Pałac Langhansów we Wrocławiu
 Pałac Langhansów (ok. 1920 rok) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. św. Jadwigi 18 |
| Typ budynku |
pałac |
| Styl architektoniczny | |
| Kondygnacje |
trzy |
| Pierwszy właściciel |
Carl Ferdinand Langhans |
| Kolejni właściciele |
hr. Tschirschky-Renard |
Pałac Langhansów (Pałac Tschirskych-Renardów) – klasycystyczny pałac miejski, który znajdował się przy ulicy św. Jadwigi we Wrocławiu. Zniszczony podczas II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Klasycystyczny pałac został wzniesiony w 1819 roku na terenach zlikwidowanych fortyfikacji miejskich, na Piasku. Jego projektantem był niemiecki architekt Carl Ferdinand Langhans jako jeden kilku reprezentatywnych domów rodziny architekta. Kolejnym jego właścicielem był hrabia Mortimer von Tschirschky-Renard. W 1918 roku[1] lub w 1921[2] budynek został zaadaptowany dla siedziby Instytutu Europy Wschodniej (Osteuropaininstitut)[1].
W budynku mieścił się hotel Du Pont a na parterze była piwiarnia i restauracja, a następnie Hotel und Restaurant Oderschloss Thomasa Rapke. Budynek został zniszczony w 1945 podczas działań wojennych.
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Budynek został wzniesiony nad brzegiem Odry, w stylu oszczędnego klasycyzmu nawiązującego do stylu angielskiej willi palladiańskich z początku XVIII wieku. Pałac był trzykondygnacyjny, siedmioosiowy z niewielkim ryzalitem w partii środkowej obejmujący trzy osie. Na parterze znajdowała się sklepiona "sala terrena" z półokrągłym oknem, a nad nią ustawiony był czterokolumnowy, jednokondygnacyjny joński portyk balkonowy. Od strony ulicy budynek posiadał trzy osie, a w części środkowej znajdowało się wejście główne w formie arkady otoczonej lizenami, a nad nim umieszczono okno w formie edikuli w porządku jońskim. Okna posiadały skromne opaski. Każda kondygnacja zaznaczona była gzymsem. Prostokątny budynek był trzytraktowy, od strony południowej znajdowały się pomieszczenia reprezentacyjne, a od drugiej strony obszerny hol przedzielony czterema filarami, od którego prowadziła półkolista klatka schodowa oświetlona trójdzielnym oknem[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Harasimowicz 2006 ↓, s. 646.
- ↑ a b Eysymontt i in. 2011 ↓, s. 398.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz: Encyklopedia Wrocławia. Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5.
