Przejdź do zawartości

Air Canada

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Air Canada
Ilustracja
IATA
AC
ICAO
ACA
Znak
AIR CANADA
Historia
Data założenia

1939 (jako Trans-Canada Airlines)

Lokalizacja
Państwo

 Kanada

Węzeł

Toronto-Pearson
Montreal-Trudeau
Vancouver
Calgary

Węzeł rezerwowy

Edmonton
Halifax
Ottawa

Kooperacja
Program lojalnościowy

Aeroplan

Sojusz

Star Alliance

Powiązania

Maple Leaf Lounge

Flota
Liczba samolotów

350

Liczba tras

178

Przedsiębiorstwo
Siedziba

Montreal

Członkowie zarządu

David Richardson, Calin Rovinescu

Udziałowcy

ACE Aviation Holdings Inc.

Skytrax

4/5 gwiazdek

Strona internetowa

Air Canadakanadyjska narodowa linia lotnicza z siedzibą w Montrealu. Oferuje loty na trasach do 178 miast flotą 350 samolotów[1].

Powstała w 1937 jako część innej firmy, a w 1964 została narodową linią Kanady. Air Canada jest dziewiątą co do wielkości pasażerską linią lotniczą na świecie pod względem rozmiarów floty. W 2006 skorzystało z niej 34 mln pasażerów. Członek i jeden z założycieli sojuszu Star Alliance.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Trans-Canada Air Lines

[edytuj | edytuj kod]
Lockheed L-10 Electra w barwach Trans-Canada Airlines

Rodowód państwowych linii lotniczych w Kanadzie wywodzi się z państwowych kolei CNR, które były tam pierwszym środkiem masowego transportu. Poprzednik Air Canada, linie Trans-Canada Air Lines, został założony przez rząd federalny 10 kwietnia 1937 jako kompania subsydiarna CNR. Ponieważ była to największa korporacja publiczna, jej właśnie powierzono „kanadyjskie niebo” w obawie, że zostanie wcześniej podbite przez Amerykanów. Jak się później okazało, dla kolei był to pomysł na zjadanie własnego ogona. Samoloty szybko zaczęły konkurować z pociągami i w rezultacie z biegiem czasu przyczyniły się do upadku kolejowej komunikacji pasażerskiej.

Nowe Ministerstwo Transportu pod dowództwem ministra C.D. Howe’a potrzebowało linię lotniczą pod kontrolą rządu, która łączyłaby krańce Kanady od Pacyfiku do Atlantyku. Linie lotnicze Trans-Canada zakupiły dwa samoloty typu Lockheed L-10 Electra i jednego Boeinga Stearman PT-17 Kaydet, używając 5 milionów dolarów od rządu kanadyjskiego.

Przewóz pasażerów rozpoczął się 1 września 1937 roku, gdy samolot Lockheed L-10 Electra przewiózł dwóch pasażerów i pocztę z Vancouver do amerykańskiego miasta Seattle. Loty transkontynentalne rozpoczęły się 1 kwietnia 1939 roku z Montrealu do Vancouver, a używane zostały nowo zakupione Lockheed L-14 Super Electras (12 samolotów) i Lockheed L-18 Lodestars (6 samolotów). Pierwsze stewardesy i stewardów zatrudniono 1 lipca 1938 roku, liczba pracowników wzrosła do 500 osób.

W 5 lat po założeniu TCA, konkurencyjne dla CNR koleje Canadian Pacific Railway (zasłużone w kolonizacji zachodniej Kanady) również postanowiły powołać linie lotnicze. Canadian Pacific Air Lines powstały w wyniku połączenia maleńkich przewoźników specjalizujących się w obsłudze odludnych miejsc na północy. Chociaż bardzo ambitne, linie te nie miały szans ze wspieranymi przez rząd federalny liniami, ponieważ to właśnie rząd regulował, kto ma np. latać do Paryża lub na Daleki Wschód i ustalał limity rejsów na głównych połączeniach krajowych. W rezultacie różnych zmagań finansowych, transakcji i ewolucji, spadkobierca linii zachodnich, czyli Canadian Airlines, został przyłączony do Air Canada w 2000 roku.

Siedzibę firmy i główną bazę techniczną usadowiono pośrodku kraju – w Winnipegu, ale w 1949 roku wymogi federalne spowodowały przeprowadzkę do Montrealu.

Barwy Air Canada lat 1964-1992 na samolocie Boeing 767-200

W 1964 roku Trans-Canada została narodową linią lotniczą Kanady. W tym samym roku pewien młody prawnik i poseł z Quebeku Jean Chrétien (w przyszłości premier Kanady) zasugerował zmianę nazwy na „Air Canada”, co rząd uczynił 1 stycznia następnego roku.

Lata 80. i 90. XX wieku

[edytuj | edytuj kod]

W późnych latach 70. Air Canada odłączyła się od macierzystej korporacji CNR, stając się oddzielną korporacją publiczną. W latach 80. Air Canada popadła w długi, ponieważ modernizowała flotę i zakupiła linie regionalne, jak na przykład Air Nova i Air BC. Recesja gospodarcza w Kanadzie również przyczyniła się do strat.

Deregulacja kanadyjskiego rynku lotniczego w 1987 otworzyła innym liniom lotniczym dostęp do sprawiedliwej konkurencji. W 1989 Air Canada została sprywatyzowana i 43% akcji sprzedano na rynku publicznym.

Barwy Air Canada lat 1994-2004 na samolocie Boeing 767-300ER

W maju 1997 Air Canada wraz z 4 innymi liniami (Lufthansa, Scandinavian Airlines System, Thai Airways International i United Airlines) utworzyła sojusz Star Alliance.

W okresie 2001–2004 istniały linie Air Canda Tango, które oferowały – przy minimum świadczeń – wyjątkowo tanie połączenia pomiędzy ważniejszymi miastami i czasem trasy wakacyjne, np. na Florydę. Samoloty zdobione były tradycyjnymi insygniami Air Canada ale w kolorze purpurowym. W zamiarze pomysłodawców Tango miało konkurować z niskobudżetowymi przewoźnikami prywatnymi w rodzaju Canada 3000 czy WestJet. Linie nie przetrwały, ale Air Canda do dziś używa określenia Tango do oznaczenia najtańszych usług.

Podobna historia dotyczyła w okresie 2002–2004 innej, maksymalnie taniej linii – Zip z Calgary. W zamian za pozbawienie podróżnych jakichkolwiek wygód, mogła podjąć walkę z tanim WestJetem w zachodniej Kanadzie. Flota dwunastu, jaskrawo pomalowanych Boeingów rozwoziła pasażerów w jednej tylko klasie, ale i ją pochłonęła „wielka restrukturyzacja”.

Prywatyzacja

[edytuj | edytuj kod]
Barwy Air Canada używane do 2017 roku – samolot Boeing 777-300ER.

W styczniu 2001 Air Canada przejęła linie Canadian Airlines, które w tym czasie były drugimi co do wielkości liniami lotniczymi w Kanadzie. Skutkiem tego zakupu Air Canada stała się wówczas dwunastym co do wielkości przewoźnikiem na świecie. W rok po przejęciu swego największego konkurenta, Air Canada stanęła w obliczu bankructwa, zawiesiła wypłaty na rzecz wierzycieli i zażądała ochrony dóbr, którą zdjęto po roku. Zreorganizowano firmę, zwolniając tysiące pracowników. Do promocji nowego wizerunku firmy zatrudniono piosenkarkę Céline Dion, która zaśpiewała przebój You and I, stając się „Nowym głosem Air Canada”. Słowa utworu napisał pracownik działu reklamy. Rozwścieczyło to związki zawodowe, które wolałyby inaczej wydawać pieniądze, ale zarząd przekonywał, że taka akcja podnosi prestiż i ducha firmy. Wprowadzano też oszczędności:

– brak ciepłego posiłku w klasie ekonomicznej przy lotach lokalnych do 5 godzin (są wyjątki),

– dodatkowe posiłki za opłatą,

– malowanie kadłubów lżejszą farbą dla mniejszego zużycia paliwa,

– wprowadzenie poduszek dmuchanych (lżejszych) w lotach krótkodystansowych.

Najważniejszą jednak zmianą było przyłączenie 6 mniejszych linii lotniczych pod sztandarem Air Canada oraz powołanie spółki zależnej Air Canada Jazz. W styczniu 2005 r., Air Canada weszła pod skrzydła specjalnie powołanego do jej prowadzenia montrealskiego holdingu ACE Aviation (33 tys. pracowników, obroty 10 mld dol. rocznie). Calin Rovinescu jest prezesem firmy, a David I. Richardson prezesem rady nadzorczej holdingu, który trzyma kontrolny pakiet akcji Air Canada.

Głównym węzłem komunikacyjnym Air Canada jest port lotniczy Pearsona, który choć prawie w całości leży w Mississaudze, mianowany jest torontońskim. Według brytyjskiego Institute of Transport Management w 2007 – najlepsze lotnisko na świecie.

Innowacje

[edytuj | edytuj kod]

W 1958 linie jako pierwsze zainstalowały prototyp „czarnej skrzynki”, czyli urządzenia rejestrującego parametry lotu. W 1961 jako pierwsze na świecie (2 lata przed Amerykanami) użyły wczesnych, konstruowanych na zamówienie komputerów Gemini do rezerwacji biletów, z prędkością 10 transakcji na sekundę. Wymyślony wówczas przez firmę Ferranti system ReserVec, sprawdził się w działaniu, ale przegrał z koncepcjami IBM. W 1963 wraz z wprowadzeniem samolotu DC-8, jako pierwsi użyli odrzutowca do przewozu frachtu.

7 grudnia 1987 Air Canada stał pierwszym na świecie przewoźnikiem, który zabronił palenia tytoniu na pokładzie samolotów. Trzy lata później jako pierwszy w Kanadzie wprowadza do floty bazowy model Airbusa A320.

W 1992, znów jako pierwsza w świecie, Air Canada zaoferowała pasażerom samolotu „telefon na wyciągnięcie ręki”, a w 1997 znaleźli sposób na wydawanie biletów elektronicznych w biurach podróży. W 2000 Air Canada była pierwszą komercyjną linią na świecie, zezwalającą pasażerom podczas lotu na korzystanie z ich laptopów, włącznie z przekazywaniem poczty elektronicznej.

Po prywatyzacji w 1989 Air Canada wprowadziła własną kartę kredytową enRoute (dziś w rękach AMEX-u). Dzięki zakupom przez nią, można gromadzić mile podróżne i kupować taniej bilety w programie Aeroplan, który jest konkurentem programu Air Miles. Służy także klientom Bell Canada, Costco i Esso. Niewykorzystane punkty przestają być ważne po 7 latach od transakcji.

W 2004 Air Canada rozpoczęła odmładzanie floty. Po ponad 30-letniej ekploatacji, usunięto Jumbo Jety, czyli Boeingi 747. Inne przemalowywano, zmieniając krój loga i wystrój wnętrz. Podstawowym samolotem stał się 4-silnikowy Airbus A340, który będzie wymieniany na Boeinga 777-200LR. Air Canada zamówiła 50 egzemplarzy B-787 Dreamliner. Na krajowe połączenia planowane są brazylijskie Embraery.

Oferta przewoźnika na pokładzie samolotu

[edytuj | edytuj kod]

Większość samolotów posiada duży ekran i małe monitory pod sufitem co kilka rzędów, gdzie wyświetlane są wiadomości telewizji CBC i amerykańskie filmy. Dodatkowo, na pokładzie Embraerów, każdy pasażer ma dostęp do systemu AVOD (audio i wideo na życzenie).

Wraz z nowym wystrojem wnętrz we wszystkich samolotach pojawia się sukcesywnie udoskonalony system Thales i4500. Na tylnych ścianach foteli mocowane są 9-calowe monitory sterowane dotykowo, które zapewnią indywidualną rozrywkę w postaci gier, filmów, wiadomości, itd. Korzystając z podłączonego systemu GPS pasażer może dowiedzieć się, gdzie się znajduje, jakie jest pod nim miasto, może poznać jego historię, atrakcje, itp. Może słuchać satelitarnego radia XM. Przez porty USB w fotelu podłączyć można własny sprzęt (laptopy, konsole gier i inne urządzenia).

Katastrofy

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Katastrofy lotnicze linii Air Canada.
  • 1963: Najgorsza tragedia w dziejach kanadyjskiego lotnictwa. Nowy DC-8 traci szybkość podczas wznoszenia się z lotniska w Dorval pod Montrealem. Po 4 minutach lotu wskutek awarii technicznej spada w pobliskie bagna. Giną wszyscy na pokładzie – 118 osób. Wskutek olbrzymiego korku na ulicach Montrealu, 8 osób spóźniło się na lot do Toronto.
  • 1970: Najgorsza katastrofa w historii lotniska Pearsona w Toronto. Ląduje DC-8 z Montrealu. Piloci popełniają błędy. Podczas manewru lądowania tracą kontrolę nad maszyną i kładą ją zbyt gwałtownie. Od skrzydła odrywa się jeden z silników uszkadzając przewód paliwowy. Mimo to, udaje się poderwać samolot i pilot próbuje drugiego lądowania na innym pasie, czystym od szczątków silnika. Podczas nawracania, w niecałe 3 minuty od nieudanego lądowania eksploduje wyciekające paliwo na skrzydle. Kolejna eksplozja odrzuca na ziemię następny silnik i niszczy skrzydło. Samolot uderza w pole golfowe pod Bolton, giną wszystkie 109 osoby na pokładzie.
  • 1978: Pęknięta opona DC-9 podczas startu z lotniska w Toronto powoduje wylecenie z pasa startowego. Dwie ofiary śmiertelne.
  • 1983: Pożar na pokładzie DC-9 powoduje awaryjne lądowanie w Hebron w Kentucky. Dopływ tlenu z zewnątrz podczas akcji ratunkowej wywołuje nagłe rozprzestrzenienie się ognia na pokładzie. 23 z 41 pasażerów nie udaje się uratować. Wśród ofiar znalazł się kanadyjski muzyk folkowy Stan Rogers.
  • 1983: Piloci Boeinga 767 lecącego wzdłuż Kanady orientują się 12 km nad Manitobą, że wskutek błędnej kalkulacji (przechodzono wówczas na system metryczny) nie mają paliwa. Samolot z 61 pasażerami, niczym szybowiec, z niedziałającymi silnikami (które zasilały prądem większość instrumentów i system hydrauliczny) ląduje lotem ślizgowym na dawnym lądowisku w Gimli, przerobionym na tor wyścigowy, zresztą czynny tego dnia. Ofiar nie było, na podstawie zdarzenia powstał film Falling from the Sky: Flight 174.

Powiązania

[edytuj | edytuj kod]

Linie partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Air Canada oferuje pasażerom połączenia lotnicze w formule codeshare z poniższymi liniami lotniczymi[2]:

* Linie, które są członkiem Star Alliance

Spółki Zależne

[edytuj | edytuj kod]

Według stanu na listopad 2024 flota Grupy Air Canada, w której skład wchodzą cztery linie lotnicze składała się z 350 samolotów.

Air Canada

[edytuj | edytuj kod]
Boeing 777-300ER linii Air Canada lądujący na lotnisku w Pekinie
Boeing 737 MAX8
Airbus A220

Według stanu na listopad 2024 flota Air Canada składa się z 208 samolotów, w tym 6 przeznaczonych wyłącznie do transportu cargo, o średnim wieku 12,3 lat[6][7]:

Airbus A321-200
Samolot Liczba miejsc Uwagi
Model Aktywne Zamówione B P E Łącznie
Airbus A220-300 34 26 12 - 125 137 Planowane dostarczenie do końca 2026[8]
Airbus A319-100 5 - 14 - 106 120
Airbus A320-200 18 - 14 - 132 146 Planowana zmiana konfiguracji miejsc w 2025[9]
8 144 152
Airbus A321-200 18 1 8 - 176 184 Planowana zmiana konfiguracji miejsc w 2025
16 180 196
Airbus A321XLR - 30 14 - 168 182 Planowane dostarczenie od 2025 do 2029[10]
Airbus A330-300 20 - 30 - 255 285
32 24 241 297
Boeing 737 MAX8 41 12 16 - 153 169 Planowane dostarczenie do końca 2024
Boeing 767-300ER 2 - 24 - 187 211
Boeing 777-200LR 6 - 40 24 236 300
Boeing 777-300ER 19 - 40 24 336 400
28 24 398 450
Boeing 787-8 8 - 20 21 214 255
Boeing 787-9 31 1 30 21 247 298
Heart ES-30 - 30 - Planowane dostarczenie w 2028[11]
Air Canada Cargo[12]
Boeing 767-300ER 6 - Konfiguracja cargo, pojemność do 57 ton
Łącznie 208 100

Air Canada Express

[edytuj | edytuj kod]
De Havilland Canada DHC-8-102

Operatorem połączeń jest Jazz Aviation (dawniej Air Canada Jazz). Według stanu na listopad 2024 flota latająca pod marką Air Canada Express składała się z 99 samolotów o średnim wieku 14,2 lat[13][7]:

Samolot Liczba miejsc Uwagi
Model Aktywne Zamówione B E Łącznie
Bombardier CRJ-900 35 - 12 64 76
De Havilland DHC-8-400 39 - - 74 74 Operatorem 7 maszyn jest PAL Airlines
Embraer ERJ-175 25 - 12 64 76
Łącznie 99 0

Air Canada Rouge

[edytuj | edytuj kod]

Według stanu na listopad 2024 flota latająca pod marką Air Canada Rouge składała się z 39 samolotów o średnim wieku 18,4 lat[14][7]:

Samolot Liczba miejsc Uwagi
Model Aktywne Zamówione B E Łącznie
Airbus A319-100 18 - 12 124 136
Airbus A320-200 5 - 12 156 168
Airbus A321-200 16 - 12 184 196
Łącznie 39 0

Air Canada Jetz

[edytuj | edytuj kod]

Przewoźnik dysponuje 4 samolotami Airbus A320-200, w konfiguracji 70 miejsc klasy biznes[4].

Porty docelowe – Air Canada

[edytuj | edytuj kod]

 Chiny

 Izrael

 Japonia

 Korea Południowa

 Francja

 Hiszpania

' Irlandia

 Niemcy

 Polska

 Szwajcaria

 Wielka Brytania

 Włochy

Alberta Alberta

Kolumbia Brytyjska Kolumbia Brytyjska

Manitoba Manitoba

Nowa Fundlandia i Labrador Nowa Fundlandia i Labrador

Nowa Szkocja Nowa Szkocja

Ontario Ontario

Quebec Quebec

Saskatchewan Saskatchewan

Kalifornia Dolna Południowa

Dystrykt Federalny Meksyk

Guerrero

Jalisco

Quintana Roo

Alaska

Arizona

Floryda

Georgia

Hawaje

Illinois

Kalifornia

Kolorado

Massachusetts

Nevada

New Jersey

Nowy Jork

Pensylwania

Tennessee

Teksas

Wirginia

Waszyngton

 Antigua i Barbuda

 Aruba

 Bahamy

 Barbados

 Kuba

 Dominikana

 Grenada

 Gwadelupa

 Haiti

 Jamajka

 Antyle Holenderskie

 Portoryko

 Saint Lucia

 Trynidad i Tobago

 Bermudy

 Kajmany

 Turks i Caicos

 Kostaryka

 Australia

 Argentyna

 Brazylia

 Chile

 Kolumbia

 Peru

 Wenezuela

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Air Canada - Our Fleet [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  2. Air Canada Codeshare and Other Airline Partners [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  3. Air Canada Cargo [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08].
  4. a b Air Canada Jetz - About US [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  5. About Us |Travel Info & Tips | Air Canada Vacations [online], vacations.aircanada.com [dostęp 2024-10-08].
  6. Air Canada Fleet Details and History [online], planespotters.net [dostęp 2024-10-08].
  7. a b c Air Canada - Our Fleet [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  8. Air Canada to Acquire 15 Additional Canadian-built Airbus A220-300 Aircraft [online], Air Canada - Investor Relations [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  9. Air Canada, Air Canada Unveils First Upgraded Airbus A321 with an All New Interior and Industry-Leading Cabin Technology [online], www.newswire.ca [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  10. Air Canada Announces the Acquisition of 26 Airbus A321neo Extra-Long Range Aircraft [online], Air Canada [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  11. Air Canada to Acquire 30 ES-30 Electric Regional Aircraft from Heart Aerospace [online], Air Canada [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  12. Air Canada Cargo [online], www.aircanada.com [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  13. Jazz Air Fleet Details and History [online], planespotters.net [dostęp 2024-10-08] (ang.).
  14. Air Canada Rouge Fleet Details and History [online], planespotters.net [dostęp 2024-10-08] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy