Buddy Guy
 Buddy Guy, 2007 | |
| Imię i nazwisko |
George Guy |
|---|---|
| Pseudonim |
Buddy |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Aktywność |
od 1957 |
| Strona internetowa | |
George "Buddy" Guy (ur. 30 lipca 1936[1]) – sześciokrotny laureat nagrody Grammy, amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy i rockowy. Przedstawiciel bluesa chicagowskiego. Historia jego sukcesu rozpoczęła się w małym miasteczku Lettsworth w Luizjanie. George "Buddy" Guy był jednym z kilkorga dzieci Sama i Sabel Guyów. Na gitarze nauczył się grać samodzielnie. Wybrał bluesa, muzykę, w której ideą jest improwizacja.
Zawodową karierę muzyczną rozpoczął w 1950 r. w Baton Rouge, stolicy Luizjany. W tamtym czasie największy wpływ na niego miała muzyka Muddy’ego Watersa, pioniera elektrycznego bluesa. On sam był natomiast wzorem dla Jimiego Hendriksa[2].
Muzyka
[edytuj | edytuj kod]Buddy Guy był pionierem wykorzystania sprzężenia zwrotnego w muzyce. Już w 1959 r. stosował je w czasie koncertów. Jednak nie mógł przekonać do swojego stylu muzycznego Leonarda Chessa, właściciela firmy Chess, który nie pozwalał mu na dokonywanie nagrań z wykorzystywaniem tego efektu. Dopiero sukces grupy Cream spowodował, że zrozumiał swój błąd[3].
W 1960 r. Buddy dołączył do plejady gwiazd legendarnej wytwórni Chess Records. Pracował z takimi legendami, jak Muddy Waters, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson II i Little Walter, Howlin’ Wolf. Po dwóch latach nagrał album Stone Crazy, który na listach R&B zajął 12. miejsce. Pod koniec 1960 r. Buddy odszedł z Chess Records i rozpoczął pracę w Vanguard Records. Dla niej właśnie powstały takie albumy, jak A Man and the Blues, This Is Buddy Guy i Hold That Plane.
W 1970 The Rolling Stones zaprosili go do wspólnych występów podczas ich europejskiej trasy. Jego kariera rozkwitła podczas odrodzenia bluesa w latach 1980–1990, szczególnie od momentu, gdy Eric Clapton zaprosił go na prestiżową imprezę wszystkich gwiazd bluesowych "24 Nights". W 1989 r. Buddy otworzył w Chicago własny klub "Buddy Guy's Legends", który stał się miejscem kultowym dla wielbicieli bluesa. W 1991 r. Eric Clapton zaprosił Buddy’ego na występ w londyńskim "Royal Albert Hall". Koncert ten zaowocował intratnym kontraktem z wytwórnią Silverstone Records.
Kolejnym wspaniałym albumem artysty okazał się krążek Damn Right, I've Got the Blues. Natchnieniem dla tej płyty byli tacy gitarzyści, jak Jeff Beck, Eric Clapton i Mark Knopfler. Buddy zadedykował znajdujący się na niej utwór "Rememberin' Stevie" swemu staremu przyjacielowi Steviemu Rayowi Vaughanowi. W 1994 powstał kolejny album Slippin In.
W 2003 został sklasyfikowany na 30. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[4].
14 marca 2005 r. Buddy Guy dołączył do Rock and Roll Hall of Fame[5].
Przez bluesowych krytyków album Sweet Tea z 2001 r. został wybrany w styczniu 2010 r. "najlepszym albumem bluesowym 10-lecia"[6].
Jeff Beck: Nie byłoby Jeffa Becka czy Erica Claptona, czy Jimiego Hendriksa, gdyby nie było ciebie. My zawsze słuchamy ciebie[7].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Buddy Guy otrzymał m.in. sześć nagród Grammy oraz 24 nagrody W.C. Handy Awards, obecnie Blues Music Awards, zwanych też potocznie "bluesowymi oscarami", a także Narodowy Medal Sztuki, wręczony przez prezydenta USA za szczególnie przyczynienie się do rozpowszechnienia i wspomagania twórczości w Stanach Zjednoczonych.
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]| Album | Rok | Wytwónia |
|---|---|---|
| Hoodoo Man Blues | 1965 | Delmark |
| Chicago/The Blues/Today! vol. 1 | 1966 | Vanguard |
| It’s my Life, Baby! | 1966 | Vanguard |
| I Left My Blues in San Francisco | 1967 | Chess |
| A Man and the Blues | 1968 | Vanguard |
| Coming at You | 1968 | Vanguard |
| Blues Today | 1968 | Vanguard |
| This Is Buddy Guy (live) | 1968 | Vanguard |
| Hot and Cool | 1969 | Vanguard |
| First Time I Met the Blues-Python | 1969 | |
| Buddy and the Juniors | 1970 | MCA |
| South Side Blues Jam | 1970 | Delmark |
| In the Beginning | 1971 | Red Lightnin’ |
| Play the Blues | 1972 | Rhino |
| Hold That Plane! | 1972 | Vanguard |
| I Was Walking Through the Woods | 1974 | Chess |
| Got to Use Your House | 1979 | Blues Ball |
| Stone Crazy | 1981 | Alligator |
| Alone & Acoustic | 1981 | Alligator |
| Drinkin' TNT 'n' Smokin' Dynamite (live) | 1982 | Blind Pig |
| DJ Play My Blues | 1982 | JSP Records |
| Dollar Done Fell | 1982 | JSP Records |
| Buddy Guy | 1983 | Chess |
| The Original Blues Brothers (live) | 1983 | Blue Moon |
| Ten Blue Fingers | 1985 | JSP Records |
| Atlantic Blues: Chicago | 1986 | Atlantic |
| Chess Masters | 1987 | Charly) |
| Live at the Checkerboard Lounge, Chicago-1979 | 1988 | JSP Records |
| Breakin Out | 1988 | JSP Records |
| I Ain’t Got No Money | 1989 | Flyright |
| Alone & Acoustic | 1991 | Alligator |
| Damn Right, I've Got the Blues | 1991 | Silvertone/BMG |
| Buddy's Baddest: The Best of Buddy Guy | 1991 | Silvertone |
| My Time After Awhile | 1992 | Vanguard |
| The Very Best of Buddy Guy | 1992 | Rhino/WEA |
| The Complete Chess Studio Recordings | 1992 | Chess |
| Live at Montreaux | 1992 | Evidence |
| Feels Like Rain | 1993 | Silvertone |
| Six String Frenzy | 1993 | Blue Knight Records |
| Slippin’ In | 1994 | Silvertone |
| Live: The Real Deal | 1996 | Silvertone |
| Buddy's Blues | 1997 | Chess "Chess Masters" |
| Buddy’s Blues 1978-1982: The Best of the JSP Recordings | 1998 | |
| As Good As It Gets | 1998 | Vanguard |
| Heavy Love | 1998 | Silvertone |
| Last Time Around – Live at Legends | 1998 | Jive |
| This Is Buddy Guy | 1998 | VMD |
| Blues Master | 1998 | Vanguard |
| Buddy’s Baddest: The Best of Buddy Guy | 1999 | Silvertone |
| The Complete Vanguard Recordings | 2000 | Vanguard |
| Every Day I Have the Blues | 2000 | Purple Pyramid |
| 20th Century Masters: The Millennium: The Best of Buddy Guy | 2001 | MCA |
| Sweet Tea | 2001 | Silvertone |
| Double Dynamite | 2001 | AIM Recording Co. |
| Blues Singer | 2003 | Silvertone |
| Chicago Blues Festival 1964 (live) | 2003 | Stardust |
| Jammin’ Blues Electric & Acoustic | 2003 | Sony |
| Live At the Mystery Club | 2003 | Quicksilver |
| A Night of the Blues | 2005 | |
| Bring 'Em In | 2005 | Jive |
| Can't Quit The Blues:Box Set | 2006 | |
| Live: The Real Deal | 2006 | Sony |
| Skin Deep | 2008 | Sony |
| The Definitive Buddy Guy | 2009 | Shout! Factory |
| Living Proof | 2010 | Jive |
| Rythm & Blues | 2013 | RCA Records |
| Album | Rok | Etykieta |
|---|---|---|
| Folk Singer | 1964 | Chess |
| Baby Please Don’t Go | Chess | |
| The Super Duper Blues Band | ||
| Muddy Waters | Chess |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Mark Deming: Buddy Guy Biography. allmusic.com. [dostęp 2016-07-02]. (ang.).
- ↑ Voodoo Child: The Jimi Hendrix Collection 2CD, książeczka-esej Kurta Lodera. Universal, Experience Hendrix, 2001. (ang.).
- ↑ "The Decade's Best Blues. 25 Great Albums That Defined the Past 10 Years" [w:] Blues Revue nr 122, str. 16
- ↑ Rolling Stone’s "The 100 Greatest Guitarists of All Time" Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
- ↑ Buddy Guy: inducted in 2005. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
- ↑ Tamże, ss. 7–17
- ↑ Tamże, str. 16
