Gaan na inhoud

Neurenberg-verhore

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Die Neurenberg-verhore (Duits: Nürnberger Prozesse) was 'n reeks militêre tribunale wat deur die Geallieerde Magte van die Tweede Wêreldoorlog ingestel is. Die verhore het veral internasionale aandag getrek weens die vervolging van die leidende figure in die politieke, militêre, en ekonomiese leierskap van Nazi-Duitsland. Hulle was almal op een of ander manier betrokke by die beplanning en die uitvoering van die Sjoa (Holocaust) en ander oorlogsmisdade. Die verhore is in die Duitse stad, Neurenberg gehou. Die eerste, en die bekendste van al hierdie verhore was deur Norman Birkett  beskryf as "die grootste verhoor in die geskiedenis". Hy was een van die Britse regters wat in die verhore gedien het, waartydens die vernaamste oorlogsmisdadigers vanaf 20 November 1945 tot 1 Oktober 1946 deur die Internasionale Militêre Tribunaal (IMT) verhoor is  Die Tribunaal se opdrag was om 23 van die belangrikste politieke en militêre leiers van die Derde Ryk vir oorlogsmisdade aan te kla. Een van die beskuldigdes, Martin Bormann, is egter in absentia verhoor, terwyl nog een, Robert Ley, 'n week nadat die verhore begin het, selfmoord gepleeg het.

Adolf Hitler, Heinrich Himmler, en Joseph Goebbels is nooit voor die hof gedaag nie want hulle het almal in die lente van 1945 selfmoord gepleeg, nog lank voordat die Geallieerdes klagstate teen hulle kon uitmaak.[1]

In die tweede ronde verhore was die sogenaamde "minder ernstige" oorlogsmisdadigers ingevolge die Beheerraadwet 10 deur die Amerikaanse Neurenberg Militêre Tribunale (NMT) hanteer. Hier was die Nazi's se dokters en regters verhoor.

Oorsprong

[wysig | wysig bron]

Dit was teen die einde van die Eerste Wêreldoorlog wat die fondasie  gelê is vir die uiteindelike totstandkoming van die Tribunaal. Teen die einde van die Eerste Wêreldoorlog het die oorwinnaars onderling besluit om die oortreders wat oorlogsmisdade gepleeg het met die Leipzig Oorlogsmisdade-verhore (Leipzig War Crimes Trials) aan te kla. Hierdie verhore is in Julie 1921 in die Reichsgericht (Duitse Hooggeregshof) in Leipzig gehou. Hierdie eerste poging was op 'n baie beperkte skaal gehou en was inderwaarheid baie ondoeltreffend gewees. Aan die begin van 1940 het die Poolse regering-in-ballingskap die Britse- en Franse regering versoek om die Duitse militêre inval in hul land te veroordeel. Die Britte wou dit aanvanklik nie doen nie, maar in April 1940 is daar 'n gesamentlike Brits-Frans-Poolse deklarasie uitgevaardig. Hierdie deklarasie was egter maar ietwat van 'n halfhartige poging gewees."

Eers drie en 'n half jaar later het die gewilligheid om die Duitsers te straf begin gestalte kry toe die Sowjetunie, Verenigde Koninkryk en Die Verenigde State van Amerika op 1 November 1943 die Moskou se Deklarasies gesluit het. Ingevolge hiervan is  die Nazi's "behoorlik gewaarsku" dat die dag wat hulle verslaan word sal die Geallieerde Magte die oorlogsmisdadigers tot aan die einde van die wêreld jag om vir hul wandade te betaal."[2]  Hierdie  verklaarde waarskuwing, dat reg en geregtigheid sal geskied teen oorlogsmisdadigers, was weereens tydens die Jalta-konferensie en in Berlyn in 1945 bekragtig.

Dokumente uit die Britse Oorlogskabinet, wat op 2 Januarie 2006 vrygestel is, wys dat daar reeds so vroeg as in Desember 1944 planne bespreek was oor die beleid vir die straf van Nazi-leiers wanneer hulle gevang word. Die Britse premier Winston Churchill het toe 'n beleid van "summiere teregstelling"  in sekere omstandighede voorgestaan. Hy het eers van sy drastiese planne afgesien nadat hy met die Russe en Amerikaners hieroor beraadslaag het. [3]

Laat in 1943, tydens 'n aandete van die drie staatsleiers by die Teheran Konferensie, het die Sowjet-leier, Josef Stalin, voorgestel dat 50 000 tot 100 000 Duitse stafoffisiere tereggestel word. Amerika se president Franklin D. Roosevelt het 'n grap gemaak en gesê 49 000 sal eerder die ding doen. Churchill, wat gedink het hulle was ernstig, het die idee afgeskiet as "die koelbloedige teregstelling van soldate wat vir hul land geveg het" en dat hy eerder  "self uitgesleep wil word om in die binnehof doodgeskiet te word", as om deel van so iets te wees. Hy het egter bygevoeg dat hy glo oorlogsmisdadigers moet boet vir hul dade en dat, volgens die bepalings van die Moskouse Deklarasies, wat deur homself opgestel is, hulle aangekla moet word op die plekke waar die misdade gepleeg is. Hy was totaal gekant teen teregstellings vir politieke gewin.[4][5][6]

Opstel van die howe

[wysig | wysig bron]

Op 20 April 1942 het verteenwoordigers van die nege lande wat Duitsland beset het, die "Inter-Geallieerde Resolusie vir Duitse Oorlogsmisdade" saamgestel. Daar is reeds vooraf op die formaat van die straf wat toegepas sou word, deur die drie groot moondhede, Brittanje, die Sowjetunie en Amerika tydens die samesprekings in Teheran (1943), Jalta en Potsdam (1945) ooreengekom. Frankryk het ook 'n setel op die Tribunaal gekry.

Sowat 200 Duitse oorlogsmisdadigers is in Neurenberg verhoor, en 1 600 ander is op die tradisionele kanale van militêre reg verhoor. Omdat die hof beperk was tot die vervolging ingevolge die oorlogswette het dit nie die jurisdiksie gehad oor misdade wat gepleeg is voor die uitbreek van die oorlog op 1 September 1939 nie

Plasing

[wysig | wysig bron]
Die hofgebou in Neurenberg waar die verhore gehou is.

Leipzig en Luxemburg was albei aanvanklik oorweeg vir die verhore.  Die Sowjetunie wou die hof in Berlyn gehad het omdat dit die hoofstad van die "fascistiese samesweerders" was, maar Neurenberg is gekies vir twee redes, met die eerste rede wat die deurslag gegee het:

  1. Die Paleis van Justisie (Neurenberg-hof) was ruim en baie min beskadig. Dit was een van die min geboue wat byna ongeskonde uit die Geallieerde bomaanvalle op Duitsland gekom het. 'n Groot tronk het ook deel van die kompleks uitgemaak.
  2. Neurenberg is gesien as die seremoniële geboorteplek van die NSDAP. Die party se jaarlikse propoganda-byeenkomste is daar gehou en die Reichstag se sittings is ook daar gehou.[7] Dit was dus beskou as die ideale stad vir die NSdAP se simboliese ondergang.

Deelnemers

[wysig | wysig bron]

Elkeen van die vier moondhede kon een regter en 'n aflosregter en elkeen een aanklaer vir die verhore aanwys.

Regters

[wysig | wysig bron]
Die voorsittende regter by Neurenberg was v.l.n.r: Volchkov, Nikitchenko, Birkett, Sir Geoffrey Lawrence, Biddle, Parker, Donnedieu de Vabres en Falco.

Hoof-aanklaers

[wysig | wysig bron]

Die verhore

[wysig | wysig bron]
Seldsame  kleurfoto van die verhoor in Neurenberg met die beskuldigdes in die bank onder die bewaking van Amerikaanse militêre polisiebeamptes

Die Internasionale Militêre Tribunaal het op 19 November 1945 in die Paleis van Justisie in Neurenberg begin. [8][9]  Die eerste sessie is deur die Sowjet regter, Nikitchenko aangehoor. Die aanklaer het die klagstaat teen die 24 vernaamste oorlogsmisdadigers en sewe organisasies- die leierskap van die NSdAP, die Rykskabinet, die Schutztaffel (SS), die Sicherheitsdienst (SD), die Gestapo, Sturmabteilung (SA) en die Generale Staf en Opperbevel- in die hof aan die beskuldigdes voorgelees.[avalon 1]

Die aanklagte was:

  1. Die deelname in 'n gemeenskaplike plan of sameswering om misdade teen 'n vreedsame samelewing te pleeg
  2. Die beplanning en voer van 'n oorlog en ander misdade wat die vrede verstoor
  3. Oorlogsmisdade
  4. Misdaad teen die mensdom

Die 24 beskuldigdes, met betrekking tot elke aanklag, was, of aangekla, maar nie skuldig bevind nie (I), aangekla en skuldig bevind (G), of nie aangekla nie (-), soos die lys hier onder aandui: Die beskuldigde, die klag en die uiteinde daarvan.

