti stvorili paralelnu crkvu, takozvanu Koptsku crkvu.

Podeljenost između monofizita i pravoslavnih, između vizantijske elite i koptske većine olakšala je persijsko osvajanje Egipta 618. godine. Iako je car Iraklije (610—641) uspeo da istera Persijance 629. i obnovi vizantijsku vlast na Bliskom istoku, pa tako i u Egiptu, i Vizantijsko i Sasanidsko carstvo su se pokazale isuviše iscrpljenim za nalet novih osvajača — muslimanskih Arapa.

Rani islamski period: od osvajanja do Mameluka (642—1517)

Između 623. i 642. Egipat su osvojili Arapi, koji su doneli islam i arapski jezik. Državom su u početku vladali kalifovi namesnici, a kada je sredinom 9. veka uticaj abasidskih kalifa iz Bagdada oslabio, osamostalio se pod vlašću namesnika iz dinastije Tulunida (868—905) i Ihšidida (935—969).

Opsada Damijete u Petom krstaškom ratu 1218.

Egipat su 969. godine osvojili severnoafrički vladari iz dinastije Fatimida, koji su bili šiiti. Pretvorili su ga u središte svoje države s prestonicom u Kairu (973. godine). Kako su 1099. krstaši su osvojili Jerusalim, a fatimidski vladar Adid uputio je 1168. kurdskog vojskovođu Saladina u rat protiv krstaša. Saladin ne samo da je bio uspešan u borbi sa krstašima, već je 1171. svrgnuo poslednjeg fatimidskog vladara, ponovno uveo sunitski islam i 1175. proglasio se sultanom. Njegovi potomci postali su poznati kao dinastija Ejubida. U toku njihove vladavine Egipat je u nekoliko navrata bio meta novih krstaških pohoda, naročito Petog i Sedmog. Vlast 1250. preuzimaju mameluci, pripadnici sultanove straže, robovi turkmenskog i mongolskog porekla. Upravo su mameluci 1277. zauzeli Akru i tako zanavek isterali krstaše iz Svete zemlje. Međutim, tokom 14. i 15. veka mamelučki sultani su usred dvorskih prevrata neretko smenjivani, a u istom periodu stanovništvo Egipta je iscrpljivano čestim epidemijama kuge.

Osmanski period (1517—1882)

Godine 1517. turski sultan Selim II osvojio je Egipat. Značaj Egipta za Carstvo je bio i strateški i ekonomski. Egipat je bio važna baza za pohode u području Crvenog mora, u Jemenu, Etiopiji i Hidžazu. U toku 16. veka, luka Suec je dosta proširena, a pridodato joj je i brodogradilište. Čak je 1568. godine pokušana i izgradnja kanala kroz Suecku prevlaku.

Nakon što su Portugalci osnivanjem svojih baza u Indiji zapretili muslimanskim moreplovcima presecanjem njihovih trgovačkih veza sa Indijom, Osmanlije odlučuju da učvrste svoj položaj u područjima oko Crvenog mora. Ovo je uključivalo osnivanje novih baza u Jemenu i Etiopiji. Pri osvajanju Etiopije, od strateškog značaja bile su osmanlijske baze u Egiptu. Nakon njenog osvajanja, oni u Etiopiji osnivaju 1555. godine Habeški ejalet sa sedištem u gradu Masava.

Islamski Kairo

Osvajanje Egipta Osmanlijama je donijelo ogromne ekonomske i finansijske prednosti. Prihodi od poreza na zemlju, carina na morskim i riječnim lukama su se koristili za finansiranje vojske, vojne pohode i rashoda namesnika i njegove porodice. Pored toga Egipat je delimično pokrivao i troškove karavana kojima su hadžije išle ka Meki, a dostavljali su i velike količine žita stanovnicima Meke i Medine. Pored toga, egipatska privreda je snabdevala Osmanlijsku prestolicu sa raznim proizvodima i namirnicama: šećerom, rižom, lećom i kafom, ali i vojsku i mornaricu sa barutom, konopima i užadima.

Egipat je bio integrisan u ogromno carstvo, uživajući u dugotrajnom periodu mira, prosperiteta i dobre vlasti u odnosu na tadašnje standarde. Kairo je imao velike koristi od trgovine, koju je stimulisalo godišnje hodočašće u Meku. Zahvaljujući Osmanlijskoj moći i prestižu, te sigurnošću koja je bila veća nego u prethodnom periodu, mnogo više je vernika poduzimalo put na hadžiluk. Egipatski trgovci, ali i vlada, ostvarivali su profit od međunarodne trgovine kafom, koja je otpočela početkom 16. veka i zauzela značaj i važnost koju je dotada imala trgovina začinima. Kairo za vreme Osmanlijske vladavine je bio sedište paše i središte zemlje sa stacioniranom vojskom i birokratijom koji su trošili ogromne količine luksuzne robe.

Stalne promene u vlasti uzrokovale se česte pobune u vojsci na kraju 16. i početkom 17. veka. Smatra se da su te pobune bile uglavnom iz ekonomskih razloga, međutim često su motivi bili etničke prirode. U nekoliko navrata, vojska je čak upadala u pašine odaje, pljačkajući i ubijajući neistomišljenike. Vrhunac pobuna bilo je ubistvo Ibrahim-paše 1604. godine nakon čega sve do 1609. stanje u Egiptu bilo je gotovo na rubu anarhije. Naslednik Ibrahim-paše, Muhamed-paša (vladao 1607—1611) uspeo je uz pomoć beduina i dela lojalne vojske ugušiti pobunu. Pobednički je ušao u Kairo 5. februara 1610.

Kao odgovor na krizu u Carstvu, Osmanlije su krajem 16. i početkom 17. vijeka počeli postepeno pretvarati svoju imperiju od osvajačke u birokratsku državu i bedem islama. U ovom aspektu, osmanlijsko osvajanje Egipta i Hedžaza je posmatrano kao odgovornost sultana i Carstva za sigurnost islamskih svetih mesta Meke i Medine. Od značajnijih uspeha Osmanlija tokom 17. vijeka ističu se osvajanje Krita 1669 i ponovno osvajanje Bagdada 1636, za vreme vladavine sultana Murata IV. Međutim, ova osvajanja dodatno su smanjila stratešku važnost Egipta unutar Carstva. Pošto je u međuvremenu smanjena opasnost od Portugalaca u Crvenom moru, egipatske ekspedicije na tom području više nisu bile potrebne. Svi ti događaji deprimirali su vojne vođe u Egiptu, te im umanjivali vojni moral. Kao dodatni razlog demotivisanja egipatske vojske bilo je njihovo angažovanje u odbrani granica Carstva nakon katastrofalnog poraza Osmanlija u bici kod Beča 1683, kada su mnogi vojnici povučeni iz Egipta, koji se smatrao mirnim utočištem, daleko od burnih ratišta.

Bitka kod piramida između Francuske i Otomanskog carstva

Tokom 18. vijeka Egipat se sve više približavao delimičnoj autonomiji, kako je opadala važnost paša koje je vlast u Istanbulu često menjala, dok su u isto vreme rasli važnost i uticaj lokalnih mamelučkih begova i šeikova. Veoma često izbijali su sukobi između sekti, od kojih su dvije bile posebno uticajne: kasimije i fikarije. Zabeleženo je da je tokom 1711. izbio sukob između ove dve sekte koji je trajao osamdeset dana (od aprila do juna 1711). Sukob je okončan ubistvom vođe fikarija, ali neprijateljstva između ovih sekti trajaće još naredne dve decenije. Centralna osmanlijska vlast bila je nemoćna da zavede red, pa je svojim potezima, koji su uključivali ubistva vođa jedne ili druge sekte, samo izazivali proteste i otpor obeju strana. Tokom 1730-ih ove sekte su se gotovo potpuno međusobno uništile, što je dovelo na vlast sektu Kazdagli (ili Kathuda po osnivaču Mustafi Kathuda), koji su komandovali janičarskim trupama.

Napoleon Bonaparte je osvojio zemlju 1798. i pokušao da pretvori Egipat u francusku koloniju. Francuzi su se povukli 1801. nakon blokade Britanske mornarice i konstantnih napada vojske osmanskog paše Muhameda Alije (1769.-1849.), koji je 1805. postao valija Egipta. Novi se valija prvo se obračunao na svirep način s Mamelucima, a zatim proveo velike reforme čime počinje uticaj Zapada.

Francuzi su 1854. dobili koncesiju za izgradnju Sueckog kanala (otvoren 1869), što je povećalo stratešku važnost Egipta.

Britanski protektorat

Džamija koju je podigao Mehmed Alija početkom 19. veka

Zbog velikih troškova izgradnje Sueskog kanala, egipatski kediv (potkralj) Ismail-paša je 1875. bio primoran da proda egipatski udeo u vlasništvu Sueskog kanala Ujedinjenom Kraljevstvu. Nezadovoljstvo Ismailovom vladavinom i utjecajem Evropljana je dovelo do osnivanja prvih nacionalnih klubova 1879. sa Ahmedom Urabijem kao najistaknutijom osobom. On je 1882. postao predsednik vlade koja je pokušala da uvede parlamentarnu kontrolu budžeta. Plašeći se gubitka kontrole nad Sueskim kanalom, Britanija i Francuska su vojno intervisale i porazile egipatsku vojsku u Bitka kod Tel el Kabira i postavili Ismailovog sina Teufika na čelo de fakto britanskog protektorata. Protektorat je ozvaničen 1914., a titula šefa države je promenjena u sultan, otkako je Ujedinjeno Kraljevstvo zaratilo sa vojskom Egipatskog kedivata 1882. Otada je većinu vlasti imao britanski generalni konzul, dok su Egipatski kedivi imali uglavnom formalne dužnosti.

Kada je na početku Prvog svetskog rata Otomansko carstvo stupilo u rat na strani Centralnih sila, Velika Britanija je 1914. zvanično pretvorila Egipat u protektorat, promenila titulu šefa države iz kediva u sultana kako bi istakla nezavisnost Egipta od Otomanskog carstva i preuzela kontrolu nad Sueckim kanalom.

Nezavisna kraljevina

Posle rata u Egiptu je nastao masovni pokret za nezavisnost. 1919. došlo je do masovnih nemira, Egipat je 1922. postao nezavisna kraljevina pod vlašću kralja Fuada II.

Posle razdoblja kraljevske diktature (1930—1935) na parlamentarnim izborima pobedila je stranka Vafd, a 1936. postignut je sporazum s Velikom Britanijom po kojem su britanske snage ostale samo na području Sueckog kanala. Na početku Drugog svetskog rata Velika Britanija je Egipat ponovno pretvorila u protektorat. Nemački pokušaj prodora do Sueskog kanala Britanci su 1942. zajedno sa saveznicima zaustavili kod El Alamejna.

Posle rata egipatske političke stranke ponovno su pokušale da potisnu Britance iz Egipta, a unutrašnju situaciju bitno je pogoršao i poraz u ratu arapskih zemalja protiv Izraela (1948—1949) i sve snažniji islamski fundamentalizam.

Republika

Gamal Abdel Naser

Pod vođstvom Gamal Abdel Nasera izvršen je 1952. državni udar i umesto kralja Faruka (1936 - 1952) postavljen je kralj Fuad II, iako je vlast zapravo preuzelo Revolucionarno veće pod vodstvom vrhovnog vojnog zapovednika Muhamed Nagiba. 1953. proglašena je republika. Nagib je postao predsednik republike i vlade. Posle pokušaja atentata na potpredsednika vlade Gamala Abdela Nasera (1954) Nagib je sklonjen iz politike, a Naser je postao predsednik vlade i republike.

U sklopu velikih reformi 1956. započela je postupna nacionalizacija države, pa je i Sueski kanal, dotada u vlasništvu britanskih i francuskih deoničara, postao državni. Izraelska vojska je zauzela Sinaj i stigla do do Sueckog kanala, gde su svoju vojsku uputile i Velika Britanija i Francuska.

Zbog opasnosti da će se uplesti i Sovjetski Savez, a po odluci UN-a, s područja kanala povukle su se sve strane jedinice. Naser je postao je tako vođa čitavog arapskog sveta. 1958. službeno je proglašeno ujedinjenje Egipta i Sirije u Ujedinjenu Arapsku Republiku (UAR), ali Sirija je 1961. istupila iz tog saveza. I pored raspada zajedničke države Egipat je naziv UAR zadržao do 1971.

Naser je održavao bliske odnose sa Sovjetskim Savezom, a zajedno sa Jugoslavijom i Indijom Egipat je bio lider Pokreta nesvrstanih. Zahvljajujući sovjetskoj pomoći, Egipat je dobio Asuansku branu, jednu od najvećih na svetu.

Egipat posle Nasera

U Šestodnevnom ratu (1967) Egipat je doživio katastrofalan poraz, a izraelske jedinice su za samo nekoliko dana zauzele Sinajsko poluostrvo i prodrle do Sueckog kanala. Poraz u ratu i propast zamisli „arapskog socijalizma“ poništili su početne uspehe naserizma, a Naserov naslednik Anvar Sadat (1970—1981) jače se povezao sa Zapadom.

Godine 1973. egipatskim i sirijskim napadom na Izrael počeo je Jomkipurski rat, u kojem ove dve države nisu uspele da proteraju Izrael sa Sinaja, a daljim pregovorima ipak su postigle njegovo delimično povlačenje i otvaranje Sueckog kanala.

Na Sadatov podsticaj i posle dugotrajnih pregovora u Kemp Dejvidu (SAD), Egipat i Izrael potpisali su 1979. u Vašingtonu mirovni sporazum, njime je određeno da se Izrael povuče s celog Sinajskog poluostrva. Sadat je pao kao žrtva atentata islamskih ekstremista okupljenih u Muslimanskom bratstvu (6. oktobar 1981), a njegov naslednik Hosni Mubarak je umerenom liberalizacijom smanjio unutrašnje napetosti i politikom „hladnog mira“ prema Izraelu obnovio odnose s arapskim državama.

Posle izbora 1978. na vlasti su Mubarakova Narodnooslobodilačka stranka i levi saveznici. Egipat krajem 90-ih godina sve više pogađaju ekonomski problemi, velike socijalne napetosti i sve izraženiji islamski fundamentalizam. Islamske grupe, koje najviše imaju podršku u Gornjem Egiptu, pribegle su terorizmu, usmerenom i protiv stranih turista. Još uvek nije rešen spor sa Sudanom zbog granice na području Halaib (20.580 km²).

Politika

Predsednik Egipta Hosni Mubarak

Po ustavu od 11. septembra 1971, Egipat je predsednička republika. Pravo glasa imaju svi državljani stariji od 18 godina. Predsednika republike predlaže parlament, a potom ga na referendumu mora potvrditi većina glasača. Njegov mandat traje šest godina.

Predsednik ima vrlo velika ovlašćenja: imenuje predsednika vlade, ministre i druge visoke državne funkcionere, parlamentu predlaže nove zakone i ima pravo veta na izglasane zakone, može raspisati referendum o važnim pitanjima i raspustiti parlament (za to treba potvrdu većine glasača na referendumu), može proglasiti vanredno stanje i privremeno vladati na temelju predsedničih odluka.

Jednodomnu Nacionalnu skupštinu čini 454 poslanika; 444 bira se na opštim izborima na pet godina, a 10 poslanika imenuje predsednik republike. Savetodavno veće (Šura) ima 210 članova; 153 biraju građani, a 57 imenuje predsednik republike. To je isključivo savetodavno telo bez zakonodavnih ovlašćenja.

Administrativna podela

Egipat je podeljen u 29 muhafaze (gubernije), koje se dalje dijele na distrikte. Svaka muhafaza ima svoj administrativni centar.

Administrativna podela Egipta.

Broj na karti	Muhafaza	Administrativni centar.
6	Aleksandrija	Aleksandrija
17	Asuan	Asuan
18	Asjut	Asjut
3	Beheira	Damanhur
19	Beni Suejf	Beni Suejf
11	Kairo	Kairo
1	Dakahlija	Mansura
21	Dumjat	Damijeta
4	Fajum	Fajum
5	Garbija	Tanta
8	Giza	Giza
7	Ismailia	Ismailia
23	Kafr eš Šejk	Kafr eš Šejk
24	Matruh	Mersa Matruh
10	Minja	Minja
9	Minufija	Šibin el Kom
14	Vadi al Džadid	Harga
26	Sjeverni Sinaj	Ariš
20	Port Said	Port Said
12	Kaljubija	Benha
25	Kena	Kena
2	Crveno more	Hurgada
15	Šarkija	Zakazik
27	Sohag	Sohag
22	Južni Sinaj	Et Tur
16	Suez	Suec
13	Luksor	Luksor

Stanovništvo

Žene u Egiptu

Prema popisu stanovništva iz 2006. Egipat je imao 72.798.031 stanovnika. Prosečna gustina naseljenosti je 75 stanovnika/km². Stanovništvo se munjevito povećava zahvaljujući visokom natalitetu; Egipat je na primer 1976. imao tek 36.626.204 stanovnika. Procena za 2008. je 81.713.520.

Većina stanovništva živi u blizini obala reke Nila, naročito oko Kaira, Aleksandrije i u delti Nila, kao i oko Sueckog kanala. Velike površine pustinje Sahare slabo su naseljene. Oko polovine egipatskih stanovnika danas živi u urbanim sredinama, što je posledica efikasnije poljoprivrede industrijalizacije.

Najveći deo stanovništva Egipta su etnički Egipćani (98%, potomci starih Egipćana koji danas govore arapskim jezikom).

Najveći gradovi Egipta su:

• Kairo (8 miliona stanovnika)
• Aleksandrija (4,25 miliona stanovnika)
• Giza (3,25 miliona stanovnika)
• Šubra el Kejma (1,05 miliona stanovnika)
• Port Said (590 000 stanovnika)
• Suec (530 000 stanovnika)
• Luksor (470 000 stanovnika)

Etničke grupe

Egipćani su većinom potomci drevnih Egipćana, populacije koja je bila naseljena u severoistočnoj Africi. Blizu 4.000 arapskih konjanika zauzelo je Egipat i proširilo islam. Arapski doseljenici počeli su se mešati sa lokalnim stanovništvom, sklapajući bračne zajednice sa starosedeocima. Današnji Egipćani vode poreklo i od drugih osvajača, posebno Rimljana, Grka i Turaka.

Starosedelačka grupa — Nubijci — živeli su u severnom Sudanu i južnom Egiptu. Nubijska sela poplavljena su izgradnjom Naserovog jezera u blizini Asuana. Nubijska populacija danas je skoncentrisana u Asuanu i Kairu. Vlada ih ne priznaje kao etničku manjinu.

Etničke manjine u Egiptu su beduinski Arapi na Sinajskom poluostrvu i u Arapskoj pustinji, berbersko stanovnišvo u oazi Siva i Nubijci u najjužnijem delu Egipta.

Mali broj Grka, Italijana, Jevreja i ostalih manjina se stopio sa domaćim hrišćanskim i muslimanskim stanovništvom, ili je emigrirao.

U Egiptu živi oko 500.000 do 3.000.000 izbeglica i azilanata. Od toga je oko 70.000 palestinskih izbeglica i 150.000 iračkih izbeglica. Najveći broj izbeglica su sudanske izbeglice, čiji je broj neutvrđen, ali se procenjuje na 2 do 5 miliona.

Religija

Manastir Svete Katarine na planini Sinaj

Službena religija u Egiptu je sunitski islam kojima pripada oko 90 % stanovništva. Najveća religijska manjina su Kopti kiji čine 9% od ukupnog broja stanovnika. Ostale religijske manjine su pravoslavni Grci i Jermeni, katolički Grci i Jermeni i protestanti.

Na ovom prostoru živeli su Jevreji, iako u malom broju, vrlo ekonomski važni. Napustili su zemlju posle 1956. kada su oružane snage Izraela, Francuske i Velike Britanije napale Egipat.

Početkom 80-ih godina islamski vojnici pripadali su islamskim grupama i džihadu. Godine 1992. počela je kampanja oružanog nasilja sa centrom u Kairu i Gornjem Egiptu čiji je cilj bio osnovati vladu striktno zasnovanu na islamskom pravu. Žrtve ovog nasilja bili su Kopti, vladini službenici i turisti. Organizacije za ljudska prava ustanovili su da egipatska vlada vrši diskriminaciju nad Koptima. Zakoni koji se tiču izgradnje crkava i otvorenog praktikovanja vere su nedvno ublaženi, ali veliki građevinski radovi na crkvama još uvek zahtevaju dozvolu vlade.

Jezik

Službeni jezik u Egiptu je arapski. Egipatska verzija arapskog jezika (masri) je dominantna u arapskom svetu zahvaljujući izuzetnom značaju koji Egipat ima u medijima i obrazovanju na ovom jeziku. Egipatski arapski je usvojio elemente koptskog egipatskog jezika iz pre-islamskog vremena, kao i turskog, francuskog i engleskog jezika. Nubijci govore starim nubijskim jezikom. Berberski jezik se upotrebljava u nekoliko naselja u oazama Zapadne pustinje. Hrišćani upotrebljavaju koptski jezik za služenje liturgije. Među obrazovanim Egipćanima u upotrebi su engleski i francuski jezik.

Društvena struktura

U Egiptu stanovništvo se od davnina bavilo uglavnom poljoprivredom. Pre agrarne reforme siromašni radnici nisu posedovali nikakvu zemlju. Agrarnom reformom ograničena je površina zemlje koju porodica ili pojedinac može posedovati, a te granice su još više smanjene posle 1961. i 1969. Ova ograničenja su slomila političku i društvenu moć bogatih zemljoposednika. Uprkos reformama, niži sloj opet je dobio malo ili čak nije dobio ništa od obradive zemlje. Kao posledica toga migrirali su u gradove tražeći posao da bi se prehranili. Većina ih se zaposlila u industriji koja se ubrzano razvijala zbog vladinih industrijalizacijskih programa od 1950—1960. Ipak mnogi su ostali nezaposleni, tako da je veliki broj farmera, gradskih radnika i profesionalaca migriralo u Saudijsku Arabiju, Libiju i ostale zemlje bogate naftom, tražeći posao i platu šest puta veću nego što su u Egiptu mogli zaraditi. Migracije iz sela u gradove i migracije u druge zemlje nastavljene su i 1990-ih. Samo 40 % se bavilo tradicionalnim zanimanjima (ribolovom, uzgojem biljaka i životinja), dok je 2,5 miliona Egipćana radilo u inostranstvu.

Način života

Egipatski glavni i najveći grad Kairo

Postoje dva glavna staleža. U prvi spadaju elita i obrazovana zapadna visoka i srednja klasa. Drugoj grupi, koja je znatno veća, pripadaju siromašni farmeri, gradsko stanovništvo i radnička klasa. Postoje ogromne razlike u načinu života, navikama, ishrani, oblačenju itd. 1970. vlada je predstavila liberalnu ekonomsku politiku poznatu kao «otvorena vrata». Ova politika najviše je odgovarala prvoj grupi, jer su se povezali sa stranim kapitalom i kulturom, dok drugoj grupi su znatno otežali život, jer nisu u stanju da sebi priušte ono što je predstavljeno na televiziji, gradskim bilbordima ili u novinama.

U prošlosti žene iz nižih staleža radile su u poljima sa svojim muževima da bi mogli izdržavati svoju porodicu, dok su žene iz visokih staleža ostajale u kućama isticajući da su njihovi muževi dovoljno bogati da mogu sami da izdržavaju porodicu. Danas mnoge žene rade i zbog toga nose šalove oko glave koji podsjećaju da su one i dalje muslimanske žene iako rade van kuće. Najčešća jela u Egipatskoj kuhinji su palačinke, kušari (pasta sa lukom i raznim travama) i sveže voće i povrće. Čaj ili kafa je obavezan dodatak jelu. Bogati Egipćani jedu i evropska jela, posebno francuske kuhinje.

Privreda

Oaza Baharija

Kroz istoriju Egipta glavna privredna delatnost je bila poljoprivreda uprkos činjenici da je 95 % zemljišta pod neplodnim pustinjama. Ono što najviše uspeva na ovim prosorima je pamuk, vrlo važan izvor novca. Prva modernija industrijska postrojenja pojavila su se 1930-ih godina. Industralizacija je porasla 1960-ih kada je većina industrijskih postrojenja dospelo u državne ruke. Krajem 20. veka pojavili su se i drugi važni izvori novca od turizma i nafte. Uprkos razvoju privrede i društvenom napretku, Egipat je relativno siromašna zemlja.

Nafta je zauzela prvo mesto na spisku najznačajnijih izvoznih proizvoda. Veliki deficit u spoljnotrgovinskoj razmeni ne može u potpunosti da se pokrije doznakama radnika na privremenom radu u inostranstvu, prihodom od Sueckog kanala i turizma, koji je veoma razvijen. On povećava teret spoljnog duga zemlje, koja ima nizak životni standard i u kojoj demografski rast i dalje predstavlja ključni problem.

Ukupan broj radno aktivnog stanovništva iznosi 24,72 miliona. 32 % stanovništva se bavi poljoprivredom i ribolovom. U sekundarnom sektoru zaposleno je 17 % stanovništva, a u tercijarnom 51 %. Od 1961. postoji Egipatska trgovinska unija koja je pod upravom vlade.

Najbogatije zemlje Afrike po izveštaju Svetske banke iz 2007. su:

Država	Bruto nacionalni proizvod
Južnoafrička Republika	277.581 milijardi dolara
Nigerija	165.690 milijardi dolara
Alžir	135.285 milijardi dolara
Egipat	128.095 milijardi dolara
Izvor: Izveštaj Svetske banke o BNP po državama (2007), World Development Indicators database (World Bank), 1. jul 2007.

Poljoprivreda

2008. ova grana privrede zajedno sa ribolovom činili su 13,4 % bruto nacionalnog dohotka. Pre industrijalizacije, najviše su se izvozili poljoprivredni proizvodi, ali taj broj se znatno smanjio posle 1998. na samo 6 %. Najvažniji poljoprivredni proizvodi su: pamuk, žitarice, voće i povrće, stočna hrana. Površina obradivog zemljišta je znatno mala, ali vrlo plodna. Zauzima prostor oko delte i čitave doline Nila. Ribolov je važna grana privrede. Velike količine ribe nalazi se u Nilu, Crvenom i Sredozemnom moru.

Iako je početkom 20. veka Egipat mogao da zadovolji potrebe stanovništva žitaricama, danas 1/4 uvozi, kao i veliku količinu mesa i mlečnih proizvoda, a izvozi voće, povrće, šećer i pirinač.

Industrija i rudarstvo

Industrijski proizvodi (rudarstva, manufakture i građevinarstva) činili su 37,6 % bruto nacionalnog dohotka 2008. Osnovni proizvodi su: tekstil, hemikalije, metali, petrolejski proizvodi. Nova ekonomska politika dovela je do osnivanja privatnih kompanija za proizvodnju automobila, elektronike i lekova. Većina ovih fabrika skoncentrisane su oko dva najveća centra, Kaira i Aleksandrije i u industrijskoj zoni duž Sueckog kanala.

Nafta je najvažniji proizvod i važan izvor prihoda. Vlada je tokom 1980-ih podsticala proizvodnju prirodnog gasa u cilju snabdevanja domaćih potrošača energijom. Prirodni gas počeo se izvoziti 90-ih godina. Glavna naftna i gasna polja su u oblasti Crvenog mora i Libijske pustinje. Egipat je bogat i fosfatima, solima, kamenom i železnom rudom.

Egipat poseduje dovoljno energije da zadovolji potrebe svih potrošača. Glavni izvori energije su hidroelektrane blizu Asuana. Količine nafte i prirodnog gasa takođe zadovoljavaju skoro većinu potrošača.

Turizam

Pogled na Crveno more iz letovališta Šarm el Šeik

Turizam je jedna od najvažnijih privrednih grana i izvora prihoda egipatske države. Za strane turiste najprivlačniji su lokaliteti iz vremena starog Egipta blizu Kaira, Aleksandrije, Gize i Luksora. Luksor je početna tačka za krstarenja Nilom do Asuana i posetu Dolini kraljeva. Najjužnija poznata atrakcija Egipta je hram Abu Simbel blizu sudanske granice.

Najvažnije letovalište je grad Hurgada na Crvenom moru. U poslednjih nekoliko godina važno letovalište je postao Šarm el Šeik na južnom delu Sinajskog poluostrva, popularno kod ronilaca. Najveći broj turista na letovanje dolazi u paket aranžmanima iz Italije, Nemačke, Rusije i drugih evropskih zemalja.

Egipat je 2007. posetilo oko 9,8 miliona turista, i pored opasnosti predstavljaju islamski fundamentalisti, koji su od 1992. izveli niz napada na strane turiste. Najteži napad se odigrao 23. jula 2005. kada je od eksplozije bombe u Šarm el Šeiku poginulo 64 ljudi, a ranjeno 200.

Saobraćaj

Gust saobraćaj u Kairu

Dužina železničkih pruga iznosi 5.063 km i sve su u državnom vlasništvu. Egipatska železnica je najstarija u celoj Africi. Glavni pravci povezuju Asuan i gradove severno od Asuana sa Aleksandrijom na obali Sredozemnog mora.

Dva autoputa povezuju Kairo sa Aleksandrijom, a ostali sa Port Saidom, Suecom i Fajumom. Ukupna dužina puteva iznosi 75.820 km. Većina puteva nalazi se u dolini i delti Nila. Tunel ispod Sueckog kanala povezuje centralni Egipat sa Sinajem.

Rečni putevi iskorišteni su uglavnom za transport, i njima se transportuje 25 % robe u Egiptu. Najveći promet je na Nilu. Dužina unutrašnjih rečnih tokova je 3.350 kilometara. Izuzetno važna saobraćajnica je Suecki kanal dug 161 kilometar, koji povezuje Sredozemno i Crveno more. Kroz njega mogu da plove brodovi do 150.000 BRT. Najveća pomorska luka je Aleksandrija, a nešto manje su Port Said i Suec.

Postoje redovni letovi iz Aleksandrije i Kaira do velikih svetskih centara.

U Egipat eru, državnoj avio-kompaniji, postoje redovni domaći i strani letovi. Egipat ima 88 aerodroma, od kojih tri međunarodna koji se nalaze u Kairu, Aleksandriji i Luksoru.

Kultura

Biblioteka Aleksandrina osnovana u slavu drevne spaljene Aleksandrijske biblioteke

Zov majke Egipta, ilustracija iz časopisa „National Geographic“ iz 1917.

Egipatska kultura baštini 5000 godina pisane istorije. Stari Egipat je bio jedna od najstarijih civilizacija i tokom milenijuma, Egipat je zadržao izvanredno kompleksnu i jaku kulturu koja je uticala na kasnije kulture Evrope, Bliskog istoka i drugih afričkih država. Posle perioda faraona, Egipat je došao pod uticaj helenske, hrišćanske i islamske kulture. Danas mnogi aspekti egipatske drevne kulture postoje u interakciji sa novim elementima, uključujući i uticaj zapadne kulture, koja i sama ima korene u starom Egiptu.

Glavni grad, Egipta, Kairo, je najveći grad Afrike i vekovima je bio čuven kao centar obrazovanja, kulture i trgovine. Egipat ima najveći broj dobitnika Nobelove nagrade u Africi i arapskom svetu. Književnik Nagib Mahfuz je dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1988. godine. Nobelovu nagradu su dobili egipatsko-američki fizičar Ahmed Zevail, političari Anvar Sadat i Muhamed el Baradei.

Neki egipatski političari su ili su bili na čelu važnih međunarodnih ogranizacija, poput Butrosa Galija koji je bio generalni sekretar Ujedinjenih nacija i Muhameda el Baradeja koji je predsednik Međunarodne organizacije za nuklearnu energiju.

Umetnost

Staro egipatsko pismo na papirusu

Egipat je dugo bio centar arapske i islamske književnosti, arhitekture i primenjene umetnosti.

U modernom periodu mnogi elementi evropskog stila se mogu prepoznati u egipatskom kulturnom životu.

Arapske pripovetke pojavile su se u Egiptu krajem 19. i početkom 20. veka. Roman Zaunab, egipatskog pisca Muhamed Husein Haukala, smatra se prvim arapskim romanom. Istaknuta ličnost je Nagib Mahfuz, dobitnik Nobelove nagrade za književnost.

Islamska tradicija zabranjivala je predstavljanje ljudi i životinja u umetnosti. Kao rezultat toga u osnovi islamske umjetnosti su kaligrafija i apstraktne arabeske. U eri Fatimida i Mameluka izgrađeni su mnogi arhitektonski spomenici koji svedoče o tom dobu.

Filmska produkcija u Egiptu
Godina	Broj
1975	49
1985	75
1995	13
2005	23

Egipatska tradicionalna muzika je mešavina egipatskih, arapskih, afričkih i zapadnih uticaja. Stari Egipćani su još pre 4000 godina svirali harfe, frule i dva domaća instrumenta: nej i ud. Muzika je počela da se zapisuje u 7. veku kada je Egipat postao deo muslimanskog sveta. Od tada pa do danas, egipatska muzika se zasniva na pevanju i udaraljkama. Od 1970ih pop muzika je veoma slušana među brojnom mladom populacijom Egipta. Najpopularniji egipatski pevač je Amr Dijab. Nije sasvim izvesno da li je trbušni ples potekao iz Egipta, ali se danas Egipat smatra centrom ove vrste umetnosti.

Prva moderna arapska pozorišna predstava izvedena je u Kairu 1870. Film se u Egiptu pojavio 1930ih, i od tada je u stalnom usponu. Kairo se smatra „Holivudom Srednjeg istoka“ u kome se svake godine održava Međunarodni filmski festival. Egipatska filmska industrija se smatra najvećom u arapskom svetu.

U Egipatskom muzeju u Kairu nalazi se najveća svetska kolekcija drevne egipatske umetnosti, uključujući i blaga iz grobnice faraona Tutankamona. U Muzeju islamske umetnosti u Kairu, čuva se bogata kolekcija grnčarije, drvoreza i ostalih dela islamske umetnosti. Egipatska Narodna biblioteka sadrži najveće zbirke arapskih rukopisa.

Svetska baština

Na Unesco-voj listi Svetske baštine nalaze se: kompleks Abu Mena, ostaci drevne Tebe, islamske četvrti starog Kaira, Memfis, nubijski spomenici od Abu Simbela do Fila, Manastir svete Katarine sa okolinom i Dolina kitova.

Praznici

Egipatski religijski praznici se računaju prema lunarnom kalendaru (Ramazanski bajram, Kurban-bajram, Maulid al Nabi). Islamski kalendar je kraći od gregorijanskog kalendara, a postoji 11 verskih praznika u toku godine. Ramazanski običaji se poštuju, iako mnogi mladi modifikuju neke običaje, kao vreme počinka. Ramazan je važno vreme za društvene kontakte i zajedničke proslave muslimana.

Maulid (ar. rođenje) je mešavina vašara i verskog praznika kojim se proslavlja rođendan proroka Muhameda (Maulid al Nabi), ili nekog drugog svetog čoveka muslimanske ili koptske vere. Praznovanje Mulida se obavlja uz puno hrane, javnih priredbi i ceremonija.

Najvažniji praznici

Nacionalni praznici i manifestacije Egipta

• Ejd al Fitr (mali Bajram), trodnevna proslava kojom se obeležava kraj Ramadana ;
• Ejd el Kebir (veliki Bajram), koji obeležava period Hadža, ili hodočasništva u Meku ;
• 1. januar : Nova godina (neradni dan samo za banke) ;
• 7. januar : Koptski Božić ;
• januar : maraton od Luksora do Gize - praznik proleća ;
• 22. februar : Dan jedinstva ;
• Šam en Nesim („udisati vazduh“), egipatski praznik koji potiče iz faraonskog doba, prvi ponedeljak posle koptskog Uskrsa, slave ga svi Egipćani (muslimani i kopti) ;
• 25. april : Sinajska godišnjica (oslobođenje od izraelske okupacije) ;
• 1. maj : Praznik rada ;
• 18. jun : Dan Republike ;
• 23. jul : Državni praznik, slavi se 4 dana, godišnjica revolucije ;
• 6. oktobar : Praznik oružanih snaga, obeležavanje pobede nad Izraelom 1973. ;
• 24. oktobar : Praznik Sueca ;
• oktobar : Reli faraona ;
• oktobar i februar : festival kulture u Abu Simbelu ;
• novembar : komemoracija otkrića faraonskih grobnica ;
• 23. decembar : Praznik pobede

Obrazovanje

Godine 975. osnovan je Univerzitet Al-Azhar, vodeća institucija u izučavanju viših islamskih nauka. Počiva na mreži religioznih škola paralelnih državnom sistemu.

Univerzitet u Kairu, osnovan 1908, takođe je vodeća institucija višeg obrazovanja. Postoji još 17 državnih univerziteta, u Kairu, Asuanu, Minufiji, Aleksandriji, Mansuri, Benhi, Heluanu, Zakaziku i Tanti. Pored državnih, postoji još 28 privatnih univerziteta i fakulteta.

Brz rast populacije ozbiljno je opteretio sistem obrazovanja. Učionice su od osnovnih škola do univerziteta prepune, a školama nedostaje radni materijal za adekvatno obrazovanje. Mnogo dece pohađa školu neredovno ili je uopšte ne pohađa zato što mora da radi. Prema proceni iz 2005. 71,4 % ukupnog stanovništva je pismeno to jest, 83 % muškaraca i 59,4 % žena.

Sport

Međunarodni stadion Kairo za vreme Kupa afričkih nacija 2006.

Fudbal je najpopularniji sport u Egiptu, a klubovi Al-Ahli i El Zamalek su dva najpopularnija tima u zemlji. Država je bila domaćin 4 Kupa afričkih nacija, a osvojila je 6 prvenstava (1957, 1959, 1986, 1998, 2006 i 2008) i najuspešnija je na kontinentu. Rukometna reprezentacija Egipta je osvojila 5 Afričkih prvenstava i prva je neevropska reprezentacija koja je stigla do polufinala Svetskog prvenstva u rukometu (2001. u Francuskoj)

Muhamed Taber Paša, nekadašnji predsednik Egipatskog olimpijskog komiteta, predložio je održavanje Mediteranskih igara u Egiptu. Prve Mediteranske igre održane su 1951. godine u Aleksandriji.

Literatura

• „Zemlje i narodi svijeta”, Rude Petrović; Prosvjeta, Zagreb 1975.
• Mala enciklopedija, br.2; Prosveta Beograd
• Geografija svijeta, knjiga 3; Žaverije Stazić, prof.; Franjo Stanić, prof.; Rude Petrović, prof.

Povezano

Egipat na Wikimedijinoj ostavi

• Stari Egipat
• Egipatski hijeroglifi

Vanjske veze

• Vlada Egipta Arhivirano 2008-10-11 na Wayback Machine-u ((ar))
• Državni informativni portal ((en))
• Informativni portal o Egiptu ((en))