Yvette Cooper

Yvette Cooper
	; (2024)
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1969 ; Inverness
	Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 5 lipca 2024
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	James Cleverly
	Minister pracy i emerytur
Okres	od 5 czerwca 2009; do 11 maja 2010
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	James Purnell
Następca	Iain Duncan Smith
	Naczelny sekretarz skarbu
Okres	od 24 stycznia 2008; do 5 czerwca 2009
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	Andy Burnham
Następca	Liam Byrne
	Multimedia w Wikimedia Commons

Yvette Cooper (ur. 20 marca 1969 w Inverness) – brytyjska polityk, członek Partii Pracy, minister w rządach Gordona Browna i Keira Starmera. Pierwsza kobieta na stanowisku naczelnego sekretarza skarbu. Od 2024 minister spraw wewnętrznych.

Życiorys

Jest córką Tony’ego Coopera, byłego przewodniczącego British Nuclear Industry Forum^[1]. Wykształcenie odebrała w Eggar’s School, Alton College oraz w Balliol College na Uniwersytecie Oksfordzkim^[2]. Uczelnię ukończyła z tytułem bakałarza politologii, filozofii i ekonomii. W 1991 r. uzyskała roczne stypendium Kennedy’ego na Uniwersytecie Harvarda^[3]. Następnie rozpoczęła studia w London School of Economics, które ukończyła z tytułem magistra ekonomii^[4].

Początek jej kariery politycznej przypadł na rok 1990, kiedy została doradcą ekonomicznym Johna Smitha, Kanclerza Skarbu w gabinecie cieni. W 1992 r. pracowała przy kampanii prezydenckiej Billa Clintona^[3]. W tym samym roku została doradczynią nowego opozycyjnego Kanclerza Skarbu, Gordona Browna. W 1994 r. rozpoczęła pracę w Centre for Economic Performance^[5]. W 1995 r. została korespondentem ekonomicznym The Independent^[6]. Była nim do 1997 r., kiedy to została wybrana do Izby Gmin jako reprezentantka okręgu Pontefract and Castleford^[7].

Swoją pierwszą mowę na forum parlamentu wygłosiła 2 lipca 1997 r., w której wypowiedziała się na temat bezrobocia w swoim okręgu wyborczym^[8]. Początkowo pracowała w komisji edukacji i zatrudnienia. W 1999 r. została parlamentarnym podsekretarzem stanu w ministerstwie zdrowia. W 2003 r. rozpoczęła pracę w Urzędzie Zastępcy Premiera. Po wyborach 2005 r. została ministrem stanu w tymże urzędzie. W 2007 r. została ministrem stanu ds. budownictwa i planowania z prawem uczestniczenia w posiedzeniach ścisłego gabinetu. W 2008 r. została członkiem gabinetu jako naczelny sekretarz skarbu. 5 czerwca 2009 r. została ministrem pracy i emerytur^[7]. Pozostała na tym stanowisku do przegranych wyborów w 2010 r.^[9]

Sprawowała tę samą funkcję w gabinecie cieni Harriet Harman^[10]. 8 października 2010 objęła stanowisko ministra spraw zagranicznych w gabinecie cieni Eda Milibanda^[11]. Sprawowała je do 20 stycznia 2011, gdy została ministrem spraw wewnętrznych w tym samym gabinecie cieni^[12]. W 2015, po rezygnacji Milibanda z przywództwa w Partii Pracy (w następstwie przegranych wyborów parlamentarnych), kandydowała na funkcję kolejnego lidera laburzystów. W wyborach wewnątrzpartyjnych zajęła 3. miejsce – za zwycięzcą Jeremym Corbynem i Andym Burnhamem^[13]. Do gabinetu cieni, tym razem kierowanego przez Keira Starmera, powróciła 29 listopada 2021 – ponownie obejmując resort spraw wewnętrznych^[14].

5 lipca 2024, po wyborach wygranych przez Partię Pracy, weszła w skład gabinetu Keira Starmera. Objęła w nim, podobnie jak w jego gabinecie cieni, stanowisko ministra spraw wewnętrznych^[15].

Życie prywatne

Jej mężem jest Ed Balls, były minister dzieci, szkół i rodzin^[16]. Ed i Yvette pobrali się 10 stycznia 1998 r. w Eastbourne^[17]. Mają razem troje dzieci: Ellie, Joego i Maddy^[18]. Po urodzeniu syna w 2001 r. była pierwszym członkiem rządu, który udał się na urlop macierzyński^[19]. Lubi pływać i malować portrety^[20].

Przypisy

↑ Labour and the nuclear lobby [online], 23 maja 2007 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ MP back to inspire budding politicians [online], Farnham Herald [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ ^a ^b Who is Yvette Cooper? Labour leadership contender guide, „BBC News”, 10 września 2015 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ Yvette Cooper: Elected in two Labour landslides - the home secretary that's back in the limelight [online], Sky News [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ The New Statesman Profile – Yvette Cooper [online], www.newstatesman.com [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ Top 10 journalist-politicians [online], The Independent, 27 maja 2016 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ ^a ^b Yvette Cooper MP, Normanton, Pontefract and Castleford [online], TheyWorkForYou [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ Yvette Cooper – 1997 Maiden Speech to the House of Commons [online] [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ David Cameron becomes youngest Prime Minister in almost 200 years [online], The Telegraph, 11 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ YvetteY. Cooper YvetteY., Yvette Cooper: Why I'm not standing for Labour leader – this time [online], www.theguardian.com, 28 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ AndrewA. Sparrow AndrewA., Yvette Cooper: winner from the off [online], www.theguardian.com, 8 października 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ Alan Johnson resignation: Yvette Cooper's career continues apace [online], The Telegraph, 20 stycznia 2011 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ Jeremy Corbyn wins bigger landslide victory than Tony Blair did in [online], The Independent, 13 września 2015 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ Labour reshuffle: Yvette Cooper becomes shadow home secretary [online], www.bbc.com, 29 listopada 2021 [dostęp 2024-07-09] (ang.).
↑ Rewolucja w brytyjskim rządzie. Pierwsza kobieta na czele ministerstwa finansów [online], www.rmf24.pl [dostęp 2024-07-09] (pol.).
↑ Yvette Cooper interview: Labour’s quiet contender [online], the Guardian, 2 marca 2014 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ Politics: These modern nuptials are so New Labour [online], The Independent, 10 stycznia 1998 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ Julia LlewellynJ.L. Smith Julia LlewellynJ.L., Yvette Cooper interview: My daughter’s tweets sent a message — our kids are worried about us, ISSN 0140-0460 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ NicholasN. Watt NicholasN., Pregnant minister praised for taking maternity leave, „The Guardian”, 16 lutego 2001, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).
↑ AllegraA. Stratton AllegraA., The Guardian profile: Yvette Cooper is truly tenacious, but nicer than she gets credit for, „The Guardian”, 28 listopada 2008, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

Linki zewnętrzne

[1] Labour and the nuclear lobby [online], 23 maja 2007 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[2] MP back to inspire budding politicians [online], Farnham Herald [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[:0-3] Who is Yvette Cooper? Labour leadership contender guide, „BBC News”, 10 września 2015 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[4] Yvette Cooper: Elected in two Labour landslides - the home secretary that's back in the limelight [online], Sky News [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[5] The New Statesman Profile – Yvette Cooper [online], www.newstatesman.com [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[6] Top 10 journalist-politicians [online], The Independent, 27 maja 2016 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[:1-7] Yvette Cooper MP, Normanton, Pontefract and Castleford [online], TheyWorkForYou [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[8] Yvette Cooper – 1997 Maiden Speech to the House of Commons [online] [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[9] David Cameron becomes youngest Prime Minister in almost 200 years [online], The Telegraph, 11 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[10] YvetteY. Cooper YvetteY., Yvette Cooper: Why I'm not standing for Labour leader – this time [online], www.theguardian.com, 28 maja 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[11] AndrewA. Sparrow AndrewA., Yvette Cooper: winner from the off [online], www.theguardian.com, 8 października 2010 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[12] Alan Johnson resignation: Yvette Cooper's career continues apace [online], The Telegraph, 20 stycznia 2011 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[13] Jeremy Corbyn wins bigger landslide victory than Tony Blair did in [online], The Independent, 13 września 2015 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[14] Labour reshuffle: Yvette Cooper becomes shadow home secretary [online], www.bbc.com, 29 listopada 2021 [dostęp 2024-07-09] (ang.).

[15] Rewolucja w brytyjskim rządzie. Pierwsza kobieta na czele ministerstwa finansów [online], www.rmf24.pl [dostęp 2024-07-09] (pol.).

[16] Yvette Cooper interview: Labour’s quiet contender [online], the Guardian, 2 marca 2014 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[17] Politics: These modern nuptials are so New Labour [online], The Independent, 10 stycznia 1998 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[18] Julia LlewellynJ.L. Smith Julia LlewellynJ.L., Yvette Cooper interview: My daughter’s tweets sent a message — our kids are worried about us, ISSN 0140-0460 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[19] NicholasN. Watt NicholasN., Pregnant minister praised for taking maternity leave, „The Guardian”, 16 lutego 2001, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[20] AllegraA. Stratton AllegraA., The Guardian profile: Yvette Cooper is truly tenacious, but nicer than she gets credit for, „The Guardian”, 28 listopada 2008, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-10-09] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

XVIII wiek	Lord Shelburne Thomas Townshend Lord North Lord Temple Lord Sydney Lord Grenville Henry Dundas Książę Portland
XIX wiek	Lord Pelham Charles Philip Yorke Lord Hawkesbury Lord Spencer Lord Liverpool Richard Ryder Lord Sidmouth Robert Peel William Sturges Bourne Lord Lansdowne Robert Peel Lord Melbourne Lord Duncannon Książę Wellington Henry Goulburn John Russell Lord Normanby James Graham George Grey Spencer Horatio Walpole Lord Palmerston George Grey Spencer Horatio Walpole Thomas Sotheron-Estcourt George Cornewall Lewis George Grey Spencer Horatio Walpole Gathorne Hardy Henry Bruce Robert Lowe Richard Cross William Vernon Harcourt Richard Cross Hugh Childers Henry Matthews Herbert Henry Asquith Matthew Ridley Charles Ritchie
XX wiek	Charles Ritchie Aretas Akers-Douglas Herbert Gladstone Winston Churchill Reginald McKenna John Simon Herbert Samuel Lord Cave Edward Shortt William Bridgeman Arthur Henderson William Joynson-Hicks John Robert Clynes Herbert Samuel John Gilmour John Simon Samuel Hoare John Anderson Herbert Morrison Donald Somervell James Chuter Ede David Maxwell Fyfe Gwilym Lloyd George Rab Butler Henry Brooke Frank Soskice Roy Jenkins James Callaghan Reginald Maudling Robert Carr Roy Jenkins Merlyn Rees William Whitelaw Leon Brittan Douglas Hurd David Waddington Kenneth Baker Kenneth Clarke Michael Howard Jack Straw
XXI wiek	Jack Straw David Blunkett Charles Clarke John Reid Jacqui Smith Alan Johnson Theresa May Amber Rudd Sajid Javid Priti Patel Suella Braverman Grant Shapps Suella Braverman James Cleverly Yvette Cooper

W dniu powstania	Gordon Brown Douglas Alexander baronessa Ashton Ed Balls Hilary Benn Hazel Blears Des Browne Andy Burnham Alistair Darling John Denham Peter Hain Harriet Harman Geoff Hoon John Hutton Alan Johnson Ruth Kelly David Miliband Ed Miliband James Purnell Jacqui Smith Jack Straw Shaun Woodward
Późniejsi członkowie gabinetu	lord Adonis Bob Ainsworth Ben Bradshaw Liam Byrne Yvette Cooper Tessa Jowell lord Mandelson Jim Murphy Paul Murphy baronessa Royall

W dniu powstania	Keir Starmer Angela Rayner Rachel Reeves Pat McFadden David Lammy Yvette Cooper John Healey Shabana Mahmood Wes Streeting Bridget Phillipson Ed Miliband Liz Kendall Jonathan Reynolds Peter Kyle Louise Haigh Steve Reed Lisa Nandy Hilary Benn Ian Murray Jo Stevens Lucy Powell Angela Smith
Późniejsi członkowie gabinetu	Heidi Alexander

Życiorys

Życie prywatne

Przypisy

Linki zewnętrzne

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.