Sparky Anderson

Sparky Anderson
	; Sparky Anderson jako menadżer Detroit Tigers
	drugobazowy
Pełne imię i nazwisko	George Lee Anderson
Pseudonim	Captain Hook
Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1934 ; Bridgewater
Data i miejsce śmierci	4 listopada 2010 ; Thousand Oaks
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	10 kwietnia 1959
Ostatni występ	27 września 1959
Kariera klubowa
Lata	Kluby
1959	Philadelphia Phillies
Kariera menedżerska
Lata	Kluby
1970–1978	Cincinnati Reds
1979–1995	Detroit Tigers
	Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	2000
Metoda elekcji	Veterans Committee

Sparky Anderson, właściwie George Lee Anderson (ur. 22 lutego 1934 w Bridgewater, zm. 4 listopada 2010 w Thousand Oaks) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB. Trzykrotnie wygrał World Series i dwukrotnie wybierany był najlepszym menadżerem w lidze. W 2000 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame.

Życiorys

Urodził się jako George Lee Anderson w Bridgewater (Południowa Dakota), jako syn Shirley i LeRoya Andersonów, malarza stodół i silosów. Jego ojciec kazał mu być miłym dla ludzi, rady, której chłopiec przestrzegał przez całe życie. Kiedy miał 8 lat, rodzina przeniosła się do Los Angeles i kupiła dom w pobliżu University of Southern California, gdzie George służył jako batboy (chłopiec, który jest zatrudniony do opiekowania się kijami podczas meczu baseballowego) przez 6 lat pod okiem legendarnego trenera Roda Dedeaux. Drużyna baseballowa George’a, Dorsey High School była potęgą, a w 1951 jego drużyna, American Legion, zdobyła mistrzostwo kraju.^[1]

Kariera zawodnicza

Po ukończeniu szkoły średniej w 1953 otrzymał propozycję stypendium z Uniwersytetu Południowej Kalifornii, ale zdecydował się podpisać kontrakt z organizacją Brooklyn Dodgers. W latach 1953–1958 grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Montreal Royals z poziomu Triple-A^[2]. W grudniu 1958 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Philadelphia Phillies^[3].

W MLB zadebiutował 10 kwietnia 1959 w meczu przeciwko Cincinnati Redlegs zaliczając RBI single w drugiej połowie ósmej zmiany, podwyższając prowadzenie Phillies na 2–0^[3]^[4]. W 1959 zagrał w 152 meczach, notując średnią 0,218^[3]. Przed rozpoczęciem sezonu 1960 został oddany do Toronto Maple Leafs z International League, w którym występował do 1963^[2].

Kariera menedżerska

Saprky Anderson (z lewej), prezydent George W. Bush i Yogi Berra (z prawej) podczas wizyty w Białym Domu w marcu 2001.

Minor League Baseball

W 1964 został menadżerem Toronto Maple Leafs, jednak po zakończeniu sezonu został zwolniony. W latach 1965–1967 prowadził zespoły farmerskie St. Louis Cardinals – Rock Hill Cardinals, St. Petersburg Cardinals i Modesto Reds. W 1968 był menadżerem Asheville Tourists, klubu farmerskiego Cincinnati Reds^[2]^[5].

Major League Baseball

Cincinnati Reds

9 października 1969 w wieku 35 lat został menadżerem Cincinnati Reds, zastępując na tym stanowisku Dave'a Bristola^[6]. Anderson był wówczas mało znanym szkoleniowcem, a artykuł w gazecie The Cincinnati Enquirer, opisujący jego zatrudnienie w klubie z MLB zatytułowano "Sparky Who?"^[7]. Mimo to w pierwszym sezonie 1970, poprowadził Reds do 102 zwycięstw w sezonie zasadniczym i zwycięstwa w National League Championship Series, dwa lata później powtórzył osiągnięcie^[2].

W sezonie 1975 Cincinnati Reds zanotowali najlepszy bilans w historii klubu (108–54) i w ALCS pokonali Pittsburgh Pirates. W World Series Reds zmierzyli się z Boston Red Sox wygrywając w siedmiu meczach^[8]. Rok później obronili tytuł mistrzowski po pokonaniu New York Yankees w czterech spotkaniach^[9]. W latach 1977 i 1978 Reds zajmowali drugie miejsce w NL West Division za Los Angeles Dodgers i w efekcie 28 listopada 1978 Anderson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu^[2]^[6].

Detroit Tigers

12 czerwca 1979 został menadżerem Detroit Tigers, po zwolnieniu Lesa Mossa^[6]. W 1984 poprowadził zespół do pierwszego od 1968 roku mistrzostwa; w World Series Tigers pokonali San Diego Padres w pięciu meczach^[10]. 15 kwietnia 1993 w meczu z Oakland Athletics odniósł 2000. zwycięstwo jako menadżer^[6]. 2 października 1995 zrezygnował z tej funkcji^[6]. W karierze menadżerskiej zanotował 2194 zwycięstwa co daje mu szóste miejsce w klasyfikacji wszech czasów^[11].

Późniejszy okres

W 2000 roku został wprowadzony do Baseball Hall of Fame^[12]. W 2005 zastrzeżono numer 10, z którym występował jako menadżer Cincinnati Reds^[13]. Zmarł 4 listopada 2010^[14].

W 2011 zastrzeżono numer 11, który nosił będąc menadżerem Detroit Tigers^[15].

Statystyki menadżerskie

Sezon	Klub	Liga	Mecze	Zwycięstwa	Porażki	Proc. zw. i por.
1970–1978	Cincinnati Reds	NL	1450	863	586	0,596
1979–1995	Detroit Tigers	AL	2580	1331	1248	0,516
Łącznie w karierze			4030	2194	1834	0,545

Nagrody i wyróżnienia

Nagroda/wyróżnienie	Lata	Źródło
3× zwycięzca w World Series	1975, 1976, 1984	^[8]^[9]^[10]
2× AL Manager of the Year	1984, 1986	^[2]
Baseball Hall of Fame	od 2000	^[12]
# 10 zastrzeżony przez Reds	2005	^[13]
# 11 zastrzeżony przez Tigers	2011	^[15]

Przypisy

↑ John R.M.J.R.M. Wilson John R.M.J.R.M., Anderson, Sparky (1934-2010), baseball manager, t. 1, Oxford University Press, kwiecień 2014, DOI: 10.1093/anb/9780198606697.article.1901011 [dostęp 2022-04-10] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Sparky Anderson Biography. sabr.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Sparky Anderson Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ Cincinnati Redlegs at Philadelphia Phillies Box Score and Play by Play. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ Sparky Anderson Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Sparky Anderson from the Chronology. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-27)]. (ang.).
↑ "Sparky Who?" and "Captain Hook": The Legacy of George Lee Anderson. bleacherreport.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b 1975 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b 1976 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b 1984 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ Managerial Register and Leaders. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b Anderson, Sparky. baseballhall.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b Reds Retired Numbers. reds.mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ Hall of Fame manager Sparky Anderson passes away at 76. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).
↑ ^a ^b Tigers' bats 'Spark' late in finale. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[1] John R.M.J.R.M. Wilson John R.M.J.R.M., Anderson, Sparky (1934-2010), baseball manager, t. 1, Oxford University Press, kwiecień 2014, DOI: 10.1093/anb/9780198606697.article.1901011 [dostęp 2022-04-10] (ang.).

[bio-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Sparky Anderson Biography. sabr.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[stats-3] Sparky Anderson Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[4] Cincinnati Redlegs at Philadelphia Phillies Box Score and Play by Play. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[5] Sparky Anderson Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[library-6] Sparky Anderson from the Chronology. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-27)]. (ang.).

[7] "Sparky Who?" and "Captain Hook": The Legacy of George Lee Anderson. bleacherreport.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[series-8] 1975 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[series1-9] 1976 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[series2-10] 1984 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[11] Managerial Register and Leaders. baseball-reference.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[hall-12] Anderson, Sparky. baseballhall.org. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[number-13] Reds Retired Numbers. reds.mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[14] Hall of Fame manager Sparky Anderson passes away at 76. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[number1-15] Tigers' bats 'Spark' late in finale. mlb.com. [dostęp 2014-09-06]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

Miotacze	Alexander Bender Blyleven M. Brown R. Brown Bunning Carlton Chesbro Clarkson Cooper Coveleski Cummings Day Dean Dihigo Drysdale Eckersley Faber Feller Fingers Ford B. Foster Galvin B. Gibson Glavine Gomez Gossage Grimes Grove Haines Halladay Hoffman Hoyt Hubbell Hunter Jenkins R. Johnson W. Johnson Joss Keefe Koufax Lemon Lyons Maddux Marichal Marquard P. Martínez Mathewson McGinnity Méndez Morris Mussina Newhouser Nichols Niekro Paige Palmer Pennock Perry Plank Radbourn Rivera Rixey Roberts Rogan Ruffing Rusie Ryan Seaver H. Smith L. Smith Smoltz Spahn Sutter Sutton Vance Waddell Walsh Welch Wilhelm J. Williams Willis Wynn Young
Łapacze	Bench Berra Bresnahan Campanella Carter Cochrane Dickey Ewing Ferrell Fisk J. Gibson Hartnett Lombardi Mackey Piazza Rodríguez Santop Schalk T. Simmons D. White
Pierwszobazowi	Anson Bagwell Beckley Bottomley Brouthers Cepeda Chance Connor Foxx Gehrig Greenberg G. Kelly Killebrew Leonard McCovey Mize Murray Pérez Sisler Suttles Taylor Terry Thomas Thome
Drugobazowi	Alomar Biggio Carew E. Collins Doerr Evers Fox Frisch Gehringer Gordon Grant Herman Hornsby Lajoie Lazzeri Mazeroski McPhee Morgan J. Robinson Sandberg Schoendienst
Trzeciobazowi	Baker Boggs Brett J. Collins Dandridge J. Johnson Jones Kell Lindstrom Mathews Molitor B. Robinson Santo Schmidt Traynor J. Wilson
Łącznicy	Aparicio Appling Bancroft Banks Boudreau Cronin Davis T. Jackson Jennings Jeter Larkin Lloyd Maranville Reese Ripken Rizzuto Sewell O. Smith Tinker Vaughan Wagner Wallace Ward Wells Yount
Zapolowi	Aaron Ashburn Averill Bell Brock W. Brown Burkett Carey Charleston Clarke Clemente Cobb Combs Crawford Cuyler Dawson Delahanty DiMaggio Doby Duffy Flick Goslin Griffey Guerrero Gwynn Hafey Hamilton Heilmann Henderson Hill Hooper Irvin R. Jackson Kaline Keeler Kelley K. Kelly Kiner Klein Mantle Manush Mays McCarthy Medwick Musial O’Rourke Ott Puckett Raines J. Rice S. Rice F. Robinson Roush Ruth A. Simmons Slaughter Snider Speaker Stargell Stearnes Thompson Torriente Walker L. Waner P. Waner Wheat B. Williams T. Williams H. Wilson Winfield Yastrzemski Youngs
Designated hitters	Baines E. Martínez
Menadżerowie	Alston Anderson Cox Durocher Hanlon Harris Herzog Huggins La Russa Lasorda López Mack McCarthy McGraw McKechnie W. Robinson Selee Southworth Stengel Torre Weaver D. Williams
Działacze Pionierzy	Barrow Bulkeley Cartwright Chadwick Chandler Comiskey Dreyfuss R. Foster Frick Giles Gillick Griffith Harridge Hulbert B. Johnson Kuhn Landis La. MacPhail Le. MacPhail Manley Miller O’Malley Pompez Posey Rickey Ruppert Schuerholz Selig Spalding Veeck Weiss S. White Wilkinson G. Wright H. Wright Yawkey
Sędziowie	Barlick Chylak Conlan Connolly Evans Harvey Hubbard Klem McGowan O’Day