ก้อย
ก้อย อาหารท้องถิ่นทางภาคอีสาน คล้ายกับลาบและส้มตำ นิยมปรุงจากเนื้อสัตว์ดิบรวมถึงไข่และตัวอ่อนของแมลงที่กินได้ เช่น เนื้อวัว เนื้อกวาง เนื้อเก้ง เนื้อหมูป่า เนื้อปลา (ตะเพียน หรือ ปลาขาว) กุ้งฝอย หอยเชอรี่ กิ้งก่า ไข่มดแดง ไข่แมงมัน ตัวอ่อนตัวต่อเป็นต้น ไม่นิยมปรุงจากเนื้อสัตว์ปีก เช่น นก เป็ด ไก่ เพราะจะมีกลิ่นคาวและเหม็นสาบรุนแรง
ในแง่วัฒนธรรมเพศสภาพ ในสังคมอีสานของประเทศไทยมีการให้ความหมายก้อยว่าเป็นอาหารของผู้ชาย มีคำกล่าวว่า “ชายต้องกินก้อยปลาถ้าไม่อยากนุ่งซิ่น” เนื่องจากเชื่อว่าของดิบเป็น “ของร้อน” ที่ทำให้ร่างกายแข็งแรง[1]
คำว่า "ก้อย" มีรากศัพท์มาจากภาษาจีน คำว่า 膾 (kuài, ไคว่)
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ชาติชาย มุกสง, “‘เรือนร่างท้องถิ่นอีสาน’: ประวัติศาสตร์การสร้างความเป็นอื่นและความเสี่ยงของการกินดิน โรคาพยาธิใบไม้ตับและมะเร็งท่อน้ำดีในภูมิภาคอีสาน,” ใน กิตติพงษ์ ประพันธ์ (บก.), บทความสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติ เวทีวิจัยมนุษยศาสตร์ไทย ครั้งที่ 13 “ภูมิภาคนิยม และท้องถิ่นนิยมสมัยใหม่ในโลกไร้พรมแดน” ([มปท.]: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2562), น. 422.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]- Joe Cummings: World Food: Thailand. Lonely Planet Publications, Hawthorn 2000, ISBN 1-86450-026-3
 | บทความอาหารไทยนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |