Satchel Paige
| |||||||||
| miotacz | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Leroy Robert Paige | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 lipca 1906 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
8 czerwca 1982 | ||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||
| Debiut |
9 lipca 1948 | ||||||||
| Ostatni występ |
25 września 1965 | ||||||||
| Statystyki | |||||||||
| Win–loss record |
28–31 (MLB) | ||||||||
| ERA |
3,29 (MLB) | ||||||||
| Strikeouty |
288 (MLB) | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||||
| Rok wprowadzenia |
1971 | ||||||||
| Metoda elekcji |
Negro Leagues Committee | ||||||||
Leroy Robert Paige (ur. 7 lipca 1906 w Mobile, zm. 8 czerwca 1982 w Kansas City) – amerykański baseballista, który występował na pozycji miotacza.
Karierę zawodową rozpoczął w 1926 w klubie Chattanooga White Sox z niższej ligi Negro League Baseball[1]. Następnie grał w zespołach Negro league, między innymi w Birmingham Black Barons (1927–1930), Baltimore Black Sox (1930), Cleveland Cubs (1931), Pittsburgh Crawfords (1932–1934, 1936) i Kansas City Monarchs (1935, 1939–1947)[2]. W 1942 jako zawodnik Monarchs zdobył mistrzostwo ligi[3].
7 lipca 1948 podpisał kontrakt z Cleveland Indians[1]. Dwa dni później zadebiutował w meczu przeciwko St. Louis Browns jako reliever w wieku 42 lat i został najstarszym debiutantem w Major League Baseball[3]. W tym samym roku zagrał w jednym meczu World Series, w których Indians pokonali Boston Braves 4–2[4]. 3 sierpnia 1949 w spotkaniu z Washington Senators po raz pierwszy w MLB wystąpił jako starter[3]. W sezonie 1950 grał w zespole Negro league Philadelphia Stars[2]. W lutym 1951 został zawodnikiem St. Louis Browns, w którym występował przez trzy sezony[3]. W 1952 został po raz pierwszy powołany do All-Star Game. Przed rozpoczęciem sezonu 1956 podpisał kontrakt wart 15 tysięcy dolarów z Miami Marlins z International League, w którym grał przez trzy lata[5].
W 1965 w wieku 59 lat podpisał kontrakt na jeden mecz z Kansas City Athletics[1]. 25 września 1965 w meczu przeciwko Boston Red Sox rozegrał trzy zmiany i został najstarszym zawodnikiem w historii MLB[3]. W 1971 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[6].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 2× All-Star | 1952, 1953 | [3] |
| 5× Negro League All-Star | 1934, 1936, 1941, 1942, 1943 | [7] |
| Zwycięzca w World Series | 1948 | [4] |
| Zwycięzca w Negro World Series | 1942 | [3] |
| Baseball Hall of Fame | od 1971 | [6] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Satchel Paige Biography. sabr.org. [dostęp 2014-02-06]. (ang.).
- ↑ a b Satchel Paige Negro League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-02-06]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Satchel Paige. greatblackheroes.com. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
- ↑ a b 1948 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-02-06]. (ang.).
- ↑ Sam Zygner: The Forgotten Marlins. Plymouth: Scarecrow Press, 2013, s. 20. ISBN 978-0-8108-9138-8.
- ↑ a b Paige, Satchel. baseballhall.org. [dostęp 2014-02-06]. (ang.).
- ↑ Negro League Baseball East-West All Stars. negroleaguebaseball.com. [dostęp 2014-02-06]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Joseph Durso, Satchel Paige, Black Pitching Star, Is Dead at 75, nytimes.com, 9 czerwca 1982 [dostęp 2014-06-18] [zarchiwizowane z adresu 2014-06-18] (ang.).