Koledzice
Koledzice, Kolędycze, Koledice, Koledyce (w Annales Bertiniani: Colodici, w listach Ottona II, z 973 Coledizi (pagus) i Cholidici, z 975 Colidiki, u Thietmara w 1015 Colidici (locus)[1]) – średniowieczne plemię serbskie (Sorabos qui Colodici) zamieszkujące dorzecze rzeki Soławy, dopływu Łaby (według Łowmiańskiego ich granice sięgały aż po dolną Elsterę na południu, na północ po dolną Salę, Łabę i dolną Muldę oraz po Niemberg na wschodzie ).
Sąsiadowało z innymi plemionami słowiańskimi: Chudzicy, Nieletycy, Nudzice, Żyrmunty, Żytyce (przy czym cztery ostatnie miały według Łowmiańskiego wyodrębnić się właśnie z Koledyców). Roczniki bertyńskie (Annales Bertiniani) podają, że Colodici w 839 r. zostali najechani przez Sasów, którzy zdobyli główny gród plemienny (urbs) nazwany w źródle Kesigesburch (obecnie Cösitz, dzielnica Zörbig nad rzeką Fuhne) i jedenaście gródków (castella)[2], zginął także książę Kolediców Ciemysł (Cimusclus), na jego miejsce wiec wybrał nowego[3].
Wszystkie te plemiona w X wieku znalazły się pod wpływami niemieckimi. Nie zawsze stosunki z państwem niemieckim układały się właściwie, rejon był bardzo niespokojny i ostatecznie plemiona te i ich tereny zostały wchłonięte przez cesarstwo niemieckie.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pavel Jozef Šafárik, Slowanské starožitnosti: Oddjl děgepisný, Praga 1837, s.912
- ↑ Henryk Łowmiański, Początki Polski, t.III, Warszawa 1967, s.205
- ↑ Henryk Łowmiański, Początki Polski, t.V, Warszawa 1973, s.240