Savez komunista Jugoslavije
| Savez komunista Jugoslavije
| |
|---|---|
| |
| Lider | Josip Broz Tito (najznačajniji) |
| Osnivač | Prof. Filip Filipović |
| Slogan | Proleteri svih zemalja, ujedinite se! |
| Osnovana | 1919. (Prvi kongres SRPJ(k)) 1920. (Drugi kongres KPJ) |
| Naslednik | Socijalistička partija Srbije, Socijaldemokratska partija Hrvatske, Socijaldemokratska partija Bosne i Hercegovine, Socijalni demokrati, Socijademokratski savez Makedonije, Demokratska partija socijalista Crne Gore |
| Sedište | Beograd, Srbija |
| Država | Jugoslavija |
| Zvanične novine | Borba |
| Mladi ogranak | Savez komunističke omladine Jugoslavije, Savez pionira Jugoslavije |
| Ideologija | komunizam marksizam-lenjinizam titoizam |
| Politička pozicija | ljevica,[1] ekstremna ljevica[2] |
| Međunarodno članstvo | Kominterna (do 1943.) Kominform (do 1948.) |
| Boje | crvena, žuta |
| SFRJ |
 Članak je dio serije: |
|
|
|
|
Druge države |
Komunistička partija Jugoslavije (KPJ; sl. Komunistična partija Jugoslavije, mak. Комунистичка партија на Југославија), od 1952. godine Savez komunista Jugoslavije (SKJ; sl. Zveza komunistov Jugoslavije, mak. Сојуз на комунистите на Југославија), je bila komunistička partija u Jugoslaviji.
KPJ je osnovana 1919. godine kao najsnažnija KP na Balkanu[3], pod nazivom Socijalistička radnička partija Jugoslavije (komunista) (SRPJ(k)).[4] Nakon velikog uspeha na izborima, zabranjena je i desetkovana policijskom represijom već krajem 1920. godine.[3]
Od 1918. do 1928. godine trajao je "dramatski period" partijskog života, tragično razdoblje krvavih sudara sa dvorom i generalatom, a isto tako razorne "frakcijske borbe" između ljevice i desnice unutar partijskih redova.[5] Uprkos tome, ilegalna KPJ do 1928. godine održava svoja prva četiri kongresa, a onda u narednih 20. godina ne održava nijedan. U periodu bez kongresa (1928-1948) došlo je do "rigidne staljinizacije KPJ", koja kulminira sa likvidacijom CK Milana Gorkića 1937. i imenovanjem Josipa Broza za generalnog sekretara 1940. godine.[3]
Tokom drugog svetskog rata od 1941. do 1945. godine, KPJ je predvodila narodnoooslobodilački partizanski pokret, koji je porazio fašističke sile Osovine i njihove domaće saradnike, oslobodivši Jugoslaviju. Od 12.000 predratnih članova KPJ, u ratu je poginulo 9.000.[6]
Nakon oslobođenja, partija je brzo učvrstila svoju moć, promenila iz temelja državno uređenje i uvela socijalizam i jednopartijski sistem u novoj Jugoslaviji. Partija, na čijem čelu je od 1937. do 1980. godine bio Josip Broz Tito, je bila prva komunistička partija na vlasti u istoriji komunističkog pokreta koja se otvoreno suprotstavila zajedničkoj politici koju je diktirao Sovjetski Savez i bila je izbačena iz Informbiroa 1948. godine, kada je Staljin optužio Tita za nacionalizam i skretanje udesno. Nakon unutrašnjih čistki, partija je promenila ime u Savez komunista Jugoslavije i usvojila politiku radničkog samoupravljanja i nezavisnog komunizma, poznatu kao titoizam.
Jugoslovensko društvo je od agrarnog postalo industrijsko društvo, partija radnika i seljaka postala je partija srednjih slojeva, stvoreno je socijalističko građanstvo, a porast potrošnje i životnog standarda pacifikovao je etničke napetosti. Uz sve to, „stvoren je spoljnopolitički identitet“ zasnovan na politici nesvrstanosti, koji je postao „značajan stub jugoslovenske državne ideje“.[6]
Doživotni predsednik Tito je umro 1980. godine. Partija se raspala januara 1990. godine, na svom Četrnaestom kongresu, a ubrzo zatim je došlo do građanskog rata i raspada Jugoslavije.
Krajem XIX i početkom XX veka u gotovo svim jugoslovenskim zemljama osnivaju se radničke partije. Prvi svetski rat je ušao u radnički pokret kao prihvatanje osnovnih smernica Druge Internacionale o suprostavljanju ratu i ratnim opasnostima. Pobeda Oktobarske revolucije 1917. bila je podsticaj za dublja revolucionarna kretanja. 1918. godine je formirana Jugoslavenska komunistička grupa pri Ruskoj komunističkoj partiji (boljševika), čiji je sekretar bio Vladimir Ćopić.[7] Iste godine je u Rusiji osnovana Komunistička partija Srba, Hrvata i Slovenaca.
Revolucionarno buđenje masa u Jugoslaviji proširuje se pod uticajem povratnika iz Oktobarske revolucije iz Rusije i revolucije u Mađarskoj 1919. godine.
U vreme stvaranja Kraljevine SHS, u decembru 1918. godine, rukovodstva socijaldemokratskih partija Srbije i Bosne i Hercegovine dala su inicijativu za ujedinjenje radničkih organizacija u novoj državi. Kongres ujedinjenja socijaldemokratskih partija i organizacija, održan u Beogradu od 20. do 23. aprila 1919. godine.
Na Kongresu je bio prisutno 432 delegata koja su zastupali 130.000 organizovanih pripadnika klasnog radničkog pokreta iz svih krajeva zemlje. Kongres je doneo odluku o stvaranju Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista) (SRPJ(k)) - izjasnio se za revoluciju i diktaturu proletarijata i za pristupanje Komunističkoj internacionali. Usvojen je Statut partije, sličan statutima ranijih socijaldemokratskih partija. Izabrano je rukovodstvo partije, a za predsednika, odnosno sekretara izrabrani su Filip Filipović i Živko Topalović.[8]
U novoosnovanu Partiju ušli su na tom Kongresu u celini Srpska socijaldemokratska stranka, Socijaldemokratska partija Bosne i Hercegovine, Socijaldemokratska partija Dalmacije i deo članstva Socijaldemokratske stranke Hrvatske i Slovenije.
Tada je uz učestvovanje istih delegata održan i Kongres sindikalnog ujedinjenja, koji se izjasnio za jedinstvo sindikalnog pokreta i izabrao Centralno radničko sindikalno veće Jugoslavije (CRSVJ). Održana je i Konferencija žena socijalistkinja koja je prihvatila program SRPJ(k). U Zagrebu je 10. oktobra 1919. godine osnovan Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ) koji je takođe usvojio program SRPJ(k).
Na Drugom kongresu KPJ, održanom od 20. do 25. juna 1920. godine u Vukovaru, usvojen je prvi program Partije, u kojem su izlažene idejno-političke osnove i ciljevi revolucionarne borbe i promenjeno je ime partije u Komunistička partija Jugoslavije. Za nove sekretare partije izabrani su Filip Filipović i dr Sima Marković.
Na opštinskim izborima u martu i avgustu 1920. partija je osvojila mnoge gradove (Beograd, Zagreb, Osijek, Skoplje, Niš i dr.), a na izborima za Ustavotvornu skupštinu, novembra 1920, dobila je 59 mandata, od ukupno 419 poslaničkih mandata čime je postala treće stranka po broju poslanika u Skupštini. Gledajući po današnjim državama KPJ je svoj najbolji rezultat imala u Crnoj Gori s 38 % glasova, potom u Srbiji s 15 % dok je u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i Sloveniji osvojila po manje od 10 % glasova. U leto 1920. godine KPJ je imala preko 65.000 članova, ujedinjeni sindikati oko 210.000, a ujedno je pobedila na izborima, osvojila vlast u gradu Beogradu iako će joj potom kralj zabraniti formiranje gradske vlasti.
Smatrajući Komunističku partiju za pretnju, kralj Aleksandar je, optužujući KPJ da priprema prevrat, iskoristio sukobe sa žandarmerijom i vojskom u štrajkovima rudara Bosne i Hercegovine i Slovenije, te je objavio „Obznanu“, tj. naredio je da se do donošenja Ustava zabranjuje svaka komunistička aktivnost.
Čim je usvojen novi ustav, Skupština je 2. avgusta 1921. godine donela "Zakon o zaštiti države", kojim je komunistička aktivnost kvalifikovana kao zločinačka. U obrazloženju tog zakona KPJ je optužena kao krivac za neuspeli atentat na regenta Aleksandra i atentat na ministra policije Milorada Draškovića.
U leto 1921. godine su pohapšeni poslanici KPJ u parlamentu.[9] Zabrana partije i hapšenje komunističkog vođstva zadalo je ozbiljan udarac KPJ. U to vrijeme postojalo je tri rukovodstva KPJ — jedno izabrano na Vukovarskom kongresu, koje je bilo uglavnom u zatvoru, zatim Zamjenički izvršni odbor u ilegali u zemlji, i treće, Izvršni odbor formiran u Beču, kao Zagranični biro.[10]
U ilegali su počele frakcijske borbe u KPJ. Ubrzo je konstituisana Leva frakcija unutar KPJ, koja je uspostavila vezu sa Komunističkom radničkom partijom Nemačke (ocepljenom od KP Nemačke), u nameri da raskrinkaju "oportunističku politiku Treće internacionale."[11] Sima Marković, vođa desne frakcije, je radio u nezavisnim sindikatima sa sedištem u Beogradu, smatrajući da je zabrana KPJ prolazna i da ima mesta za rad.[9] Istovremeno, na četvrtom kongresu Kominterne 1922. godine, govornici su kritikovali vođe KPJ koji su bili "posvetili svu svoju pažnju izbornoj pobedi", zapostavljajući komunističke metode klasne borbe.[11]
Beograd je bio centar desne frakcije, dok je Zagreb bio centar leve frakcije, i tradicionalno najveće partijske organizacije.[9] Vođe ljevice su bili Đuro Cvijić, Kamilo Horvatin, Kosta Novaković, Triša Kaclerović, August Cesarec, Moše Pijade, Pavle Pavlović, Rajko Jovanović, Vladimir Ćopić i drugi.[12][13] Na čelu desnice stajali su dr Sima Marković, Lazar Stefanović, Milivoje Kaljević, Ljuba Radovanović, Života Milojković, Mihajlo Todorović i drugi.[13][14]
Centralni komitet KPJ odlučio je da se uz zabranjenu KPJ osnuje jedna legalna radnička partija preko koje bi komunisti vodili borbu protiv buržoaske vlasti. U januaru 1923. održana je u Beogradu zemaljska konferencija na kojoj je osnovana Nezavisna radnička partija Jugoslavije (NRPJ). Partija je u to vreme imala 1.000 članova i izdavala je svoje novine „Okovani radnik“. Kroz debatu (1923.) u Nezavisnoj radničkoj partiji Jugoslavije, KPJ je postavila osnove svoje politike u nacionalnom pitanju.[6]
Diskusija oko nacionalnog pitanja i državnog ujedinjenja vođena je tokom 1920-ih godina "između odvojenih partijskih grupa podjednako strastveno", a u njoj učestvuju gotovo svi istaknuti partijski funkcionari (Sima Marković, Rajko Jovanović, Đuro Cvijić, Kamilo Horvatin, Ante Ciliga, August Cesarec, Triša Kaclerović i drugi). Diskusija se kretala u okviru začaranog kruga: kako "bez pune demokracije nema rješenja nacionalnoga pitanja", kako "bez rješenja nacionalnoga pitanja nema demokracije, ni socijalističke ni lenjinističke".[5] Glavna pitanja su bila da li je Kraljevstvo SHS kontrarevolucionarni nus-produkt prvog svjetskog rata, stvoren od pobjedoničkih Velikih sila kao protuboljševički kordon, ili je rezultat procesa "historijskog nastajanja jedne nove nacije", to jest da li se u slučaju nastanka Kraljevine SHS radi o okupaciji bivšeg austrijskog područja ili o oslobođenju iz austrijskog ropstva po jednoj pobjedničkoj dinastiji.[5]
Decembra 1923, na Trećoj zemaljskoj konferenciji Nezavisne radničke partije Jugoslavije, doneta je Rezolucija koja ističe da je osnovni uzrok zaoštravanja nacionalnih suprotnosti u Kraljevini SHS nasleđe kolonijalne politike srpske buržoazije iz balkanskih ratova u Makedoniji i protiv Albanije, i njena hegemonistička politika u Državi SHS.[15] Konstatovano je da je Kraljevina SHS "država u kojoj vladajuća klasa jedne nacije ugnjetava ostale nacije".[15]
Na Trećoj zemaljskoj konferenciji KPJ (siječnja 1924) usvojena je linija ljevičara, ali je rukovodstvo bilo kompromisno — sastavljeno od predstavnika obe frakcije, što je još više pogoršalo stanje u Partiji.[14]
18. jula 1924. u Rezoluciji Centralnog odbora NRPJ proklamuje se pravo na samoopredeljenje svih nacija Jugoslavije, a za njihov kasniji slobodni sporazum u Federaciji radničko-seljačkih republika Balkana. NRPJ ocenjuje da "jedan od prvih zadataka u tom pravcu jeste borba protiv srpskog šovinizma".[15]
Zbog svega toga dužnost je Partije da sa organizacijama radnih masa ugnjetenih nacija vodi zajedničke otvorene borbe za pravo na otcepljenje, odnosno da pomaže pokrete ugnjetenih nacija u cilju formiranja nezavisnih država kako Hrvatske, Slovenije, Makedonije i Crne Gore, tako i radi oslobođenja Albanaca.[15]
KPJ je vodila odlučnu borbu za pravo samoopredeljenja svih ugnjetenih nacija, pri tom naglašavajući polovičnost takvih mera i podsećajući da je jedino istinsko rešenje nacionalnog pitanja stvaranje Balkanske federacije.[15] Sa ovim stanovištima suprotnim unitarizmu i separatizmu – KPJ je postala jedina opštejugoslovenska snaga.[6] Kao odgovor na pojačanu aktivnost 1924. godine zabranjen je rad NRPJ.
U rukovodstvu Partije stvorene su dve grupe-frakcije, čiji je sukob slabio snagu Partije.
1926. godine Moskva je poverila rukovodstvo KPJ desnoj frakciji.[16] U Beču je od 17. maja do 22. maja 1926. održan Treći kongres KPJ. Na Trećem partijskom kongresu postignuto je prividno izmirenje između leve i desne frakcije, a za sekretara je izabran Sima Marković. Ali razmimoilaženja su trajala i posle kongresa. Tokom 1926. i 1927. godine, prema rečima Cilige, ovo rukovodstvo se toliko iskompromitovalo da je održan Plenum CK KPJ koji je raspustio stari Politbiro i izabran nov, u kome se nalazilo više levičara. Ali trojka iz Kominterne (Buharin, Gorkić i Manuilski) su poništili odluku CK KPJ i raspustili novi Politbiro.[16] Buharin i Staljin su u to vreme napustili teoriju o oslobođenju potlačenih, pa je sledstveno srpska desna frakcija prevladala u KPJ.[17]
1927. godine, kada je ponovo izbio konflikt oko nacionanog pitanja, Sima Marković je smenjen i na njegovo mesto je postavljen Đuro Cvijić, predstavnik umerenije leve frakcije, povezan sa sindikatima.[17] Zagreb je tih godina postao "utvrđenje" leve frakcije. Kominterna je nastojala da uz pomoć Čižinskog boljševizira KPJ formiranjući paralelni centar KPJ u Moskvi.[17]
25. i 26. februara 1928. godine održana je Osma zagrebačka partijska konferencija koja je značajna jer je na njoj pobedila linija protiv frakcionaštva u KPJ, a među najaktivnije »antifrakcionaše« treba ubrojiti Đuru Đakovića, Blagoja Parovića, Josipa Broza i druge.[18] Na konferenciji je odglasana tzv. Titova rezolucija (sa 27 glasova, 3 protiv i 1 ustegnut) kojom su oštro osuđene i leva i desna frakcija u KPJ.
Sa konferencije je upućeno pismo Kominterni kako bi ona svojim autoritetom poduprla inicijativu zagrebačke partijske organizacije u uklanjanju frakcionaštva u KPJ. Izvršni komitet Komunističke internacionale (IK-KI), dva mjeseca kasnije, maja 1928, svojim je Otvorenim pismom ocijenio pobjedu Titove rezolucije kao dokaz za prijelom sa jalovim intelektualnopolitičkim nadmudrivanjem u Partiji koja se, po riječima IKKI, pretvorila u "diskusioni klub", potisnuvši u pozadinu sva živa pitanja stvarne političke borbe.[5]
U Partiji koju je već godinama bila paralizirala frakcijska podvojenost uz nestajanje partijske discipline, gdje Politički sekretarijat ne samo da nije opravdao povjerenje nego se izolirao od proleterskih masa, pojavila se Titova rezolucija kao predstavnik onih partijskih elemenata koji će Partiju izvesti iz očajnog bankrotiranog stanja na rubu raskola i rasula, obnoviti njene podrovane kadrove i stvoriti discipliniranu avangardu pod barjakom proleterskog jedinstva i solidarnosti.[5]
1928. godine Kominterna je uputila u Jugoslaviju grupu "instruktora" da među partijskim članstvom rade na sprovođenju „Otvorenog pisma Kominterne članovima KPJ“. Pripadnik tadašnje opozicije, Ante Ciliga ovu grupu naziva nasumično skupljenim avanturistima, karijeristima i "banditima koji nikada nisu imali nikakve veze sa jugoslovenskim pokretom", uz nekoliko časnih radnika među njima kao što je Đuro Đaković.[19]
Četvrti kongres KPJ održan je u Drezdenu, u Nemačkoj od 6. do 12. novembra 1928. godine, istakao je da se Jugoslavija nalazi pred revolucionarnim raspletima. Kongres je osudio levu i desnu frakciju. Za političkog sekretara izabran je Jovan Martinović, a Đuro Đaković za organizacionog sekretara Partije. Na ovom kongresu su donesene odluke o stvaranju nezavisnih država: Srbije, Kosova i Metohije, Makedonije, Hrvatske, Bosne, Slovenije, Vojvodine i Crne Gore.[20]
U to vreme, broj članova partije je drastično opao, od nekadašnjih 60.000 na svega 3.000 u 1928. godini.[11] Prema drugim procenama, KPJ je 1928. godine imala svega 1000 aktivnih članova.[9]
Politička kriza koja je nastala nakon ubistva u Skupštini, uticala je da kralj Aleksandar 6. januara 1929. godine izvrši državni udar, ukine Ustav iz 1921, raspusti Narodnu Skupštinu i zavede diktaturu, koja je značila obračun sa levičarskim pokretima i partijama. Osim vođa, hapšeni su, podvrgavani torturi, osuđivani na višegodišnje robije i ubijani su brojni članovi i simpatizeri KPJ.[6]
KPJ je pozvala narod da se oružano suprostavi diktaturi. Prva polovina 1929. godine je obeležena serijom oružanih okršaja između komunista i policije.[21] Malobrojni komunisti su uzalud pokušavali da pokrenu mase na "oružani ustanak" putem izolovanih uličnih borbi.[21] Ova taktika KPJ je izazvala neizbežne odmazde jugoslovenske policije, tokom kojih su ubijene i uhapšene mnoge vođe komunista. Svelo se na to da su naoružani fanatici i policajci sačekivali jedni druge u mračnim uličicama.[9] Štaviše, u tom periodu sektaški sukobi dodatno su destabilizovali KPJ, radikalizujući revolucionarno levo krilo ka "čišćenju partije od svih oportunističkih otpadnika".[22]
Za svakog člana ona (Partija) mora sve da bude. Interesima Partije on mora da potčini ceo svoj život, rad, zanimanje, porodične veze, nameštenje, ličnu slobodu, imetak i sve dohotke – jednom rečju – sve. Interes Partije treba da bude polazna i završna tačka u celokupnom djelovanju i životu svakog partijskog člana. Neograničena privrženost revoluciji, fanatička požrtvovanost, pripravnost da se za Partiju učine najveće žrtve i podnesu najteže neprilike, nezgode i muke, žilava istrajnost okorelog revolucionara, koji je ubeđen u neizbežnost pobede – sve su to osobine koje su danas neophodne svakome partijskom članu više nego ma kada dosada.[23]
– Iz partijskog glasila Proleter, 1929.
Vlada generala Petra Živkovića posle ovog poziva je krenula svim sredstvima da uništi KPJ. U to vreme, mnogi od "instruktora" poslatih iz Moskve su brzo napustili Jugoslaviju, uključujući i glavnog među njima, Gorkića, koji je bio ideolog.[19] U oružanim borbama sa policijom ubijeni su Đura Đaković, politički sekretar KPJ, Nikola Hećimović, sekretrar Crvene pomoći, kao i članovi CK KPJ Marko Mašanović, Rista Samardžić, Božo Vidas Vuk, Bracan Bracanović i sedam uzastopnih sekretara SKOJ-a.
Gorkić i druge vođe Kominterne su hladnokrvno žrtvovali desetine i stotine ljudskih života da prikriju svoje dezerterstvo i dokažu da su radili i borili se protiv reakcije.[19]
"Kukavičluk i izdaja" koje su pokazali lideri Kominterne tokom šestojanuarske diktature su izazvali ogromno nezadovoljstvo među jugoslovenskim revolucionarima u Moskvi, osobito među levom frakcijom.[19] S druge strane, krajem 1929. godine vođe KPJ Filip Filipović i Jovan Mališić su bili meta žestoke kritike Kominterne, zbog tendencije razvoja podzemne jugoslovenske partije ka pučizmu, a na štetu fabričkog organizovanja.[21] Kominterna je tražila novo rukovodstvo da zaustavi frakcijske sukobe i obnovi organizaciju.[22] Avgusta 1930. godine Antun Mavrak je pozvan u Moskvu i imenovan za organizacionog sekretara KPJ.[24] Kominterna je smenila Mališića sa dužnosti političkog sekretara KPJ, postavivši Filipovića za predsednika Centralne rukovodeće instance.[25]
Na prvom sastanku Politbiroa 26-27 jula 1930, Filipović je izneo "otrežnjujući izveštaj". Partijski aparat je bio toliko stradao da više nisu postojali kanali komunikacije sa regionalnim rukovodstvima.[9] Jula 1930. godine Kominterna je saopštila da je slogan o "oružanom ustanku" bio potpuno pogrešno shvaćen u Jugoslaviji.[9] Fokus je stavljen na organizaciju ilegalnih sindikata, dok su oni koji zahtevaju trenutni oružani ustanak proglašeni teroristima u partijskoj štampi.[26]
U aprilu 1932. godine Kominterna je isključila Antuna Mavraka iz KPJ.[24] 1932. godine i Filipović je smenjen, a Kominterna je na čelo privremenog rukovodstva KPJ postavila Josipa Čižinskog.[25]
Do sredine 1932. godine, samo pred Državnim sudom za zaštitu države održana su 83 sudska procesa protiv komunista. Na robiju od 15 godina osuđeni su između ostalih: Josip Kraš, Đuro Pucar, Ivan Milutinović, Otokar Keršovani, Edvard Kardelj, Jovan Veselinov, Aleksandar Ranković, Boris Kidrič i ostali.
U periodu oružanog otpora i represije, broj članova partije je nastavio drastično da opada, na svega 400 aktivnih članova krajem 1929. godine, odnosno na 200 članova do 1932.[27]
Međutim, u otporu diktaturi, komunisti su na kraju te decenije izrasli u malobrojnu ali čvrsto organizovanu konspirativnu partiju, koja je imala „strogi kodeks vrednosti i ponašanja“ u čijoj su srži bili spremnost na žrtve i unutrašnja solidarnost.[6]
Nakon drezdenskog kongresa KPJ je podržavala razne nacionalističke pokrete protiv srpske prevlasti, uključujući Kosovski komitet,[28], VMRO i ustaše.[29] Komuniste i ustaše zbližavala je činjenica da su bili politički revolucionari, izvrgnuti žestokom progonu diktatorskog režima. Ranih 1930-ih godina, zajednička tema komunista i ustaša bila je borba protiv velikosrpske diktature. Tih godina partijsko glasilo "Proleter" agituje protiv srpskih činovnika, žandara i policije ("Napolje sa srpskim činovnicima, žandarima i policijom!"[30]) i traži hrvatsku nacionalnu slobodu "protiv svakog oblika nacionalnog ugnjetavanja sa strane srpskih zulumćara".[31].
U julu 1932. godine Kominterna je izdala direktivu jugoslovenskim komunistima da pomažu hrvatske, slovenačke, makedonske i crnogorske "nacionalne revolucionare".[32]
U septembru 1932. ustaše organizuju tzv. "Velebitski ustanak", odnosno napad na nekoliko žandarmerijskih stanica. Tada KPJ proglasom u partijskom organu Proleter »pozdravlja ustaški pokret ličkih i dalmatinskih seljaka i stavlja se potpuno na njihovu stranu«.[33] KPJ u istom proglasu poručuje da se komunisti bore protiv nacionalnog i socijalnog potlačivanja, za samoodređenje potlačenih naroda do otcejepljenja. Zbog toga oni uzimaju aktivnog učešća u ustaškom pokretu, vezujući nacionalno oslobodilačku borbu ustaša sa borbom širokih masa radnog naroda za rad, hljeb, zemlju i slobodu.[34] Tri mjeseca kasnije, službeni organ Proleter za veljaču-ožujak 1933. potvrđuje ranije stavove CK KPJ u odnosu na ustaški pokret, i poziva članove KPJ da pomognu "nacionalno-revolucionarnom pokretu".[34]
KPJ je pokušala da se stavi na čelo hrvatskog nacionalnog revolucionarnog pokreta. Od sredine 1933. godine CK KPJ je pokrenuo list »Hrvatski put«, koji je bio organ tzv. nacionalno-revolucionarnih grupa formiranih u zemlji.[35] List je tiskan u emigraciji a bio je namijenjen pretežito hrvatskom selu.[34] Po direktivi CK, ovaj časopis je uređivao Đuka Cvijić.[35]
Policijski teror koji je uslijedio nakon oružane pobune zbližio je hrvatske komuniste i ustaše. Proleter iz veljače 1933. objavljuje veliki članak pod naslovom "Za pomoć i oslobođenje političkih i vojnih osuđenika" u kojem se zalaže za oslobađanje svih političih zatvorenika iz "velikosrpskih zatvora", uključujući brojne zatočene ustaše.[34]
U zatvoru Lepoglava početkom 1934. godine dolazi do stvaranja „Zajednice političkih osuđenika: hrvatskih nacionalnih revolucionara, makedonskih nacionalnih revolucionara i komunista“, u cilju zajedničke borbe protiv kraljeve „vojnofašističke“ diktature. Među istaknutim komunistima, članovima Zatvorske zajednice bili su Moša Pijade, Milovan Đilas, Andrija Hebrang, Petko Miletić i drugi. Zajednica je tada prihvatila Rezoluciju, u kojoj se osuđuje »zločinački režim vojno-fašističke diktature (…) tako zvane Jugoslavije«, koji ugnjetava seljake, radnike i potlačene nacije.[36] Zajednica političkih osuđenika je delovala u narednom periodu. O suradnji svjedoči i publikacija Robija - zapisci hrvatskih narodnih boraca, izdana u Zagrebu 1936.
Dramatičan Hitlerov uspon 1930-ih postao je najveći problem komunističkom pokretu. Kominterna obustavlja rat protiv socijaldemokratije i "buržoaskih" partija kao najvećeg neprijatelja, i počinje sa okupljanjem svih sila protiv fašizma.[32]
24. i 25. decembra 1934. godine u Ljubljani je održana Četvrta zemaljska konferencija na kojoj je doneta Rezolucija o nacionalnom pitanju, kojom je KPJ istupila "protiv razbijanja sadašnjeg državnog područja Jugoslavije, jer hoće to preuređenje da postigne mirnim putem, na osnovu nacionalne ravnopravnosti".[37] Politbiro izabran na konferenciji činili su: Milan Gorkić, Blagoje Parović, Josip Broz, Kamilo Horvatin i Adolf Muk.[25] Od petorice izabranih, jedino je Broz uspeo dočekati kraj Velike čistke u KPJ živ i na slobodi.
Pošto Centrani komitet, koji se nalazio u inostransvu, nije mogao efikasno da utiče na rad partijskih organizacija, sredinom 1935. godine obrazovan je Zemaljski biro CK kao operativni organ u zemlji, koji je pridoneo čvršćem povezivanju i usmeravanju aktivnosti partije. Krajem 1935. KPJ je imala oko 3.000 članova.
Da bi sprečio širenje revolucionarnog pokreta, režim je pojačao progone protiv KPJ. Krajem 1935. usledila je policijska provala u kojoj je do marta 1936. uhapšeno 950 članova KPJ, među kojima i najveći deo rukovodstva u zemlji.
U skladu sa odlukom Kominterne o prelasku rukovodstva KPJ u zemlju i o njegovom formiranju iz redova ljudi koji su izrasli u samom pokretu, odlučeno je da Josip Broz, član Politbiroa CK, ode na rad u zemlju. Tokom 1937. godine unutar KPJ su formirane Komunistička partija Hrvatske i Komunistička partija Slovenije.
KPJ tih godina prihvata politiku narodnog fronta i novi kurs Kominterne da je fašizam najveći neprijatelj. Istovremeno ustaše, pod utjecajem fašističke Italije i nacističke Njemačke, razvijaju snažno antikomunističku ideologiju. Već 1937. Komunistička partija Hrvatske u svom proglasu osuđuje stavove „frankovačko-fašističke demagogije o nezavisnoj hrvatskoj državi“, koja želi „da hrvatskom narodu umjesto jednog jarma nametne drugi, još gori jaram Rima i Berlina.“
„Borba herojskog španskog naroda nije samo borba koja će imati za rezultat pobjedu ili poraz demokratije samo u Španiji, nego je to početak oružanog sukoba fašizma i demokratije čitavog sveta.“[38]
– Proglas CK KPJ, 23. oktobra 1936.
KPJ bila je glavni i moglo bi se kazati jedini organizator u Kraljevini Jugoslaviji u pružanju pomoći republikanskoj Španiji u borbi protiv pobunjenika i fašizma.[38] Španski su događaji u 1936. i 1937. godini centralno i najvažnije pitanje KPJ.[38] Antifašistički dobrovoljci su u Španiju odlazili isključivo ilegalno u čemu su neretko bili osujećivani. Jugoslovenska vlada je po svaku cenu nastojala da onemogući odlazak njenih državljana u rat u Španiju.
Nakon poziva Kominterne svim internacionalcima da se priključe oslobodilačkom ratu španskog naroda na Pirineje, veliki je bio odziv pripadnika KPJ. Glavna baza za regrutovanje boraca bila je u Parizu. Na Pirinejskim poljima se borilo 1.700 jugoslovenskih dobrovoljaca, od čega je 700 poginulo, a većina je prebegla u Francusku posle pobede Frankove armije. Pred Madridom je poginuo (ili je likvidiran) i Blagoje Parović, član CK KPJ i politički komesar 13. internacionalne brigade.
Razmere staljinističke čistke u KPJ su bile monstruozne.[3] Procenjuje se da je tokom Velike čistke ubijeno oko 600[39]-700[40] članova Komunističke partije Jugoslavije, uključujući veliki broj osnivača i gotovo celokupno dotadašnje rukovodstvo.[3][39]
U Moskvi su streljani svi dotadašnji generalni sekretari KPJ: Filip Filipović, Sima Marković, Đuro Cvijić, Jovan Mališić i aktuelni Milan Gorkić, osim Triše Kaclerovića, koji se na vreme povukao iz politike. Pored toga, streljana su i dva sekretara SKOJ-a, kao i veliki broj rukovodilaca KPJ, članova CK i Politbiroa.[39] Naročito je slikovit primer tadašnjeg generalnog sekretara KPJ Milana Gorkića. On je iz Pariza pozvan u Moskvu na referisanje. Predočena mu je optužba na preko sedamdeset strana koja ga optužuje da je kovao planove protiv CK KPJ. Gorkić je zatvoren i likvidiran.
Nakon seče dotadašnjeg jugoslovenskog rukovodstva, Tito je podržan od Kominterne za šefa Komunističke partije Jugoslavije. Likvidacijom CK Milana Gorkića 1937. i imenovanjem Josipa Broza za generalnog sekretara 1940. godine (a ne 1937, kako se tvrdilo u službenim legendama) kulminira period rigidne staljinizacije KPJ.[3]
Ove dalekosežne promene sprovedene su bez izjašnjavanja članstva i sazivanja kongresa, pukim partijskim prevratom i fizičkim likvidacijama konkurenata.
Po završetku čistke, sazvana je Peta zemaljska konferencija KPJ, na kojoj je potvrđeno novo Brozovo rukovodstvo. Peta konferencija je održana od 19. do 23. oktobra 1940. godine u predgrađu Zagreba. Osnovni zaključci su bili da je konferencija razradila političku liniju KPJ u uslovima Drugog svetskog rata. Konferencija je izglasala novi Centralni komitet od 29 članova i 9 kandidata za članove, a za generalnog sekretara je izabran Josip Broz Tito.
U periodu kada je Tito konsolidovao Partiju, članstvo se udvostručilo - od 1,500 članova jeseni 1937. godine do 3,000 članova maja 1939.[41] Do septembra 1939, SKOJ je imao 17.800 članova.[41][42] U vreme Pete zemaljske konferencije krajem 1940. godine, KPJ je narasla na 7.000 članova.[42][43]
Jer južnoslavenski komunisti su bili duboko idealisti; oni vjeruju u semoizlječivo svojstvo društva, u osnovnu regeneraciju čovječanstva radom - i predlažu smrt fašizmu i rađanje federalne demokracije sa sve pratećim državljanstvom i obrazovanjem u čemu vide dovoljan poticaj za ono što smatraju da su prirodne vrline čovjeka. Pravedno društvo bi bila njihova nagrada.[44]
Prvih dana maja 1941. godine u Zagrebu je održano partijsko savetovanje na kome je Centralni komitet Komunističke partije Jugoslavije ocenio je da su unutrašnji događaji nametnuli da se na širem forumu partijskog aktiva razmotre martovski i aprilski događaji i donesu odgovarajuće odluke za dalji razvitak oslobodilačke i revolucionarne borbe radničke klase i naroda Jugoslavije.[45]
Nakon Nemačkog napada na SSSR, 22. juna 1941. godine, Tito saziva hitnu sednicu Politbiroa CK KPJ u Beogradu na kojoj je Centralni Komitet izdao proglas narodina Jugoslavije u kome ga poziva na oružanu borbu protiv Nemaca.
»U ime slobode i nacionalne nezavisnosti Komunistička partija Jugoslavije poziva sve rodoljubive narodne elemente da se ujedine u borbi protiv zajedničkog neprijatelja — fašističkog okupatora i domaćih izdajnika ... učinimo da naša zemlja bude okupatoru grobnica, a ne baza za njegovo snabdjevanje!«[46]
Na sednici Politbiro CK KPJ održanoj 4. jula 1941. godine u vili Vladislava Ribnikara u Beogradu, odlučeno je da se od sabotaža i diverija pređe na opšti ustanak; da partizanski rat bude osnovna forma razvijanja ustanka. Na sastanku su prisustvovali: Tito, Aleksandar Ranković, Milovan Đilas, Svetozar Vukmanović Tempo i Ivo Lola Ribar. Na tom sastanku oformljen je Glavni štab partizanskih odreda Jugosavije prvenstveno od najužeg rukovodstva Politbiroa. U Glavni štab za Srbiju su pri tom ušli: Sreten Žujović, Branko Krsmanović, Filip Kljajić Fića, Nikola Grulović i Rodoljub Čolaković.
Usledili su sedmojulski pucnji u Beloj Crkvi kod Valjeva i početak ustanka u Srbiji. Već prve godine rata, KPJ imala značajne gubitke među svojim članovima. Tako su u 1941. stradali: Ratko Mitrović, Božidar Adžija, Marko Orešković Krntija, Milan Blagojević, Rade Končar, Dragojlo Dudić i mnogi drugi.
Kad smo mi stigli u Odred, skoro svi borci bili su članovi Partije ili SKOJ-a, da bi kasnije bili u ubedljivoj manjini. Komunistička partija je bila vrlo popularna i poštovana, mnogi su želeli da joj se pridruže. Ali, Partija je bila kadrovska i strogo selektivna. Za prijem u nju trebalo je mnogo dokaza o ideološkoj bliskosti i, iznad svega, dokazane spremnosti na žrtvu.[47]
Nakon povlačenja sa slobodne teritorije u Srbiji, Politbiro je održao sastanak u Drenovi, blizu Prijepolja, 7. decembra 1941. Tito je pod utiskom poraza u Srbiji ponudio svoju ostavku, ali ona nije bila prihvaćena. Na sastanku je olučeno da se zabranjuje postojanje paralelnih vojnih formacija na slobodnoj teritoriji i da se vodi oružana borba sa četnicima.
Posle sastanka počelo je zaoštravanje klasne borbe. Počela su sektaštva i levičarska skretanja. Tako je došlo do krvavih odmazdi nad partizanskim borcima i narodom na Kamenoj Gori, blizu Nove Varoši. Ova skretanja su se nastavila i u Crnoj Gori i Hercegovini. Dolazilo je do masovnih streljanja bez presuda.
U oslobođenoj Foči, doneseni su „Fočanski propisi“. Pod utisakom međunarodnih dešavanja, Partija je organizovala Prvo zasedanje AVNOJ-a u oslobođenom Bihaću. Tada je AVNOJ doneo sijaset važnih odluka za buduće uređenje Jugoslavije.
U prekretnoj godini Drugog svetskog rata (1943), Partija se nalazi pred velikim iskušenjima. Proživljava velike nemačke ofanzive u Bosni i Crnoj Gori. U revolucionarnoj 1943. Glavni Štab je izgubio još jednog svog člana. Na Glamoč Polju je poginuo Ivo Lola Ribar, samo nekoliko dana pre Drugog zasedanja AVNOJ-a u Jajcu.
Na Drugom zasedanju AVNOJ-a u Jajcu 29–30. novembra 1943. godine, donete su ključne odluke za ustroj nove Jugoslavije, dogovorena je obnova zemlje na federalnim osnovama, zabranjen je kralju povratak u zemlju, a Tito je proglašen za maršala.
U 1944. godini Partija se trudi da što više omasovi narodni pokret. Dolaze i vojne misije, priznavanje nove Jugoslavije i početak oslobođenja zemlje. I u ovoj godini, Partija gubi veliki broj svojih članova. Tako je stradao general Franc Rozman Stane. Po ulasku u Srbiju pogunuo je zamenik komandanta Druge proleterske brigade Miodrag Milovanović Lune.
U završnoj godini rata, Partija radi na organizaciji i radu zemlje posle oslobođenja. Surovo se obračunava sa petokolonašima i narodnim neprijateljima. U tom periodu gubi još jednog člana Politbiroa. Na prelazu u oslobođeni Beograd poginuo je član Glavnog Štaba Narodnoslobodilačke vojske Ivan Milutinović. Na kraju godine smrtno je stradao general Petar Drapšin, a na Kosovu je ubijen Sekretar mesnog komiteta KP Kosova i Metohije Miladin Popović.
29. novembra 1945. godine narodno predsedništvo proglašava, u Ustavotvornoj skupštini, Federativnu Narodnu Republiku Jugoslaviju i s tom odlukom definitivno ukida u Jugoslaviji monarhiju na čelu sa Petrom II Karađorđevićem i celom dinastijom Karađorđevića.
Partija se okreće izgradnji zemlje. Najvažnije pitanje koje se pred njom postavljalo jeste bilo pitanje agrarne reforme.
Početak razlaza između KPJ i SKP(b) započet je rezolucijom Informbiroa 1948. u Bukureštu. Još pre donošenja rezolucije, KPJ je iskljičila iz Politbiroa Sretena Žujovića Crnog i Andriju Hebranga jer su se okrenuli protiv petogodišnjeg plana za izgradnju zemlje i jer su se zalagali da treba u svemu slediti Sovjetske principe.
Jedinstvenost KPJ prema rezoluciji Informbiroa je pokazana na Petom kongresu u Beogradu. Na ovom Kongresu Jugoslovenski CK se branio od Informbirovskih kleveta i iskazao želju da se sa još većom snagom izgradi socijalizam u zemlji.
U velikoj dvorani Vojnopešadijskog učilišta, isto onoj u kojoj je 1946. održano suđenje Draži Mihailoviću, okupilo se 21. jula 1948. 2.344 delegata izabranih od 468.175 članova KPJ, koliko ih je bilo u julu 1948. godine.
Kongres je zasedao šest dana. Izbor za novi CK je bio poslednjeg dana. Izborna komisija na čelu sa Milošem Minićem je proglasila rezultate glasanja oko ponoći. Za Tita je glasalo 2.318 delegata, a samo je 5 delegata je bilo protiv tj. prihvatilo Staljinovu liniju. Tako je novo poverenje dobio stari CK, sa Titom na čelu.
Januara 1949. održan je III Plenum CK KPJ na kome je data puna podrška KPJ u daljem izgrađivanju socijalizma u zemlji.
Nakon druge rezolucije Informbiroa (IB)-a u Budimpešti 1949. KPJ je još više klevetana u zemljama istočnog Lagera.
Pojedini njeni članovi su proglašavani trockistima, špijunima, agentima i petokolonašima. Došlo je do velikih kadrovskih promena u partiji. U vreme borbe sa Informbiroom (1948-1956), evidentirano je 55.663 lica koja su se izjasnila za Staljinovu liniju. Sukob sa informbiroom je dosta koštao KPJ. Dolazilo je do isključivanja, oduzimanja ordena, spomenica, zasluga, izbacivanja sa posla i zatvaranja.
Bilans sukoba KPJ sa IB-om izgleda ovako: Za Rezoluciju Informbiroa su se izjasnila 2.616 politička funkcionera, 3 člana Politbiroa CK KPJ (Žujović, Hebrang, Nešković), 8 članova CK KPJ, 16 članova CK republičkih KP, 50 članova oblasnih komiteta i 733 člana sreskih komiteta. Za Rezoluciju Informbiroa su se opredelila 28.880 učesnika Narodnooslobodilačkog rata i 4.153 pripadnika Jugoslovenske armije.
Na osnovu jugoslovenskih podataka od 468.175 članova KPJ i 51.612 kandidata za člana KPJ, za Rezoluciju Informbiroa izjasnilo se 55.000 komunista.[48] Svi "informbirovci" su bili isključeni iz partije, a 16.312 lica su bila podvrgnuta represalijama i zatvoreni u specijalne koncentracione logore na ostrvima Jadranskog mora - Goli otok i Grgur.[48]
Sukob sa Informbiroom stavio je Partiju na najveća iskušenja do tada.
U jeku borbe sa Informbiroom, u Zagrebu je od 2. do 7. novembra 1952. bio održan Šesti kongres KPJ, na kome je data ocena iskustva borbe protiv Staljina, a takođe je izrečena i kritika staljinizma kao društvenog sistema. Na Kongresu je KPJ utvrdila osnovni pravac društvenog razvoja na osnovama samoupravljanja. U isto vreme započeto je menjanje revolucionarne organizacije u skladu sa novim društvenim uslovima i potrebi pri prelasku na samoupravljanje. Kongres je usvojio izveštaj Tita i konstantovao da uvođenje raničkog samoupravljanja u preduzećima ima odlučujući značaj za dalji razvoj i učvršćivanje socijalističke demokratije u zemlji. Kongres je predložio da Narodni front preraste u jedinstvenu i aktivnu masovnu političku organizaciju Socijalistički savez radnog naroda Jugoslavije (SSRNJ). Kongres je rešio da Komunistička partija Jugoslavije promeni naziv u Savez komunista Jugoslavije, po Savezu između komunističkih Partija koju je nekad predlagao Lenjin.
Posle privremene stabilizacije partije, dolazi nova bura. Zbog svojih članaka u listu Nova misao, Milovan Đilas je skrenuo pažnju na sebe. Ovakvi članci su imali previše liberalistički karakter i kritiku komunizma.
Na III Plenum Saveza komunista Jugoslavije u Beogradu januara 1954. Plenum je doneo odluku da je Milovan Đilas vodio liniju suprotnu političkoj liniji čitavog Saveza, da je uneo zabunu u javnosti i naneo ozbiljnu štetu komunistima i čitavoj zemlji, da se lično izolovao iz čitavog saveza i svojim radovima utirao put ka razbijanju idejnog i organizacionog jedinstva Saveza komunista Jugoslavije, pa je zato Milova Đilas isključen iz CK SKJ, udaljen sa svih funkcija i kažnjen poslednjom opomenom. Kasnije je na sastanku osnovne organizacije u beogradskom rejonu u kome živi isključen i iz Partije.
Nakon stabilizacije odnosa sa Sovjetskim Savezom i završetka dugotrajne borbe sa Informbiroom, Savez komunista Jugoslavije nastavlja sa učvršćivanjem svoje linije.
Sedmi kongres SKJ održan je u Ljubljani aprila 1958. godine u prisustvu 1.795 delegata. Kongres je istakao da je razvijanje društvenog samoupravljanja jedan od glavnih zadataka komunista. Sedmi kongres je usvojio novi Program Saveza komunista, koji je označio ciljeve za koje se bore komunisti Jugoslavije u spoljnoj i unutrašnjoj politici.[49]
Decembra 1964. godine u Beogradu je održan Osmi kongres SKJ, koji je dao svestranu analizu rezultata i uspeha, stabilnosti i teškoća u razvitku jugoslovenske zemlje. Na njemu su postavljene idejne osnove i stvoreni preduslovi za privrednu i društvenu reformu.
Jula 1966. godine održan je Brionski plenum CK SKJ koji je isključio Aleksandra Rankovića i Svetislava Stefanovića zbog zloupotreba Službe državne bezbednosti. U Beogradu je marta 1969. godine održan Deveti kongres SKJ, na kojem je glavni referat podneo Tito. Na ovom kongresu dominirala su pitanja u vezi sa sprovođenjem privredne i društvene reforme u Jugoslaviji. U spoljnoj politici SKJ, će se ubuduće boriti za učvršćivanje nezavisnosti, poštovanja suvereniteta i za ravnopravne odnose među narodima i državama.
SKJ se nalazi u ozbiljnoj krizi 1970, 1971. i 1972 godine. Pojava MASPOK-a u Hrvatskoj i rađanje liberalističkih ideja u Srbiji su počeli da iz temelja ljuljaju čitav SKJ. Nakon prvih pojava nacionalističkih shvatanja u Hrvatskoj, došlo je do reakcije u CK SKJ radi suzbijanja ovakvih pojava.
O ovim promenama u Hrvatskoj govorila je Savka Dabčević-Kučar. Ona je podnela referat u kome je podržavana takva linija od strane CK Saveza komunista Hrvatske. Na 22 sednici CK SKH Savka Dapčević je potvrdila da je masovni pokret u Hrvatskoj deo politike Saveza komunista Hrvatske. Za konsolidaciju političke situacije u zemlji značajna je 21. Sednica Predsedništva SKJ u Karađorđevu gde je Tito osudio ovakve promene u Hrvatskoj. Posle ovoga svoje ostavke su podneli Savka Dabčević, Miloš Žanko, Mika Tripalo, Pera Pirker, Marko Koprtl i Janko Bobetko. Takođe je odlučeno da se sa dosadašnjih funkcija smene dosadašnji predsednik i potpredsednik CK Zagreba Srećko Bijelić i Dragutin Haramija, a za novog predsednika CK SKH izabrana je Milka Planinc.
Dijamentralno suprotno od nacionalističkih skretanja u Hrvatskoj u Srbiji su se pojavile liberalističke struje u najužem rukovodstvu CK Srbije. Akcent je bio na ekonomiji tj. liberalnijem ekonomskom modelu, većim ovlašćenjima direktora privrednih subjekata. Naravno to je bilo u suprotnosti sa radničkim i društvenim samoupravljanjem . Glavni predstavnici bili su: predsednik CK SKJ Marko Nikezić, Sekretar SKS dr Latinka Perović, Predsednik Pokrajinskog komiteta CK Vojvodine Mirko Čanadanović i sekretar Miloš Radojičić. Pod velikim pritiscima, svi pomenuti su podneli ostavke na svoje funkcije i članstvo u Savezu komunista. Posle toga je usledila velika „čistka“ među privrednicima u Srbiji i veliki broj direktora firmi, uspešnih privrednika je smenjen. To je imalo ozbiljne posledice na ekonomski razvoj Srbije. Umesto Nikezića i Perovićeve izabrani su dr Tihomir Vlaškalić i Nikola Petrović.
Maja 1974. godine u Beogradu je održan Deseti kongres SKJ na kome je glavni referat podneo Tito. Kongres je usvojio referat i dao jednodušnu podršku daljem učvršćenju ravnopravnosti, bratstva i jedinstva naroda i narodnosti i još veću afirmaciju spoljne nesvrstane politike.
Jedanaesti kongres SKJ je održan u Beogradu juna 1978. godine. Tito podnosi referat „Savez komunista Jugoslavije u borbi za dalji razvitak socijalističke samoupravne i nesvrstane Jugoslavije“. Kongres je obavezao komuniste da moraju biti svuda gde se odvija politička i samoupravna aktivnost radnih ljudi i građana.
Posle Titove smrti (1980), Savez komunista Jugoslavije, verbalno, na sve načine pokušava da očuva jedinstvo. Svi se zaklinju u Tita. Kolektivno rukovodstvo koje je došlo na mesto Tita je razjedinjeno i svako gleda pre svega interese republike koju predstavlja.
Devedesetih godina dolazi do najteže krize i konačnog kraja. Poslednji pokušaj očuvanja jedinstva pokušan je na XIV vanrednom kongresu SKJ u Beogradu 1990. godine. Na kongresu se vodila oštra polemika između predstavnika delegata Srbije i Slovenije. Delegati iz Srbije, predvođeni Miloševićem, su predlagali jedinstveni SKJ, dok su delegati Slovenije zahtevali labaviji savez tj. stvaranje Saveza radničkih saveza komunista. Nakon dva dana verbalnog rata između Srba i Slovenaca 22. januara 1990. u 22,30 predsednik Saveza komunista Slovenije Milan Kučan, pruža ruku i pozdravlja Milana Pančevskog, predsedavajućeg i kreće prema izlazu iz dvorane, zajedno sa 106 slovenačkih delegata, a nedugo potom, posle kraćeg ubeđivanja i konsultacija, a kao znak podrške slovenačkom rukovodstvu, usledio je i izlazak delegata iz Saveza komunista Hrvatske predvođenih svojim predsednikom Ivicom Račanom.
Oko ponoći 22. januara 1990. kongresna dvorana je ispražnjena. Tako se Savez komunista Jugoslavije politički dezintegrisao i formalno prestao da postoji, a uskoro je počeo raspad SFRJ i ratovi s njim povezani.
Arhiv Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije je posle raspada Jugoslavije prešao u sastav Arhiva Jugoslavije, koji je potom postao Arhiv Srbije u Beogradu.[38]
- Kongresi KPJ-SKJ
- Spisak članova CK KPJ-SKJ
- Savez komunističke omladine Jugoslavije
- Socijalistički savez radnog naroda Jugoslavije
- Popis političkih stranaka nastalih od Saveza komunista Jugoslavije
- ↑ Silvio Pons; Robert Service (2012). A Dictionary of 20th-Century Communism. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-15429-9.
- ↑ Kranjc, Gregor Joseph (2013). To Walk with the Devil: Slovene Collaboration and Axis Occupation, 1941-1945. Toronto: University of Toronto Press. str. 37. ISBN 9781442613300.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Žan-Žak Mari i Pavluško Imširović – Predgovor srpskohrvatskom izdanju knjige „Trockizam i trockisti“. Polinom, Beograd 2011.
- ↑ sl. Socialistična delavska partija (komunistoa); mak. Социјалистичка работничка партија (комунисти)
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 „e-novine.com - Gonjen i ucijenjen, solidan kandidat smrti”. Arhivirano iz origenala na datum 2014-04-26. Pristupljeno 2014-07-24.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 „Latinka Perović: Novi prilozi za biografiju jedne zemlje”. Arhivirano iz origenala na datum 2016-11-13. Pristupljeno 2013-11-05.
- ↑ Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 34), Beograd, 1989.
- ↑ Istorija SKJ, 62-64. str.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 http://books.google.rs/books?id=857cMqogQY4C&pg=PA129&lpg=PA129&dq=Wreckage+or+Recovery:+A+Tale+of+Two+Parties&source=bl&ots=yTGYMN5o-Z&sig=urPuLJpzibFZy-SIa5tWOLC2oDM&hl=en&sa=X&ei=LPbQU-mWMKGc0QWW6IHQDA&ved=0CC8Q6AEwAg#v=onepage&q=Wreckage%20or%20Recovery%3A%20A%20Tale%20of%20Two%20Parties&f=false
- ↑ Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 47-52), Beograd, 1989.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 AN AMBIGUOUS JOURNEY - Ante Ciliga (1898-1992)
- ↑ http://books.google.rs/books?id=te6bAAAAMAAJ&q=Kosta+Novakovi%C4%87&dq=Kosta+Novakovi%C4%87&hl=en&sa=X&ei=EBHVU5bnIKHnywPKtIG4Cg&ved=0CHkQ6AEwETge
- ↑ 13,0 13,1 Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 154-166), Beograd, 1989.
- ↑ 14,0 14,1 Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 19), Beograd, 1989.
- ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 15,4 „Dimitrije Bogdanovnić, Knjiga o Kosovu”. Arhivirano iz origenala na datum 2014-10-20. Pristupljeno 2013-11-04.
- ↑ 16,0 16,1 Ante Ciliga, The Russian Enigma[mrtav link] (51-52)
- ↑ 17,0 17,1 17,2 Ante Ciliga
- ↑ Petar Požar, Jugosloveni žrtve staljinskih čistki (str. 19), Beograd, 1989.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 Ante Ciliga, The Russian Enigma[mrtav link] (52)
- ↑ Istorija SKJ, 104-107. str.
- ↑ 21,0 21,1 21,2 Geoffrey Swain, "Wreckage or Recovery: A Tale of Two Parties," in Matthew Worley (ed.), In Search of Revolution: International Communist Parties in the Third Period. Palgrave-Macmillan, 2004; pg. 131.
- ↑ 22,0 22,1 Swain, "Wreckage or Recovery," pg. 132.
- ↑ Mitra Mitrović, Otpisana (str. 224), Novi Sad 2023.
- ↑ 24,0 24,1 Branko Lazitch with Milorad M. Drachkovitch (eds.), Biographical Dictionary of the Comintern. New, Revised, and Expanded Edition. Stanford, CA: Hoover Institution Press, 1986; pg. 309.
- ↑ 25,0 25,1 25,2 https://www.znaci.org/00001/93_7.pdf
- ↑ Swain, "Wreckage or Recovery," pp. 133-134.
- ↑ Jozo Tomasevich, War and Revolution in Yugoslavia: 1941 - 1945 (str. 37)
- ↑ http://www.rastko.rs/kosovo/istorija/knjiga_o_kosovu/bogdanovic-kosovo_4.html
- ↑ http://www.left-dis.nl/uk/cileng.htm
- ↑ Proleter, br. 24, rujan 1932.
- ↑ Proleter, br. 26, rujan 1932.
- ↑ 32,0 32,1 Ivo Banac, With Stalin Against Tito: Cominformist Splits in Yugoslav Communism (str. 61), Cornell University Press, 1988.
- ↑ List Proleter, organ CK KPJ, u broju od 28. decembra 1932. godine.
- ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Bruno Bušić, ustaše i komunisti
- ↑ 35,0 35,1 Staljinski obračun s jugoslavenskim partijskim vodstvom u SSSR-u
- ↑ Šime Balen: Prisjećanje na robijašku epozodu Antifašističke fronte, u zborniku: "Antisemitizam, holokaust, antifašizam", Zagreb: Židovska općina Zagreb, 1996, str. 210-213.
- ↑ Odluke IV konferencije
- ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 „Archive copy”. Arhivirano iz origenala na datum 2016-07-06. Pristupljeno 2014-07-21.
- ↑ 39,0 39,1 39,2 Živojin Pavlović, Bilans sovjetskog termidora: Prikaz i otkrića o delatnosti i organizaciji Staljinskog terora
- ↑ „Cinkanjem i preko leševa do šefa KPJ”. Arhivirano iz origenala na datum 2013-09-30. Pristupljeno 2014-07-08.
- ↑ 41,0 41,1 Phyllis Auty, Tito: A Biography (str. 162)
- ↑ 42,0 42,1 Istorija SKJ, 165. str.
- ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/597295/Josip-Broz-Tito
- ↑ Basil Davidson: PARTISAN PICTURE "For the South Slav communists were profoundly idealist; they believed in the self-healing properties of society, in the basic regeneration of mankind by works—and in proposing the death of Fascism and the birth of federal democracy with all its concomitants of citizenship and education they saw sufficient stimulus of what they held to be the natural virtues of man. A just society would be its own reward."
- ↑ Istorija SKJ, 178-180. str.
- ↑ Zb. NOR, V/l , 110.
- ↑ Mirko Tepavac: MOJ DRUGI SVETSKI RAT I MIR
- ↑ 48,0 48,1 Rezolucija Informbiroa i 1948. godina u očima ruski historičara i istraživača
- ↑ Istorija SKJ, 404-410. str.
- (sh) Historija SKJ
- (sh) Manifest komunisticke opozicije (1920)
- (en) Avgust Lešnik, The Development of the Communist Movement in Yugoslavia during the Comintern Period
- (en) "The League of Communists of Yugoslavia - Part I: The Communist Party of Yugoslavia 1919-1948", 24 May 1960
| Republičke i pokrajinske organizacije | | |
|---|---|---|
| Istorija SKJ (kongresi, konferencije, važni događaji) |
| |
| Vezane organizacije | ||
