Przejdź do zawartości

Wilhelm Garncarczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wilhelm Garncarczyk
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 marca 1893
Sosnowiec

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1972
Warszawa

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej Krzyż Partyzancki
Grób Stanisławy i Willhelma Gancarczyków na Cmentarzu wojskowym na Powązkach

Wilhelm Garncarczyk (ur. 24 marca 1893 w Sosnowcu, zm. 26 lipca 1972 w Warszawie) – działacz ludowy i komunistyczny, przewodniczący konspiracyjnej Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Kielcach, wiceminister oświaty w pierwszym rządzie Józefa Cyrankiewicza i wiceprzewodniczący Zarządu Głównego ZBoWiD, prezes Związku Ochotniczych Straży Pożarnych, członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958 roku[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1912 za działalność społeczno-polityczną wywieziony na Syberię. W 1915 zmobilizowany do armii carskiej, ukończył szkołę felczerską. W okresie rewolucji październikowej w 1917 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Żołnierskiego Korpusu, następnie wstąpił do Armii Czerwonej i był członkiem Rady Delegatów Żołnierskich Irkuckiego Okręgu Wojskowego, a jednocześnie członkiem Irkuckiej Gubernialnej Rady Delegatów Żołnierskich i Robotniczych. Po zdemobilizowaniu w 1918 podjął pracę w szkolnictwie. Do Polski powrócił w sierpniu 1922.

Do 1942 był kierownikiem wielu szkół na Kielecczyźnie, głównie w Miechowskim. W tym czasie związał się z ruchem ludowym – prowadził działalność społeczno-polityczną i oświatową, głównie wśród młodzieży chłopskiej. W okresie okupacji hitlerowskiej należał do Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i był jej inspektorem na powiat kielecki. Od 1943 działał w prokomunistycznym SL „Wola Ludu”. W marcu 1944 na wniosek Stronnictwa Ludowego Wola Ludu został dokooptowany do Krajowej Rady Narodowej. Później przeszedł do Stronnictwa Ludowego. W lipcu 1944 został wybrany przewodniczącym konspiracyjnej kieleckiej WRN. Funkcję tę pełnił także po wyzwoleniu, początkowo w Kielcach, następnie w Warszawie. W marcu 1947 został mianowany wiceministrem oświaty. W 1949 objął stanowisko wiceprzewodniczącego ZBoWiD.

Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1946)[2], Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (26 marca 1955)[3] i Krzyżem Partyzanckim.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w kwaterze A30-6-10[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Trybuna Robotnicza, nr 4 (4350) 7 stycznia 1958 roku, s. 2.
  2. M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490
  3. M.P., nr 104 z 1955, poz. 1411.
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy