Jump to content

Աղքատություն

Փոխել հղումները
Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ազգային աղքատության շեմից ցածր եկամուտ ունեցող բնակչության տեսակարար կշիռը (ըստ ԿՀՎ-ի` 2008 թվական)

Աղքատություն, անհատի կամ սոցիալական խմբի տնտեսական վիճակի բնութագիր, որի դեպքում նրանք չեն կարողանում բավարարել կյանքի համար անհրաժեշտ նվազագույն կարիքների որոշակի շրջանակ, աշխատունակության պահպանում, սերնդի շարունակություն։

Աղքատությունը հարաբերական և բազմարժեք հասկացություն է և կախված է տվյալ հասարակության կենսամակարդակի ընդհանուր ստանդարտից (Ջինիի գործակից, Թեյլայի ինդեքս)[1]։

Աղքատ թաղամասեր Մայմանսինգում (Բանգլադեշ)
Կյանքը Կալկաթայի ետնախորշերում (Հնդկաստան)
Տղամարդը թափառում է աղբի տարայի մեջ (Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան)

Խնդրի ուսումնասիրման պատմություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հետազոտություններում աղքատության պատճառները և վայրերը հասարակության մեջ առանձնացվում են 18-րդ դարից մինչև 20-րդ դարի առաջին կեսը (Ադամ Սմիթ, Դավիթ Ռիկարդո, Թոմաս Մալթուս,Հերբերտ Սփենսեր, Պիեռ Ժոզեֆ Պրուդոն, Էլիզե Ռեկլյու, Կարլ Մարքս, Բուտ Չարլզ և Ռաունտրի Սիբոմ) և 20-րդ դարի աղքատության ուսումնասիրությունները (Ֆրիդրիխ ֆոն Հայեկ, Փեթեր Թաունդենդ և այլն)։ Արդեն Ադամ Սմիթի աշխատանքները բացահայտել են աղքատության հարաբերական բնույթը` աղքատության և սոցիալական ամոթանքի կապի միջոցով, այսինքն` սոցիալական ստանդարտների և դրան հետևելու նյութական ունակության միջև եղած բացը։ Դեռևս 19-րդ դարում առաջարկվել էր աղքատության գիծը հաշվարկել ընտանեկան բյուջեների հիման վրա և դրանով իսկ սահմանել բացարձակ աղքատության չափանիշ, աղքատության որոշման չափանիշները կապել եկամուտների մակարդակի և անհատի հիմնական կարիքների բավարարման հետ` կապված նրա աշխատունակության և առողջության որոշակի մակարդակի պահպանման հետ։ Աղքատության խնդիրների հետազոտության մեջ զգալի ներդրում են ունեցել ինչպես տնտեսագետները, այնպես էլ սոցիոլոգները, որոնցից մեծամասնության կողմից օրինաչափություն է ընդունվել հասարակության մեջ աղքատության առկայության մասին. կարծիքների միջև առկա տարբերությունը կապված էր նախ և առաջ պետության կողմից աղքատության խնդրի լուծմանը միջամտելու անհրաժեշտության կամ այն մերժելու մոտեցումների հետ։

Առաջացման պատճառները

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աղքատությունը բազմազան և փոխկապակցված պատճառների արդյունք է, որոնք խմբավորված են հետևյալ խմբերի մեջ.

  • տնտեսական (գործազրկություն, տնտեսական անհավասարություն, ցածր աշխատավարձը, աշխատանքի ցածր արտադրողականությունը, արդյունաբերության ոչ մրցունակ լինելը),
  • սոցիալ-բժշկական (հաշմանդամություն, ծերություն, հիվանդացության բարձր մակարդակ),
  • ժողովրդագրական (միայնակ ծնողներ ունեցող ընտանիքներ, ընտանիքում մեծ թվով խնամքի կարիք ունեցողներ, գերբնակեցում),
  • կրթական որակավորումները (կրթության ցածր մակարդակը, անբավարար մասնագիտական ուսուցումը),
  • քաղաքական (ռազմական հակամարտություններ, հարկադիր միգրացիա),
  • տարածաշրջանային և աշխարհագրական (շրջանների անհավասար զարգացում),
  • կրոնական-փիլիսոփայական և հոգեբանական (ասկետիզմ, որպես ապրելակերպ, խենթություն)[2]։

Ըստ «Օքսֆամ» միջազգային մարդասիրական կազմակերպության փորձագետների` 2010 թվականից աշխարհում աղքատության և սոցիալական անհավասարության աճի պատճառները հետևյալն են.

  • հարուստ մարդկանց հարկերից խուսափելը,
  • աշխատողների աշխատավարձերի նվազումը,
  • աշխատավարձի նվազագույն և առավելագույն մակարդակների միջև տարբերության բարձրացումը

2013 թվականին Համաշխարհային բանկը կլիմայի և զարգացման գիտելիքների ցանցի աջակցությամբ, հրապարակել է զեկույց, որը պարզել է, որ կլիմայի փոփոխությունը, ամենայն հավանականությամբ, կխոչընդոտի աղքատության նվազեցման համաշխարհային ջանքերին։ Զեկույցում ներկայացված են 2 °C և 4 °C ջերմաստիճանի բարձրացման հնարավոր հետևանքները գյուղատնտեսական արտադրության, ջրային ռեսուրսների վիճակի, ափամերձ էկոհամակարգերի և Աֆրիկայի, Հարավային Ասիայի և Հարավարևելյան Ասիայի երկրներում քաղաքների բարեկեցության համար։ 2 °C-ում ջերմաստիճանի բարձրացման հետևանքներն են` Սահարայից հարավ ընկած աֆրիկյան երկրներում սննդի կանոնավոր պակասը, Հարավային Ասիայում տեղումների բնույթի փոփոխությունը, երբ այնտեղ որոշ հատվածներ հեղեղվում են, իսկ մյուսները մնում են առանց էլեկտրաէներգիայի, ոռոգման կամ խմելու համար բավարար ջրի։ Հարավարևելյան Ասիայում խութերի դեգրադացիան և կորուստը կհանգեցնի ձկան պաշարների կրճատմանը. ափամերձ համայնքները և քաղաքները կդառնան ավելի խոցելի բոլոր ուժեղացող փոթորիկների համար[3]։ 2016 թվականին ՄԱԿ-ի զեկույցում ասվում էր, որ մինչև 2030 թվականը ևս 122 միլիոն մարդ կարող է ծայրահեղ աղքատության հասցնել կլիմայի փոփոխության պատճառով[4]։ Շատ մեկնաբանների կարծիքով, աղքատությունը միաժամանակ շրջակա միջավայրի վատթարացման պատճառ է հանդիսանում, իսկ աղքատներն ամենից շատ տառապում են շրջակա միջավայրի վատթարացումից, որը պայմանավորված է հարուստ բնական ռեսուրսների անզգույշ շահագործմամբ[5]։ Դելիի Գիտության և շրջակա միջավայրի կենտրոնը իր «Աղքատությունը և շրջակա միջավայրը» (2003) հոդվածում նշում է, որ եթե զարգացող երկրները նույն կենսամակարդակին հասնելու համար սպառեն այնքան, որքան արևմտյան երկրները, «մեզ անհրաժեշտ կլինեն ևս երկու Երկիր մոլորակներ` նույն ռեսուրսները արտադրելու և թափոնները կլանելու համար»[6]։

Աղքատության մշակույթ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Օսկար Լյուիսը, ով զբաղվում էր մարդաբանության հարցերով, գրել է, որ «ենթամշակույթը, մասնավորապես` աղքատությունը, մշակում է մեխանիզմներ, որոնք ձգտում են այն մշտապես վերակենդանացնել, հատկապես այն պատճառով, թե ինչպես են այս մարդիկ նայում աշխարհին, նրանց կյանքի վերաբերմունքին, ձգտումներին և երեխաներին դաստիարակելու բնույթին»[7]։

«Աղքատության ենթամշակույթ» հասկացությունը (հետագայում կրճատվեց որպես «աղքատության մշակույթ») առաջին անգամ հայտնվեց Լյուիսի ազգագրական գրվածքներում, մասնավորապես` հինգ ընտանիք. Մեքսիկական աղքատության մշակույթի գործի ուսումնասիրություն, որտեղ Լյուիսը պնդում էր, որ աղքատ մարդկանց կարելի է դիտարկել որպես իրավունքի առարկա, որի կյանքը փոխվել է աղքատության ազդեցության ներքո։ Նա պնդել է, որ աղքատները, որպես հասարակության անդամներ, մշտապես կրում են աղքատության բեռը, ինչը հանգեցնում է ինքնավար ենթամշակույթի ձևավորմանը։ Դա տեղի է ունենում այն պատճառով, որ երեխաները մեծանում են այս միջավայրում և համապատասխանաբար, նրանց վարքի և հարաբերությունների համակարգը մշտապես վերարտադրում է հասարակության այս ամենացածր դասից դուրս գալու անկարողության զգացումը։ Լյուիսը գրել է, որ այն մարդիկ, ովքեր պատկանում են աղքատության մշակույթին, մշտապես ունենում են մարգինալության զգացում. անօգնականություն, կախվածություն և ոչ պատշաճության զգացում։ Նրանք, որպես օտարներ սեփական երկրում, համոզված են, որ գոյություն ունեցող ինստիտուտները չեն բավարարում իրենց շահերն ու կարիքները։ Այն զգացողության հետ մեկտեղ, որ իրենց շահերը ներկայացված չեն պետական կառույցներում, կա հանրային բարիքի առումով սեփական թերարժեքության և անձնական անօգուտության զգացում։ Դա բացարձակապես վերաբերում է Մեխիկոյի աղքատ բնակիչներին, որոնք հստակ էթնիկ կամ ռասայական խումբ չեն և ռասայական խտրականության չեն ենթարկվում։ Իսկ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում այս մշակույթը գոյություն ունի աֆրոամերիկացիների շրջանում և լրացվում է ռասայական խտրականության դրսևորումներով։

Աֆրոամերիկյան գետտո Չիկագոյում, 1974 թվական

Աղքատության մշակույթի ներկայացուցիչները շատ հաճախ չեն զգում իրենց արմատները։ Նրանք մարգինալ մարդիկ են, ովքեր գիտեն միայն իրենց սեփական դժբախտությունները, տեսնում են միայն իրենց բնակության պայմանները, իրենց շրջապատը և ընդունում են միայն իրենց կյանքի ճանապարհը։ Սովորաբար նրանք չունեն գիտելիքներ, պատկերացումներ և մտածելակերպ, որպեսզի նկատեն իրենց խնդիրների և աշխարհի այլ մարդկանց խնդիրների միջև նմանություններ։ Այլ կերպ ասած, նրանք ցույց են տալիս դասակարգային անպատասխանատվություն` չնայած այն հանգամանքին, որ նրանք իսկապես զգայուն են դասակարգային տարբերությունների նկատմամբ։ Երբ նրանց մոտ դրսևորվում է դասակարգային գիտակցություն, կամ նրանք դառնում են արհմիութենական կազմակերպությունների անդամ, կամ երբ ընդունում են ինտերնացիոնալիստական հայացքները, ապա Լյուիսի կարծիքով, նրանք այլևս աղքատության մշակույթի մաս չեն կազմում, թեև նյութական առումով մնում են շատ աղքատ մարդիկ[8]։

Չնայած Լյուիսը մշակել է իր հայեցակարգը` հիմնվելով զարգացող երկրներում աղքատության մասին գիտելիքների վրա, աղքատության մշակույթի հայեցակարգը գրավիչ դարձել է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների հասարակական գործիչների և քաղաքական կազմակերպությունների համար։ Այն արտացոլված է այնպիսի փաստաթղթերում, ինչպիսիք են «Մոյնիհանի հաշվետվությունները» (1965), և ավելի մակերեսորեն «Պատերազմ աղքատության դեմ»։

20-րդ դարի 70-ական թվականներին Մեծ Բրիտանիայում այդ տեսության հանրահռչակողը առողջապահության և սոցիալական ապահովության նախարար սըր Քիթ Ջոզեֆը, որը կարծում էր, որ Մեծ Բրիտանիայում աղքատների շրջանում գոյություն ունի զրկանքների շրջան։ Նրա կարծիքով` բազմազավակ ընտանիքների ծնողները, ովքեր իրենք կյանքում չեն կարողացել հաջողության հասնել, ի վիճակի չեն իրենց երեխաներին սերմանել այնպիսի արժեքներ ու վարքագիծ, որոնք ուղղված են հաջողության։ Արդյունքում նրանց երեխաները վատ էին սովորում դպրոցում, ինչն էլ իր հերթին թույլ չէր տալիս նյութապես ապահովել իրենց և իրենց երեխաներին։ Եվ այսպես դա կրկնվում է սերնդեսերունդ[9]։

Սահմանման հասկացություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Համաշխարհային պրակտիկայում աղքատության սահմանման երեք հիմնական հասկացություն կա.

Բացարձակ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բացարձակ աղքատության հայեցակարգը կապված է աղքատության գծի հասկացության հետ։ Աղքատության գիծը եկամտի, համախառն եկամտի կամ սպառման մակարդակն է, որից ցածր մարդը համարվում է աղքատ։ Բացարձակ աղքատությունը հաճախ չափվում է որպես մարդկանց կամ տնային տնտեսությունների այն թվով, որոնց սպառումը կամ եկամուտը աղքատության շեմից ցածր են։

Եթե մենք վերցնենք աղքատության շեմը կյանքի համար անհրաժեշտ միջոցների համար, ապա հնարավոր կլինի որոշել այդ գծից վեր գտնվող բոլոր միջոցները որպես հայեցողական եկամտի հատկություններ։ Երբեմն աղքատության մի քանի գիծ է օգտագործվում. բուն աղքատության և ծայրահեղ աղքատության համար։

Համաշխարհային բանկը, որպես բացարձակ աղքատության շեմ, գոյությունը սահմանում է օրական 1,25 ԱՄՆ դոլարից պակաս (տոկոսադրույքը հաշվարկվում է գնողունակության համարժեքությամբ)։ 2015 թվականին համաշխարհային բանկի աղքատության շեմը ավելացել է մինչև օրական 1,9 դոլար[10]։

Աղքատության շեմը, որպես ցուցանիշ, ունի մեկ էական թերություն. այն հաշվի չի առնում տնային տնտեությունների թիվը, որոնք գտնվում են նրանից անմիջականորեն փոքր հեռավորության վրա։ Այն նաև թույլ է տալիս այնպիսի իրավիճակներ, երբ աղքատությունն ու անհավասարությունն աճում են, իսկ աղքատության շեմից ցածր մարդկանց թիվը նվազում է։

Հարաբերական

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բացարձակ աղքատությանը հակադրվում է հարաբերական աղքատությունը։ Հարաբերական աղքատության միջոցառումները սահմանում են աղքատության հարաբերական շեմը և չափում բնակչության եկամուտը դրանով։ Այն դեպքում, երբ ամբողջ բնակչության իրական եկամուտներն աճում են, իսկ դրանց բաշխումը չի փոխվում, հարաբերական աղքատությունը մնում է նույնը։ Այսպիսով, հարաբերական աղքատության հայեցակարգը անհավասարության հայեցակարգի բաղկացուցիչ մասն է։ Սակայն դա չի նշանակում, որ փոքր հավասարությունը միշտ նշանակում է ավելի քիչ հարաբերական աղքատություն, կամ հակառակը։

Հարաբերական աղքատության չափանիշը կարող է ցույց տալ, օրինակ, թե քանի մարդ է վաստակում միջին եկամտի մեկ քառորդից պակաս։ Այս մոտեցումը հատկապես օգտակար է անծանոթ հասարակություններում աղքատության բացահայտման ժամանակ կամ որտեղ դժվար է գնահատել մի շարք օգուտներ։ Եկամուտների համեմատությունը նորաձևության մասնաբաժնի հետ հասարակության ստրատիֆիկացիայի ուսումնասիրման հավելյալ մեթոդ է։

Աղքատության հարաբերական հայեցակարգի հիմնադիրը բրիտանացի սոցիոլոգ Փիթեր Թաունսենդն է, ով աղքատությունը դիտարկում էր որպես մի վիճակ, որի դեպքում տնտեսական ռեսուրսների պակասի պատճառով հասարակության մեծամասնության համար սովորական կենսակերպ վարելն անհնար է դառնում։ Աղքատության իր վերլուծությունը նա հիմնավորում էր փորձված դեպրիվացիաների հավաքագրման, բազմաչափ ապասառեցման հասկացության վրա, որը նա հասկանում էր որպես «անհատի, ընտանիքի կամ խմբի դիտարկվող և ապացուցելի անշահավետ վիճակի և համայնքի, հասարակության կամ ազգի ընդհանուր վիճակի ֆոնի վրա»։

Բազմաչափ դեպրիվացիայի հասկացությունը ներդրել է Թաունսենդը, քանի որ նյութական ապրիվացիայի հետ մեկտեղ, որը ներառում է այնպիսի ցուցանիշներ, ինչպիսիք են սնունդը, հագուստը, բնակարանային պայմանները, երկարատև օգտագործման առարկաները, բնակության միջավայրի տեղն ու վիճակը, աշխատանքի պայմաններն ու բնույթը, նա օգտագործել է նաև սոցիալական ցուցանիշները, որոնք ներառում են զբաղվածության բնույթը, ժամանցի անցկացման առանձնահատկությունները, կրթությունը և այլն։

Ներկայումս աղքատության այս որոշման շրջանակներում ստեղծվել է երկու ուղղություն.

Առաջինը կենտրոնանում է ապրուստի միջոցների վրա, հիմնական կարիքները բավարարելու համար անհրաժեշտ ապրանքներ գնելու ունակության վրա։ Այս դեպքում, հարաբերական աղքատության գիծը կառուցելիս, օգտագործվում է միջին անձնական տնօրինվող եկամտի ցուցանիշը։ Միացյալ Նահանգներում հարաբերական աղքատության շեմը համապատասխանում է միջին եկամտի 40%-ին, եվրոպական երկրների մեծ մասում` 50%, Սկանդինավիայում` 60%։

Երկրորդ ուղղությունը, որը կոչվում է աղքատության քաղաքացիական իրավունքի տեսություն, աղքատությունը չափում է զրկանքներով` բառի ամենալայն իմաստով։ Այս դեպքում հաշվի է առնվում, արդյոք առկա միջոցները թույլ են տալիս լիարժեքորեն մասնակցել հասարակության կյանքին` հաշվի առնելով զրկանքների որոշակի հիմնական խմբերը։

Հարաբերական աղքատության սանդղակը չի համընկնում բացարձակ աղքատության սանդղակի հետ։ Բացարձակ աղքատությունը կարող է վերացվել, բայց հարաբերական աղքատությունը միշտ պահպանվում է, քանի որ անհավասարությունը շերտավոր հասարակությունների անփոխարինելի հատկանիշն է։ Հարաբերական աղքատությունը պահպանվում և նույնիսկ ավելանում է, երբ բարձրանում է սոցիալական բոլոր շերտերի կենսամակարդակը։

Սուբյեկտիվ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սուբյեկտիվ աղքատությունը աղքատության հասկացություն է, որը հիմնված է այն համոզմունքի վրա, որ միայն անհատն ինքն է կարող որոշել, նա աղքատ է թե ոչ։ Սուբյեկտիվ աղքատության մակարդակը որոշելու բազմաթիվ մոտեցումներ կան. կարող եք պարզել, թե քանի մարդ է իրենց համարում աղքատ, կամ նրանց ընկերներին համարում աղքատ։ Հասարակական կարծիքի հիման վրա հնարավոր է բացահայտել սուբյեկտիվ բացարձակ աղքատության շեմը, այնուհետև բնակչության եկամուտը համեմատել դրա հետ։

Դեպրիվացիոն մոտեցում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աղքատության մակարդակի չափումը կարող է իրականացվել նաև դեպրիվացիոն մոտեցման միջոցով։ Ըստ դրա աղքատ են համարվում այն անհատները, որոնց սպառումը չի համապատասխանում հասարակության մեջ ընդունված ստանդարտին, ովքեր հասանելիություն չունեն որոշակի ապրանքների և ծառայությունների։ Այսինքն` այս մոտեցմամբ աղքատությունը որոշվում է ոչ միայն անբավարար եկամուտով կամ առաջին անհրաժեշտության ապրանքների և ծառայությունների ցածր սպառմամբ, այլև անորակ սննդով, կրթության և առողջապահական ծառայությունների անհասանելիությամբ, նորմալ բնակարանային պայմանների բացակայությամբ և այլն։

Այսպիսով, աղքատության մակարդակի չափումը սուբյեկտիվ և դեպրիվացիոն մոտեցումների միջոցով թույլ է տալիս եզրակացնել, որ աղքատության ընկալումը էական է դառնում բնակչության համար ոչ միայն ֆիզիկական գոյատևման եզրին։ Աղքատությունը մի վիճակ է, երբ անհատը չի կարող ապահովել քիչ թե շատ արժանապատիվ գոյություն` հաշվի առնելով հասարակության մեջ գերակշռող սոցիալական նորմերն ու ընդհանուր ընդունված չափանիշները։

Աղքատության այս ընկալման հետ կապված շատ աղբյուրներ օգտագործում են ոչ թե բնակչության եկամուտը, այլ սպառումը։ Սպառումն արդեն արդյունք է, որը չի պահանջում մեկանգամյա և հայեցողական եկամտի հաշվարկներ։ Այն ցույց է տալիս, թե ինչն է հասանելի դարձել, որն այդպիսին չլինելու հիմքեր ուներ։ Բացի այդ, գյուղական վայրերում կա եկամտի բարձր սեզոնայնություն, մինչդեռ սպառումը ավելի քիչ է տատանվում։ Ավելին, զարգացող երկրները տնտեսության մեջ ունեն ոչ ֆորմալ տնտեսության բարձր տեսակարար կշիռ, ինչը էլ ավելի է բարդացնում եկամուտների տվյալների հավաքագրումը։

Այնուամենայնիվ, աղքատության մակարդակի հաշվարկը սպառման միջոցով ունի իր թերությունները, օրինակ` հյուսիսային խիստ ձմեռներով երկրներում սպառումը կարող է տատանվել նույնքան, որքան եկամուտը։

Երբեմն աղքատության շեմը ընդունվում է որպես եկամտի կամ կուտակված հարստության նվազագույն մակարդակ, որի դեպքում անհատին տրվում են որոշակի ֆինանսական ծառայություններ` վարկեր կամ հիփոթեքներ։

Խնդիրներ ներկայիս սահմանման և առաջարկվող նոր սահմանումների հետ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պետությունների բարօրության աճի հետ մեկտեղ, արևմտյան երկրների աղքատներն անհամեմատ ավելի լավ են ապրում, քան վիկտորիանական ժամանակների աղքատները։ Աղքատների սոցիալական կազմը ժամանակի ընթացքում փոխվել է, օրինակ` 1970-80-ական թվականներին Մեծ Բրիտանիայում նրանք թոշակառուներ և միայնակ ծնողներ էին, իսկ 1980-ական թվականներին` հիմնականում բազմազավակ ընտանիքներ։

Սահմանման մեջ մեկ պարամետրի (եկամտի) օգտագործումը հաճախ հանգեցնում է պարադոքսալ իրավիճակների, օրինակ, երբ լիովին վճարված անշարժ գույք ունեցող թոշակառուները (օրինակ. տուն, որի համար ընտանիքը վճարել է 20 տարի կամ վճարել է հողի տեսքով) պատկանում են աղքատների կատեգորիային։ Այսօր արդյունաբերական արտադրանքի արժեքը շատ ցածր է, և աղքատների համար հնարավոր է գնել ապրանքներ, ինչպիսիք են հեռուստացույցը, համակարգիչը կամ բջջային հեռախոսը, մինչդեռ ծառայությունների և վարձակալության ծախսերը բարձր են։

Հետևաբար, այսօր սոցիոլոգները դիտարկում են աղքատության մի շարք այլընտրանքային սահմանումներ, որոնցից ամենատարածվածն է` ծառայությունների հիմնական զամբյուղ գնելու կամ դրանց հասանելիություն չունենալու անկարողությունը։ Զամբյուղից մատուցվող ծառայությունների ցանկը տարբեր է, օրինակ` ԱՄՆ-ի համար այն ներառում է առողջության ապահովագրություն, Մեծ Բրիտանիայում` բանկային հաշիվ, որտեղ բժշկական օգնությունը վճարվում է պետության կողմից։

Աղքատության նվազեցման ուղղություններն ու մեխանիզմները

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Աղքատության նվազեցմանն ուղղված կառավարության միջոցառումներից են.

  • պայմաններ ստեղծելով արտադրության աճի և, հետևաբար, բնակչության դրամական եկամուտների ավելացման համար,
  • անցում դեպի սոցիալապես կողմնորոշված շուկայական տնտեսություն և առաջադեմ հարկի ներդրում[11]՝ հարուստների և աղքատների միջև եկամտի ավելի արդար բաշխման համար,
  • մակրոտնտեսական կայունության պահպանում,
  • հակագնաճային քաղաքականություն,
  • նվազագույն աշխատավարձը սահմանել առնվազն 40%-ով պակաս միջին աշխատավարձից,
  • սոցիալական ծրագրերի և դրանց իրականացման մեխանիզմների մշակում, կարիքների ստուգման մեթոդների կիրառում,
  • անվերապահ բազային եկամտի ներդրումը,
  • աղքատ երկրներից բնակչության տնտեսական ներգաղթի վերահսկում (աղքատության ներմուծման կրճատում)[12]

Արվեստում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բրեյգել կրտսերի «Գթասրտության յոթ գործ»: 1616-1638 թվականների միջև

Աղքատության թեմային նվիրված բազմաթիվ աշխատանքներ կան, օրինակ.

  • «Ոճիր և պատիժ» և «Աղքատ մարդիկ» - Ֆեոդոր Դոստոևսկու վեպերը.
  • «Ազնիվ աղքատություն» - շոտլանդացի բանաստեղծ Ռոբերտ Բըրնսի ժողովրդական բալլադը.
  • «Գթասրտության 7 գործ» - Պիտեր Բրեյգել Կրտսեր կտավը.
  • «Չնչին սնունդ» - Պիկասոյի կտավը.
  • «Աղքատ երաժիշտներ» - Ռեմբրանդի կտավը.
  • «Ռուս մուրացկան» - քանդակագործ Էռնըստ Բարլախ.
  • Անօթևանների լուսանկարները` հեղինակ Կարին Պովզներ[13].
  • «Աղքատություն» - խորհրդային ռոք երաժիշտ, «Зоопарк» խմբի լիդեր Մայկ Նաումենկոյի երգը.
  • «Հատակում» - Մաքսիմ Գորկու պիեսը։

Տես նաև

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ Wieviel Luxus steht Armen zu?(գերմ.)
  2. ↑ «Половина человечества обеднела на $1 трлн за последние пять лет». РБК. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 18-ին.
  3. ↑ REPORT: Warmer world will keep millions of people trapped in poverty. Climate & Development Knowledge Network. Retrieved 31 July 2013.
  4. ↑ «Climate change could drive 122m more people into extreme poverty by 2030». The Guardian. 2016 թ․ հոկտեմբերի 17. Վերցված է 2016 թ․ հոկտեմբերի 18-ին.
  5. ↑ Anantha Duraiappah (1996). Poverty and Environmental Degradation: a Literature Review and Analysis CREED Working Paper Series No 8 International Institute for Environment and Development, London. Retrieved on June 27, 2016
  6. ↑ «Poverty and the Environment — Global Issues». www.globalissues.org. Վերցված է 2019 թ․ ապրիլի 25-ին.
  7. ↑ Lewis, Oscar (1969). «Culture of Poverty». In Moynihan, Daniel P. On Understanding Poverty: Perspectives from the Social Sciences. New York: Basic Books. p. 199
  8. ↑ Lewis, Oscar (January 1998). «The culture of poverty». Society. 35 (2) https://link.springer.com/article/10.1007%2FBF02838122
  9. ↑ Белова Е. И. Социокультурные особенности феномена бедности в России // Современные исследования социальных проблем (электронный научный журнал), № 9(17), 2012. URL:http://sisp.nkras.ru/e-ru/issues/2012/9/beglova.pdf(չաշխատող հղում)
  10. ↑ «Всемирный банк повысил порог бедности | ФБА «Экономика сегодня»». ФБА «Экономика сегодня». Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ հոկտեմբերի 16-ին. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 10-ին.
  11. ↑ «Налог на тунеядство или на бедность? Безработным предложили заплатить за ошибки властей - Персональный сайт Михаила Делягина». delyagin.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ նոյեմբերի 24-ին. Վերցված է 2016 թ․ հունվարի 25-ին.
  12. ↑ «Русский архипелаг - Германия. Организационное устройство миграционной политики». www.archipelag.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ փետրվարի 25-ին. Վերցված է 2015 թ․ հոկտեմբերի 7-ին.
  13. ↑ Бедные навсегда? Newtimes.ru Արխիվացված 2016-10-13 Wayback Machine. // The New Times, 04.07.2011

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Dean M. The constitution of poverty: towards a genea­logy of liberal governance. L., 1991
  • Esping-An­dersen G. Post-industrial class structures: an analytical framework // Changing classes: Stratification and mobility in post-industrial societies. L., 1993
  • Ferman L. Poverty in America. Ann Arbor, 1965
  • Foster, James, J. Greer and Eric Thorbecke. A class of decomposable poverty measures. — Econometrica. — 1984. — 52(3). — рр. 761—765.
  • Marshall T. H. Citizenship and social class // Marshall T. H. Sociology at the crossroads, and other essays. L., 1963
  • Ravallion M. Poverty comparisons. L., 2001

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիքաղվածքն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Աղքատություն» հոդվածին։
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Աղքատություն» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Աղքատություն&oldid=10132918» էջից
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy