Charles Pichegru
| Charles Pichegru | |
|---|---|
 | |
| Biografski podaci | |
| Datum rođenja | 14. februar 1763 |
| Mjesto rođenja | pored Arboisa, Kraljevina Francuska |
| Datum smrti | 5. april 1804. |
| Mjesto smrti | Pariz, Prvo Francusko Carstvo |
| Nacionalnost | Francuz |
| Vojna karijera | |
| Čin | Divizijski general |
| Ratovi | Francuski revolucionarni ratovi |
| Vojska | Francuska armija |
| Rod vojske | pješadija |
Charles Pichegru (16. februar 1761., Arbois-5. april 1804., Pariz ) bio je jedan od vodećih generala Francuskih revolucionarnih ratova, zaslužan za osvajanje Austrijske Nizozemske i Nizozemske Republike (1794.-95.), koji je nakon tog uništio svoju reputaciju udruživši se sa kontrarevolucionarima protiv Napoleona.[1]
Iako je rođen u seljačkoj porodici, Pichegru se uspeo do položaja profesora matematike na Vojnoj akademiji u Brienne-le-Château, ali je to 1780. napustio i prijavio se artiljerijsku regimentu. Sve do izbijanja Francuske revolucije 1789. bio je samo podoficir. Nakon revolucije je brzo napredovao jer je već 1792. bio potpukovnik. Već slijedeće 1793. u oktobru je postavljen za komandanta Rajnske armije. U decembru je pomogao generalu Lazare Hocheu da istjera austrijsko-prusku vojsku iz Alzasa. Pichegru je bio ljubomoran na Hochea, pa je i rovario protiv njega, na kraju je uspio uvjeriti utjecajne članove vlade da je Hoche izdajica, pa je on u martu 1794. i zatvoren. Za nagradu je Pichegru dobio položaj komandanta snažne Sjeverne armije (150,000 vojnika).[1]
Nakon tog je zajedno sa generalom Jean-Baptiste Jourdanom, komandantom Mosellske armije, u aprilu 1794.pokrenuo nvaziju na Austrijsku Nizozemsku, koja je završila u januaru 1795. zauzimanjem Amsterdama. Po povratku u Pariz, dočekan je kao spasitelj zemlje. Iako je sredinom 1795. postavljen za komandanta armijske grupe Rajna- Moselle u njemu se razbuktao animozitet protiv republikanskog režima, tako da se u augustu počeo tajno sastajati sa agentima izbjeglih Francuza.[1]
Pichegru je martu 1796. podnio ostavku na svoju dužnost, jer je izabran za predsjednika Savjeta petstotina (Donji dom Parlamenta). Nakon tog je u maju 1797., stao na stranu rojalističkih poslanika.Kad je glas o njegovim izdajničkim kontaktima stigao do Pariza, i kad su nakon državnog udara (4. septembar 1797.) rojalisti izbačeni iz vlade, nije mu pomogla ni visoka politička funkcija jer je uhapšen i deportiran u Francusku Gvajanu.[1]
Iz Gvajane je pobjegao u Njemačku, a nakon tog se prebacio u Veliku Britaniju. U januaru 1804. je potajno ušao u Francusku i počeo sa pripremama za rušenje Napoleonova režima. Uhapšen je u Parizu 28. februara i zatvoren. U zatvoru Temple je 5. aprila pronađen zadavljen vlastitom kravatom.[1]
Ni danas se točno nezna da li je ubijen ili je počinio samoubistvo.?[1]
