Przejdź do zawartości

Grzegorz VIII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grzegorz VIII
Gregorius Octavus
Alberto de Morra
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

ok. 1110
Benewent

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 1187
Piza

Miejsce pochówku

Katedra w Pizie, Toskania

Papież
Okres sprawowania

21 października 1187–17 grudnia 1187

Kanclerz Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

luty 1178–21 października 1187

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Premonstratensi

Diakonat

najpóźniej 22 grudnia 1156

Prezbiterat

prawdopodobnie 15 marca 1158

Nominacja biskupia

21 października 1187

Sakra biskupia

25 października 1187

Kreacja kardynalska

22 grudnia 1156
Hadrian IV

Kościół tytularny

S. Adriano (22 grudnia 1156)
S. Lorenzo in Lucina (15 marca 1158)

Pontyfikat

21 października 1187

Grzegorz VIII (łac. Gregorius VIII, właśc. Alberto de Morra OPraem; ur. ok. 1110 w Benewencie – zm. 17 grudnia 1187 w Pizie[1]) – papież w okresie od 21 października 1187 do 17 grudnia 1187[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 października 1187

Urodził się około roku 1110[1] w Benewencie jako syn Sartoriusa de Morra. W młodości studiował prawo kanoniczne we Francji. Tam też przystąpił do wspólnoty premonstratensów z Laon[1]. Następnie kontynuował studia w Bolonii, uzyskując tytuł magistra. Pozostał na uniwersytecie bolońskim jako profesor prawa kanonicznego[1]. W tym czasie napisał kilka glos do Decretum Gracjana, jednego z najpopularniejszych wówczas zbiorów prawa kanonicznego.

Jego sława jako wybitnego kanonisty zwróciła uwagę kurii rzymskiej. W grudniu 1156 roku papież Adrian IV kreował go kardynałem-diakonem[1] S. Adriano, a w marcu 1158 mianował go kardynałem prezbiterem S. Lorenzo in Lucina. W 1157 działał przez krótki czas jako wicekanclerz Kościoła w zastępstwie za kardynała Rolanda ze Sieny. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji 1159, udzielając poparcia prawowitemu papieżowi Aleksandrowi III. W następnych latach wielokrotnie służył jako jego legat na Węgrzech (1161-62), wobec cesarza Fryderyka I (1163), w Dalmacji (1165-66), wobec króla Anglii Henryka II (1171-73)[a] i północnej Italii (1177, 1179, 1180), zachowywał jednak przyjazne stosunki z, popierającym antypapieży, cesarzem Fryderykiem I. W latach 1166–1167 był administratorem diecezji Spalato. W lutym 1178 roku został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego[2], a od 1180 roku był także protoprezbiterem Kolegium Kardynałów. W okresie pontyfikatu Urbana III (1185-87) był jednym z głównych oponentów jego konfrontacyjnej polityki wobec cesarza Fryderyka I[1].

Po śmierci Urbana III kardynałowie, w większości dążący do pojednania z cesarzem, obrali Alberto di Morra na nowego papieża. W chwili wyboru miał on już ok. 77 lat i był słabego zdrowia. W ciągu krótkiego, zaledwie 2-miesięcznego pontyfikatu zdołał jednak poprawić stosunki papiestwa z cesarzem, zaś w bulli Audita tremendi wezwał do zorganizowania III wyprawy krzyżowej[1]. Jego działania wzmogła zwłaszcza wiadomość o upadku Jerozolimy 2 października 1187 – uważał, że ta porażka była karą za grzechy chrześcijan[2]. Wkrótce potem wysłał legatów do Francji, Niemiec, Danii i Polski nawołując do udziału w krucjacie (prosił też, by krzyżowcy nosili pokutne szaty)[1].

Niebawem, w listopadzie, wybrał się do Lukki, gdzie nakazał usunięcie szczątek antypapieża Wiktora IV z kościoła[1]. Następnie udał się do Pizy, by doprowadzić do zgody pomiędzy jej mieszkańcami a mieszkańcami Genui[1]. W tydzień po przybyciu, zmarł i został pochowany w tamtejszej katedrze[2].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Celem tej legacji było rozgrzeszenie króla z domniemanego udziału w zabójstwie arcybiskupa Tomasza Becketa (29 grudnia 1170)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 254-255. ISBN 83-06-02633-0.
  2. a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 91. ISBN 83-7006-437-X.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy