Μέιν
 |
Αυτό το λήμμα αποτελεί προσεγγιστική μετάφραση. |
Η Πολιτεία του Μέιν (αγγλικά: State of Maine, /ˈmeɪn/ ) είναι πολιτεία στην περιοχή της Νέας Αγγλίας των βορειοανατολικών ΗΠΑ. Έχει έκταση 91.633 τ.χλμ.[1] και πληθυσμό 1.381.441 κατοίκους (εκτίμηση 2022)[6]. Το Μέιν είναι η 39η πολιτεία των ΗΠΑ σε έκταση και η 43η σε πληθυσμό. Στα νότια και ανατολικά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό, στα δυτικά συνορεύει με την πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ, βορειοδυτικά συνορεύει με την καναδική επαρχία του Κεμπέκ και βορειοανατολικά με την καναδική επαρχία του Νιου Μπράνσγουικ.
Το Μέιν είναι ταυτόχρονα το βορειότερο και το ανατολικότερο τμήμα της Νέας Αγγλίας. Είναι φημισμένο για το τοπίο του- τις κατά κύριο λόγο βραχώδεις ακτές, τα χαμηλά, κυματιστά βουνά και τη δασώδη ενδοχώρα και τα γραφικά κανάλια - καθώς και τη βασισμένη στα θαλασσινά κουζίνα του, ειδικά αστακούς και αχιβάδες.
Για χιλιάδες χρόνια, οι ιθαγενείς ήταν οι μόνοι κάτοικοι της περιοχής που καταλαμβάνει σήμερα το Μέιν. Τον καιρό της έλευσης των Ευρωπαίων, στην περιοχή κατοικούσαν διάφοροι λαοί που μιλούσαν την αλγκόνκιν γλώσσα. Η πρώτη ευρωπαϊκή εγκατάσταση στο Μέιν έγινε από τους Γάλλους το 1604 στη Νήσο Σαιν Κρουά από τον Πιέρ Ντυγκά ντε Μον. Η πρώτη αγγλική εγκατάσταση στο Μέιν, η βραχύβια Αποικία Πόφαμ, εγκαθιδρύθηκε από την Εταιρεία Πλίμουθ το 1607. Τη δεκαετία του 1620 ιδρύθηκαν αρκετοί οικισμοί από τους Άγγλους, αν και λόγω του σκληρού κλίματος, των στερήσεων και των συγκρούσεων με τους ντόπιους, πολλοί από αυτούς εν τέλη εγκαταλείφθηκαν.
Στις αρχές του 18ου αιώνα είχαν επιζήσει πολύ λίγες ευρωπαϊκές εγκαταστάσεις στο Μέιν. Οι Πατριωτικές και οι Βρετανικές δυνάμεις συγκρούστηκαν στην επικράτεια του Μέιν κατά την Αμερικανική Επανάσταση και τον Πόλεμο του 1812. Το Μέιν ήταν τμήμα της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης μέχρι το 1820, όταν ψήφισε να αποσχιστεί από αυτήν. Στις 15 Μαρτίου του 1820 έγινε δεκτή στην Ένωση ως η 23η πολιτεία στον Συμβιβασμό του Μιζούρι.
Γεωγραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα νότια και ανατολικά του Μέιν βρίσκεται ο Ατλαντικός Ωκεανός και στα βόρεια και βορειοανατολικά το Νιου Μπράνσγουικ, επαρχία του Καναδά. Στα βορειοδυτικά του βρίσκεται η καναδική επαρχία του Κεμπέκ. Είναι η μοναδική πολιτεία των ΗΠΑ που συνορεύει με μία μόνο άλλη πολιτεία, την πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ στα δυτικά. Το Μέιν είναι ταυτόχρονα η βορειότερη πολιτεία της Νέας Αγγλίας και η μεγαλύτερη, καταλαμβάνοντας σχεδόν τη μισή έκταση της περιοχής.
Το Μέιν είναι η ανατολικότερη πολιτεία των ΗΠΑ και ως προς τα ακραία σημεία της και ως προς το γεωγραφικό της κέντρο. Οι δήμοι Ίστπορτ και Λούμπεκ είναι η πιο ανατολική πόλη και κωμόπολη των ΗΠΑ, αντίστοιχα. Το Έστκουρτ Στέισον είναι το βορειότερο σημείο του Μέιν καθώς και της Νέας Αγγλίας.
Η Λίμνη Μούσχεντ του Μέιν είναι η μεγαλύτερη λίμνη που να βρίσκεται ολόκληρη στη Νέα Αγγλία, καθώς η Λίμνη Σαμπλαίν βρίσκεται μεταξύ Βερμόντ και Νέας Υόρκης. Το Όρος Κατάντιν είναι το βόρειο τέρμα του Απαλάχιου Μονοπατιού που εκτείνεται νοτίως μέχρι το Όρος Σπρίνγκερ της Γεωργίας καθώς και το νότιο τέρμα του νέου Διεθνούς Απαλάχιου Μονοπατιού το οποίο, όταν ολοκληρωθεί, θα εκτείνεται μέχρι το Μπελ Ιλ του Νιουφάουντλαντ και Λαμπραντόρ.
Το Μέιν έχει αρκετά μοναδικά γεωγραφικά χαρακτηριστικά. Το Ματσάιας Σηλ Άιλαντ και το Νορθ Ροκ, νησιά στο πιο ανατολικό σημείο της πολιτείας, διεκδικούνται και από τις ΗΠΑ και από τον Καναδά και είναι μία από τις τέσσερις περιοχές των οποίων η κυριαρχία διεκδικείται από τις δύο χώρες, αλλά η μοναδική από αυτές, η οποία περιέχει και γη. Επίσης στα ανατολικά βρίσκεται το Ολντ Σνόου, η μεγαλύτερη παλιρροϊκή δίνη του δυτικού ημισφαιρίου.
Το Μέιν είναι η πιο αραιοκατοικημένη πολιτεία των ΗΠΑ ανατολικά του Μισσισσιππή. Ονομάζεται «Πολιτεία των Πεύκων» (Pine Tree State), καθώς σχεδόν το 90% της επιφάνειάς της είναι δασωμένη.[7] Στις δασωμένες περιοχές της ενδοχώρας υπάρχει πολλή ακατοίκητη γη, μέρος της οποίας δεν έχει επίσημη πολιτική οργάνωση σε τοπικές μονάδες (σπάνιο για τη Νέα Αγγλία). Η μη οργανωμένη περιοχή του Βορειοδυτικού Άρουστουκ, για παράδειγμα, στο βόρειο τμήμα της πολιτείας, έχει έκταση 6.910 τ.χλμ. πληθυσμό 27, ένα άτομο για κάθε 260 τ.χλμ.
Η πολιτεία βρίσκεται στη μεγακοινότητα των εύκρατων πλατύφυλλων και μικτών δασών. Η γη κοντά στη νότια και κεντρική ακτή του Ατλαντικού είναι καλυμμένη από μικτές βελανιδιές όπως είναι το τυπικό των Βορειοανατολικών παράκτιων δασών. Το υπόλοιπο της πολιτείας, στο οποίο περιλαμβάνονται και το Νορθ Γουντς, καλύπτεται από δάση της Νέας Αγγλίας-Ακαδίας.[8]
Το Μέιν έχει σχεδόν 400 χλμ. ακτογραμμή και 5.600 χλμ. παλιρροϊκή ακτογραμμή.[9][10] Το Γουέστ Κουόντι Χεντ είναι το ανατολικότερο σημείο των 48 ηπειρωτικών Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά μήκος των διάσημων βραχωδών ακτών του Μέιν υπάρχουν φάροι, παραλίες, ψαροχώρια και χιλιάδες νησιά, όπως οι Νησίδες Σόαλς, τα οποία περιπλέκουν τα όρια με το Νιου Χάμσαϊρ. Υπάρχουν πριονωτοί βράχοι και γκρεμοί και πολλοί κόλποι και ορμίσκοι. Στην ενδοχώρα υπάρχουν λίμνες, ποτάμια, δάση και βουνά. Αυτή η οπτική αντίθεση των δασωμένων πλαγιών που καταλήγουν στη θάλασσα συνοψίστηκε από την Αμερικανίδα ποιήτρια Έντνα Βίνσεντ Μιλέυ στο ποίημα «Renascence» (Αναγέννηση):
| "All I could see from where I stood | «Ότι μπορούσα να δω από κει που στεκόμουν |
| was three long mountains and a wood | ήταν τρία μακριά βουνά και ένα δάσος |
| I turned and looked the other way | γύρισα και κοίταξα από την άλλη |
| and saw three islands in a bay" | και είδα τρία νησιά και ένα κόλπο» |
Οι γεωλόγοι περιγράφουν αυτόν τον τύπο τοπίου ως «πνιγμένη ακτή», όπου η άνοδος της στάθμης της θάλασσας δημιούργησε κόλπους από τις κοιλάδες και νησιά από τις κορυφές βουνών.[11] Η άνοδος της στάθμης του εδάφους λόγω του λιωσίματος μεγάλου βάρους παγετώνων ανέστρεψε λίγο την κατάσταση. αλλά δεν ήταν αρκετό για να εξισώσει την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και τα αποτελέσματα της εισβολής της στη στεριά.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι αρχικοί κάτοικοι της περιοχής που είναι σήμερα το Μέιν ήταν οι ομιλώντες την αλγκονκιν γλώσσα, λαοί γουαμπανάκι, μεταξύ των οποίων οι Αμπενάκι, οι Πασαμακόντι, οι Μαλισίτ και οι Πένομπσκοτ. Η πρώτη ευρωπαϊκή εγκατάσταση στην περιοχή έγινε το 1604 στη Νήσο Σαιν Κρουά από τον Πιέρ Ντυγκά ντε Μον, και τον Σαμουέλ ντε Σαμπλαίν, τον φημισμένο εξερευνητή. Οι Γάλλοι ονόμασαν ολόκληρη την περιοχή Ακαδία, στην οποία περιλαμβάνονταν και η σημερινή πολιτεία του Μέιν. Η πρώτη αγγλική εγκατάσταση στο Μέιν ιδρύθηκε από την Εταιρία Πλίμουθ στο Πόφαμ το 1607, την ίδια χρονιά με το Τζείμσταουν στη Βιρτζίνια. Οι άποικοι του Πόφαμ επέστρεψαν στην Αγγλία μετά από 14 μήνες.[12]
Ιδρύθηκαν δύο ιησουιτικές ιεραποστολές από τους Γάλλους: μία στον Κόλπο Πένομπσκοτ το 1609 και άλλη μία στο Μάουντ Ντέζερτ Άιλαντ το 1613. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε το Καστίν από τον Κλοντ ντε λα Τουρ. Το 1625, ο Σαρλ ντε Σαιν-Ετιέν ντε λα Τουρ ανέγειρε το Φορτ Πανταγκουέ (Fort Pentagouet) για την προστασία του Καστίν. Οι παράκτιες περιοχές του Μέιν έγιναν αρχικά η Επαρχία του Μέιν σε μία χορήγηση γης του 1622. Το Δυτικό Μέιν βορείως του ποταμού Κένεμπεκ ήταν πιο αραιοκατοικημένο και ήταν γνωστό τον 17ο αιώνα ως Περιοχή του Σάγκανταχοκ. Το 1623 επιχειρήθηκε η ίδρυση δεύτερης αποικίας στο Γιορκ από τον άγγλο εξερευνητή και πλοίαρχο Κρίστοφερ Λέβετ, στον οποίο παραχωρήθηκαν 24 τ.χλμ. γης από τον Βασιλιά Κάρολο Α΄ της Αγγλίας.[13] Και αυτή η αποικία τελικώς εγκαταλήφθηκε.
Το κεντρικό Μέιν αρχικά κατοικούνταν από τη φυλή Αντροσκόγκιν, γνωστή και ως Αροσαγκούντακουκ. Οι Αντροσκόγκιν ήταν φυλή των Αμπενάκι. Διώχτηκαν από την περιοχή τους το 1690 κατά τον Πόλεμο του Βασιλιά Φίλιππου. Εκτοπίστηκαν στο Σαιντ Φράνσις του Καναδά, το οποίο καταστράφηκε από τους Ρέιντζερς του Ρότζερς το 1759 και σήμερα ονομάζεται Οντανάκ. Οι άλλες φυλές των Αμπενάκι υπέστησαν διάφορες σοβαρές ήττες, ιδιαίτερα κατά τον Πόλεμο του Ντάμμερ, με την κατάληψη του Νόριτζγουοκ το 1724 και την ήττα των Πένκαουκετ το 1725, λόγω των οποίων μειώθηκαν κατά πολλοί οι αριθμοί τους. Τελικά αποσύρθηκαν στον Καναδά, όπου εγκαταστάθηκαν στο Μπεκανκουρ και το Σιλερί, και αργότερα στο Σεντ Φράνσις, μαζί με άλλους πρόσφηγες από τον νότο.[14]
Η επαρχία με τα σημερινά όριά της ενσωματώθηκε στην Αποικία του Κόλπου της Μασαχουσέτης το 1652. Το Μέιν έγινε αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στους Γάλλους, του Άγγλους και των ιθαγενών κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, με τους εμπλεκόμενους να κάνουν επιδρομές ο ένας στον άλλο, παίρνοντας αιχμαλώτους για λύτρα, ή σε κάποιες περιπτώσεις για υιοθέτηση. Για παράδειγμα, στις αρχές του 1692, οι Αμπενάκι επέδραμαν στο Γιορκ σκοτώνοντας περίπου 100 Άγγλους άποικους και συλλαμβάνοντας άλλους 80 περίπου αιχμαλώτους.[15] Οι Αμπενάκι πήραν τους αιχμαλώτους που συνέλαβαν κατά τη διάρκεια επιδρομών στη Μασαχουσέτη κατά τον Πόλεμο της Βασίλισσας Άννας στις αρχές της δεκαετίας του 1700 στο Κάνεγουεϊκ, ένα καθολικό χωριό των Μόχοκ κοντά στο Μόντρεαλ, όπου κάποιοι υιοθετήθηκαν ενώ άλλοι ελευθερώθηκαν αφού πληρώθηκαν λύτρα.[16][17]
Μετά την ήττα των Γάλλων από τους Άγγλους στην Ακαδία τη δεκαετία του 1740, η περιοχή από τον ποταμό Πένομπσκοτ και ανατολικά περιήλθε στη δικαιοδοσία της Νέας Σκωτίας, και μαζί με το σημερινό Νέο Μπράνσγουικ σχημάτισαν την κομητεία Σάνμπερι της Νέας Σκοτίας. Αμερικανικές και Βρετανικές δυνάμεις συγκρούστηκαν στην περιοχή του Μέιν κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης αλλά και του Πολέμου του 1812, και οι Βρετανικές δυνάμεις κατέλαβαν το ανατολικό Μέιν και στις δύο συγκρούσεις.[18] Η συνθήκη με την οποία τελείωσε η επανάσταση ήταν διφορούμενη ως προς τα σύνορα του Μέιν με τη Βρετανική Βόρεια Αμερική. Η περιοχή του Μέιν αναγνωρίστηκε ως τμήμα της Μασαχουσέτης όταν σχηματίστηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και τα τελικά σύνορα με τις Βρετανικές περιοχές καθορίστηκαν με τη Συνθήκη Γουέμπστερ-Άσμπερτον το 1842.
Το Μέιν ξεχωρίζει γεωγραφικά από την υπόλοιπη Μασαχουσέτη. Μακροχρόνιες διαφωνίες σχετικά με τη γη και τους οικισμούς οδήγησαν τους κατοίκους του Μέιν και τους συμμάχους τους στη Μασαχουσέτη να επιβάλλουν το 1807 ψηφοφορία στη Συνέλευση της Μασαχουσέτης για να επιτραπεί η απόσχιση του Μέιν, η οποία όμως δεν είχε το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα. Το αποσχιστικό συναίσθημα στο Μέιν ενισχύθηκε κατά τον Πόλεμο του 1812 όταν οι φιλοβρετανοί έμποροι της Μασαχουσέτης εναντιώθηκαν στον πόλεμο και αρνήθηκαν να υπερασπίσουν το Μέιν ενάντια στους Βρετανούς εισβολείς. Το 1819, η Μασαχουσέτη συμφώνησε να επιτρέψει την απόσχιση του Μέιν αν το ενέκριναν οι κάτοικοί του με ψήφο. Λόγω όλων αυτών αλλά και της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού, το 1820 το Μέιν ψήφισε την απόσχιση από τη Μασαχουσέτη. Η απόσχιση και ο σχηματισμός της πολιτείας του Μέιν ως 23ης πολιτείας των ΗΠΑ έγινε στις 15 Μαρτίου του 1820 στα πλαίσια του Συμβιβασμού του Μιζούρι, ο οποίος περιόριζε γεωγραφικά τη δουλεία και επέτρεπε την αποδοχή του Μιζούρι ως πολιτείας την επόμενη χρονιά, ενώ ταυτόχρονα διατηρούνταν η ισορροπία μεταξύ των πολιτειών που ήταν υπέρ της δουλείας και των υπολοίπων.[19][20][21]
Η αρχική πρωτεύουσα του Μέιν ήταν το Πόρτλαντ, η μεγαλύτερη πόλη στο Μέιν, μέχρι που ορίστηκε η Αουγκούστα το 1832 ώστε να είναι πιο κεντρικά στην πολιτεία.
Το 20ό Σύνταγμα Πεζικού Εθελοντών Μέιν, υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Τζόσουα Λόρενς Τσάμπερλεν, υπερασπίστηκε τον λόφο Λιτλ Ράουντ Τοπ στη Μάχη του Γκέτισμπεργκ. Οι στρατιώτες του απέτρεψαν την πλευροκόπηση του Στρατού της Ένωσης από τον Στρατό της Συνομοσπονδίας.
Τέσσερα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ έχουν ονομαστεί USS Maine προς τιμήν της πολιτείας.
Ετυμολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Δεν υπάρχει οριστική εξήγηση για την προέλευση του ονόματος «Μέιν» (Main). Το 2001 η πολιτεία υιοθέτησε μία διάταξη η οποία όρισε τη Γαλλο-Αμερικανική Ημέρα, και στην οποία δηλώνονταν ότι το όνομα της πολιτείας προέρχεται από τη γαλλική επαρχία Μαιν (Main).[22] Άλλες θεωρίες αναφέρουν παλαιότερα μέρη με παρόμοια ονόματα, ή ότι το όνομα αποτελεί ναυτική αναφορά στην ημιερωτική χώρα (mainland στα αγγλικά).[23]
Η παλαιότερη γνωστή αναφορά του ονόματος εμφανίζεται σε ένα καταστατικό γης της 10ης Αυγούστου 1622 προς τον σερ Φερντινάρντο Γκόρτζες και τον Τζον Μέισον, βετεράνους του Αγγλικού Βασιλικού Ναυτικού, στους οποίους παραχωρήθηκε μεγάλη έκταση γης στο σημερινό Μέιν, όπου αναφέρεται ότι ο Μέισον και ο Γκόρτζες «σκοπεύουν να την ονομάσουν Επαρχία του Μέιν.» Ο Μέισον είχε υπηρετήσει στο Βασιλικό Ναυτικό στις Ορκάδες, των οποίων το κύριο νησί ονομάζεται Μέινλαντ (Mainland), και το οποίο φαίνεται ως πιο πιθανή προέλευση του ονόματος για τους δύο αυτούς Άγγλους ναυτικούς από ότι είναι η γαλλική επαρχία.[24] Ένα χρόνο αργότερα, το 1613, ο Άγγλος πλοίαρχος Κρίστοφερ Λέβετ, εξερευνώντας την ακτή της Νέας Αγγλίας, έγραψε: «The first place I set my foote upon in New England was the Isle of Shoals, being Ilands [sic] in the sea, above two Leagues from the Mayne.» (Το πρώτο μέρος στο οποίο πάτησα το πόδι μου στη Νέα Αγγλία ήταν η Νήσος Σόουλς, νησιά στη θάλασσα, πάνω από δύο λεύγες από το Μέιν.)[25] Ανεξάρτητα από την προέλευση του, το όνομα καθιερώθηκε το 1665 όταν οι Επίτροποι του Βασιλιά έδωσαν εντολή η «Επαρχία του Μέιν» να μπει από εκεί και πέρα στα επίσημα αρχεία.[26] Το Μέιν είναι η μόνη πολιτεία της οποίας το όνομα έχει ακριβώς μία συλλαβή.[27][28]
Δημογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Ιστορικός πληθυσμός | ||||
|---|---|---|---|---|
| Απογραφή | Πληθ. | %± | ||
| 1790' | 96.540 | — | ||
| 1800 | 151.719 | 572% | ||
| 1810 | 228.705 | 507% | ||
| 1820 | 298.335 | 304% | ||
| 1830 | 399.455 | 339% | ||
| 1840 | 501.793 | 256% | ||
| 1850 | 583.169 | 162% | ||
| 1860 | 628.279 | 77% | ||
| 1870 | 626.915 | −02% | ||
| 1880 | 648.936 | 35% | ||
| 1890 | 661.086 | 19% | ||
| 1900 | 694.466 | 50% | ||
| 1910 | 742.371 | 69% | ||
| 1920 | 768.014 | 35% | ||
| 1930 | 797.423 | 38% | ||
| 1940 | 847.226 | 62% | ||
| 1950 | 913.774 | 79% | ||
| 1960 | 969.265 | 61% | ||
| 1970 | 992.048 | 24% | ||
| 1980 | 1.124.660 | 134% | ||
| 1990 | 1.227.928 | 92% | ||
| 2000 | 1.274.923 | 38% | ||
| 2010 | 1.328.361 | 42% | ||
| 2020 | 1.363.582 | 27% | ||
| Πηγή: 1910-2020[29] | ||||
Το Γραφείο Απογραφής Ηνωμένων Πολιτειών εκτιμά ότι την 1η Ιουλίου 2011 ο πληθυσμός του Μέιν ήταν 1.328.188 κάτοικοι, -0.01% σε σχέση με την απογραφή των Ηνωμένων Πολιτειών του 2010.[30]
Το 2008, ο πληθυσμός του Μέιν εκτιμούνταν στους 1.321.504 κάτοικους, 6.520 περισσότεροι ή 0,5% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, και 46.582 ή 3,7% περισσότεροι σε σχέση με το 2000. Σε αυτούς περιλαμβάνεται η φυσική αύξηση του πληθυσμού κατά 6.413 ανθρώπους σε σχέση με την προηγούμενη απογραφή (ήτοι 71.276 γεννήσεις μείον 64.863 θάνατοι) και η καθαρή αύξηση λόγω μετανάστευσης προς την πολιτεία 41.808 ανθρώπων. Στη μετανάστευση από το εξωτερικό οφείλεται η αύξηση κατά 5.004 ανθρώπους ενώ στην εσωτερική μετανάστευση η αύξηση κατά 36.804. Η πυκνότητα του πληθυσμού στην πολιτεία είναι 16,6 άνθρωποι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, κάνοντάς την έτσι την πιο αραιοκατοικημένη πολιτεία στη Νέα Αγγλία, τις Βορειοανατολικές ΗΠΑ, και τις πολιτείες τις ανατολικής ακτής.
Το κέντρο του μέσου πληθυσμού του Μέιν βρίσκεται στην Κομητεία Κένεμπεκ, λίγο ανατολικά της Αυγκούστα.[31] Η ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή του Πόρτλαντ είναι η πιο πυκνοκατοικημένη συγκεντρώνοντας σχεδόν το 20% του πληθυσμού του Μέιν.[32] Σε κάποια απομονωμένα τμήματα του εσωτερικού της πολιτείας υπάρχουν μεγάλα κομμάτια μη κατοικημένης γης.
Το 2009, το Μέιν ήταν μία από τις τρεις πολιτείες τον οποίων ο πληθυσμός μειώθηκε.[33]
Κλίμα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Maine έχει ένα υγρό ηπειρωτικό κλίμα (Köppen κλιματική ταξινόμηση Dfb), με ζεστά (αν και γενικά όχι καυτά), υγρά καλοκαίρια. Οι χειμώνες είναι κρύοι και πολύ χιονισμένοι σε όλη την πολιτεία και είναι ιδιαίτερα δριμείς στο βόρειο και δυτικό τμήμα του Maine. Οι παράκτιες περιοχές επιβραδύνονται ελαφρώς από τον Ατλαντικό Ωκεανό, με αποτέλεσμα ελαφρώς ήπιους χειμώνες και δροσερότερα καλοκαίρια σε άμεσες παράκτιες περιοχές. Τα υψηλά ημερήσια ύψη είναι γενικά στην περιοχή των 75-80 ° F (24-27 ° C) σε όλη την πολιτεία τον Ιούλιο, με ολονύχτια χαμηλά στα υψηλά 50 ° F (περίπου 15 ° C). Οι θερμοκρασίες του Ιανουαρίου κυμαίνονται από τα υψηλότερα βήματα κοντά στους 30 ° F (-1 ° C) στη νότια ακτή μέχρι τα χαμηλά χαμηλά επίπεδα κατά μέσο όρο κάτω από 0 ° F (-18 ° C) στο βορειότερο σημείο.
Η υψηλή θερμοκρασία του κράτους είναι 41 ° C (105 ° F), τον Ιούλιο του 1911, στο North Bridgton. Οι βροχοπτώσεις στο Maine κατανέμονται ομοιόμορφα καθ 'όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά με ελαφριά καλοκαιρινή μέγιστη τιμή στο βόρειο / βορειοδυτικό Maine και μια ελαφριά καθυστερημένη πτώση ή μέγιστη νωρίς το χειμώνα κατά μήκος της ακτής λόγω "nor'asters" ή έντονου βροχή / καταιγίδες. Στο παραθαλάσσιο Μέιν, τα τέλη της άνοιξης και των καλοκαιρινών μηνών είναι συνήθως πιο ξηρά - μια σπανιότητα στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Το Maine έχει λιγότερες μέρες από καταιγίδες από οποιαδήποτε άλλη πολιτεία ανατολικά των βράχων, με το μεγαλύτερο μέρος του κράτους να έχει κατά μέσο όρο λιγότερες από 20 ημέρες καταιγίδων το χρόνο. Οι ανεμοστρόβιλοι είναι σπάνιοι στο Μέιν, με το κράτος να έχει κατά μέσο όρο λιγότερες από τέσσερις ετησίως, παρόλο που ο αριθμός αυτός αυξάνεται. Οι πιο σοβαρές καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι συμβαίνουν στην περιοχή Sebago Lakes & Foothills του κράτους. [48] Ο Maine βλέπει περιστασιακά τροπικούς κυκλώνες.
Τον Ιανουάριο του 2009, ένα νέο ρεκόρ χαμηλής θερμοκρασίας για το κράτος σημειώθηκε στον Big Black River -50 ° F (-46 ° C), δεσμεύοντας το ρεκόρ της Νέας Αγγλίας.
Η ετήσια βροχόπτωση κυμαίνεται από 909 mm (35,8 in) στο Presque Isle, στα 1,441 mm (56,7 in) στο Εθνικό Πάρκο Acadia.
| Τοποθεσία | Ιούλιος (°F) | Ιούλιος (°C) | Ιανουάριος (°F) | Ιανουάριος (°C) |
|---|---|---|---|---|
| Portland | 78/59 | 26/15 | 31/13 | −0/−10 |
| Lewiston | 81/61 | 27/16 | 29/11 | −2/−12 |
| Bangor | 79/57 | 26/14 | 27/6 | −2/−14 |
| Augusta | 79/60 | 26/15 | 27/11 | −2/−11 |
| Presque Isle | 77/55 | 25/13 | 20/1 | −6/−17 |
Γλώσσα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Maine δεν έχει επίσημη γλώσσα [5], αλλά η πιο διαδεδομένη γλώσσα στο κράτος είναι τα αγγλικά. Η απογραφή του 2000 ανέφερε ότι 92,25% των κατοίκων Maine ηλικίας πέντε ετών και άνω μίλησε μόνο αγγλικά στο σπίτι. Οι γαλλόφωνοι είναι η κύρια γλωσσική μειονότητα του κράτους. τα στοιχεία της απογραφής δείχνουν ότι το Maine έχει το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που μιλούν γαλλικά στο σπίτι κάθε κράτους: το 5.28% των νοικοκυριών του Maine είναι γαλλόφωνοι, σε σύγκριση με το 4.68% στη Λουιζιάνα, το οποίο είναι το δεύτερο υψηλότερο κράτος. Αν και ομιλούνται σπανιότερα, τα ισπανικά είναι η τρίτη πιο κοινή γλώσσα στο Maine, μετά τα αγγλικά και τα γαλλικά.
Θρησκεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Αρχείων Δεδομένων Θρησκευτικών (ARDA), οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του Maine το 2010 ήταν:
Προτεστάντης - 37%
Ευαγγελικός προτεστάντης - 4% Καθολική Εκκλησία - 28% Άλλες θρησκείες - 1,7% Οι μη χριστιανικές θρησκείες περιλαμβάνουν τον Ινδουισμό, το Ισλάμ, τον Βουδισμό και τους Μπαχάι. Η Καθολική Εκκλησία ήταν το μεγαλύτερο θρησκευτικό ίδρυμα με 202.106 μέλη, η Μεγάλη Μεθοδιστική Εκκλησία είχε 28.329 μέλη, η Ενωμένη Εκκλησία του Χριστού είχε 22.747 μέλη
Το 2010, μια μελέτη που ονομάζεται Maine ως το λιγότερο θρησκευτικό κράτος στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οικονομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Γραφείο Οικονομικής Ανάλυσης εκτιμά ότι το συνολικό ακαθάριστο κρατικό προϊόν της Maine για το 2010 ήταν 52 δισεκατομμύρια δολάρια. Το κατά κεφαλήν προσωπικό εισόδημά του για το 2007 ήταν 33.991 δολάρια ΗΠΑ, 34η στο έθνος. Από τον Μάιο του 2018, το ποσοστό ανεργίας του Maine είναι 3,0%
Παλιά περιοχή λιμανιού του Πόρτλαντ
Οι γεωργικές εκροές του Maine περιλαμβάνουν τα πουλερικά, τα αυγά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τα βοοειδή, τα άγρια βακκίνια, τα μήλα, το σιρόπι σφενδάμου και τη ζάχαρη σφενδάμου. Το Aroostook County είναι γνωστό για τις καλλιέργειες πατάτας. Η εμπορική αλιεία, μια φορά που αποτελεί τη βάση της οικονομίας του κράτους, διατηρεί την παρουσία της, ιδιαίτερα την κατοχή αστακών και την αγρανάπαυση. Ενώ ο αστακός είναι η κύρια εστίαση των θαλασσινών για το Maine, η συγκομιδή τόσο των στρείδι όσο και των φυκιών αυξάνεται. Το 2015, το 14% της συνολικής προμήθειας βρώσιμων βορειοανατολικών προερχόταν από το Maine. Το 2017, η παραγωγή της βιομηχανίας φυκιών της Maine υπολογίστηκε σε 20 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Η βιομηχανία γαρίδων του Maine είναι υπό κρατική εντολή. Με έναν συνεχώς φθίνουσα πληθυσμό των γαρίδων της Βόρειας, οι αλιείς του Maine δεν επιτρέπεται πλέον να αλιεύουν και να πωλούν γαρίδες. Η κατοχή άρχισε το 2014 και αναμένεται να συνεχιστεί μέχρι το 2021. [81] Οι υδροφορείς και οι πηγές του δυτικού Maine αποτελούν σημαντική πηγή εμφιαλωμένου νερού.
Οι βιομηχανικές εκροές του Maine αποτελούνται κυρίως από χαρτί, ξυλεία και προϊόντα ξύλου, ηλεκτρονικό εξοπλισμό, δερμάτινα προϊόντα, προϊόντα διατροφής, υφάσματα και βιοτεχνολογία. Η ναυπηγική και η ναυπηγική βιομηχανία παραμένουν επίσης σημαντικές, με τα εργοστάσια Bath Iron στο Bath και το Portsmouth Naval Shipyard στο Kittery.
Το Brunswick Landing, πρώην Ναυτικό Αεροδρόμιο Brunswick, βρίσκεται επίσης στο Maine. Πρώην μεγάλη βάση στήριξης για το Πολεμικό Ναυτικό των Η.Π.Α., η καμπάνια BRAC ξεκίνησε το κλείσιμο του Ναυτικού Αεροσταθμού, παρά την προσπάθεια που ανέλαβε η κυβέρνηση για την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων. Η πρώην βάση μετατράπηκε από τότε σε πολιτικό επιχειρηματικό πάρκο, καθώς και σε μια νέα δορυφορική πανεπιστημιούπολη για το Southern Maine Community College.
Το Maine είναι ο νούμερο ένα αμερικανικός παραγωγός βακκίνων χαμηλής πυκνότητας (Vaccinium angustifolium). Τα προκαταρκτικά στοιχεία από το USDA για το 2012 δείχνουν επίσης ότι ο Maine ήταν ο μεγαλύτερος παραγωγός βατόμουρων των κυριότερων κρατών παραγωγής βαμβακιού στις ΗΠΑ, με 91,100,000 λίβρες [83] Αυτά τα δεδομένα περιλαμβάνουν τόσο τα χαμηλά (άγρια) όσο και τα υψηλά (καλλιεργημένα) βατόμουρα: Vaccinium corymbosum. Το μεγαλύτερο εργοστάσιο κατασκευής οδοντογλυφίδων στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν στην τοποθεσία Strong, Maine. Το εργοστάσιο Strong Wood Products παρήγαγε 20 εκατομμύρια οδοντογλυφίδες την ημέρα. Τον Μάιο του 2003 έκλεισε.
Ο τουρισμός και η υπαίθρια αναψυχή διαδραματίζουν σημαντικό και όλο και σημαντικότερο ρόλο στην οικονομία του Maine. Το κράτος είναι ένας δημοφιλής προορισμός για το κυνήγι του αθλητισμού (ιδιαίτερα ελάφια, μύτη και αρκούδα), αθλητικό ψάρεμα, snowmobiling, σκι, βαρκάδα, κάμπινγκ και πεζοπορία, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων.
Ιστορικά, οι λιμένες του Maine διαδραμάτισαν βασικό ρόλο στις εθνικές μεταφορές. Ξεκινώντας από το 1880, ο σιδηροδρομικός σύνδεσμος του Portland και ο λιμένας χωρίς πάγο το κατέστησαν το κύριο χειμερινό λιμάνι του Καναδά, μέχρι την επιθετική ανάπτυξη του Halifax, Nova Scotia, στα μέσα της δεκαετίας του 1900. Το 2013, 12.039.600 σύντομοι τόνοι εισέρχονται και εξέρχονται από το Πόρτλαντ δια θαλάσσης, [84] ο οποίος τις τοποθετεί στο 45ο των υδάτινων λιμένων των ΗΠΑ. Το Portland International Jetport του Portland Maine διευρύνθηκε πρόσφατα, παρέχοντας στο κράτος αυξημένη εναέρια κυκλοφορία από αερομεταφορείς όπως οι JetBlue και Southwest Airlines.
Το Maine διαθέτει πολύ λίγες μεγάλες εταιρείες που διατηρούν έδρα στο κράτος και ο αριθμός αυτός έχει μειωθεί λόγω ενοποίησης και συγχωνεύσεων, ιδίως στον κλάδο χαρτοπολτού και χαρτιού. Μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες που διατηρούν την έδρα τους στο Maine περιλαμβάνουν τη Fairchild Semiconductor στο Νότιο Πόρτλαντ. IDEXX Laboratories, στο Westbrook. Hannaford Bros. Co στο Scarborough. Unum στο Πόρτλαντ. TD Bank στο Πόρτλαντ. L.L.Bean στο Freeport. και ο Cole Haan στο Yarmouth. Το Maine είναι επίσης το σπίτι του Jackson Laboratory, της μεγαλύτερης μη κερδοσκοπικής γενετικής έρευνας για θηλαστικά στον κόσμο και του μεγαλύτερου προμηθευτή γενετικά καθαρών ποντικών παγκοσμίως.
Φορολογία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Περισσότερες πληροφορίες: Κρατικά επίπεδα φορολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες Το Maine διαθέτει μια δομή φόρου εισοδήματος που περιλαμβάνει δύο παρενθέσεις, 6,5 και 7,95 τοις εκατό του προσωπικού εισοδήματος. [86] Πριν από τον Ιούλιο του 2013, το Maine είχε τέσσερις παρενθέσεις: 2, 4,5, 7 και 8,5%. Ο γενικός συντελεστής φόρου επί των πωλήσεων της Maine είναι 5,5%. Το κράτος εισπράττει επίσης τέλη 9 τοις εκατό για την κατάθεση και προετοιμασία των τροφίμων και 10 τοις εκατό για τη βραχυπρόθεσμη ενοικίαση αυτοκινήτων. [88] Οι εμπορικοί πωλητές των βακκίνων, ένα βασικό κρασί της Maine, πρέπει να τηρούν αρχεία των συναλλαγών τους και να καταβάλλουν στο κράτος 1,5 δολάρια ανά λίβρα (1,50 δολάρια ανά 100 λίβρες) των φρούτων που πωλούνται κάθε εποχή. Κάθε πραγματική και απτή προσωπική ιδιοκτησία που βρίσκεται στην πολιτεία του Maine υπόκειται στον φόρο, εκτός αν εξαιρείται ρητώς από το νόμο. Η διαχείριση των φόρων ιδιοκτησίας αντιμετωπίζεται από τον τοπικό αξιολογητή σε ενσωματωμένες πόλεις και κωμοπόλεις, ενώ οι φόροι περιουσίας στα ανοργάνωτα εδάφη αντιμετωπίζονται από τον φορολογικό φορολογούμενο.
Ναυπηγική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Maine έχει μια μακρόχρονη παράδοση να είναι η έδρα πολλών ναυπηγικών εταιρείών. Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, ήταν έδρα ναυπηγείων που έκτιζαν ξύλινα ιστιοφόρα πλοία. Η κύρια λειτουργία αυτών των πλοίων ήταν η μεταφορά φορτίων ή επιβατών στο εξωτερικό. Ένα από αυτά τα ναυπηγεία βρίσκεται στην ιστορική περιοχή Pennellville σε αυτό που είναι τώρα το Brunswick, Maine. Αυτό το ναυπηγείο, το οποίο ανήκε στην οικογένεια Pennell, ήταν χαρακτηριστικό των πολυάριθμων οικοδομικών επιχειρήσεων της ναυπηγικής βιομηχανίας της χρονικής περιόδου. Άλλα τέτοια παραδείγματα των ναυπηγικών οικογενειών ήταν οι Skolfields και οι Morses. Κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα, η ξύλινη ναυπηγία αυτού του είδους αποτελούσε ένα σημαντικό τμήμα της οικονομίας.
Μεταφορά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αεροδρόμια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Maine λαμβάνει υπηρεσία μεταφοράς επιβατών στα δύο μεγαλύτερα αεροδρόμια του, το Portland International Jetport στο Πόρτλαντ και το Διεθνές Αεροδρόμιο Bangor στο Bangor. Και οι δύο εξυπηρετούνται καθημερινά από πολλές μεγάλες αεροπορικές εταιρείες σε προορισμούς όπως η Νέα Υόρκη, Ατλάντα, και Ορλάντο. Η Essential Air Service επιδοτεί επίσης την εξυπηρέτηση αρκετών μικρότερων αεροδρομίων στο Maine, προσφέροντας μικρά αεροσκάφη για αεροπορικά αεροσκάφη σε περιφερειακά αεροδρόμια, όπως το αεροδρόμιο του αεροδρομίου Augusta, το αεροδρόμιο Hancock County-Bar Harbor, το περιφερειακό αεροδρόμιο Knox County και το περιφερειακό αεροδρόμιο North Maine Regional Presque Isle. Οι εν λόγω αερολιμένες που εξυπηρετούνται από τις περιφερειακές παρόχους, όπως Cape Air με 402s Cessna, Penair με Saab 340s, και CommutAir με Embraer ERJ 145 αεροσκάφη.
Πολλά μικρότερα αεροδρόμια είναι διάσπαρτα σε ολόκληρο το Μέιν, εξυπηρετώντας μόνο τη γενική εναέρια κυκλοφορία. Ο δημοτικός αερολιμένας του Eastport, για παράδειγμα, είναι ένα δημόσιο αεροδρόμιο δημόσιας χρήσης με 1200 αεροσκάφη γενικής αεροπλοΐας κάθε χρόνο από μονοκινητήρια και υπερυψωμένα αεροσκάφη.
Αυτοκινητόδρομοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Interstate 95 (I-95) ταξιδεύει μέσω του Maine, καθώς και του ανατολικού κλάδου I-295 και των ποταμών I-195, I-395 και του μη υπογεγραμμένου I-495 (Falmouth Spur). Επιπλέον, η διαδρομή ΗΠΑ 1 (US 1) ξεκινάει στο Fort Kent και ταξιδεύει στη Φλόριντα. Το ανατολικό άκρο του ανατολικού τμήματος της US 2 ξεκινάει στο Houlton, κοντά στο New Brunswick, με τα σύνορα του Καναδά με το Rouses Point της Νέας Υόρκης, στην US 11. Η US 2A συνδέει την Παλιά Πόλη και το Orono, εξυπηρετώντας κυρίως την πανεπιστημιούπολη του πανεπιστημίου Maine. Η US 201 και η US 202 ρέουν μέσω της πολιτείας. Τα US 2, Maine State Route 6 (SR 6) και SR 9 χρησιμοποιούνται συχνά από φορτηγατζήδες και άλλους αυτοκινητιστές των Maritime Provinces καθ 'οδόν προς άλλους προορισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες ή ως συντόμευση στον Κεντρικό Καναδά.
Ράγες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Επιβάτης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το επιβατικό τρένο Downeaster, το οποίο εκμεταλλεύεται η Amtrak, παρέχει υπηρεσία μεταφοράς επιβατών μεταξύ του Brunswick και του Βορείου Σταθμού της Βοστώνης, με στάσεις στο Freeport, Portland, Old Orchard Beach, Saco και Wells. Ο Downeaster πραγματοποιεί πέντε ημερήσιες εκδρομές.
Φορτίο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η υπηρεσία εμπορευματικών μεταφορών σε ολόκληρη την πολιτεία παρέχεται από μια χούφτα περιφερειακών και κοντινότερων μεταφορέων: ο Pan Am Railways (παλαιότερα γνωστός ως σιδηροδρομικό σύστημα Guilford), ο οποίος εκμεταλλεύεται τις πρώην σιδηροδρομικές γραμμές της Βοστώνης και του Maine και της κεντρικής γραμμής Maine. Στ. Λόρενς και Ατλαντικός σιδηρόδρομος. Μάιν Ανατολικό Σιδηροδρομικό? Κεντρικό μέιν και σιδηρόδρομο του Κεμπέκ. και το νότιο σιδηρόδρομο του Νιου Μπρούνσγουικ.
Νόμος και κυβέρνηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το Σύνταγμα του Maine διαρθρώνει την κρατική κυβέρνηση του Maine, αποτελούμενη από τρία ισότιμα υποκαταστήματα - τον εκτελεστικό, τον νομοθετικό και τον δικαστικό κλάδο. Η πολιτεία του Maine έχει επίσης τρεις συνταγματικούς υπαλλήλους (τον υπουργό, τον κρατικό ταμία και τον γενικό εισαγγελέα) και έναν νόμιμο υπάλληλο (τον κρατικό ελεγκτή).
Ο νομοθετικός κλάδος είναι το νομοσχέδιο του Maine, ένα δικοινοτικό σώμα αποτελούμενο από τη Βουλή των Αντιπροσώπων του Μέιν, με 151 μέλη και τη Γερουσία του Μέιν, με 35 μέλη. Το νομοθετικό σώμα είναι επιφορτισμένο με την εισαγωγή και τη θέσπιση νόμων.
Το εκτελεστικό τμήμα είναι υπεύθυνο για την εκτέλεση των νόμων που δημιουργούνται από το νομοθετικό σώμα και διευθύνεται από τον κυβερνήτη του Maine (επί του παρόντος Janet Mills). Ο Διοικητής εκλέγεται κάθε τέσσερα χρόνια. κανένα άτομο δεν μπορεί να εξυπηρετεί περισσότερους από δύο διαδοχικούς όρους σε αυτό το γραφείο. Ο σημερινός γενικός εισαγγελέας του Maine είναι ο Aaron Frey. Όπως συμβαίνει και με άλλες νομοθετικές εξουσίες, το νομοθετικό σώμα του Maine μπορεί, με πλειοψηφία δύο τρίτων, τόσο από το Σώμα όσο και από τη Γερουσία, να υπερισχύσει ενός κυβερνητικού βέτο. Το Maine είναι ένα από τα επτά κράτη που δεν έχουν κυβερνήτη υπολοχαγού.
Το δικαστικό σκέλος είναι αρμόδιο για την ερμηνεία των κρατικών νόμων. Το ανώτατο δικαστήριο του κράτους είναι το ανώτατο δικαστήριο του Maine. Τα κατώτερα δικαστήρια είναι το Επαρχιακό Δικαστήριο, το Ανώτατο Δικαστήριο και το Εξεταστικό Δικαστήριο. Όλοι οι δικαστές, εκτός από τους δικαστές με αποδείξεις, υπηρετούν με πλήρη απασχόληση, ορίζονται από τον Διοικητή και επιβεβαιώνονται από το νομοθετικό σώμα για επτά χρόνια. Οι δικαστές των δοκιμαστών υπηρετούν με μερική απασχόληση και εκλέγονται από τους ψηφοφόρους κάθε επαρχίας για τετραετή θητεία.
Κομητείες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Maine χωρίζεται σε πολιτικές δικαιοδοσίες που ορίζονται ως κομητείες. Από το 1860 υπάρχουν 16 κομητείες στην πολιτεία, που κυμαίνονται από 370 έως 6.829 τετραγωνικά μίλια (958 έως 17.700 km2).
| Όνομα κομητείας | Κάθισμα νομού | Έτος που βρέθηκε | Πληθυσμός
Απογραφή 2010 |
Πληθυσμός
2017 Εκτίμηση[36] |
Ποσοστό του συνόλου | Περιοχή (τετραγωνικά χιλιόμετρα) | Ποσοστό του συνόλου |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Androscoggin | Auburn | 1854 | 107,702 | 107,651 | 8.11% | 497 | 1.44% |
| Aroostook | Houlton | 1839 | 71,870 | 67,653 | 5.41% | 6,829 | 19.76% |
| Cumberland | Portland | 1760 | 281,674 | 292,500 | 21.20% | 1,217 | 3.52% |
| Franklin | Farmington | 1838 | 30,768 | 29,988 | 2.32% | 1,744 | 5.05% |
| Hancock | Ellsworth | 1789 | 54,418 | 54,497 | 4.10% | 1,522 | 4.40% |
| Kennebec | Augusta | 1799 | 122,151 | 121,821 | 9.20% | 951 | 2.75% |
| Knox | Rockland | 1860 | 39,736 | 39,790 | 2.99% | 1,142 | 3.30% |
| Lincoln | Wiscasset | 1760 | 34,457 | 34,204 | 2.59% | 700 | 2.03% |
| Oxford | Paris | 1805 | 57,833 | 57,439 | 4.35% | 2,175 | 6.29% |
| Penobscot | Bangor | 1816 | 153,923 | 151,957 | 11.59% | 3,556 | 10.29% |
| Piscataquis | Dover-Foxcroft | 1838 | 17,535 | 16,773 | 1.32% | 4,377 | 12.67% |
| Sagadahoc | Bath | 1854 | 35,293 | 35,392 | 2.66% | 370 | 1.07% |
| Somerset | Skowhegan | 1809 | 52,228 | 50,626 | 3.93% | 4,095 | 11.85% |
| Waldo | Belfast | 1827 | 38,786 | 39,832 | 2.92% | 853 | 2.47% |
| Washington | Machias | 1790 | 32,856 | 31,593 | 2.47% | 3,255 | 9.42% |
| York | Alfred | 1636 | 197,131 | 204,191 | 14.84% | 1,271 | 3.68% |
| Συνολικές κομητείες: 16 | Συνολικός πληθυσμός 2010: 1.328.361 | Συνολικός πληθυσμός 2017: 1.335.907 | Συνολική έκταση: 34.554 τετραγωνικά μίλια (89.494 km2) |
Κρατική και τοπική πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Δημοκρατικό | Ρεπουμπλικανικό |
|---|---|---|
| 1954 | 54.5% 135,673 | 45.5% 113,298 |
| 1956 | 59.2% 180,254 | 40.8% 124,395 |
| 1958 | 52.0% 145,673 | 48.0% 134,572 |
| 1962 | 49.9% 146,121 | 50.1% 146,604 |
| 1966 | 53.1% 172,036 | 46.9% 151,802 |
| 1970 | 50.1% 163,138 | 49.9% 162,248 |
| 1974 | 36.8% 132,219 | 23.5% 84,176 |
| 1978 | 47.8% 176,493 | 34.4% 126,862 |
| 1982 | 61.9% 281,066 | 38.1% 172,949 |
| 1986 | 30.2% 128,744 | 39.9% 170,312 |
| 1990 | 44.1% 230,038 | 46.7% 243,766 |
| 1994 | 33.8% 172,951 | 23.1% 117,990 |
| 1998 | 12.0% 50,506 | 18.9% 79,716 |
| 2002 | 47.2% 238,179 | 41.5% 209,496 |
| 2006 | 38.1% 209,927 | 30.2% 166,425 |
| 2010 | 18.8% 109,387 | 37.6% 218,065 |
| 2014 | 43.4% 265,125 | 48.2% 294,533 |
| 2018 | 50.9% 320,962 | 43.2% 272,311 |
| Έτος | Δημοκρατικό Κόμμα | Ρεπουμπλικανικό Κόμμα |
|---|---|---|
| 1952 | 33.8% 118,806 | 66.1% 232,353 |
| 1956 | 29.1% 102,468 | 70.9% 249,238 |
| 1960 | 43.0% 181,159 | 57.1% 240,608 |
| 1964 | 68.8% 262,264 | 31.1% 118,701 |
| 1968 | 55.3% 217,312 | 43.1% 169,254 |
| 1972 | 38.5% 160,584 | 61.5% 256,458 |
| 1976 | 48.1% 232,279 | 48.9% 236,320 |
| 1980 | 42.3% 220,974 | 45.6% 238,522 |
| 1984 | 38.8% 214,515 | 60.8% 336,500 |
| 1988 | 43.9% 243,569 | 55.3% 307,131 |
| 1992 | 38.8% 263,420 | 30.4% 206,504 |
| 1996 | 51.6% 312,788 | 30.8% 186,378 |
| 2000 | 49.1% 319,951 | 44.0% 286,616 |
| 2004 | 53.6% 396,842 | 44.6% 330,201 |
| 2008 | 57.7% 421,923 | 40.4% 295,273 |
| 2012 | 56.3% 401,306 | 41.0% 292,276 |
| 2016 | 47.8% 357,735 | 44.9% 335,593 |
| 2020 | 52.9% 430,023 | 44.2% 359,502 |
Στις κρατικές γενικές εκλογές, οι ψηφοφόροι του Maine τείνουν να δέχονται ανεξάρτητους και τρίτους υποψηφίους συχνότερα από τα περισσότερα κράτη. Το Maine είχε πρόσφατα δύο ανεξάρτητους κυβερνήτες (James B. Longley, 1975-1979 και σημερινός γερουσιαστής των ΗΠΑ, Angus King, 1995-2003). Οι κρατικοί πολιτικοί του Maine, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί, σημειώνουν ότι έχουν πιο μετριοπαθείς απόψεις σε σχέση με πολλούς στις εθνικές πτέρυγες των αντίστοιχων κομμάτων τους.
Το Maine είναι μια κατάσταση ελέγχου αλκοολούχων ποτών.
Στις 6 Μαΐου 2009, ο Μέιν έγινε το πέμπτο κράτος που νομιμοποίησε τον γάμο του ιδίου φύλου. Ωστόσο, ο νόμος καταργήθηκε από τους ψηφοφόρους στις 3 Νοεμβρίου 2009. Στις 6 Νοεμβρίου 2012, το Maine, μαζί με το Μέριλαντ και την Ουάσινγκτον, έγινε το πρώτο κράτος που νομιμοποίησε τον γάμο του ιδίου φύλου στην εκλογική περιφέρεια.
Ομοσπονδιακή πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στη δεκαετία του 1930, το Maine ήταν ένα από τα πολύ λίγα κράτη που διατηρούσαν τα ρεπουμπλικανικά συναισθήματα. Στις προεδρικές εκλογές του 1936, ο Franklin D. Roosevelt έλαβε τις εκλογικές ψήφοι κάθε κράτους εκτός του Maine και του Vermont. αυτά ήταν τα μόνα δύο κράτη στο έθνος που ποτέ δεν ψήφισαν για τον Ρούσβελτ σε οποιαδήποτε από τις προεδρικές εκστρατείες του, αν και ο Μαίην αγωνίστηκε στενά το 1940 και το 1944. Στη δεκαετία του 1960, ο Μέιν άρχισε να κλίνει προς τους Δημοκρατικούς, ειδικά στις προεδρικές εκλογές. Το 1968, ο Hubert Humphrey έγινε μόλις ο δεύτερος δημοκράτης για μισό αιώνα για να μεταφέρει το Maine, ίσως λόγω της παρουσίας του συντρόφου του, ο γερουσιαστής Maine Edmund Muskie, αν και το κράτος ψήφισε Ρεπουμπλικανικό σε όλες τις προεδρικές εκλογές στη δεκαετία του 1970 και του 1980.
Από το 1969, δύο από τις τέσσερις εκλογικές ψηφοφορίες του Maine έχουν απονεμηθεί βάσει του νικητή των κρατικών εκλογών. οι άλλες δύο πηγαίνουν στην υψηλότερη ψήφο σε κάθε μία από τις δύο κομματικές συνομοσπονδίες του κράτους. Κάθε άλλο κράτος, εκτός από τη Νεμπράσκα, δίνει όλες τις εκλογικές ψήφοι του στον υποψήφιο που κερδίζει τη λαϊκή ψήφο στο κράτος γενικότερα, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις στις περιφέρειες. Το Maine διένειμε την εκλογική του ψήφο για πρώτη φορά το 2016, με την ισχυρή παρουσία του Donald Trump στο πιο αγροτικό κεντρικό και βόρειο Μέιν, επιτρέποντάς του να συλλάβει μία από τις τέσσερις ψήφοι του κράτους στο εκλογικό σώμα.
Ο Ross Perot πέτυχε μεγάλη επιτυχία στο Maine στις προεδρικές εκλογές του 1992 και του 1996. Το 1992, ως ανεξάρτητος υποψήφιος, ο Perot ήρθε δεύτερη στο Δημοκρατικό Μπιλ Κλίντον, παρά τη μακροχρόνια παρουσία του καλοκαιριού στην οικογένεια Bush στο Kennebunkport. Το 1996, ως υποψήφιος του Κόμματος Μεταρρύθμισης, ο Perot έκανε καλύτερα στο Μέιν από ότι σε οποιοδήποτε άλλο κράτος.
Το Maine ψήφισε δύο φορές τον Δημοκρατικό Bill Clinton, τον Al Gore το 2000, τον John Kerry το 2004 και τον Μπαράκ Ομπάμα το 2008 και το 2012. Το 2016, ο Ρεπουμπλικανός Donald Trump κέρδισε μία από τις εκλογές του Maine με τη Δημοκρατική αντίπαλο Χίλαρι Κλίντον να κερδίσει τα άλλα τρία. Αν και οι δημοκράτες έχουν μεταφέρει ως επί το πλείστον το κράτος στις προεδρικές εκλογές τα τελευταία χρόνια, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχό τους για τις έδρες της Γερουσίας των ΗΠΑ, ενώ οι Edmund Muskie, William Hathaway και George J. Mitchell είναι οι μόνοι δημοκράτες του Maine που υπηρετούν στη Γερουσία των ΗΠΑ πενήντα χρόνια.
Στις μεσοπρόθεσμες εκλογές του 2010, οι Ρεπουμπλικάνοι πραγματοποίησαν σημαντικά κέρδη στο Μέιν. Έλαβαν για πρώτη φορά από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 το γραφείο του κυβερνήτη καθώς και τις πλειοψηφίες και στις δύο αίθουσες του κρατικού νομοθετικού σώματος. Ωστόσο, στις εκλογές του 2012, οι Δημοκρατικοί κατάφεραν να ανακαταλάβουν και τα δύο σπίτια της Νομαρχίας Maine.
Οι γερουσιαστές των Η.Π.Α. της Maine είναι η Ρεπουμπλικανική Susan Collins και η ανεξάρτητη King Angus. Ο κυβερνήτης είναι ο Δημοκρατικός Janet Mills. Τα δύο μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων της Πολιτείας είναι οι Δημοκρατικοί Chellie Pingree και Jared Golden.
Το Maine είναι το πρώτο κράτος που εισήγαγε ψηφοφορία με βάση την επιλογή στις ομοσπονδιακές εκλογές.
Δήμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οργανωμένοι δήμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ένας οργανωμένος δήμος έχει μια μορφή εκλεγμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία διοικεί και παρέχει τοπικές υπηρεσίες, τηρεί αρχεία, συλλέγει αμοιβές αδειοδότησης και μπορεί να περάσει τοπικά δεσμευτικά διατάγματα, μεταξύ άλλων αρμοδιοτήτων αυτοδιοίκησης. Η κυβερνητική μορφή των πιο οργανωμένων πόλεων και φυτειών είναι η συνάντηση της πόλης, ενώ η μορφή των περισσότερων πόλεων είναι η μορφή συμβούλου-διευθυντή. Από το 2013 οι οργανωμένοι δήμοι του Maine αποτελούνται από 23 πόλεις, 431 πόλεις και 34 φυτείες. Συνολικά, οι 488 οργανωμένοι δήμοι καλύπτουν λιγότερο από το ήμισυ του εδάφους του κράτους. Το Maine έχει επίσης 3 Κρατήσεις: Ινδικό Νησί, Κρατήσεις Ινδίας στην Κωμόπολη και Ινδική Κράτηση με Πλούσιο Σημείο. [96]
- Ο μεγαλύτερος δήμος του Maine, κατά πληθυσμό, είναι η πόλη του Πόρτλαντ (αριθμός 66.318).
- Η μικρότερη πόλη ανά πληθυσμό είναι το Eastport (αριθμός 1.331).
- Η μεγαλύτερη πόλη ανά πληθυσμό είναι ο Brunswick (αριθμός 20.278).
- Η μικρότερη πόλη από τον πληθυσμό είναι το νησί Frye, πόλη πόλεων που ανέφερε πληθυσμό μηδενικού του έτους κατά την απογραφή του 2000. μια φυτεία, Glenwood Plantation, Maine, ανέφερε επίσης έναν μόνιμο πληθυσμό μηδέν.
- Στην απογραφή του 2000, η μικρότερη πόλη εκτός από το νησί Frye ήταν το Κέντρο με πληθυσμό 26, αλλά από εκείνη την απογραφή, ο Centreville ψήφισε να αποσυρθεί και επομένως δεν είναι πλέον πόλη. Η επόμενη μικρότερη πόλη με έναν πληθυσμό που περιλαμβάνεται σε αυτή την απογραφή είναι ο Beddington (αριθμός 50 στην απογραφή του 2010).
- Ο μεγαλύτερος δήμος ανά εδαφική έκταση είναι η πόλη Allagash, στα 128 τετραγωνικά μίλια (332 km2).
- Ο μικρότερος δήμος ανά έκταση είναι το νησί Monhegan, στα 0,86 τετραγωνικά μίλια (2,2 χλμ.). Ο μικρότερος δήμος ανά περιοχή που δεν είναι νησί είναι η Randolph, στα 2,23 τετραγωνικά μίλια (6 km2).
Μη οργανωμένη περιοχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η μη οργανωμένη περιοχή δεν έχει τοπική κυβέρνηση. Η διοίκηση, οι υπηρεσίες, οι άδειες και οι διαταγές αντιμετωπίζονται από την κρατική κυβέρνηση καθώς και από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των νομαρχιών που έχουν δήμους εντός των ορίων κάθε επαρχίας. Το μη οργανωμένο έδαφος του Maine αποτελείται από πάνω από 400 δήμους (ενσωματωμένες πόλεις, δήμοι χωρίς νομική προσωπικότητα), καθώς και πολλά παράκτια νησιά που δεν βρίσκονται μέσα σε δημοτικά όρια. Η έκταση γης UT είναι ελαφρώς πάνω από το ήμισυ του συνόλου της περιοχής του Maine. Οι κάτοικοι του έτους UT περίπου 9000, περίπου 1,3% του συνολικού πληθυσμού του κράτους, με πολλούς περισσότερους ανθρώπους να κατοικούν μόνο εποχιακά εντός της UT. Μόνο τέσσερις από τις δεκαέξι κομητείες του Maine (Androscoggin, Cumberland, Waldo και York) ενσωματώνονται εξ ολοκλήρου, αν και μερικές άλλες είναι σχεδόν έτσι, και το μεγαλύτερο μέρος της unincorporated περιοχής βρίσκεται στο τεράστιο και αραιοκατοικημένο Great Woods του Maine.
Οι πολυπληθείς πόλεις και πόλεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Portland (66,882) |
Lewiston (36,221) |
Bangor (31,903) |
South Portland (25,483) |
Auburn (23,033) |
Biddeford (21,488) |
Sanford (21,028) |
| Brunswick (20,278) |
Saco (19,485) |
Scarborough (18,919) |
Westbrook (18,730) |
Augusta (18,594) |
Windham (17,001) |
Waterville (16,600) |
| Gorham (16,381) |
York (12,529) |
Falmouth (11,185) |
Kennebunk (10,798) |
Orono (10,362) |
Standish (9,874) |
Presque Isle (9,078) |
| Wells (9,589) |
Kittery (9,490) |
Buxton (9,093) |
Brewer (9,043) |
Cape Elizabeth (9,015) |
Lisbon (9,009) |
Topsham (8,794) |
| Old Orchard Beach (8,624) |
Skowhegan (8,589) |
Bath (8,317) |
Yarmouth (8,349) |
Ellsworth (7,973) |
Freeport (7,879) |
Winslow (7,794) |
| Gray (7,761) |
Farmington (7,760) |
Waterboro (7,693) |
Caribou (7,684) |
Old Town (7,497) |
Hampden (7,257) |
Rockland (7,186) |
| Berwick (7,246) |
South Berwick (7,220) |
Cumberland (7,211) |
Belfast (6,752) |
Fairfield (6,735) |
Oakland (6,240) |
Eliot (6,204) |
-
Augusta -
Bangor -
Bath -
Biddeford -
Brunswick -
Lewiston -
-
Portland -
Saco
Σε ολόκληρο το Maine, πολλοί δήμοι, αν και κάθε ξεχωριστή κυβερνητική οντότητα, σχηματίζουν τμήματα με πολύ μεγαλύτερη πληθυσμιακή βάση. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι πληθυσμιακοί όμιλοι σε ολόκληρο το Maine, αλλά ορισμένα παραδείγματα από τους δήμους που εμφανίζονται στην παραπάνω λίστα είναι:
- Το Πόρτλαντ, το Νότιο Πόρτλαντ, το ακρωτήριο Elizabeth, το Westbrook, το Scarborough και το Falmouth
Lewiston και Auburn
- Μπανγκόρ, Ορόνο, Μπρούερ, Παλιά Πόλη και Χάμπντεν
- Biddeford, Saco και Παραλία Old Orchard
- Brunswick και Topsham
- Waterville, Winslow, Fairfield και Όκλαντ
- Presque Isle και Caribou
Εκπαίδευση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχουν τριάντα ιδρύματα ανώτερης μάθησης στο Maine [99]. Αυτά τα ιδρύματα περιλαμβάνουν το Πανεπιστήμιο του Maine, το οποίο είναι το παλαιότερο, μεγαλύτερο και μοναδικό ερευνητικό πανεπιστήμιο στο κράτος. Το UMaine ιδρύθηκε το 1865 και είναι το μοναδικό κρατικό επιχορηγήσεις γης και το κολέγιο επιδότησης της θάλασσας. Το Πανεπιστήμιο του Maine βρίσκεται στην πόλη Orono και είναι η ναυαρχίδα του Maine. Υπάρχουν επίσης πανεπιστημιουπόλεις σε Augusta, Farmington, Fort Kent, Machias και Presque Isle.
Bowdoin College είναι ένα φιλελεύθερο κολέγιο τέχνης που ιδρύθηκε το 1794 στο Brunswick, καθιστώντας το παλαιότερο θεσμό της ανώτερης μάθησης στο κράτος. Το Colby College στο Waterville ιδρύθηκε το 1813 καθιστώντας το δεύτερο παλαιότερο κολέγιο στο Maine. Το Bates College στο Lewiston ιδρύθηκε το 1855 καθιστώντας το τρίτο παλαιότερο ίδρυμα στο κράτος και το παλαιότερο coeducational κολέγιο στη Νέα Αγγλία. Τα τρία κολέγια αποτελούν συλλογικά την κοινοπραξία Colby-Bates-Bowdoin και κατατάσσονται στα καλύτερα κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες. συχνά τοποθετώντας στο κορυφαίο 10% όλων των κολέγια φιλελεύθερων τεχνών.
Η δημόσια δαπάνη ανά μαθητή του Maine για τα δημοτικά και τα δευτεροβάθμια σχολεία ήταν 21η στο έθνος το 2012, στα $ 12.344.
Το συλλογικό σύστημα του Maine περιλαμβάνει επίσης πολλά κολέγια απολυτηρίων όπως: η Ναυτική Ακαδημία Maine (MMA), η Unity College και το Thomas College. Υπάρχει μόνο μία ιατρική σχολή στο κράτος (Κολλέγιο Οστεοπαθητικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Νέας Αγγλίας) και μόνο μία σχολή δικαίου (η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Maine).
Τα ιδιωτικά σχολεία του Maine χρηματοδοτούνται ανεξάρτητα από το κράτος και τους εμπλεκόμενους τομείς. Τα ιδιωτικά σχολεία είναι λιγότερο κοινά από τα δημόσια σχολεία. Ένας μεγάλος αριθμός ιδιωτικών δημοτικών σχολείων με κάτω των 20 φοιτητών υπάρχουν, αλλά τα περισσότερα ιδιωτικά γυμνάσια στο Maine μπορούν να χαρακτηριστούν ως "ημι-ιδιωτικά".
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Στατιστική Υπηρεσία ΗΠΑ Έκταση
- ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο
<ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομαpop. - ↑ «Katahdin 2». NGS data sheet. U.S. National Geodetic Survey. http://www.ngs.noaa.gov/cgi-bin/ds_mark.prl?PidBox=QG1451. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου, 2011.
- ↑ 4,0 4,1 «Elevations and Distances in the United States». United States Geological Survey. 2001. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2011.
- ↑ Elevation adjusted to North American Vertical Datum of 1988.
- ↑ «Maine Population 2021/2022». www.populationu.com. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2022.
- ↑ «Message from the State Forester». Maine Forest Service. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010.
- ↑ Olson D. M E. Dinerstein και άλλοι. (2001). «Terrestrial Ecoregions of the World: A New Map of Life on Earth». BioScience 51 (11): 933–938. doi:. ISSN 0006-3568. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-10-14. https://web.archive.org/web/20111014034322/http://gis.wwfus.org/wildfinder/. Ανακτήθηκε στις 2012-09-25.
- ↑ «Maine.gov: Facts About Maine». State of Maine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010.
- ↑ Coastline lengths of states
- ↑ drowned coast: Definition and Much More from Answers.com
- ↑ MPBN, "Rolling Back the Frontier" Αρχειοθετήθηκε 2011-07-04 στο Wayback Machine., The Story of Maine, accessed 3 Ιανουαρίου 2011
- ↑ Proceedings of the Massachusetts Historical Society, Vol. 20, 1882–1883, Published by the Society, Boston, 1884
- ↑ Bruce G. Trigger (ed.): Handbook of North American Indians. Vol. 15. Northeast. Smithsonian Institution Press, Washington D.C. 1978 ISBN 0-16-004575-4
- ↑ "York commemorates Candlemas Raid Αρχειοθετήθηκε 2018-12-02 στο Wayback Machine.". The Portsmouth Herald. 1 Φεβρουαρίου, 2001.
- ↑ John Demos, The Unredeemed Captive: A Family Story from Early America, New York: Alfred A. Knopf, 1994, pp. 186 and 224
- ↑ Darren Bonaparte, "The History of Akwesasne" Αρχειοθετήθηκε 2011-10-08 στο Wayback Machine., The Wampum Chronicles, accessed 1 Φεβρουαρίου 2010
- ↑ Woodard, Colin. The Lobster Coast Αρχειοθετήθηκε 2012-02-19 στο Wayback Machine.. New York. Viking/Penguin, ISBN 0-670-03324-3, 2004, σσ. 139–140, 150-151
- ↑ Colin Woodard (31 Αυγούστου 2010). «Parallel 44: Origins of the Mass Effect». The Working Waterfront. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2011.
- ↑ Colin Woodard (2004). The Lobster Coast: Rebels, Rusticators and the Forgotten Frontier. Penguin Books. ISBN 0-670-03324-3.
- ↑ «Maine History (Statehood)». www.maine.gov. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2008.
- ↑ «Journal of the Senate». State of Maine. 6 Μαρτίου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (doc) στις 30 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2007.
WHEREAS, the State of Maine is named after the Province of Maine in France...
- ↑ Schroeder, Emily A. «Origin of Maine's Name». Maine State Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2007.
- ↑ Stewart, George (1945). Names on the Land: A Historical Account of Place-Naming in the United States. New York: Random House. σελίδες 41–42.
- ↑ Shain, Samuella (1 Αυγούστου 1997). The Maine Reader: The Down East Experience from 1614 to the Present. David R. Godine Publisher. ISBN 978-1-56792-078-9. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουλίου 2010.
- ↑ Stuart, George R. (1958). Names on the Land
. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-938530-02-2.
- ↑ ;http://realfacts.snapple.com/proudtobemonosyllabic/'[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ One syllable
- ↑ Resident Population Data. «Resident Population Data - 2010 Census». 2010.census.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Αυγούστου 2011. Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2012.
- ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο
<ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομαPopEstUS. - ↑ «Population and Population Centers by State: 2010 (US Census Bureau)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2011.
- ↑ «City of Portland». Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2007.
- ↑ Turkel, Tux (15 Αυγούστου 2010). «Maine can learn by numbers in province». Portland, ME: Maine Telegram, σελ. A11. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-06-12. https://web.archive.org/web/20120612031106/http://www.pressherald.com/news/maine-can-learn-by-numbers-in-province_2010-08-15.html.
- ↑ «Maine climate averages». Weatherbase. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ «Religious Landscape Study». 11 Μαΐου 2015.
- ↑ «County Population Totals and Components of Change: 2010-2017». Census Bureau. United States Census Bureau. 11 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2019.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
