Jordan z Saksonii

Błogosławiony
Jordan z Saksonii OP
	prezbiter; generał zakonu
Data i miejsce urodzenia	ok. 1190 ; Borberge (koło Paderborn w Dolnej Saksonii)
Data i miejsce śmierci	12 lub 13 lutego 1237 ; na Morzu Śródziemnym
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	10 maja 1826; przez Leona XII (zatwierdzenie kultu)
Wspomnienie	13 lutego
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jordan z Saksonii (ur. pod koniec XII w. w Borgberge k. Paderborn w Westfalii, zm. 13 lutego 1237 na Morzu Śródziemnym^[1]) – dominikanin (OP), następca Św. Dominika na stanowisku generała zakonu (1222-1237), błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.

Biogram

Studiował teologię (bakalaureat) i sztuki wyzwolone (magister) w Paryżu. Tam, 12 lutego 1220, wstąpił do zakonu, otrzymując habit z rąk bł. Reginalda z Orleanu. Na Wielkanoc tegoż roku wziął udział w obradach kapituły generalnej w Bolonii, podczas której doszło do zredagowania pierwszych dominikańskich konstytucji. Rok później, w 1221, został mianowany prowincjałem w Lombardii. 22 maja 1222 roku (na kapitule generalnej w Paryżu) przejął kierowanie zakonem po śmierci Św. Dominika, którego zresztą znał osobiście.

Jako przełożony kontynuował dzieło założyciela zgromadzenia, często wizytując klasztory, prowadząc z nimi intensywną korespondencję i organizując przyklasztorne szkoły teologiczne. Zasłynął jako kaznodzieja – jedno z jego kazań skłoniło Alberta Wielkiego do przystąpienia do dominikanów. W ciągu 15 lat swoich rządów z 30 konwentów pomnożył liczbę domów zakonnych do 300, a liczbę współbraci z 300 powiększył do 4000. Doprowadził do rozwoju zakonu i jego ekspansji w Niemczech, Szwajcarii oraz Danii. Dużo podróżował po Francji i Italii, był również z wizytą w Oksfordzie. Patronował i współorganizował działalność misyjną zakonu – w Maroku, w Mezopotamii, w Ziemi Świętej, u Kumanów. Politycznie zawsze wierny papiestwu, w zależności od stosunków pomiędzy tym ostatnim a cesarzem Fryderykiem II, ukierunkowywał działalność kaznodziejską zakonu albo przeciw niemu, albo w kierunku wspierającym jego poczynania.

Zginął w katastrofie morskiej u wybrzeży Syrii, kiedy wracał z Ziemi Świętej, gdzie wizytował prowincję^[2]. Jego ciało zostało wyrzucone na brzeg i pochowane w Akce, w tamtejszym klasztorze dominikanów.

Jordan a Diana Andalò

Jordan poznał Dianę Andalò w 1222, będąc już prowincjałem Lombardii. W sierpniu 1223 Diana przyjęła z rąk Jordana habit dominikański i zamieszkała w klasztorze w Bolonii. Jordan napisał do Diany blisko 50 listów w latach 1222–1236.

Twórczość pisarska

Poza działalnością epistolarną, która obejmuje ponad pół setki zachowanych listów, Jordan był również autorem Libellus de principiis Ordinis Prædicatorum (Książeczka o początkach Zakonu Kaznodziejów), które do dziś pozostaje głównym źródłem informacji o życiu Św. Dominika i początkach dominikanów.

Kult

Kult Jordana z Saksonii zatwierdził papież Leon XII 10 maja 1826. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest za nowym Martyrologium Rzymskim 13 lutego.

Zobacz też

Przypisy

↑ Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, Freiburg im Breisgau 1933, kolumna 559.
↑ O. Jacek Woroniecki, Św. Jacek Odrowąż i sprowadzenie Zakonu Kaznodziejskiego do Polski, Wydawnictwo Esprit SC, Kraków–Katowice 2007, s. 134.

Bibliografia

Jordan z Saksonii na DEON.pl (SJ i Wydawnictwo WAM)
Błogosławiony Jordan z Saksonii zakonnik, prezbiter na brewiarz.katolik.pl [ostatnia aktualizacja: 25.01.2011]
Krupa P. OP, Od tłumacza, [w:] Jordan z Saksonii, Najdroższej Dianie..., przeł. P. Krupa OP, Poznań 1998, ISBN 83-7033-199-8, s. 5–29.

Linki zewnętrzne

Legendy: Bł. Jordan z Saksonii († 1237). dominikanie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-18)]. na stronie polskich dominikanów
O Mistrzu Jordanie z Saksonii i jego apoftegmatach – Teofil (autor: Paweł Krupa OP)
Dominikalia – list ogólny Jordana z Saksonii do braci – Teofil (autor: Jarosław Kołak OP)

[1] Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, Freiburg im Breisgau 1933, kolumna 559.

[2] O. Jacek Woroniecki, Św. Jacek Odrowąż i sprowadzenie Zakonu Kaznodziejskiego do Polski, Wydawnictwo Esprit SC, Kraków–Katowice 2007, s. 134.

[1]

[2]

Św. Dominik Guzmán (1216–1221) Bł. Jordan z Saksonii (1222–1237) Św. Rajmund z Penyafortu (1238–1240) Jan z Wildeshausen (1241–1252) Bł. Humbert z Romans (1254–1263) Bł. Jan z Vercelli (1264–1283) Munio de Zamora (1285–1291) Étienne z Besançon (1292–1294) Bł. Niccolò Boccasini (1296–1299) Alberto Chiavari (1300) Bernard de Jusix (1301–1303) Amerigo Giliani da Piacenza (1304–1311) Bérenger de Landora (1312–1317) Hervé Nédéllec (1318–1323) Barnaba Cagnoli (1324–1332) Hugh de Vaucemain (1333–1341) Gerard de Daumar (1342) Pierre de Baume-les-Dames (1343–1345) Garin de Gy l'Eveque (1346–1348) Jean de Moulins (1349–1350) Simon de Langres (1352–1366) Elias Raymond (1367–1380) Bł. Rajmund z Kapui (1380–1399)
Obediencja awiniońska Elias Raymond (1380–1389) Niccolò da Troia (1391–1393) Mikołaj z Valladolid (1394–1397) Jean de Puinoix (1397–1418)
Tommaso Paccaroni (1401–1414) Leonardo Dati (1414–1425) Barthélémy Texier (1426–1449) Pierre Rochin (1450) Guido Flamochet (1451) Marcial Auribelli (1453–1462) Corrado da Asti (1462–1465) Marcial Auribelli (1465–1473) Leonardo Mansueti (1474–1480) Salvo Cassetta (1481–1483) Bartolomeo Commazio (1484–1485) Barnaba Sansoni (1486) Gioacchino Torriani (1487–1500) Vincenzo Bandello (1501–1506) Jean Clérée (1507) Tommaso de Vio zwany Kajetanem (1508–1518) García de Loaysa (1518–1524) Francesco Silvestri (1525–1528) Paolo Butigella (1530–1531) Jean du Feynier (1532–1538) Agostino Recuperati (1539–1540) Albert de las Casas (1542–1544) Francesco Romeo (1546–1552) Stefano Usodimare (1553–1557) Vincenzo Giustiniani (1558–1570) Serafino Cavalli (1571–1578) Paolo Constabile (1580–1582) Sisto Fabri (1583–1589) Ippolito Maria Beccaria (1589–1600) Jerónimo Xavierre (1601–1607) Agostino Galamina (1608–1612) Serafino Secchi (1612–1628) Niccolò Ridolfi (1629–1642) Tommaso Turco (1644–1649) Giovanni Battista Marini (1650–1669) Juan Tomás de Rocaberti (1670–1677) Antonio de Monroy (1677–1686) Antoine Cloche (1686–1720) Agostino Pipia (1721–1725) Tomás Ripoll (1725–1747) Antoine Bremond (1748–1755) Juan Tomás de Boxadors y Sureda de San Martín (1756–1777) Baltazar de Quinones (1777–1798) Pio Giuseppe Gaddi (1806–1814) wikariusz generalny zakonu w latach 1798–1806 oraz 1814–1819 Joaquín Briz (1825–1831) Francesco Ferdinando Jabalot (1832–1834) Benedetto Maurizio Olivieri (1834–1835) Tommaso Giacinto Cipolletti (1835–1838) Angelo Domenico Ancarani (1838–1844) Vincenzo Aiello (1844–1850) Alexandre Vincent Jandel (1855–1872) wikariusz generalny zakonu 1850–1855 1873–1879 Giuseppe M. Sanvito był wikariuszem generalnym zakonu José María Larroca (1879–1891) Andreas Frühwirth (1891–1904) Bł. Jacek Maria Cormier (1904–1916) Ludwig Theissling (1916–1925) Bł. Bonaventura García de Paredes (1926–1929) Martin-Stanislas Gillet (1929–1946) Manuel Suárez (1946–1954) Michael Browne (1955–1962) Aniceto Fernández (1962–1974) Vincent de Couesnongle (1974–1983) Damian Byrne (1983–1992) Timothy Radcliffe (1992–2001) Carlos Azpíroz Costa (2001–2010) Bruno Cadoré (2010–2019) Gerard Timoner (od 2019)