Metody (Filimonowicz)
| Maksym Filimonowicz | |
| Biskup | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
po 1666 |
| Biskup mścisławski | |
| Okres sprawowania |
1661–1665 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1661 |
| Chirotonia biskupia |
4 maja 1661 |
Metody, imię świeckie Maksym Filimonowicz[1], także spotykane wersje – Filimonow[2], Fyłymonowycz[3] (zm. po 1666 w Moskwie) – biskup prawosławny pochodzenia ukraińskiego.
Pochodził z Ukrainy. Był kapłanem prawosławnym, służył w jurysdykcji metropolii kijowskiej w Nieżynie[2]. 4 maja 1661 został wyświęcony na prawosławnego biskupa mścisławskiego przez metropolitę krutickiego Pitirima. Nadał mu on także tytuł administratora metropolii kijowskiej, chociaż pozostawała ona wówczas w jurysdykcji Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Metropolita kijowski Dionizy, nie chcąc stracić kontroli nad eparchią mścisławską, wyświęcił na biskupa mścisławskiego Józefa, przełożonego Monasteru Leszczyńskiego. W sierpniu 1661 król Jan Kazimierz Waza potwierdził prawa Józefa do zarządu eparchii, nie dopuszczając tym samym biskupa Metodego do podjęcia działalności w Mohylewie[1]. Duchowieństwo eparchii mścisławskiej również nie zaakceptowało Metodego, który był powszechnie uważany za intryganta i znany z uległości wobec cara. W 1665 w liście do władcy rosyjskiego Metody przyznawał, że biskupem jest tylko z nazwy[4].
Po śmierci metropolity Dionizego (Bałabana) w 1665 Metody ubiegał się o urząd metropolity kijowskiego, jednak nie zyskał poparcia duchowieństwa eparchii, w którego zgodnej ocenie został wyświęcony w sposób niezgodny z kanonicznymi procedurami. Patriarcha konstantynopolitański Dionizy III w 1665 obłożył Metodego klątwą[4]. De facto Metody (Filimonowicz) administrował prawosławnymi strukturami na Ukrainie Lewobrzeżnej[4]. Początkowo był całkowicie wierny carowi i Rosji, następnie jednak stanowczo sprzeciwił się podporządkowaniu metropolii kijowskiej Patriarchatowi Moskiewskiemu i sprowadzeniu do Kijowa metropolity z Moskwy[3]. Metropolita kijowski Józef (Nielubowicz-Tukalski) suspendował go i nakazał osadzenie w monasterze w Humaniu. Stamtąd zdołał zbiec do Kijowa, po czym został przewieziony do Moskwy. Jako zwolennik Iwana Brzuchowieckiego został zmuszony do zamieszkania w Monasterze Nowospasskim i tam pozostawał do końca życia[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 99. ISBN 978-83-7431-150-2.
- ↑ a b c Мефодий (Филимонов). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
- ↑ a b W. Mokry, Stosunek państwowych i cerkiewnych władz moskiewskich do ukraińskiej Cerkwi prawosławnej i unickiej w wiekach XVII-XX [w:] red. R. Łużny, F. Ziejka, A. Kępiński, Unia brzeska. Geneza, dzieje i konsekwencje w kulturze narodów słowiańskichTowarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych "UNIVERSITAS", Kraków 1994, ISBN 83-7052-220-3, s.84
- ↑ a b c Mironowicz A.: Diecezja białoruska w XVII i XVIII wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2008, s. 105-106. ISBN 978-83-7431-150-2.