Gran Premio de San Marino de 2001
| Nome oficial | XXI Gran Premio Warsteiner di San Marino  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de San Marino |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 2001 |
| Distancia do evento | 62 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Autódromo Enzo e Dino Ferrari (Imola) 44°20′28″N 11°42′48″L / 44.341111111111, 11.713333333333 |
| Lonxitude | 4,909 km |
| País | San Marino |
| Data | 15 de abril de 2001 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Ralf Schumacher |
| Pole position | David Coulthard |
| Volta máis rápida | Ralf Schumacher |
O Gran Premio de San Marino 2001 (oficialmente o Gran Premio Warsteiner di San Marino 2001)[1] foi unha carreira de fórmula 1 celebrada no Autódromo Enzo e Dino Ferrari, Imola, Emilia-Romaña, Italia o 15 de abril de 2001. Foi o cuarta carreira da tempada de Fórmula Un de 2001. A carreira de 62 voltas gañouna Ralf Schumacher ao volante dun Williams-BMW despois de partir da terceira posición. David Coulthard, que comezou o Gran Premio dende a pole position, quedou segundo nun McLaren-Mercedes, mentres que Rubens Barrichello terminou terceiro nun Ferrari. A vitoria de Schumacher foi a primeira da súa carreira na Fórmula Un e a primeira para Williams desde que Jacques Villeneuve gañou o Gran Premio de Luxemburgo de 1997. A carreira tamén representou a primeira vitoria do fabricante francés de pneumáticos Michelin na Fórmula Un desde o Gran Premio de Portugal de 1984 e a primeira carreira dende o Gran Premio de Italia de 1998 que non gañaba Bridgestone.
O segundo posto puxo a Coulthard a nivel de puntos co piloto de Ferrari Michael Schumacher no Campionato de pilotos, ambos pilotos con 26 puntos despois de que Schumacher se retirase da carreira. No Campionato de Construtores, McLaren reduciu a vantaxe de Ferrari a 10 puntos. Esta foi a última carreira de Gastón Mazzacane.
Antecedentes
[editar | editar a fonte]De cara á cuarta carreira da tempada, o piloto de Ferrari Michael Schumacher era o líder do Campionato de Pilotos con 26 puntos. O piloto de McLaren David Coulthard era segundo con 20 puntos, seis puntos por detrás de Schumacher. Por detrás de Schumacher e Coulthard no Campionato de Pilotos, o compañeiro de equipo de Schumacher Rubens Barrichello era terceiro con 10 puntos, nun Ferrari e o piloto de Sauber Nick Heidfeld era cuarto con 7 puntos. No Campionato de Construtores, Ferrari lideraba con 36 puntos, 15 puntos por diante de McLaren. Sauber era terceiro con 8 puntos.
Clasificación
[editar | editar a fonte]A clasificación do sábado só se realizou nunha hora cunha temperatura do aire de 10-11 °C e a temperatura da pista entre 19-20 °C con condicións parcialmente nubradas. Coulthard logrou a pole position, dúas décimas de segundo por diante do seu compañeiro de equipo Mika Häkkinen, e medio segundo por diante de Ralf Schumacher no Williams. Os dous Ferrari de Michael Schumacher e Barrichello clasificáronse 4º e 6º, sendo divididos polo Jordan de Jarno Trulli. O outro Williams de Juan Pablo Montoya foi sétimo, e Kimi Räikkönen completou o top ten no seu Sauber.
Clasificación da cualificación
[editar | editar a fonte]
Carreira
[editar | editar a fonte]Ralf Schumacher superou aos dous McLaren na saída para liderar na primeira curva, con Coulthard por diante de Häkkinen. Houbo unha investigación por saídas adiantadas, con Ralf, Coulthard e o BAR de Olivier Panis eran sospeitosos de adiantarse na saída, pero non se tomaron medidas contra ningún dos pilotos.
Na quinta volta, Fernando Alonso sufriu un fallo nos freos, o seu Minardi rebotou sobre a chicana Variante Alta e contra o muro. Unha volta máis tarde, Jos Verstappen detívose na chicana de Villeneuve co escape roto do seu Arrows. Panis adiantouse aos dous Ferrari durante unhas cantas voltas ata que Barrichello superou ao piloto francés na curva dobre a esquerdas de Rivazza. Pouco despois, Michael Schumacher adiantouno e pasou ao 7º lugar. Na volta 17, o brazo de dirección de Räikkönen rompeuse xusto despois da horquilla do Tosa, que levou o seu Sauber contra a parede.
Michael Schumacher sufriu unha picada no seu pneumático dianteiro esquerdo na volta 20, o que lle fixo entrar en boxes. Continuou, pero volveu directamente aos boxes debido a danos na suspensión, posiblemente causados por un incidente nas primeiras voltas cando bateu unha beiravía de forma demasiado agresiva. Ralf Schumacher, Coulthard, Montoya e Gastón Mazzacane entraron en boxes nas voltas 27–28. Häkkinen fixo a súa primeira parada pouco despois, xunto con Barrichello.
Mazzacane e Jacques Villeneuve retiráronse con fallos no motor nas voltas 29–30. O Benetton de Giancarlo Fisichella e o Jaguar de Eddie Irvine tamén sufriron fallos no motor, Fisichella nos boxes na volta 31 e Irvine na recta de saída na volta 43. Mentres tanto, Häkkinen non lograba atrapar a Barrichello, facendo voltas máis lentas. Montoya entrou en boxes na volta 47 só para calar o motor, despois de que fora reiniciado, queimou o seu embrague saíndo dos boxes, o que obrigouno a retirarse. Ao mesmo tempo, Ralf e Häkkinen fixeron as súas últimas paradas en boxes.
A carreira do equipo Minardi rematou cando o motor de Tarso Marques explotou a falta de 12 voltas para o final, xusto despois da entrada de boxes na recta de meta. Os comisarios apagaron o lume e, en poucos minutos, xa axudaran a afastar o coche.
A falta de oito voltas para o final, a Ralf Schumacher encendeuselle "Oil Pump" no seu pitboard, o que posiblemente significaba que a súa presión de aceite estaba a caer lentamente, e Coulthard comezou a achegarse ao Williams a un ritmo dunhas décimas por volta. Ralf conseguiu conter ao McLaren e levarse a vitoria, con catro segundos de vantaxe. Barrichello terminou terceiro pero a máis de 30 segundos de Coulthard, aguantou a Häkkinen polo último posto do podio. Trulli terminou quinto, o último piloto na volta líder, mentres que o seu compañeiro de equipo de Jordan Heinz-Harald Frentzen levouse o punto final. Ralf tamén estableceu un novo récord de volta, a súa volta rápida de 1:25,524 sendo 0,999 segundos máis rápida que a volta rápida do ano anterior, establecida por Häkkinen.
O Sauber de Nick Heidfeld foi sétimo, Panis foi oitavo e Jean Alesi foi noveno no Prost-Acer. Enrique Bernoldi foi 10º no segundo Arrows, Luciano Burti 11º no segundo Jaguar, e Jenson Button 12º e último no segundo Benetton, a dúas voltas de Ralf.
Logo da carreira
[editar | editar a fonte]A vitoria de Ralf Schumacher significou que dous irmáns gañaran unha carreira de Fórmula Un por primeira vez. Tamén foi a primeira vitoria de BMW desde que se uniu ao equipo Williams como provedor de motores. Esta tamén resultou ser a última carreira de Fórmula Un de Gastón Mazzacane (e o último Gran Premio do Campionato do Mundo ata a data para un piloto arxentino, xa que sería despedido por Alain Prost e substituído por Luciano Burti a partir do Gran Premio de España, o propio Burti foi despedido por Jaguar e substituído por Pedro de la Rosa.
Clasificación da carreira
[editar | editar a fonte]Os pilotos que obtiveron puntos de campionato están indicados en negra.
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- Referencias
- ↑ "San Marino". Formula1.com. Consultado o 16 de novembro de 2021.
- ↑ F1, STATS. "San Marino 2001 - Qualifications • STATS F1". www.statsf1.com (en inglés). Consultado o 14 de novembro de 2018.
- ↑ "2001 San Marino Grand Prix". Formula1.com. Formula1.com Limited. Arquivado dende o orixinal o 17 de xaneiro de 2015. Consultado o 26 de decembro de 2015.
- ↑ 4,0 4,1 "San Marino 2001 - Championship • STATS F1". www.statsf1.com. Consultado o 26 de febreiro de 2019.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de San Marino de 2001 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Brasil de 2001 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 2001 |
Carreira seguinte: Gran Premio de España de 2000 |
| Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 2000 |
Gran Premio de San Marino | Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 2002 |