Foto's Name Aaanklagte Vonnis Notes
1 2 3 4
Martin Bormann I — G G Doodstraf Was Hess se opvolger as die NSdAP se sekretaris. In absentia ter dood veroordeel.[avalon 2] Sy beendere is in 1972 gekry en daar word vermoed hy is dood terwyl hy in die doodsnikke van die oorlog uit Berlyn probeer vlug het.
Karl Dönitz I G G — 10 jaar Hoof van die  Duitse Vloot Kriegsmarine, vanaf 1943. Was ook vir 'n kort tydperk die president van Duitsland na Hitler se dood.[avalon 3]
Hans Frank I — G G Doodstraf Hoof van die Nazi Regbank vanaf 1933–1945 en die goewerneur-generaal van die beleërde Pole vanaf 1933–1945. Hy het berou betoon vir sy wandade.[avalon 4] Opgehang
Wilhelm Frick I G G G Doodstraf Hitler se minister van binnelandse sake. Was die medeopsteller van die Neurenberg Raswette. Opgehang.
Hans Fritzsche I I I — Vrygespreek Hy was 'n baie gewilde radio-omroeper en hoof van die nuusafdeling van die Nazi ministerie van propoganda. Hy is vroeg in 1950 vrygelaat.[avalon 5][10][11]
Walther Funk I G G G Lewenslange tronkstraf Hitler se minister van ekonomiese sake. Hy het Schacht opgevolg as hoof van Hitler se Ryksbank (Reichsbank). In Mei 1975 vrygelaat op grond van swak gesondheid.[avalon 6]
Hermann Göring G G G G Doodstraf Ryksmaarskalk (Reichsmarschall), bevelhebber van die lugmag en die oorspronklike hoof van die Gestapo voordat hy die bevel oorgegee het aan die Schutzstaffel (SS) in April 1934. Hy was aanvanklik die tweede hoogste amptenaar van die NSdAP en sou Hitler se opvolger word, maar het in April 1945 in onguns verval. Hy was ook die mees senior Nazi wat in Neurenberg verhoor is. Hy het die aand voordat hy sou hang selfmoord in sy sel gepleeg. [avalon 7]
Rudolf Hess G G I I Lewenslange tronkstraf Was Hitler se onderleier totdat hy in 1941 na Skotland gevlieg het in 'n poging om vrede met Brittanje te onderhandel. Was sedertdien in aanhouding en na sy verhoor het hy sy straf in die Spandau-tronk uitgedien totdat hy in 1987 selfmoord gepleeg het..[avalon 8]
Alfred Jodl G G G G Doodstraf Oppergeneraal van die Duitse weermag en Keitel se ondergeskikte. Hy het die opdragte onderteken vir die summiere teregstellings van Geallieerde kommandos en Sowjet- krygskommisariate. [avalon 9] Opgehang.
Ernst Kaltenbrunner I — G G Doodstraf Was die mees senior SS-leier wat verhoor is. Opgehang.[avalon 10]
Wilhelm Keitel G G G G Doodstraf Hoof van die opperbevel van die Duitse weermag. Hy was 'n volkome lojaal aan Hitler.[12] Keitel het talle opdragte onderteken vir die teregstelling van soldate en politieke gevangenes. Hy het tydens sy verhoor berou betoon. Opgehang.[avalon 11]
Gustav Krupp von Bohlen und Halbach I I I — Groot nyweraar. Uitvoerende hoof van Friedrich Krupp AG 1912–1945. Medies ongeskik verklaar vir verhoor. Sedert 1941 gedeeltelik verlam. Dit was 'n fout dat hy aangekla was in die plek van sy seun, Alfried wat eintlik Krupp vir die grootste deel van die oorlog namens sy pa beheer het. Gustav was verkeerdelik aangekla gewees.[13] Die aanklaers het probeer om die seun vir sy pa in die verhoor te vervang, maar die regters het dit geweier. Hoewel die aanklagte teen Gustav bly staan het indien hy sou herstel van sy verlamming, is hy in 1950 dood.[14]

Alfried was in 'n afsonderlike Neurenberg- verhoor aangekla- die Krupp-verhoor, vir slawe-arbeid. Hy het erger aanklagte vrygespring en sodoende die doodstraf.

Robert Ley I I I I — Hoof van die Duitse Arbeidersfront. Pleeg op 25 Oktober 1945  selfmoord nog voor die verhore begin het.
Baron Konstantin von Neurath G G G G 15 jaar Minister van buitelandse sake vanaf 1932–1938. Von Ribbentrop het hom opgevolg. Vanaf 1939–1943 die beskermheer van Morawië en Boheme. Bedank in 1943 oor 'n dispuut met Hitler. In November 1954 om gesondheidsredes vrygelaat.[avalon 12]
Franz von Papen I I — — Vrygespreek Duitse kanselier in 1932 en vise-kanselier onder Hitler vanaf 1933–1934. Later ambassadeur in Oostenryk en in Turkye. Hoewel hy in Neurenberg vrygespreek is, is hy later as 'n oorlogsmisdadiger verklaar deur 'n Duitse Nazi suiweringshof en tot agt jaar handearbeid gevonnis.[avalon 13]
Erich Raeder G G G — Lewenslange tronkstraf Opperbevelhebber van die Duitse vloot vanaf 1928 tot en met sy aftrede in 1943. Opgevolg deur Dönitz. In September 1955 om gesondheidsredes vrygelaat..[avalon 14] Sterf in 1960.
Joachim von Ribbentrop G G G G Doodstraf Was onder meer ambassadeur in Brittanje vanaf 1936–1938 en minister van buitelandse sake..[avalon 15] Opgehang.
Alfred Rosenberg G G G G Doodstraf Rasseteorie-ideoloog en later minister van die oostelike beleërde gebiede.[avalon 16] Opgehang.
Fritz Sauckel I I G G Doodstraf Gevolmagtigde amptenaar in beheer van die Nazi slawearbeidsprogram vanaf 1942–1945. Opgehang.
Dr. Hjalmar Schacht I I — — Vrygespreek Vooraanstaande bankier en ekonoom. Vooroorlogse president van die Ryksbank en minister van ekonomiese sake vanaf 1934-37..[avalon 17] Talle het by die verhore beweer dat hy vrygespreek is om Duitse nyweraars en finansierders te beskerm.[15]
Baldur von Schirach I — — G 20 jaar Hoof van die Hitlerjugend. Het berou betoon.[avalon 18]
Arthur Seyss-Inquart I G G G Doodstraf Was in beheer van die Anschluss (Nazi-Duitsland se propogandaveldtog vir die anneksasie van Oostenryk). Vir 'n kort ruk kanselier van Oostenryk en later die Rykskommissaris vir die beleërde Nederland.[avalon 19] Opgehang.
Albert Speer I I G G 20 jaar Hitler se boesemvriend, arigtek en minister van krygstuig. Hy het slawearbeid uit die beleërde gebiede gebruik om sy wapens te bou.[avalon 20]
Julius Streicher I — — G Doodstraf Onder meer die uitgewer van die anti-Semitiese weekblad, Der Stűrmer.

[avalon 21] Opgehang.

Die beskuldigdes volg die  hofverrigtinge met die hulp van oorfone in Duits

Oorsig van die verhore

[wysig | wysig bron]
Hermann Göring in kruisverhoor
17 Oktober 1946. 'n Amerikaanse nuusfilm van die uitspraak in die Neurenberg-verhore

Teregstellings

[wysig | wysig bron]

Die ter dood veroordeeldes is op 16 Oktober 1946 opgehang met die sogenaamde "standaard-valmetode" pleks van die gebruiklike langer tou wat by sulke teregstellings gebruik word. Die Amerikaners het die aantygings ontken dat die tou te kort was vir die gebruiklike val van die slagoffer en dat dit die Duitse oorlogsmisdadigers dood gewurg het in plaas daarvan dat hul nekke van die val moes breek.[16] Ondanks die ontkennings van die Amerikaanse owerheid was daar bewyse dat van die Duitsers 'n marteldood gesterf het waar hulle tussen 14 en 28 minute aan die tou gehang en stadig doodgewurg het.[17][18] Die laksman, John C Woods, het 34 Amerikaanse soldate gedurende die oorlog opgehang waarvan verskeie ook verskriklik aan die galgtou gely het. Die teregstellings is in die gimnasium van die hofgebou uitgevoer waar die stellasie vir die galg spesiaal vir die doel gebou is.[19] Die gebou is in 1983 gesloop.[20]

Hoewel gerugte dit wil hê dat die lyke na Dachau vervoer en daar verbrand is, is die ware feite dat hulle inderdaad in 'n krematorium in München veras is en hul as is oor die Isar-rivier gestrooi. Die Franse regters het voorgestel dat Göring, Keitel en Jodl deur 'n vuurpeleton doodgeskiet moet word aangesien dit die standaard prosedure is vir 'n militêre krygshof. Biddle en die Sowjetunie se regters het geweier en geargumenteer dat die militêre offisiere hul militêre etos versaak het en dus nie die reg gehad het om op die eerbare wyse voor 'n vuurpeleton te sterf nie. Die gevangenes wat tronkstraf gekry het is in 1947 na die Spandau-tronk oorgeplaas.

Kritiek

[wysig | wysig bron]

Die Neurenberg-verhore kan sterk aanspraak daarop maak dat dit die belangrikste, sowel as 'n debatteerbare, gebeurtenis sedert die sluiting van vyandelikhede na die Tweede Wêreldoorlog is. Vir diegene wat die verhore steun, is dit die eerste noemenswaardige geval waar 'n wêreldwye regsbeginsel vir die straf van persone wat oorloë begin, of wat onaanvaarbare oorlogstaktieke gebruik, erken en toegepas is. [21]

Vir ander kritici blyk die verhoor en die verloop daarvan in baie opsigte egter 'n ontkenning van regsbeginsels te wees wat hulle as die kern van 'n stelsel van geregtigheid beskou. [22]

Daar bestaan regmatige besware oor die geldigheid van die verhore, gebaseer op bestaande regsreëls, omdat dit na bewering 'n gevaarlike presedent geskep het. Dit is so omrede die aanklagte en strawwe wat toegepas is tydens die verhore oor 'n ex post facto aard beskik. [23]

As dit gevolglik die enigste basis was vir die verhoor en straf van diegene wat Duitse burgers vermoor of gemartel het, sou dit 'n basis wees wat die meeste regspraktisyns nie sou bevredig nie. Dit sou soortgelyk wees aan die Nazi-wet van 28 Junie 1935, wat soos volg bepaal het: "Elke persoon wat 'n daad pleeg wat die wet tot straf verklaar of wat straf verdien ingevolge die fundamentele opvattings van die strafreg en die volksgevoel, sal gestraf word." Dit sou teenstrydig wees met die mees fundamentele reëls van strafregspleging naamlik, dat strafregtelike wette nie ex post facto sal wees nie en dat daar "nullum crimen et nulla poena sine lege" sal wees - geen misdaad en geen straf sonder 'n voorafgaande wet nie.[24]

Die gevoel teen 'n wet wat ontwikkel is na die pleging van 'n misdryf, is diep gewortel. Demosthenes en Cicero het die bose aard van terugwerkende wette erken; filosowe so uiteenlopend soos Hobbes en Locke het hul vyandigheid daarteen uitbasuin; en feitlik elke grondwetlike regering beskik oor 'n verbod op ex post facto-wetgewing, welke dikwels gevind kan word in die woorde van die Magna Carta, of bv. artikel I van die Verenigde State se grondwet, of artikel 8 van die Franse Verklaring van die Regte van die Mens.[25]

Die antagonisme teenoor ex-facto-wette is nie bloot maar gebaseer op die vooroordele of verknogtheid wat 'n advokaat mag hê ten opsigte van 'n Romeinse stelreël nie. Dit berus op die politieke waarheid dat as 'n wet na 'n oortreding geskep kan word, dit absoluut en arbitrêr is. Om terugwerkende wetgewing toe te laat, is om die beginsel van grondwetlike beperking te minag. Dit is om 'n beginsel te laat vaar wat gewoonlik as een van die wesenlike kernwaardes van die regsorde beskou word.[26]

Maar, wat die moorde op Duitse minderhede betref, het die aanklag volgens sommige kommentators nie vereis dat 'n nuwe wet geskep word nie. Die aanklag het melding gemaak van spesifieke "interne strafwette." En hierdie wette sou volgens die mening voloende wees, gesien in die lig van die wyse waarop die vraag sou ontstaan tydens 'n strafregtelike proses. [27]

Onder universeel aanvaarde regsbeginsels kan die besetting van 'n vyandelike oorlogsmag dikwels ook eie tribunale instel om die binnelandse wetgewing van die besette land namens die inwoners te administreer. As Adolph dus Berthold doodgemaak het voordat die Amerikaanse Leër München beset het, sou dit normaal wees dat die Amerikaanse regering 'n militêre tribunaal opstel om Adolph te verhoor. Maar veronderstel dat Adolph as verweer die stelling opper dat hy optree volgens opdragte van meerderes (in militêre rang), wat die wet van Duitsland is.[28]

Indien die verweer geopper is, en indien ons aanneem dat daar in Duitsland toepaslike verontskuldigende wette bestaan het, sou die regsbeginsel van opdragte wat vanaf jou meerderes ontvang word en wat derhalwe uitgevoer moes word, desondanks volgens bekende beginsels van die Duitse reg wat na die middeleeue terugdateer en van die huidige Anglo-Amerikaanse teorieë verskil, deur 'n hof wat Duitse reg toepas buite rekening gelaat kon word as synde 'n miskenning van "natuurlike reg" en derhalwe nietig.

Maar veronderstel verder dat Adolph as verweer die punt opper dat die oortreding so oud is dat dit deur die een of ander statuut beperk word. As daar so 'n statuut in Duitsland is, kan die beperking tersyde gestel word sonder om die ex post facto-beginsel te oortree, aangesien die tersydestelling van 'n beperkingstatuut nie die skepping van 'n nuwe misdryf is nie, en sodoende word die ex-pos facto reël nie oortree nie.[29]

Nalatenskap

[wysig | wysig bron]

Die Tribunaal het die grondslag gevestig dat "misdade teen internasionale reg deur mense, en nie deur abstrakte entiteite gepleeg word nie, en deur die indiwidue te straf wat sulke misdade pleeg, kan die voorskrifte van die internasionale reg afgedwing word." Die skep van die Internasionale Militêre Tribunaal het die weg gebaan vir die verhore van die minder belangrike Nazi-amptenare en die Nazi-dokters wat eksperimente op mense in die aanhoudingskampe uitgevoer het. Die Internasionale Militêre Tribunaal was die model vir die Internasionale Militêre Tribunaal vir die Verre Ooste waar Japannese amptenare vir misdaad teen vrede en teen die mensdom aangekla is. Dit was ook die model vir die Eichmann-verhoor en vir die hedendaagse howe in Den Haag waar die oorlogsmisdade van die negentigerjare in die Balkanlande en die verhore in Arusha vir die Rwandese volksmoord gebruik is.

Die Neurenberg-verhore het 'n groot invloed op die ontwikkeling van internasionale strafreg gehad. Die Opsommings van die Neurenberg-verhore het as modelle gedien vir::

  • The Genocide Convention, 1948.
  • The Universal Declaration of Human Rights, 1948.
  • The Nuremberg Principles, 1950.
  • The Convention on the Abolition of the Statute of Limitations on War Crimes and Crimes against Humanity, 1968.
  • The Geneva Convention on the Laws and Customs of War, 1949; its supplementary protocols, 1977.

Internasionale Strafhof

[wysig | wysig bron]

Die Neurenberg-verhore het gesorg dat 'n permanente internasionale strafhof baie vinnig gevestig is. Dit het uiteindelik gelei tot die aanvaarding van die statuut van die Internasionale Strafhof. Die behoefte aan so 'n internasionale liggaam het na vore gekom tydens die verhore toe daar gevind is dat 'n oplossing gevind moes word vir die teenstrydige hofprosedures van die Duitse regstelsel en die Amerikaanse regstelsel. Die misdaad van sameswering was onbekend in die burgerlike regstelsels van Europa. Die Duitse verdedigingspanne het dit dus as onregverdig beskou dat die beskuldigdes aangekla is van 'n sameswering om misdade te pleeg waar regters in lande waar die gemenereg gebruik word, dit as vanselfsprekend en korrek beskou het.[30]

Sien ook

[wysig | wysig bron]

Verwysings

[wysig | wysig bron]

Notas

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Cooper 2011, p. 38.
  2. ↑ Heller 2011, page 9.
  3. ↑ "Shooting top Nazis?
  4. ↑ Crossland, John (1 Januarie 2006).
  5. ↑ Tehran Conference: Tripartite Dinner Meeting Geargiveer 29 Junie 2006 op Wayback Machine 29 November 1943 Soviet Embassy, 8:30 PM
  6. ↑ United States Department of State Foreign relations of the United States.
  7. ↑ Henkel (ed.
  8. ↑ Henkel (ed.
  9. ↑ Summary of the indictment in Department of State Bulletin, October 21, 1945, p. 595
  10. ↑ Henkel (ed.
  11. ↑ William L. Shierer "The Rise and Fall of the third reich", Nuremberg-chapter of part IV
  12. ↑ Henkel (ed.
  13. ↑ Henkel (ed.
  14. ↑ Clapham, Andrew (2003).
  15. ↑ William L Shierer "the Rise and Fall of the third Reich", part IV, Nuremberg-chapter
  16. ↑ "War Crimes: Night without Dawn". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 November 2009. Besoek op 3 Februarie 2016.
  17. ↑ Shnayerson, Robert (October 1996).
  18. ↑ "The Trial of the Century– and of All Time, part two".
  19. ↑ Colonel French L. MacLean, The Fifth Field: The Story of the 96 American Soldiers Sentenced to Death and Executed in Europe and North Africa in World War II (Atglen, PA: Schiffer Publishing, 2013), ISBN 978-0-7643-4577-7.
  20. ↑ Henkel (ed.
  21. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  22. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  23. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  24. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  25. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  26. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  27. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  28. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  29. ↑ https://www.theatlantic.com/magazine/archive/1946/04/nuremberg-a-fair-trial-a-dangerous-precedent/306492/ Opgespoor en besoek op 8 Mei 2020
  30. ↑ Ehrenfreund, Norbert.

Aanhalings

[wysig | wysig bron]

Avalon Projek

[wysig | wysig bron]

Hierdie aanhalings verwys na die dokumente van "The International Military Tribunal for Germany". The Avalon Project: Documents in Law, History, and Diplomacy. Yale Law School Lillian Goldman Law Library.

  1. ↑ "Nuremberg Trial Proceedings Indictment: Appendix B".
  2. ↑ "Bormann judgement".
  3. ↑ "Dönitz judgement".
  4. ↑ "Frank judgement".
  5. ↑ "Fritzsche judgement".
  6. ↑ "Funk judgement".
  7. ↑ "Goering judgement".
  8. ↑ "Hess judgement".
  9. ↑ "Jodl judgement".
  10. ↑ "Kaltenbrunner judgement".
  11. ↑ "Keitel judgement".
  12. ↑ "Von Neurath judgement".
  13. ↑ "Von Papen judgement".
  14. ↑ "Raeder judgement".
  15. ↑ "Von Ribbentrop judgement".
  16. ↑ "Rosenberg judgement".
  17. ↑ "Schacht judgement".
  18. ↑ "Von Schirach judgement".
  19. ↑ "Seyss-Inquart judgement".
  20. ↑ "Speer judgement".
  21. ↑ "Streicher judgement".

Ander

[wysig | wysig bron]
  • Fichtelberg, Aaron. "Fair Trials and International Courts: A Critical Evaluation of the NurembergLegacy." Criminal Justice Ethics 28.1 (2009): 5–24. ProQuest Criminal Justice. Web. 16 Oct. 2013.

Bibliografie

[wysig | wysig bron]

Nog navorsingsmateriaal

[wysig | wysig bron]

Buite-skakels

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Neurenberg-verhore&oldid=2617881"
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy